Ας μιλήσουμε για την δουλειά μας, ας μιλήσουμε για την ζωή μας

σημείωση Traversorossa : το κείμενο που ακολουθεί, γράφτηκε έξι μήνες πριν περίπου,  με στόχο να μοιραστεί σε εργάτες, και νεολαία κάπου στα δυτικά προάστια. Δεν κατέστη τότε εφικτό. Το δημοσιεύουμε τώρα καθώς θεωρούμε ότι παραμένει επίκαιρο

Είσαι άνεργος, είσαι άνεργη, στέκεσαι στις ουρές του ΟΑΕΔ για ένα επίδομα εξαθλίωσης που θα στο κλέψουν λίγη ώρα μετά, το κράτος, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, οι τοκογλυφικές τράπεζες.

Είσαι άνεργος, είσαι άνεργη, και βλέπεις κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων χρήσιμους ηλίθιους να αναλύουν το κοινωνικό φαινόμενο της ανεργίας, αραδιάζοντας κενούς αριθμούς και στατιστικές. Ναι, για άλλη μια φορά οι χορτάτοι μιλούν για τους πεινασμένους…

Είσαι άνεργος, είσαι άνεργη, και σε έχουν πετάξει στο περιθώριο της ζωής, έχουν δηλητηριάσει το παρόν σου , έχουν ακυρώσει το μέλλον σου.

Είσαι άνεργος, είσαι άνεργη, και όμως έκανες ότι έπρεπε. Σπούδασες, έκανες μεταπτυχιακό, αποδέχθηκες τον τρόπο που δουλεύει το σύστημα, υποτάχτηκες στους κανόνες του κράτους και των εργοδοτών σου και όμως αυτό δεν ήταν αρκετό. Τα έκανες όλα «σωστά» και όμως είσαι χωρίς δουλειά, χωρίς μέλλον, χωρίς προοπτική.

Είσαι άνεργος, είσαι άνεργη, και άκουγες ότι για την ανεργία φταίνε οι μετανάστες, φταίνε οι υψηλοί μισθοί που δεν επιτρέπουν στους εργοδότες να κάνουν επενδύσεις. Και σκεφτόσουν ότι μάλλον δίκιο είχαν όσοι τα έλεγαν. Και όμως στις εκατοντάδες συνεντεύξεις που πήγες, δεν συνάντησες ούτε ένα μετανάστη, ενώ ο μισθός που μέχρι πριν απολυθείς έπαιρνες ,τελείωνε  στις 20 του μήνα. Τελικά μήπως πήρες την ζωή σου λάθος;

Είσαι άνεργος, είσαι άνεργη, ύστερα από 30 χρόνια δουλειάς βρίσκεσαι σε μια ουρά του ΟΑΕΔ και αναρωτιέσαι τι θα απογίνει η οικογένεια σου όταν τελειώσει ο χρόνος της κρατικής ελεημοσύνης. Η ελπίδα σβήνει στα μάτια των παιδιών σου και η οργή  για αυτούς που τους το προκαλούν, κατακλύζει όλο σου το είναι.

Είσαι άνεργος , είσαι άνεργη, και στέκεσαι απέναντι στον εκατοστό εργοδότη που με ύφος απόλυτου κριτή σου κάνει τις πιο γελοίες ερωτήσεις που άκουσες ποτέ : «πως φαντάζεσαι την ζωή σου σε 5 χρόνια από τώρα;», «πες μου τρία πλεονεκτήματα και τρία μειονεκτήματα σου». Και είσαι βέβαιος , είσαι βέβαιη, ότι κάπου κρυμμένο υπάρχει ένα εγχειρίδιο βλακείας απ’ όπου ο εργοδότης έχει  ξεπατικώσει όλες αυτές τις «ευφυείς» ερωτήσεις. Και να σκεφτείς ότι αυτός (ναι  αυτός!)  κρατάει στα χέρια του το μέλλον σου και αναρωτιέσαι τι σύστημα είναι αυτό που έχει παραχωρήσει σε αυτόν τον μεγαλειώδη βλάκα το δικαίωμα να καθορίζει και να κοστολογεί την ζωή σου.

Είσαι άνεργος, είσαι άνεργη, και δίπλα σου στο ΟΑΕΔ, στον δρόμο, στο λεωφορείο, υπάρχουν και άλλοι σαν εσένα. Άνθρωποι που σε μια νύχτα τους έκλεψαν την ζωή και τους πέταξαν στα αζήτητα της κοινωνίας. Δεν είσαι μόνος σου, δεν είσαι μόνη σου. Το ποτάμι της οργής , της ανυπακοής, το ποτάμι της συνολικής κοινωνικής ανατροπής θα πνίξει όλους αυτούς που διαλύουν και καταστρέφουν τα όνειρα μας.

Είναι πολύ μεγάλο πράγμα η ζωή σου για την εκχωρήσεις στην κυβέρνηση, στους εργοδότες, στο κράτος. Είναι πολύ μεγάλο πράγμα το μέλλον των παιδιών σου για να το αφήσεις έρμαιο στις ορέξεις της κυβέρνησης, του ΔΝΤ του κεφαλαίου και του κράτους. Δεν μπορείς να συνεχίσεις να ζεις με σκυμμένο το κεφάλι. Το βλέπεις και συ… δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά ο  δρόμος  του συλλογικού αγώνα. Ή αυτοί ή εμείς… Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.

…Και τότε δεν θα σαι άνεργος, δεν θα σαι άνεργη, δεν θα σαι ένα αριθμός σε μια στατιστική εξαθλίωσης, θα γίνει δημιουργός της δική σου ζωής, θα χτίσεις τον μέλλον σου πάνω στα ερείπια του παλιού κόσμου που με τα ίδια σου τα χέρια θα χεις γκρεμίσει.

 Ένα βήμα αρκεί για να περάσεις στη απέναντι όχθη, ένα βήμα αρκεί για να αλλάξει ο φόβος και η δυστυχία στρατόπεδο, ένα βήμα αρκεί και τότε θα δεις τον φόβο και την δυστυχία στα μάτια των κυβερνώντων και των εργοδοτών γιατί  θα ξέρουν πώς ξεκίνησε…

…Γιατί θα ξέρουν πώς ξεκίνησε η μεγάλη πορεία προς τον νέο κόσμο, για μια κοινωνία που θα έχει στο κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, για μια κοινωνία επιτέλους απελευθερωμένη από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου.

Αν ζητάς ανθρωπιά και δίκιο νόμο,

Δεν ειν’  εκεί που πας.

Ν΄ αλλάξεις δρόμο !

(Κ. Βάρναλης Νοέμβρης 1968)