Ο γόρδιος δεσμός της ήττας μόνο κόβεται

 

Νεοφιλελευθερισμός και Σοσιαλδημοκρατία

Η συμμαχία της αστικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης με πυρήνα την ΝΔ και τους συνοδοιπόρους της, πέτυχε να επικρατήσει σε βάρος μιας σοσιαλδημοκρατικής επίσης αστικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης που πρόταξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι δύο αυτές όψεις της αστικής πολιτικής που συγκλίνουν στην επιλογή αποδοχής των βασικών πολιτικών και οικονομικών συντεταγμένων που επιτάσσονται από την ΕΕ και της ΟΝΕ, αποκλίνουν μόνο στον τρόπο και τις μεθόδους διαχείρισης των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης και των παρενεργειών της στο κοινωνικό επίπεδο.

Η ψήφος στην ΝΔ, αποτελεί μια συνειδητή δεξιά, συντηρητική αστική επιλογή που εκφράζει ένα πλειοψηφικό αστικό και μικροαστικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία που βλέπει την ατομική αλλά και συλλογική ζωή, με καπιταλισμό μέσα στην ΕΕ και στην ΟΝΕ. Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις διάφορες εκτιμήσεις περί «αριστερής ψήφου», είναι μια συνειδητή σοσιαλδημοκρατική ψήφος που αντιδιαστέλλεται προφανώς προς μια δεξιά ψήφο αλλά δεν έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε έκφραση μιας αριστερής ριζοσπαστικής διεξόδου από το καπιταλιστικό αδιέξοδο, δεδομένου ότι κοινωνικά και πολιτικά πολώνεται και ταυτόχρονα οριοθετείται από την αποδοχή παραμονής της χώρας στην ΕΕ και στο ευρώ αλλά με λιγότερες ή και καθόλου συνέπειες για τα ζητήματα της εργασίας, της πρόνοιας και γενικότερα του κοινωνικού ζητήματος.

Συνεπώς , σε ένα τοπίο που το παλαιό δίπολο αριστερά- δεξιά καταρρέει, δύο διακριτοί κοινοβουλευτικοί πόλοι εμφανίζονται, που η αντίθεση τους εστιάζεται στο δίπολο ΕΕ και ευρώ με μνημόνιο- ΕΕ και ευρώ χωρίς μνημόνιο ή με λιγότερο μνημόνιο. Αυτή είναι η αντίθεση πάνω στην οποία τοποθετήθηκε το εκλογικό σώμα, πάνω σε αυτή την αντίθεση συγκροτήθηκαν αυτοί οι δύο πόλοι εκφράζοντας δυο διαφορετικές μεθόδους αστικής διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, με αποτέλεσμα να επικρατήσει εκείνη η μέθοδος που κατάφερε να ενεργοποιήσει, τα συντηρητικά αντανακλαστικά και τα φοβικά σύνδρομα ενός πλειοψηφικού ρεύματος που περισσότερο από την οικονομική δυσπραγία αποστρέφεται το χάος και την κατάρρευση ενός καπιταλιστικού μοντέλου που συνεχίζει να το θεωρεί ως μονόδρομο.

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ κομίζοντας μια κοινωνικοπολιτική ατζέντα που συνεχώς συνέτεινε προς το μέσο όρο της αυξανόμενης εκλογικής του επιρροής, αποψιλώνοντάς την από τα όποια έστω φραστικά αριστερά στοιχεία της, δεν κατάφερε σε αυτή την φάση να υπερκεράσει τον φόβο επιλογής μιας σοσιαλδημοκρατικής πρότασης που ήταν ημιτελής, αίολη και ασυνάρτητη, δεδομένου ότι οι όποιες φραστικές εξάρσεις περί καταγγελίας του μνημονίου δεν μπορούσαν, και δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν και να συντεθούν με μια πολιτική θέση που αποδέχεται την ΕΕ και την ΟΝΕ, άρα και τους κανόνες που προκύπτουν από αυτή την επιλογή. Η συγκεκριμένη φάση γέννησε για τον ΣΥΡΙΖΑ το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα δίνοντας του την μοναδική ευκαιρία να συγκροτήσει και να συγκροτηθεί σε έναν σοσιαλδημοκρατικό αντινεοφιλελεύθερο κοινωνικό και πολιτικό πόλο που στην επόμενη στροφή πιθανότατα, θα καταφέρει να επικρατήσει απέναντι στον δεξιό πόλο λεηλατώντας ότι ακόμη έχει απομείνει από την αριστερά εισβάλλοντας ταυτόχρονα, στην κεντρώα δεξαμενή του εκλογικού σώματος.

Στο αμέσως επόμενο διάστημα θα ζήσουμε μια τρομερή πόλωση ανάμεσα σε αυτά τα δύο ρεύματα, πόλωση που αντικειμενικά θα οδηγήσει στην ανάγκη έκφρασης μιας συνολικά αντιπαραθετικής πρότασης προς κάθε εκδοχή αστικής διαχείρισης, που μένει να αποδειχθεί αν και στο υποκειμενικό πεδίο οδηγήσει σε μια ολιστική έκφραση και εμφάνιση ενός εργατικού επαναστατικού ρεύματος.



Ο φασισμός ως αυτοτελές κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα

Η ΧΑ ως φασιστικό, ναζιστικό μόρφωμα αποτελεί ένα αυτοτελές κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα που δεν εντάσσεται στα πλαίσια μια δεξιάς αστικής κοινωνικής και πολιτικής θεώρησης. Δεν μπορεί να ειδωθεί ως μια πλευρά της κλασσικής δεξιάς, αλλά ως ένα κοινωνικό ρεύμα φασιστική έκφραση ενός δολοφονικού καπιταλισμού, που αναφέρεται σε πλειοψηφικά εργατικά και νεολαιίστικά κομμάτια, που απορρίπτουν τις ηγεμονικές εκδοχές της αστικής πολιτικής και στέκονται απολύτως εχθρικά προς κάθε αριστερή πόσο μάλλον κομμουνιστική συλλογιστική σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Αυτό το φασιστικό ναζιστικό ρεύμα, αντιμετωπίζεται μόνο με ευθεία αντιπαράθεση σε κοινωνικό και ιδεολογικό επίπεδο, αντιμετωπίζεται ως ταξικός αντίπαλος που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει δολοφονικές, χήτικες μεθόδους καταστολής του εργατικού κινήματος και αντιπαράθεσης με τους κομμουνιστές. Η αντιπαράθεση με τους φασίστες, πραγματώνεται με την εισβολή των κομμουνιστών και του εργατικού κινήματος στο πεδίο που αυτό το ρεύμα γεννήθηκε και αναπτύχθηκε, που δεν είναι άλλο από τους χώρους δουλειάς και κυρίως τις γειτονιές που παίζουν τον ρόλο της Μητέρας Τερέζας και του μπάτσου ταυτόχρονα. Η έμπρακτη ταξική συμπόρευση και αλληλεγγύη, προς τους μετανάστες και τους εργάτες που βρίσκονται στο στόχαστρο της ΧΑ και των οπαδών της, που κάνουν καθημερινά πογκρόμ στην Αθήνα και στην Επαρχία αποτελεί μονόδρομο, καθώς ο κοινωνικός συφερτός που ακολουθεί τους φασίστες είναι ίδιας ποιότητας και φυράματος με τους «καθοδηγητές του» και όχι αποπροσανατολισμένα «παιδιά του λαού» όπως αρέσκεται να προτάσσει η αριστερή μυθολογία. Η αντιπαράθεση μαζί τους είναι ταξική, είναι πολιτική, είναι οικονομική αλλά κυρίως είναι αντιπαράθεση ανάμεσα σε ανθρώπους που προτάσσουν την κοινωνική απελευθέρωση από κάθε μορφή καπιταλιστικής βίας και σε αυτούς που χρησιμοποιούν ωμή καπιταλιστική βία για να χτίσουν μια ολοκληρωτική χούντα πάνω στα πτώματα αντιφρονούντων.

Οι φασίστες και εδώ όπως και τότε στην Γερμανία, υποτιμήθηκαν ως κάποιοι γραφικοί που όταν φορέσουν κοστούμια θα συνετιστούν. Αποδείχθηκε ότι ο φασισμός μπορεί να χαριεντίζεται στο αστικό κοινοβούλιο και ταυτόχρονα να δολοφονεί μετανάστες , βαθαίνοντας και επεκτείνοντας την απεύθυνση του σε έναν όχλο κοινωνικά και πολιτικά πρωτόγονο που δεν αντιμετωπίζεται με ανοχή και ευχολόγια αλλά με πολιτική και οργανωτική αντιπαράθεση ασφυκτική, μόνιμη, αυξανόμενη και εκτεινόμενη εις το διηνεκές.





Το ΚΚΕ σε κινούμενη άμμο



Το ΚΚΕ έχασε μεγάλο μέρος της εκλογικής του δύναμης, στοιχείο που όμως αποτελεί το σύμπτωμα και όχι την αιτία της αδυναμίας του ΚΚΕ να βαθύνει και να επεκτείνει τους δεσμούς του με την εργατική τάξη, ειδικά σε μια περίοδο που η τελευταία βρίσκεται στο στόχαστρο της αστικής επίθεσης. Η τακτική του ΚΚΕ, κατά τις δυο προεκλογικές περιόδους κινήθηκε σε ένα αρνητικό δίπολο, από την μια προειδοποιούσε για τις χειρότερες μέρες που έρχονται, και από την άλλη είχε προσαρμόσει το συντριπτικό μέρος της πολεμικής του στην κοινωνική και πολιτική απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια στιγμή που η δεξιά και οι φασίστες συγκροτούσαν και τελικά συγκρότησαν ένα πεδίο ηγεμονίας πολιτικό, κοινωνικό και ιδεολογικό, στο οποίο η συζήτηση για τα εργατικά συμφέροντα και τις εργατικές ανάγκες μετατράπηκε σε μια συζήτηση αστικής φιλανθρωπίας απέναντι στους «χειμαζόμενους συμπολίτες». Το βασικό, καθοριστικό στοιχείο της θετικής, καταφατικής πρότασης που θα εξηγούσε με αποδεικτικό, εύληπτο και υλικό τρόπο την αναγκαιότητα εξόδου από ΕΕ-ΟΝΕ ως το πρώτο βήμα για την βελτίωση της ζωής των εργαζόμενων δεν υπήρξε ποτέ στο κέντρο της πολιτικής συζήτησης – όχι στα κανάλια- αλλά στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια και στους δρόμους.


Η μάχη ενάντια στον οπορτουνισμό της σοσιαλδημοκρατίας αποτελεί μια ιστορική, διαχρονική μάχη. Ωστόσο η ηγεμονία μιας εργατικής κομμουνιστικής γραμμής δεν προκύπτει και δεν θα προκύψει ειδικά στην συγκεκριμένη συγκυρία, χτίζοντας ένα μονομερές μέτωπο απέναντι στους σοσιαλδημοκράτες, αλλά ανοίγοντας μέτωπο αντιπαράθεσης πολιτικά και ιδεολογικά με την δεξιά και τους φασίστες, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα την υπεροχή, και την αισιόδοξη, νικηφόρα προοπτική της επικράτησης των εργατικών συμφερόντων. Από αυτήν σκοπιά , η επικράτηση της εργατικής κομμουνιστικής γραμμής σε βάρος της σοσιαλδημοκρατίας, θα προκύψει αν η εργατική κομμουνιστική γραμμή ανορθωθεί σε αντίπαλο δέος απέναντι στην δεξιά και τους φασίστες, αποδεικνύοντας έτσι ότι η συγκεκριμένη πολιτική πρόταση είναι αυτή που μπορεί να αντιπαρατεθεί νικηφόρα με τον σκληρό πυρήνα της αστικής πολιτικής και όχι η χίμαιρα μιας ασυνάρτητης αναδυόμενης σοσιαλδημοκρατίας.

Η ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, είτε δεν έγινε , είτε έγινε υπό το βάρος της τύφλωσης από την απώλεια της πρωτοκαθεδρίας στον κόσμο της «αριστεράς», ιεραρχώντας εσφαλμένα τον ΣΥΡΙΖΑ σε μοναδικό αντίπαλο, ενώ την ίδια στιγμή ο φασισμός βάθαινε τις ρίζες του, και η ακροδεξιά της ΝΔ έχτιζε ένα μέτωπο ηγεμονίας απέναντι στις εργατικές ανάγκες. Ταυτόχρονα ο ρόλος της Κασσάνδρας που το ΚΚΕ , έχει επιλέξει δεν έχει καμία σχέση με ένα εργατικό κομμουνιστικό κόμμα και με μια κομμουνιστική πρωτοπορία που ανοίγει δρόμους συνάντησης με τον κόσμο της δουλειάς, δεν έχει καμία σχέση με ένα κομμουνιστικό κόμμα που αγωνίζεται ακόμη και αν δεν το επιτύχει, να θέσει το βασικό δίλημμα , το βασικό επίδικο με πρακτικό τρόπο στο πεδίο του πολιτικού αγώνα, ώστε να ανοίξουν νέα πεδία σκέψης και δράσης στον πυρήνα της τάξης.


Ενδεικτικό ότι το ΚΚΕ απορροφήθηκε από το αστικό παιχνίδι, και εγκλωβίστηκε στο δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, είναι η εκκωφαντική κινηματική εκεχειρία που επικράτησε εν πολλοίς τους τελευταίους δύο μήνες, όπως και η ακατανόητη στάση αστικής νομιμοφροσύνης που κράτησε απέναντι στους τραμπουκισμούς μελών του από φασίστες, υποβαθμίζοντας μέχρι εξαφανίσεως το ζήτημα. Τι πιο φυσιολογικό, τι πιο λογικό να ανεβάσει το συγκεκριμένο ζήτημα ανοίγοντας σαφές, σκληρό μέτωπο με τους φασίστες σε μια στιγμή μάλιστα που οι τελευταίοι έχουν αναλάβει καθημερινές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις μεταναστών και από ότι φαίνεται και κομμουνιστών σε όλη την επικράτεια ;


Η ανάπτυξη στο εσωτερικό του ΚΚΕ μιας λογικής «πολιορκούμενου φρουρίου» δεν θα έχει τα αποτελέσματα που είχε για το κόμμα την δεκαετία του 90, αλλά θα οδηγήσει περαιτέρω συρρίκνωση του κυρίως κοινωνικά και σε επίπεδο εργατικού κινήματος. Μονόδρομος για το ΚΚΕ είναι μια κάθοδος , μια πορεία προς την τάξη όπου εκεί διακυβεύεται το κοινωνικό ζήτημα εκεί θα απαντηθεί καταφατικά η αρνητικά το ερώτημα αν χρειάζεται η τάξη κομμουνιστικό κόμμα και κυρίως τι ποιότητας και φυσιογνωμίας κομμουνιστικό κόμμα χρειάζεται.



ΑΝΤΑΡΣΥΑ : Τίτλοι τέλους

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως επιλογή ποσοτικής συσπείρωσης διάσπαρτων κομματιών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, σε μια βάση ενότητας που αποτέλεσε συρραφή αριστερών, πατριωτικών, ακόμη και σοσιαλδημοκρατικών θεωρήσεων, μετουσιώθηκε σε ένα συνονθύλευμα αίολων ανερμάτιστων θέσεων αριστερής σοσιαλδημοκρατίας σε μια πολιτική περίοδο που η ύπαρξη ενός τέτοιου μορφώματος φαντάζει και είναι σχετικά ασήμαντη καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει ένα μεγάλο μέρος των συνιστωσών του εν λόγω μορφώματος ενώ όποια μειοψηφικά κομμουνιστικής αναφοράς στοιχεία υπάρχουν στο εσωτερικό έχουν επιλέξει έναν ιδιότυπο «αποχαιρετισμό στα όπλα».

Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, που δραματική, αρνητική και ηττημένη της εξέλιξη αποτέλεσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποτέλεσε ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση των ανατολικών καθεστώτων, μια ελπίδα για την πολιτική και θεωρητική ανασυγκρότηση των δυνάμεων κομμουνιστικής χειραφέτησης που εξέφρασε πρώτιστα το ΝΑΡ αλλά και η ΕΑΑΚ στο χώρο της νεολαίας. Ωστόσο αυτή η ελπίδα άρχισε να σβήνει ήδη από τις αρχές του 2000 και έσβησε εντελώς με την δημιουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αποτέλεσε μια χυδαία απόπειρα να εισέλθει το εξωκοινοβούλιο στην κεντρική πολιτική σκηνή χρησιμοποιώντας και αξιοποιώντας την εξέγερση του Δεκέμβρη το 08. Μετά ακολούθησαν η ΕΛΕ, τα αριστερά βήματα διαλόγου, «οι συναντήσεις κορυφής» με τον ΣΥΡΙΖΑ, και ο κατήφορος συνεχίζεται και θα συνεχιστεί γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις ο εκφυλισμός δεν έχει όρια ούτε χρονικά ούτε πολιτικά.

Οι δυνάμεις που συναποτελούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποτελούν πια ένα περιφερόμενο θίασο αριστερής σοσιαλδημοκρατίας που θα οδηγηθεί το αμέσως επόμενο διάστημα στην πλήρη αποσάθρωση και θα απορροφηθεί συντριπτικά σε πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη στις πρόσφατες εκλογές λεηλατήθηκε στον μέγιστο βαθμό φθάνοντας τα ποσοστά που προσθετικά είχαν το ΜΕΡΑ και το ΕΝΑΝΤΙΑ πριν αποφασισθεί η «ιστορική συμπόρευση» . Αλγεινή εντύπωση προκαλεί η επιλογή του ΕΕΚ να στηρίξει τις τελευταίες εκλογές τον εν λόγω εγχείρημα δεδομένης της αρνητικής στάσης που είχε κρατήσει ήδη από το 2008, προσπαθώντας μάταια να καταγράψει πολιτική παρουσία μέσα στα πλαίσια ενός μορφώματος της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας που έχει ήδη ξεκινήσει το ταξίδι χωρίς επιστροφή προς την αστική πολιτική. Ιδιότυπη πολιτική νεκροφιλία από την μεριά του ΕΕΚ που δύσκολα εξηγείται με την χρήση επιχειρημάτων κοινής πολιτικής λογικής.


Συμπερασματικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διανύει τα τελευταία της μέτρα, ως πολιτικό μόρφωμα που μπορεί σε κάτι να συμβάλλει στις εργατικές ανάγκες, καθώς μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται ως διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια παραγόντων που θα θελήσουν να εξασφαλίσουν το προσωπικό πολιτικό τους μέλλον το αμέσως επόμενο διάστημα. Βέβαια με τέτοιες εκλογικές επιδόσεις ακόμη και κάτι τέτοιο φαντάζει δύσκολο όποτε μάλλον προτείνεται η ατομική διαπραγμάτευση. Ωστόσο τα μειοψηφικά κομμάτια, οι μεμονωμένοι αγωνιστές που βρίσκονται ακόμη εγκλωβισμένοι εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ , και οι οποίοι αναφέρονται στην ανάγκη ενός νέου κομμουνιστικού εγχειρήματος ίσως είναι η στιγμή να απεγκλωβιστούν πριν ο ίλιγγος του σοσιαλδημοκρατικού εκφυλισμού οδηγήσει στον πλήρη αναχωρητισμό από την υπόθεση της εργατικής και κομμουνιστικής χειραφέτησης.


Η επόμενη μέρα

Είναι δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε μια φάση, που η συνολική δεξιά στροφή του πολιτικού σκηνικού η κοινωνική και πολιτική εξαφάνιση της επαναστατικής αριστεράς, η δραματική συρρίκνωση των δυνάμεων του τριτοδιεθνιστικού ρεύματος, η εμφάνιση του φασισμού ως διακριτό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα, όπως και η ισχυροποίηση ενός πόλου σοσιαλδημοκρατίας, δημιουργούν τις αντικειμενικές προϋποθέσεις εμφάνισης και συγκρότησης μιας εργατικής επαναστατικής πρότασης , ενός εργατικού επαναστατικού ρεύματος. Σε αυτή την αντικειμενική δυνατότητα είναι τελείως απαραίτητο να βρουν κοινό τόπο συμπόρευσης σε μετωπικό και κινηματικό επίπεδο, εκείνες οι δυνάμεις οργανωμένες και μη, που τοποθετούνται υπέρ της προοπτικής να υπάρξει ένα κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα εργατικής εξουσίας που θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος πολιτικά, ιδεολογικά, πολιτισμικά και οργανωτικά πρωτίστως προς την δεξιά και τους φασίστες, και προφανώς σε αντιπαράθεση και ρήξη προς την αστικά εκφυλισμένη σοσιαλδημοκρατία κάθε μορφής.

Μια τέτοια προοπτική, ωστόσο μπορεί μόνο να ευοδωθεί αν το κομμουνιστικό απελευθερωτικό χειραφετητικό πρόταγμα, μετατραπεί από μυθολογία ή γραφική φαντασίωση, ή μειοψηφική προσδοκία σε πραγματιστική, αποδεικτική, αμετάκλητη επιλογή ζωής για τον κόσμο της δουλειάς. Σε αυτό το πεδίο κρίνονται οι πρωτοπορίες καταρχήν αν υπάρχουν και κυρίως αν υπάρχουν στην βάση της εργατικής δημοκρατίας, της πλατιάς εργατικής συμμετοχής, όπου το όλο του επαναστατικού υποκειμένου θα παράγει και θα γεννά πολιτική, ιδεολογία, πολιτισμό και σχέδιο επαναστατικής υπέρβασης του κανιβαλικού καπιταλισμού.