«ΤΑ ΛΕΒΕΝΤΟΠΑΙΔΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΥΡΕΣ ΜΠΛΟΥΖΕΣ»

Δυο βασικά θέματα έκαναν χθες το γύρο της ειδησεογραφίας, η επίθεση του Κασιδιάρη της Χρυσής Αυγής στην εκπομπή του Παπαδάκη στην Κανέλλη και η αυτοδικία του νεαρού στην Παιανία. Και τα δύο απότοκα της ίδιας οικονομικοπολιτικής κατάστασης.

Σ’ αυτήν την εποχή της διάλυσης της ζωής των εργαζομένων, κατάφορτων με οργή κι απόγνωση, που η δημοκρατική ανικανότητα τις αφήνει να φθείρονται και να αλληλοκαταλύονται , η φασιστική δύναμη οικειοποιείται στοιχεία του παρελθόντος που τα ανανεώνει, αλλάζοντας περισσότερο τη μορφή τους και όχι το βάθος τους για να τις τιθασεύσει.
Η φάρσα πια της πολιτικής γίνεται τραγωδία. Όλα αυτά τα χρόνια οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τόσο οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι όσο και οι διανοούμενοι, απαξίωσαν τις ελευθερίες, όλα τα πνευματικά αγαθά που υπερασπίζονταν και η αστική δημοκρατία της Ευρώπης και είχαν κατακτηθεί με αγώνες αιώνων. Δυο χρόνια τώρα απροκάλυπτα οι πολιτικοί των κυρίαρχων κομμάτων υπέγραφαν δηλώσεις, ορκίζονταν πολιτική δουλεία στον δεσποτισμό του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, τον εγκαταστημένο πάνω στα ερείπια της ζωής των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα, η εκτελεστική εξουσία προέβαινε σε ενέργειες που τυπικά μπορούσαν να υπαχθούν σε έλεγχο - κοινοβούλιο, συνδικαλισμό κλπ- ουσιαστικά όμως μέσω της κομματικής πειθαρχίας η επικοινωνιακής παραπλάνησης τον παρέκαμπταν.

Η κοινωνία εσωτερίκευσε τον κυρίαρχο λόγο που εξέφραζαν τα κόμματα εξουσίας και περιλάμβανε και την αυθαιρεσία ακόμα και προς όργανα που θεωρούνταν απαραίτητα για τη λειτουργία του συστήματος. Η απροκάλυπτη αδιαφορία, αν όχι περιφρόνηση, κυρίως της εκτελεστικής εξουσίας προς τις διαμαρτυρίες των εργαζομένων πυροδότησε αποσπασματικές ενέργειες βίας και άρχισε να απαξιώνεται. Ταυτόχρονα, η ανικανότητα των κομμάτων εξουσίας να διαχειριστούν την κρίση συνενώνει μεγάλες μάζες εναντίον της δεινής οικονομικής κατάστασης και εναντίον ενός πολιτικού συστήματος που θεωρείται ως ανίσχυρο και διεφθαρμένο. Ταυτόχρονα, έχοντας συκοφαντηθεί η κομμουνιστική ιδεολογία, για χρόνια ολόκληρα, είναι πολύ δύσκολο μέσα στο διάστημα αυτό της κρίσης να πείσει την πλειοψηφία ότι τα προβλήματα δεν επιλύονται χωρίς το μετασχηματισμό της κοινωνίας. ΟΙ λαϊκές τάξεις έχοντας διαπαιδαγωγηθεί με το καταναλωτικό μοντέλο φοβούνται την ριζοσπαστικοποίηση, ενώ μεγάλο μέρος της διανόησης, έχοντας πλήρως ενσωματωθεί στο σύστημα επιμένει στην υποστήριξή του, το πολύ να χρειάζεται κάποιες βελτιώσεις προπαγανδίζει.
Μάλιστα, μια πλειοψηφία διανοούμενων εστιάζει την αγωνία της στην πνευματική παρακμή που θεωρεί αιτία της κοινωνικής διάλυσης. Φαίνεται πολύ βολικό να μιλούν για σωτηρία του πνεύματος, ξεχνώντας όμως πως αυτό δεν είναι αρκετό αν δε σώσει κανείς και το σώμα του. Το άθλιο αυτό σώμα, αυτό το ράκος, που μόλις και καταδέχονται να το πιάσουν στα χείλη τους οι ιδεαλιστές, που δεν έχουν και πολλή ανάγκη ν’ ανησυχούν γι’ αυτό αφού δεν τα βολεύουν και άσχημα.
Κι εδώ κάπου σκάνε μύτη τα «λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες» μαζί με το μύθο τους. Πόσες φορές έχει αναπαραχθεί το ίδιο παραμυθάκι, από ανθρώπους που τους το είπε ο γείτονας, ο φίλος, ο συγγενής και έλαβε χώρα από το Κιλκίς μέχρι την Κόρινθο, για την εκδίωξη, απ’ αυτά τα λεβεντόπαιδα, μεταναστών από σπίτι νοικοκύρη, το καθάρισμά του και την παράδοσή του στον ιδιοκτήτη;
Από την πρώτη επίσημη δημόσια εμφάνισή τους έδειξαν περιφρόνηση στους κανόνες του ορθού πολιτικού λόγου και ας μην είμαστε καθόλου σίγουροι ότι μια μεγάλη μερίδα εκλογέων δεν το επιδοκίμασε. Κοινωνικά στρώματα, και όχι μόνο της εργατικής τάξης, που φαίνονται καταδικασμένα στις στερήσεις αλλά και στην κοινωνική ταπείνωση και πλήττονται από την κρίση υλικά και πολιτικά, βρίσκουν στην Χρυσή Αυγή τον άμεσο, προσωποποιημένο προστάτη τους, μόνο γιατί έτσι αυτοδιαφημίζονται. Νιώθουν ικανοποιημένοι με την έξαρση της βίας προς τους μετανάστες, ελπίζοντας σε άμεσα αποτελέσματα και χωρίς ακόμα τη δική τους συμμετοχή. Η Χρυσή Αυγή παρουσιάζει τις παλιές ιδέες του ρατσισμού, σωβινισμού κλπ με δύναμη και πάθος, εις τρόπο ώστε οι ιδέες αυτές να ανταποκρίνονται στις ανησυχίες, το μίσος, στη διάθεση εκδίκησης των μαζών. Κοινό χαρακτηριστικό του λόγου τους είναι πως διαστρεβλώνουν τη λογική, απευθύνονται στο πάθος, επιδιώκοντας να διατηρούν τις μάζες σε κατάσταση διαρκούς ενθουσιασμού.
Η πολιτική εξάλλου δεν είναι μόνο μια διακριτή περιοχή της κοινωνικής ζωής που προσδιορίζεται σε σχέση με διοικητικά όργανα, αλλά εντοπίζεται ευρύτερα στην κοινωνία μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Aυτή συμβαίνει και μέσα από σχέσεις εξουσίας που τέμνουν το σύνολο της κοινωνίας. Τα άτομα ταυτόχρονα υπόκεινται στην εξουσία αλλά και την ασκούν. Δεν αποτελούν μόνο τον παθητικό στόχο της εξουσίας αλλά και τα σημεία που αυτή αρθρώνεται και αναπτύσσεται. Το άτομο μπορεί να γίνει το όχημα της εξουσίας, όχι μόνο το σημείο που αυτή εφαρμόζεται. Πόσοι εξαθλιωμένοι δεν αισθάνονται ότι αυτά τα «λεβεντόπαιδα» της Χ.Α έχουν τη δύναμη που απαιτείται για να ασκήσουν εξουσία και μόνο επειδή διαθέτουν τη σωματική ρώμη; Τολμούν και δέρνουν του μετανάστες, τολμούν και χαστουκίζουν το «παλιοκουμμούνι»… εκδήλωση δύναμης συγκεκριμένης και απτής.
Όταν η εξουσία μέσω της ιδεολογίας παραμορφώνει τη συνείδηση του ατόμου το αποτέλεσμα είναι μια παραμορφωμένη γνώση της πραγματικότητας. Αυτή η παραμόρφωση όμως δεν είναι τωρινό φαινόμενο, χρόνια τώρα είχε αρχίσει η διαδικασία της (μήπως το ΛΑΟΣ δεν συμμετείχε σ’ αυτή με ανοχή ή και συγκατάθεση του συστήματος εξουσίας;)Το έδαφος το βρίσκει έτοιμο η Χρυσή Αυγή, που θα φτάσει στα άκρα αυτή την παραμόρφωση. Η ύφεση αύξησε την κόπωση, οι εργαζόμενοι βυθίστηκαν στη αθλιότητα και απελπισία εις τρόπο ώστε το σύστημα να ζει σε ατμόσφαιρα δυσπιστίας και απειθαρχίας. Η Χρυσή Αυγή έρχεται να κηρύξει την τάξη που μας βολεύει για να βρεί ανταπόκριση ο λόγος της και η βία της. Η χειροδικία είναι η αρχή, η αυτοδικία η συνέχεια, η ανεξέλεγκτη βία ακολουθεί για να βάλει στο τέλος τάξη μια εξουσία βίαιη και αυθαίρετη
Η μαζική και μόνιμη ανεργία, η αύξουσα ανισότητα στην κατανομή των αγαθών, η συγκέντρωση της οικονομικής ισχύος σε συνεχώς μειούμενο αριθμό χεριών επιδεινώνουν τους ταξικούς ανταγωνισμούς. Και η άνοδος του φασισμού διευκολύνει την εδραίωση αυτής την οικονομικής ισχύος μεταθέτοντας το πρόβλημα στη σύγκρουση ανάμεσα σε όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις και το φασισμό. Μόνο που στις δημοκρατικές δυνάμεις περιλαμβάνονται κι αυτές οι οποίες επιμένουν και δραστηριοποιούνται για την εφαρμογή όλων των οικονομικοπολιτικών επιλογών που εξαθλιώνουν τις λαϊκές μάζες και εκκολάπτεται έτσι το περίφημο αυγό το φιδιού…
Οι δημοκρατικές δυνάμεις της εξουσίας καλλιέργησαν το φόβο για να επιβάλουν τις επιλογές των κυρίαρχων οικονομικών κέντρων και πάνω σ’ αυτόν τον φόβο τώρα κτίζεται η κυριαρχία της φασιστικής ιδεολογίας.

Πηγή : Dies brumalis