Τάξη εναντίον Τάξης (έννομης)

"Συνάδελφοι θα αναγκαστώ να διατάξω ρίψη χημικών, αν δεν σταματήσει ο αποκλεισμός της εισόδου εκτελώ εντολές" αναφώνησε ο επικεφαλής των ματ- εκαμ ή ότι άλλο είναι αυτοί, και ανατρίχιασε το πανελλήνιο. Αναγκάζοντας τον καημένο εργαζόμενο, άνεργο, μεροκαματιάρη να υποκλιθεί στο ασύλληπτο αίσθημα ευθύνης και επαγγελματισμού των δυνάμεων της τάξης που είναι έτοιμες να συγκρουστούν και με τους συναδέλφους τους για το καλό της εγχώριας και εξωτερικής τρόικας. Πάνω απ' όλα για το καλό της πατρίδας...

Και το ερώτημα που αναδύεται είναι : ΄Η οι εν λόγω είναι καλοπληρωμένοι και δεν υπάγονται στα ειδικά μισθολόγια, ή διαδραματίστηκε ένα χαμηλής ποιότητας τηλεοπτικό Show όπου το μήνυμα ήταν σαφές : "Σκέψου τι θα κάνουν σε σένα άμοιρε άνεργε αν είναι έτοιμοι να ασκήσουν βία στους συναδέλφους τους". Έλα όμως που αυτή η περιβόητη βία δεν ασκήθηκε ποτέ. Αντίθετα κινητοποιήθηκε το όλο της κυβέρνησης για να ανταποκριθεί στα δίκαια αιτήματα των πραιτοριανών της, ενώ την ίδια στιγμή περνούσε το μήνυμα και στην ελληνική κοινωνία ότι όποιος αντιστέκεται απειλείται με βία , καταστολή και τρομοκρατία.

Επειδή το αστείο με τους "εργαζόμενους" στα σώματα ασφαλείας  έχει παρατραβήξει, ίσως πρέπει να καταστεί ξεκάθαρο πως η επιλογή, το να γίνει κάποιος μέλος της αστυνομίας, σε κάθε της βαθμίδα, αποτελεί εν τη γενέσει της μια αντιδραστική επιλογή, βαθειά αντικοινωνική, ακόμη περισσότερο όταν αυτή πραγματοποιείται, εν μέσω οξείας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης μετατρέποντας μια ολόκληρη γενιά νέων σε ταγούς του νόμου και της τάξης που επιβάλλει το κεφάλαιο. Αυτοί οι περιβόητοι "εργαζόμενοι" των σωμάτων ασφαλείας είναι οι ίδιοι που επιχείρησαν αμέτρητα δολοφονικά χτυπήματα στον κόσμο της εργασίας και στην νεολαία, στην εξέγερση του Δεκέμβρη, στους αγώνες των δύο τελευταίων χρόνων, αυτοί που κατέστειλαν την απεργία των χαλυβουργών, αυτοί που καθημερινά κακοποιούν και ξεφτιλίζουν μετανάστες στους δρόμους και στα κρατητήρια του αστικού κράτους.

Είναι οι ίδιοι "εργαζόμενοι" που στις πρόσφατες εκλογές ψήφισαν σχεδόν μονοκούκι τους φασίστες, είναι οι ίδιοι "εργαζόμενοι" που γυροφέρνουν πάνω σε μηχανές με ύφος σερίφη, και οι οποίοι πληρώνονται απο κανονικούς εργαζόμενους , που αν τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι στο αφεντικό ή στις δυνάμεις καταστολής καταλήγουν ή άνεργοι ή κρατούμενοι. Όσοι λοιπόν "αριστεροί" ανησυχούν για την μισθοδοσία των εν λόγω "εργαζόμενων"  πριν προστρέξουν σε συμπαράσταση του "δίκαιου αγώνα τους" ίσως είναι καλύτερα να απαιτήσουν απο τους εν λόγω να βγάλουν απο πάνω τους τα γελοία ρούχα, τις γελοίες μάσκες, τα όπλα και τα χημικά και να έρθουν έτσι να τα βάλουν στα ίσια με το εργατικό κίνημα. Μόνο που κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει γιατί η επιλογή του να εισέλθει κάποιος στα σώματα ασφαλείας ακόμη και αν ξεκινά ημισυνειδητά, καταλήγει μια συνειδητή θρασύδειλη επιλογή ζωής να βρίσκεται απέναντι απο το εργατικό κίνημα και τα συμφέροντά του, ενδεδυμένος την τραγελαφική προβιά του υπηρέτη της αστικής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.      

Καθώς δεν βρισκόμαστε στην δεκαετία του 80 που οι δάφοροι  πασόκοι ευαγγελλίζονταν την συμφιλίωση του λαού με την αστυνομία αλλά στο 2012 εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, θα ήταν δόκιμο να κατανοηθεί ότι η συντριπτική πλειονότητα των σωμάτων ασφαλείας αποτελείται απο ομάδες καταστολής κάθε είδους και όχι απο εξυπηρετικούς τροχονόμους που βοηθούν στην εύρυθμη κυκλοφοριακή ροή. Άλλωστε αν αυτοί οι περιβόητοι "εργαζόμενοι" περνάν δύσκολα γιατί άραγε αντι να καταστείλουν την απεργία των χαλυβουργών δεν πήγαν ως εργαζόμενοι αλληλέγγυοι στην Χαλυβουργία συμπαραστεκόμενοι στους συναδέλφους τους εργαζόμενους; Γιατί απλούστατα δεν είναι τυχαίοι "εργαζόμενοι" αλλά εργαζόμενοι υπό τις διαταγές και τα συμφέροντα της αστικής τάξης του αστικού κράτους και του κεφαλαίου. Ακριβώς για αυτό τον λόγο  βρίσκονται απέναντι στην εργατική τάξη στις ανάγκες και στα δικαιωματά της.

Η εγχώρια αριστερά κάθε εκδοχής λοιπόν, θα ταν καλύτερα να πάει να συμπαρασταθεί σε εργαζόμενους και ανέργους που φυτοζωούν στις γειτονιές της Αθήνας και της επαρχίας και γίνονται λεία στις ορέξεις της αστικής πολιτικής και του φασισμού, και οι οποίοι δεν περνούν  την ζωή τους ντυμένοι σαν καρνάβαλοι κουβαλώντας όπλα και γκλοπ για να "βγάλουν το ψωμί τους" . Αν στην αριστέρα που μας έλαχε της αρέσουν τόσο πολύ οι εν λόγω "εργαζόμενοι" ας τους πάρει σπίτι της και ας τους βάλει στην κομματική μισθοδοσία ώστε να μπορούν να ζουν ως άνθρωποι απο την τόσο αξιοπρέπή εργασία τους.


Η μόνη περίπτωση οι εν λόγω "εργαζόμενοι" να μετατραπούν σε εργαζόμενους είναι μόνο μέσω της υποταγής τους σε ένα ρωμαλέο νικηφόρο εργατικό κίνημα που θα σαρώσει τα αφεντικά τους και θα καταστήσει κοινωνικά άχρηστο το παρασιτικό επάγγελμά τους. Το να χαριεντίζονται οι εκπρόσωποι της αριστεράς κάθε υφής με τα "συνδικαλιστικά" στελέχη των σωμάτων ασφαλείας την ίδια στιγμή που αυτά αποτελούν την επίλεκτη φρουρά της αστικής πολιτικής και οικονομικης εξουσίας αποτελεί το λιγότερο επικίνδυνη κοινωνικά και πολιτικά επιλογή.

Οι αριστερές αυταπάτες αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν ένα παραμύθι συνήθως με χείριστο τέλος για τον κόσμο της δουλειάς. Για κάποιους ίσως είναι η στιγμή λοιπόν, να συνδεθούν επιτέλους, με την ωμή καπιταλιστική πραγματικότητα.