Επαναλαμβανόμενες ενέργειες

Ικανοποίηση και ανακούφιση της κυβέρνησης για την εκταμίευση της δόσης, αφού «διαλύονται τα σύννεφα πάνω από τη χώρα», κατάθεση στη Βουλή του φορολογικού νομοσχεδίου μετά από έγκριση του γιούρογκρουπ, οι αυξημένες τιμές των προϊόντων οφείλονται στους καταναλωτές που έχουν λάθος προτεραιότητες κατά τον υφυπουργό ανάπτυξης Σκορδά, έκκληση Σαμαρά από το Οσλο να διασφαλίσει η Ευρώπη την κοινωνική ειρήνη, το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων τείνει να διασπαστεί εις τα εξ ων συνετέθη, στις διάφορες τηλεοπτικές πολιτικές εκπομπές, όπως τη Δευτέρα στης Στάη, δίνονται συμβουλές ευρέσεως εργασίας μέσα από συμμετοχή σε ΜΚΟ για απόκτηση δεξιοτήτων και διεύρυνση δημοσίων σχέσεων, πρόταση για καθιέρωση της απλής αναλογικής. Διάσπαρτες ειδήσεις των τελευταίων ημερών που δεν διαφοροποιούνται και πολύ από αυτές των προηγουμένων και ίσως και των επομένων, ενώ η κοινωνία αμήχανη υπομένει ή μήπως … περιμένει;



Φτάσαμε πια σε ένα σημείο όπου οι διαπιστώσεις δεν έχουν κανένα νόημα, γιατί δεν αποκαλύπτουν πια τίποτε καινούργιο, απλά επιβεβαιώνουν την αναγκαιότητα υπέρβασης του συστήματος. Ακόμα και ο κυρίαρχος λόγος παραδέχεται ότι η μόνη προοπτική που συνθέτουν οι διαπιστώσεις για την οικονομική κατάσταση μπορεί να περιγραφεί με διαδοχικά μέτρα λιτότητας, επιμένοντας βέβαια συγχρόνως στην αισιοδοξία του για τον τερματισμό τους σε κάποιο μελλοντικό χρόνο που όλο παρατείνεται (δηλώσεις Βενιζέλου για πρωτογενές πλεόνασμα το 2013 όπως υποστήριζε το ιδιο και για το 2012).

 

Αυτό που κυρίως συμβαίνει είναι η διαμόρφωση από την κυρίαρχη τάξη μιας στρατηγικής που βασίζεται στην άνοδο της ανεργίας και στη συνεχή υποβάθμιση της αξίας της εργατικής δύναμης. Η ταχύτητα με την οποία όλες οι πολιτικές δυνάμεις, της κομμουνιστικής εξαιρουμένης, προσαρμόστηκαν στη λογική αυτή δείχνει ότι πρόκειται για τη μόνη στρατηγική του κυρίαρχου συστήματος, που περιλαμβάνει μια διαδικασία αναβάθμισης του ρόλου και των απαιτήσεων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, της λογικής της αγοράς που συμβαδίζει με την υιοθέτηση της πιο άγριας πολιτικής λιτότητας.



Η όψιμη ανάσυρση της πρότασης για απλή αναλογική, η οποία για μεγάλο διάστημα της μεταπολίτευσης ήταν πάγιο αίτημα της αριστεράς, σε συνδυασμό με τη διαφαινόμενη διάλυση των Ανεξάρτητων Ελλήνων και τις, εις άπαντας, υποσχέσεις για τις ευεργετικές επιπτώσεις της δόσης στην ελληνική οικονομία, εντάσσονται στις κινήσεις εκείνες που προσπαθούν να χειραγωγήσουν διαφαινόμενες πολιτικές εξελίξεις και κοινωνικές αμφισβητήσεις, ώστε να εξασφαλιστεί απρόσκοπτα η ανασύνταξη του κυρίαρχου συστήματος, με ποικίλους συνδυασμούς όλων των δυνάμεων,του ΣΥΡΙΖΑ μη εξαιρουμένου, που δέχονται να παίξουν το παιχνίδι της διαχείρισης της κρίσης, Καμιά όμως αριστερή διακυβέρνηση με υποσχέσεις για πιο δίκαιη αναδιανομή του κοινωνικού προϊόντος δεν μπορεί πια να καταλήξει σε παραμικρή επιτυχία για τους εργαζόμενους, χωρίς να βάζει σε αμφισβήτηση τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.


Αν μεταπολιτευτικά ήταν δυνατό, με προτάσεις για διαχείριση κεϋνσιανής έμπνευσης, να λυθούν ή να λειανθούν αντιθέσεις στη σφαίρα της διανομής και στη σφαίρα του κράτους, με αποτέλεσμα θεσμικές αλλαγές, αυξήσεις μισθών, κοινωνικές παροχές κλπ. που έμοιαζαν να ισχυροποιούν τις υποτελείς τάξεις μειώνοντας τις δυνατότητες σκληρών μορφών εκμετάλλευσης της, αυτό δε σήμαινε ότι αφαιρέθηκε από την κυρίαρχη τάξη η πραγματική εξουσία. Αυτό που επιτεύχθηκε όλα εκείνα τα χρόνια ήταν η σταθεροποίηση ενός πλαισίου εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, που βελτίωνε βέβαια τη θέση της, αλλά πάντα στα πλαίσια της μη αμφισβήτησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Την τελευταία εικοσαετία επιβάλλεται η λογική της αποδυνάμωσης της εργατικής τάξης, που ταυτίζεται με τη λογική του εθνικού συμφέροντος, το οποίο δεν είναι παρά το καπιταλιστικό. Η ταξική πάλη υποβόσκει όλα αυτά τα χρόνια, μόνο που με τη μεσολάβηση των οικονομικών νόμων παίρνει τη μορφή αντικειμενικών περιοριστικών παραγόντων, που κάθε κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να σεβαστεί. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, κυρίαρχη η χρηματιστηριακή οικονομία, συγκεντρωμένη στα χέρια μιας πολιτικά ανεξέλεγκτης εξουσίας τροφοδοτείται από την οικονομία της παραγωγής, ενώ συγχρόνως ζητά την προστασία του κράτους, παρόλο που διακηρύσσεται η πλήρης ελευθερία των αγορών.


Με τα μνημόνια, άνοιξε μια περίοδος που οδηγεί σε μια σκληρότερη επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη. Σύμφωνα με τον κυρίαρχο λόγο, αφού η οικονομική πολιτική είναι δέσμια οικονομικών νόμων τους οποίους ακριβώς επειδή οι εργαζόμενοι θέλησαν να καταστρατηγήσουν προκλήθηκε η κρίση, οι εργαζόμενοι πρέπει να πειθαρχήσουν στις πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων. Κι ενώ τον πρώτο χρόνο του μνημονίου ζούσαμε με την ψευδαίσθηση της στασιμότητας, τώρα πια ζούμε την καπιταλιστική αναδιάρθρωση που προχωράει και στη χώρα μας στο βαθμό που γονατίζουν με νόμους και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου μέσω της εκτελεστικής εξουσίας τους εργαζόμενους. Στην πράξη πια έχουν αποκαλυφθεί και τα όρια της πολυδιαφημιζόμενης «αριστερής» παρέμβασης, που είναι να δίνει άλλοθι δημοκρατικότητας και αντικειμενικότητας σε αποφάσεις όπως αυτές του υπουργού Μανιτάκη, ώστε να αυξηθεί η ανασφάλεια και η ανεργία και να επικρατήσει η απογοήτευση στους κόλπους των εργαζομένων.



Στους εργαζόμενους, η μόνη επιλογή που μένει είναι ο δρόμος της κοινωνικής ανατροπής, για διεκδίκηση του δικαιώματος της εργατικής τάξης να ελέγχει, διευθύνει, οργανώνει την παραγωγική διαδικασία. Τίποτε πια δεν είναι εύκολο...

 

Πηγή: Diesbrumalis via Praxis