Γεννήθηκα 8 Ιανουαρίου 1991

Σε αυτή την ημερομηνία ο Καλαμπόκας με τους τραμπούκους της ΟΝΝΕΔ δολοφόνησαν τον καθηγητή Ν. Τεμπονέρα, που συμπαραστεκόταν στην κατάληψη των μαθητών του ενάντια στον φασιστικό νόμο Κοντογιαννόπουλου για την παιδεία. 

Είμαι 37 χρονών , είμαι 22 χρόνια στο μαθητικό, φοιτητικό και εργατικό κίνημα, με το πρόσωπο μου ξέσκεπο απέναντι σε κράτος, και δυνάμεις καταστολής. Μερικές φορές φοράω κανένα μαντίλι για τα δακρυγόνα. Σπανίως όμως, γιατί δεν γουστάρω. Προτιμώ να ανάβω τσιγάρο.

Δεν με εκπροσωπεί κανένας αυτόκλητος “επαναστάτης” Δημήτρης Νίκος , Κώστας, που αποφάσισε να ξεκινήσει την “επανάσταση” στις πλάτες του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.

Εξοργίζομαι με τους γελοίους κυβερνητικούς που προσπαθούν να χρεώσουν στον ΣΥΡΙΖΑ τρομοκρατική φυσιογνωμία. Δεδομένου ότι οι συριζαίοι είναι πιο τρομοκρατημένοι και από τον πιο τρομοκρατημένο κυβερνητικό ,που φοβάται πως μαζί με την εξουσία θα χάσει και τον παχυλό μισθουλάκο του.

Πρόκειται για σκιαμαχία τραγελαφικών θιάσων, που ενόψει εκλογών χρησιμοποιούν ακόμη και την από χρόνια, κοινωνικά και πολιτικά νεκρή 17Ν , για να κάνουν “πολιτική”. 

Με τραγικό φόντο την εξαθλίωση του κόσμου της εργασίας, παίζεται ένα βρωμερό, ένα δυσώδες πολιτικό παιχνίδι, όπου η κυβέρνηση εμφανίζεται ως υπερασπιστής της αστικής νομιμότητας και ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει να αποδείξει ότι η αριστερή αστική νομιμότητα είναι υπέρτερη και καλύτερη της κυβερνητικής εκδοχής.

Είναι η νομιμότητα, της ανεργίας, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, των δολοφονιών μεταναστών και εργατών που εμφανίζεται από το πολιτικό σύστημα ως φυσική κατάσταση. Ενώ πρόκειται για ότι πιο αρρωστημένο, ότι πιο σκοτεινό, ότι πιο άθλιο μπορεί να βιώσει μια κοινωνία.

Γεννήθηκα 8 Γενάρη 1991, και μετά από 22 χρόνια στο κίνημα, δηλώνω ξεκάθαρα ότι μόνο με εργατική επανάσταση θα αλλάξει η ζωή του καθενός μας. Μόνο με εργατική επανάσταση θα αλλάξει ο κόσμος όλος.

Μόνο ο κομμουνισμός αποτελεί την μόνη ελπίδα για το κόσμο της εργασίας, και την μόνη προοπτική για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Και θα συνεχίσω να το λέω κατάφατσα σε κράτος, αφεντικά και γραφειοκράτες, γιατί θέλω να θυμούνται το πρόσωπό μου, θέλω να θυμούνται τα πρόσωπα των εργατών, όταν θα καταρρέουν και θα συνθλίβονται από το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα.

Οι εργάτες και οι επαναστάτες δεν κρύβονται σε σκοτεινά στενά “κυνηγώντας ανεμόμυλους” ερήμην της κοινωνίας. Βγαίνουν, βγαίνουμε στο ξέφωτο και κοιτάμε κατάφατσα τον ταξικό εχθρό. Μόνο έτσι ο τρόμος αλλάζει στρατόπεδο...

Μέχρι την τελική νίκη !