«Ένας μεταμοντέρνος θίασος» : Ο Σλαβόι, η Ναόμι και ο Alexis

Συναντήσεις υψηλής πολιτικής οξυδέρκειας. Ο Σλαβόι Ζίζεκ, μια φυσιογνωμία πολιτικά ανερμάτιστη, φιλοσοφικά κενή και ιδεολογικά χαώδης. Η Ναόμι Κλάιν που εξηγεί σε «απλά αμερικάνικα» τον καπιταλισμό, «σοκαρισμένη» από τον κανιβαλισμό του. Και φυσικά ο Alexis που συναγελάζεται με απίστευτο θράσος απο τον Δασκαλόπουλο του ΣΕΒ, μέχρι τους διεθνείς εκπροσώπους των «νέων κοινωνικών κινημάτων».

Στο πολιτικό κενό που δημιουργεί η ανυπαρξία ενός πραγματικά επαναστατικού ρεύματος όχι μόνο σε εθνικό αλλά και σε διεθνικό επίπεδο, «φυτρώνουν» κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα σαν τον Σλαβόι, την Ναόμι και τον Αλέξη. Τι σημαίνει επαναστατικό ρεύμα όμως σε μια εποχή, όπου οι μεγάλες απελευθερωτικές αφηγήσεις έχουν κοπεί στα ακριβή μέτρα των πολιτικών νάνων που εμφανίζονται ως εκφραστές τους ;

Επαναστατικό ρεύμα με την έννοια της ολιστικής ρήξης με το υφιστάμενο κοινωνικό και οικονομικό υπόδειγμα δεν υφίσταται. Ακριβώς για αυτό τον λόγο δεν υπάρχει και ένα επαναστατικό ρεύμα συνολικής αμφισβήτησης στην επιστήμη,στην πολιτική θεωρία, στον πολιτισμό, στην τέχνη. Δηλαδή σε όλες της εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής που συγκροτούν στην συνέργειά τους την ηγεμονική κοινωνική και οικονομική εξουσία. Αυτό το ρεύμα που δεν υφίσταται, μοιάζει να υπάρχει μέσα απο μεταμοντέρνους απολογητές της ατομικής τους υποταγής στην κυρίαρχη εκδοχή της καπιταλιστικής εξουσίας. Αλλά για την μεταμοντέρνα θεώρηση της κοινωνικής ζωής αυτό είναι αρκετό. Καθώς το «μοιάζει» εύκολα ταυτίζεται με το «είναι», στον απέραντο ωκεανό του σχετικισμού και του αγνωστικισμού, που έχει καλύψει τα πάντα.

Σε αυτό το τεράστιο ωκεανό των «αέναων και ανεπίλυτων διακυβευμάτων», επιπλέουν ο Σλαβόι που είναι ένας τυπικός «θεωρητικός» της σοσιαλδημοκρατίας, η Ναόμι που είναι μια δημοσιολόγος της καπιταλιστικής κρίσης, και ο Αλέξης που είναι ένα συνονθύλευμα ευρωλαγνείας, αριστερού κοσμοπολιτισμού και σοσιαλδημοκρατικών ονειρώξεων. Δεν είναι ζήτημα προσώπων αν και στην ιστορία τα πρόσωπα ως εκφραστές ενός συγκεκριμένου επίπεδου κοινωνικής συνείδησης, έχουν την σημασία τους. Το κυρίαρχό είναι ότι «μεταμοντέρνοι θίασοι» σαν αυτόν, εμφανίζονται ως αντίπαλο δέος στην καπιταλιστική εξουσία προκαλώντας όπως είναι φυσικό, έκδηλη θυμηδία στον κόσμο του κεφαλαίου.

Σε μια περίοδο που οι καθολικές αφηγήσεις βρίσκονται στο περιθώριο των κοινωνιών. Σε μια εποχή που ο κομμουνισμός έχει ταυτισθεί με ένα μοντέλο ολοκληρωτικής κρατικής εξουσίας και ο ιστορικός αντίπαλος του η αναρχία, έχει μετατραπεί σε ένα ηθικοπλαστικό λογοτεχνικό αφήγημα, η μεταμοντέρνα ήσσονα αμφισβήτηση, έχει την ιστορική ευκαιρία να ακυρώσει τις όποιες πιθανότητες συνολικής αμφισβήτησης του καπιταλιστικού προτάγματος.

Έτσι ο Σλαβόι θα συνεχίσει εμφανίζεται ως «φιλόσοφος της αμφισβήτησης», η Ναόμι θα συνεχίσει να θεωρείται «μαχητική δημοσιογράφος» και «αποκαλυπτική συγγραφέας» και ο Αλέξης θα εξακολουθήσει να σφυρηλατεί το προφίλ του «κοινωνικού μεταρρυθμιστή» ενω δεν είναι παρά ένα τυπικό κατοικίδιο της αστικής πολιτικής εξουσίας.

Στην ψευδής πραγματικότητα του μεταμοντέρνου οπαδού αυτής της κατάστασης, όλα μοιάζουν φυσιολογικά. Και ομώς, πραγματικά δεν είναι.