Λιβελογράφημα #2

“Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι , αντάμα”

Η ελληνική αστική δημοκρατία, και ο "ναός" της δημοκρατίας τους, δεν αποτελούν παρά μια βρωμερή μάζωξη ακροδεξιών και τυχάρπαστων αριστερών, “μαστόρων” στην κυβίστηση και στο τσαλαβούτημα, στα δυσώδη απόνερα της αστική δημοκρατίας. Μιας αστικής δημοκρατίας που στις μέρες μας είναι αστική καπιταλιστική χούντα, που αξιοποιεί το κοινοβούλιο για να περιβάλλει με το γράμμα του αστικού νόμου τα φασιστικά νομοθετικά της διατάγματα.

Ο κοινοβουλευτικός εσμός των συριζαίων που σκιαμαχεί με τον ακροδεξιό συρφετό του Σαμαρά δεν αποτελούν παρά γρανάζια ενός συστήματος που συνεχίζει να λειτουργεί απρόσκοπτα, ενώ οι εργαζόμενοι και η νεολαία βιώνουν την απόλυτη εξαθλίωση. Όταν η ιστορία κάνει πλάκα, παράγει τερατούργηματα “διπόλων” σαν αυτό που βιώνουμε όπου ο ακροδεξιός και ο γιαλαντζί αριστερός σκυλεύουν το σώμα της εργατικής τάξης, σε μια προσπάθεια είτε να διατηρηθούν είτε να αναρριχηθούν στην διαχείριση της αστικής εξουσίας.

Η εργατική τάξη και οι κομμουνιστές δεν έχουν και δεν μπορεί να έχουν καμία σχέση με την χούντα του ελληνικού καπιταλισμού, με το κράτος του, το κοινοβούλιο του και τον συνδικαλισμό του. Αποτελεί άμεσο και επιτακτικό πολιτικό καθήκον η διακοπή κάθε πολιτικής και οικονομικής σχέσης με το ελληνικό υπόδειγμα καπιταλιστικής χούντας, και η δημιουργία των όρων για την συγκρότηση σε κοινωνικό επίπεδο ενός ταξικού, εργατικού επαναστατικού μετώπου που θα δώσει την μάχη για την καθολική ανατροπή της αστικής εξουσίας.

Με τον οχετό του αστικού κοινοβουλίου, με τον οχετό της αστικής δημοκρατίας που έχει στείλει στην φτώχεια 3.000.000 ανθρώπους, στη ανεργία 1.500.000 εργαζόμενους, στον θάνατο 4.000 άτομα, καμία τακτική επιλογή δεν δικαιολογεί την οποιαδήποτε σχέση, ειδικά όταν αυτή ναρκοθετεί την στρατηγική, την υπέρτερη επιδίωξη της πραγμάτωσης της κομμουνιστικής απελευθέρωσης από την καπιταλιστική φυλακή.

Οι αντικειμενικές συνθήκες ωριμάζουν , μαζί με εκείνο το επαναστατικό υποκείμενο που τις γονιμοποιεί με την στρατηγική των ρηξικέλευθων τομών.

Ο δρόμος προς την κοινωνία της κομμουνιστικής ελευθερίας έχει όμως μια απαράβατη και αμετάκλητη προϋπόθεση : Την απόλυτη απαλλαγή από την πολιτική και οικονομική εξάρτηση από την εξουσία που επιδιώκεται να ανατραπεί.

Μια προϋπόθεση που μόνο η εργατική τάξη μπορεί να επιβάλλει.