Αρκετά με τις εύκολες αρνήσεις, αναζητούνται δύσκολες “καταφάσεις”

Ασχολούνται όλοι , τα ΜΜΕ, τα πολιτικά κόμματα, με τις πολιτικές επιλογές παρωδία του ΣΥΡΙΖΑ, για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Είναι αλήθεια πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί με "άγαρμπο" πολιτικά τρόπο να εμπεδώσει -με αφορμή τις εκλογές- την ραγδαία δεξιά μετατόπιση του κόμματος. Εύλογη επιλογή, καθώς “αν τους βγει”, θα αξιοποιηθεί πολλαπλώς, ώστε να σμιλέψει η ίδια ηγετική ομάδα, το ακραία συστημικό, κυβερνητικό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρόκειται ωστόσο, περί “νέου”, ούτε είναι δυνατόν να ασχολείται η εργατική τάξη και ο κόσμος της δουλειάς , με την “ανακάλυψη” κάθε πιθανού τρόπου και κάθε πιθανής μεθοδολογίας άρνησης του "συριζαίϊκου μοντέλου πολιτικής".

Η αναγκαία διττή πολεμική, πρωταρχικά τόσο προς την ηγεμονική πολιτική τάξη που εκφράζεται από την συγκυβέρνηση, όσο και προς την αριστερή σοσιαλδημοκρατία που εκφέρεται ηγεμονικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν “κενό γράμμα” αν δεν συνοδεύονται από μια παρούσα, ενεργητική και ρεαλιστικά πραγματοποιήσιμη πολιτική πρόταση που αρνείται το πολιτικό και οικονομικό status quo, προτάσσοντας ένα ολιστικά διαφορετικό. Μια τέτοια λογική κατανοεί την αντιδραστικότητα των υφιστάμενων πολιτικών προτάσεων τόσο αυτής του ακραιφνούς νεοφιλελευθερισμού, όσο και της συγκεκαλυμμένης υπό αριστερό προσωπείο σοσιαλδημοκρατίας, αναδεικνύοντας ότι υπηρετούν τον ρεαλισμό των αναγκών της υφιστάμενης πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, θέτοντας όμως ταυτόχρονα στον πολιτικό πεδίο , την επαναστατική στρατηγική και τακτική υπέρβασης στο σήμερα της ηγεμονικής κοινωνικό-οικονομικής πραγματικότητας.

Μεγάλο κομμάτι του κόσμου της εργασίας, έχει πλήρως αντιληφθεί και πλήρως κατανοήσει τόσο την δεξιά μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και την στρατηγική του αδυναμία, να εκφράσει και να πραγματώσει πολιτικό σχέδιο υπηρέτησης των αναγκών και των δικαιωμάτων της εργατικής πλειοψηφίας. Ωστόσο το κενό, η έλλειψη πολιτικής, οικονομικής, και ιδεολογικής πρότασης, άρα και κοινωνικού ρεύματος, που να θέτει ζήτημα εξουσίας της εργατικής τάξης ως μονόδρομη, ρεαλιστική εφικτή -από κάθε άποψη- επιλογή, οδηγεί την κοινωνική απελπισία για άλλη μια φορά στην σοσιαλδημοκρατία, που στην υφιστάμενη ιστορική συγκυρία λαμβάνει την μορφή του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι μόνο η αποτυχία του κυβερνώντος πολιτικού προσωπικού που προκαλεί την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ηγεμονικό κοινωνικό πόλο. Είναι κυρίως και καθοριστικά η απόλυτη πολιτική, οργανωτική και ιδεολογική αδυναμία της επαναστατικής, κομμουνιστικής πρωτοπορίας να αναλάβει τον ιστορικό ρόλο έκφρασης μιας πλειοψηφικής πρότασης εξουσίας, διακόπτοντας βίαια το καπιταλιστικό συνεχές, αλλάζοντας τον ρου της ιστορίας στην αντίστροφη κατεύθυνση.


Οι αντικειμενικές συνθήκες έχουν ωριμάσει σε βαθμό της απόλυτης σαπίλας.

Το υποκείμενο της ιστορίας, η εργατική τάξη φτάνει τους αγώνες της – και λογικά- ως το ιστορικό όριο της αυθόρμητης πρωτογενούς άρνησης.

Κάπου εδώ εμφανίζεται η “μαμή της ιστορίας”. Η επαναστατική κομμουνιστική πρωτοπορία, οργανωμένη σε κόμμα.

Αναζητείται λοιπόν, πλήρως απαλλαγμένη από εύκολες αρνήσεις , εκδοχές πολιτικής αυτοαναφορικότητας, “γεμάτη” και ολιστικά καθορισμένη, από μια και μόνο -όντως- δύσκολη κατάφαση :

Αυτή της επανάστασης και της κομμουνιστικής ελευθερίας, ως όρο και προϋπόθεση ύπαρξης της, ως πραγματική “αληθινή” πρωτοπορία της τάξης της.