Εκλογές, Πειραιάς, Αθήνα, και η μικρόνοια του οπαδού

του Χρήστου Μιάμη

Όταν παίζαμε μπάλα στην αλάνα, η νίκη χωρίς χρηματικό αντίτιμο, ήταν ταυτόχρονα κινητήριος δύναμη και επιδίωξη για να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Η πρώτη επαφή με τοπικά ερασιτεχνικά σωματεία , κατέστησε φανερό ότι ακόμη και στο χαμηλότερο μη επαγγελματικό επίπεδο, η διαφθορά, οι πληρωμένοι αγώνες και η ξεφτίλα παιχτών και παραγόντων έφθανε στο έσχατο όριο της ασυδοσίας. Κάθε βλαχαδερό παράγοντας της τοπικής οικονομικής ζωής, χρησιμοποιούσε την ντόπια ομάδα, για να γίνει κοινοτικός ή δημοτικός σύμβουλος ακόμη και δήμαρχος ώστε να κάνει χρυσές δουλειές με το κράτος. Και άξαφνα ο “κυρ Παντελής” μεταμορφώνονταν σε οικονομική σταθερά του τόπου, αν και με έκδηλη αδυναμία να συνταιριάξει με επιτυχία, τα βασικά μέρη μιας προφορικής πρότασης ώστε να τεκμαίρεται -έστω- κάποιο νόημα.

Στον πολλαπλάσιο βαθμό , κοσμοπολίτικα βλαχαδερά με τεράστιου βεληνεκούς buisness, αποτελούν τους θεσμικούς παράγοντες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, ως απόρροια της ιδιότητάς τους ως παραγόντων της οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου. Κάτι περίεργοι τύποι που αντλούν την δύναμη τους όχι μόνο από το οικονομικό τους μέγεθος, αλλά και από ένα στρατό-εσμό οπαδών που χαρτζιλικώνονται αδρά, ως κλακαδόροι και πειθήνιοι υποστηρικτές των “εμπνευσμένων” επιλογών των αφεντικών τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Πειραιάς, όπου το περίφημο no politica, των συνδέσμων του Ολυμπιακού , που είναι βουτηγμένοι στην πλειοψηφία τους στον οχετό του φασισμού και του ναζισμού, -ξεχάστηκε- αφού τώρα αποτελούν την εκλογική πελατεία του “ολυμπιακού συνδυασμού” που αίφνης αποφάσισε να σώσει τον Πειραιά.

Μπλούζες, κασκόλ, τζάμπα εισιτήρια, “καθρεφτάκια” για τους ιθαγενείς οπαδούς, που αποτελούν ότι πιο πρωτόγονο, ότι πιο διεφθαρμένο,ότι πιο βλακώδες μπορεί να συναντήσει κάποιος στις καπιταλιστικές κοινωνίες. Καθώς εκφράζουν με τέλεια επάρκεια την αλλοτρίωση και τον εκφυλισμό, μιας κοινωνίας που στον βωμό της οπαδικής της επιλογής, μετατρέπεται σε αγέλη άβουλων ατομικοτήτων που άγεται και φέρεται από τις επιλογές των εργοδοτών της. Εργοδότες που είτε είναι επιχειρηματίες είτε είναι πολιτικοί είτε και τα δύο, χρησιμοποιούν με τον πιο εξόφθαλμο τρόπο την μάζα στην υπηρεσία των δικών τους συμφερόντων. Ανάλογο παράδειγμα το γήπεδο του Παναθηναϊκού που αποτελεί, μείζον ζήτημα των δημοτικών εκλογών για την Αθήνα. Γιατί οι οπαδοί, που ζουν και αναπνέουν για το γήπεδο του αφεντικού τους, αποτελούν ταυτόχρονα και εκλογική πελατεία για όποιον υποψήφιο επιλύσει αυτό το “τεράστιο” κοινωνικό πρόβλημα της πόλης. 

Είναι να μην αναρωτηθεί κανείς πως γίνεται τόσο ευμεγέθη μικρόνοια να στριμώχνεται στα ομολογουμένως πεπερασμένα όρια του ανθρώπινου εγκεφάλου ; Πως γίνεται κανείς από τις επιμέρους αγέλες οπαδών να μην έχει αγωνιστεί για έναν ελεύθερο χώρο, για δημόσια υγεία, παιδεία και αθλητισμό, και όμως να δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα, για να αποκτήσουν γήπεδο τα αφεντικά τους και οι υπάλληλοί τους, που ζουν πλουσιοπάροχα, κλωτσώντας μια μπάλα -και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερη ικανότητα- ; 

Το no politica είναι full politica, καθώς ταυτίζεται με τον φασισμό και με τα κάθε φορά συμφέροντα του αφεντικού. 

Τα τεράστια γήπεδα με τις απαραίτητες φυσικά εμπορικές χρήσεις, είναι για να βγάζουν φράγκα τα αφεντικά και να τα “ακουμπάνε” οι οπαδοί-καταναλωτές σε ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα που αναπαράγεται και μέσα από το ποδόσφαιρο.

Αν όλοι αυτοί οι παίκτες-υπάλληλοι αγωνίζονται για την ομάδα και την “ιδέα” που αυτή εκπροσωπεί, ας το κάνουν αμισθί και ας πάνε να βρουν καμιά κανονική δουλειά.

Όσο για τους οπαδούς, αν τα τόσα χρήματα που χαρίζουν καθημερινά σε οπαδικές εφημερίδες και σε άλλες “καινοφανείς” δραστηριότητες της ομαδάρας τους, τα χρησιμοποιούσαν για την ανακούφιση ανθρώπων που δεν έχουν ούτε ένα πιάτο φαγητό, ή αγόραζαν κανένα βιβλίο- έστω εικονογραφημένο για αρχή- ίσως υπήρχε ελπίδα να κατανοήσουν το άπειρο μέγεθος της ασημαντότητας τόσο της δικής τους, όσο και του αντικειμένου ενασχόλησής τους.

Έως τότε, θα παραμένουν χρηματοδότες και υποτακτικοί των συμφερόντων των αφεντικών τους.