Ζητείται αριστερά για... “Δεκέμβρη”, -γράφει ο Χρήστος Μιάμης-

Ο εκλογικός πυρετός έχει καταβάλει το σύνολο του πολιτικού σκηνικού. Ο εσμός που τροφοδοτεί την λειτουργία, μιας αστικής δημοκρατίας σε πλήρη σήψη, θέτει τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού. Ενώ ταυτόχρονα, καθορίζει τους όρους που τίθενται τα πολιτικά ερωτήματα, εντός του πεδίου που προσδιορίζεται από την αποδοχή των πυρηνικών στοιχείων, που συνέχουν το αστικό πρόταγμα, σε όλες του τις εκφάνσεις.

Τα κριτήρια, οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά και κοινωνικά που συγκροτούν την αστική μεθοδολογία κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, παραμένουν στο απυρόβλητο, καθώς ακόμη και οι πολέμιοι του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, εξαντλούν την κριτική τους στα εξωτερικά στοιχεία και στις έκδηλα κραυγαλέες κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της αστικής διαχείρισης της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.

Ακριβώς για αυτό, σε καμία στιγμή της ελληνικής εκδοχής της καπιταλιστικής κρίσης, δεν αναδύθηκε ένα κριτικό καθολικό πρόταγμα σε οικονομικό, πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο, ανταγωνιστικό προς το κυρίαρχο, που να θέτει στο προσκήνιο της πολιτικής διαπάλης, το ζήτημα της οριστικής υπέρβασης ενός συστήματος, που σε κάθε του βήμα παράγει φτώχεια και εξαθλίωση.

Καθώς το σύνολο σχεδόν των κριτικών οπτικών που αναπτύσσονται, αφορούν είτε στην έκφραση μιας δεξιάς εθνοκεντρικής γραμμής που εστιάζει στην αναζήτηση ενός ανεπιστρεπτί απολεσθέντος κοινωνικού φιλελευθερισμού, είτε στην εκφορά μιας αριστερής πατριωτικής στην ουσία σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής γραμμής, που κατανοεί την λύση στο κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο με τους κυρίαρχους παράγοντες πρόκλησης της οικονομικής κρίσης, αλώβητους και απρόσβλητους.

Παράλληλα, το εκκωφαντικό κενό που έχει δημιουργηθεί, και το οποίο αφορά στην απουσία με όρους πολιτικής και ιδεολογικής αυτοτέλειας επαναστατικής εργατικής πολιτικής πρότασης, παραμένει ακάλυπτο, την ίδια στιγμή που οι αντικειμενικοί όροι ανάδειξης ενός υλικά αποκρυσταλλωμένου επαναστατικού προτάγματος, αναμένουν να γονιμοποιηθούν.

Ωστόσο καμία εκδοχή αριστεράς δεν ασχολείται με την υπαρκτή, ρεαλιστική δυνατότητα να υπάρξει μια εργατική, επαναστατική διέξοδος από το καπιταλιστικό αδιέξοδο. Από το ΚΚΕ μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις μικρότερες οργανώσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, όλοι χορεύουν “πεντοζάλη” στον ρυθμό του δυσώδους αστικού κοινοβουλευτισμού. Αν η εκλογική διαδικασία αποδεικνύει με σχετική επάρκεια τον βαθμό ωριμότητας της εργατικής τάξης, ταυτόχρονα αναδεικνύει και τον βαθμό ετοιμότητας της αριστεράς να τις αξιοποιήσει προς όφελος της επαναστατικής υπόθεσης. Προς όφελος δηλαδή του κόσμου της εργασίας και ολόκληρης της κοινωνίας.

Ενδεικτικό της στρεβλής αντίληψης περί των μεθόδων και των δρόμων συγκρότησης ενός εργατικού επαναστατικού πόλου, είναι η θέση που με καθαρότητα εκφέρει το ΚΚΕ, όπου ταυτίζει την εκλογική του ενδυνάμωση, με την εκπλήρωση του σκοπού της επαναστατικής υπέρβασης του καπιταλισμού. 'Όταν το μέσο γίνεται σκοπός, και ο σκοπός ελαχιστοποιείται για να προσιδιάζει στις δυνατότητες του μέσου, η υπόθεση της επανάστασης εκφυλίζεται, στην εκλογική επιβίωση ή την ισχυροποίηση ενός κόμματος. Η άρνηση της αστικής διαχείρισης είτε με δεξιό είτε με αριστερό πρόσημο, παραμένει ένα “άδειο πουκάμισο”, αν δεν λάβει την μορφή της κατάφασης, από ένα απελευθερωτικό επαναστατικό πρόταγμα, ικανό να εμπνεύσει στρατηγικά το σύνολο της κοινωνίας. Διαφορετικά η επαναστατική και κομμουνιστική προοπτική, υποβαθμίζεται σε ένα κενό από ουσία συμβολισμό, που καταλήγει σε ένα πολιτικά ακίνδυνο, αυτοεκπληρούμενο μεσσιανισμό.

Όσο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και τις οργανώσεις που στοιχίζονται γύρω της με φανερό ή αφανή τρόπο, δεν συνιστά παρά το προθάλαμο, για την περαιτέρω εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας τον ρόλο δωρητή σώματος, στην επελαύνουσα σοσιαλδημοκρατία. Πρόκειται για μια συμμαχία που δεν διαθέτει στρατηγική κατεύθυνση δραματικά διαφοροποιημένη από αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ σε επίπεδο άμεσα προγραμματικό, προτάσσει την επιστροφή σε ένα πιο ανθρώπινο καπιταλισμό, ως βήμα προς τον σοσιαλισμό. Δηλαδή αριστερή κυβέρνηση, για να ανοίξει ο δρόμος στην ελπίδα. Διαφορετικά, είτε ψηφίζεις ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε κατευθείαν ΣΥΡΙΖΑ, στο τέλος ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζεις. Ακριβώς για αυτό το μόρφωμα ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οδεύει κοινωνικά προς πλήρη απορρόφηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, που λειτουργεί ως πόλος έλξης των αντίρροπων δυνάμεων που το συγκροτούν, ενώ πολιτικά και οργανωτικά σε συντριπτική αποσάθρωση και διάλυση, δεδομένου ότι δεν συνιστά ούτε σε πρωτόλειο βαθμό αντίπαλο δέος προ την αστική πολιτική, ενώ δεν διαχωρίζεται παρά επιφανειακά, από την στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε οι πρόσφατες εργώδεις προσπάθειες για την ευόδωση συμμαχίας, με το Σχέδιο Β, την Πρωτοβουλία για την Μετωπική Συμπόρευση, που σέρνει μαζί της το ΕΠΑΜ και το κόμμα της Δραχμής, αποδεικνύουν το μέγεθος του πολιτικού ευτελισμού ενός χώρου, που στο βωμό του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, ξεπουλάει ανερυθρίαστα, τους αγώνες και τις κινηματικές παραδόσεις της επαναστατικής αριστεράς στην Ελλάδα.

Σε ένα ρευστό πολιτικό περιβάλλον, όπου διακυβεύονται τα οργανικά στοιχεία συγκρότησης της αστικής δημοκρατίας, η αριστερά είτε στην πάλαι ποτέ αντικαπιταλιστική εκδοχή της, είτε με την μορφή του μαχητικού ρεφορμισμού, επιλέγει να τροφοδοτήσει τις λειτουργίες του αστικού κοινοβουλευτισμού, μη αμφισβητώντας στο επίπεδο της πράξης, καμία πλευρά της αστικής πολιτικής, μεταφέροντας στο επέκεινα κάθε πιθανότητα αυτοτελούς κοινωνικής και πολιτικής έκφρασης των εργατικών συμφερόντων.

Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που ως εκφορά σοσιαλδημοκρατίας, σπρώχνει στο περιθώριο της κοινωνικής και πολιτικής πάλης, την ανεξάρτητη πλειοψηφική κοινωνική έκφραση, της επαναστατικής και κομμουνιστικής αριστεράς.

Είναι η οκνηρή ακινησία, της κομμουνιστικής ορθοδοξίας όπως και η άοκνη κινητικότητα του “αντικαπιταλιστικού” οπορτουνισμού , που σε συνθήκες πρωτόγνωρης καπιταλιστικής κρίσης, δίνουν για πολλοστή φορά τα κλειδιά της ιστορίας στην επερχόμενη σοσιαλδημοκρατία.

Απέναντι στο δίλημμα είτε φασίζουσα δεξιά είτε σοσιαλδημοκρατία, η απάντηση δεν αφορά σε μια πρωτόγονη διττή άρνηση, αλλά ανάστροφα στην έκφραση ενός καθολικού εργατικού επαναστατικού προτάγματος, που θα θέτει το ζήτημα της ανάδυσης της εργατικής πολιτικής, απεγκλωβισμένη από την φυλακή της αστικής πολιτικής και απαγκιστρωμένη από τα βαρίδια του μικροαστικού ρεφορμισμού.

Σε κάθε καμπή της ταξικής πάλης, τα ερωτήματα που θέτει ο Δεκέμβρης, ο κάθε Δεκέμβρης που αμφισβήτησε και αμφισβητεί τα “απαράβατα” όρια της αστικής ηγεμονίας, τρομάζει την αριστερά που φαντασιώνεται εξεγέρσεις που μοιάζουν με ήσυχες , ευθυγραμμισμένες παρελάσεις. Όπως ακριβώς τρομοκρατεί την αριστερά που λίγο πριν την τελική σύγκρουση, στρίβει δεξιά στο προηγούμενο στενό.

Οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, θα αποδείξουν με τρόπο αδιαμφισβήτητο, την γύμνια και την αδυναμία της κομμουνιστικής και της ψευδώς και αυτάρεσκα, αυτοαποκαλούμενης επαναστατικής αριστεράς, να εκφράσουν με τρόπο ηγεμονικό την ρεαλιστική δυνατότητα επαναστατικής ανατροπής της καπιταλιστικής κυριαρχίας στο ενεργό παρόν.

Ακριβώς για αυτό η αναγκαιότητα δημιουργίας και εμφάνισης μιας εργατικής επαναστατικής αριστεράς, που δεν θα υποκλίνεται στην “παντοδυναμία” των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών, και δεν θα συχνάζει ως κατοικίδιο, στα σαλόνια της σοσιαλδημοκρατίας, προβάλλει πιο επείγουσα από ποτέ.

Μια αναγκαιότητα , που μπορεί να λάβει χαρακτήρα υλικής πραγματικότητας, αν αναλογιστούμε, ότι μετά το πέρας των βουλευτικών εκλογών ο χάρτης της αριστεράς όπως συγκροτήθηκε κατά την “ειρηνική περίοδο”, θα μοιάζει με τον χάρτη της Ευρώπης, μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Πηγή : http://praxisreview.gr/