του Χρήστου Μιάμη
Το να αποδομηθεί το σαθρό θεωρητικά, και έωλο πολιτικά και οικονομικά, οικοδόμημα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποτελεί κάποιο τεράστιο διακύβευμα. Ειδικά για κάποιον που κατανοεί τα βασικά μαρξιστικά εργαλεία. Όπως δεν αποτελεί νέο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν εκφράζει κάποια – οποιασδήποτε μορφής- επαναστατική πρόταση ανατροπής της καπιταλιστικής κυριαρχίας, στην παραγωγή, στην πολιτική , στην ιδεολογία. Πρόκειται για ένα κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας που στις ειδικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες του ελληνικού υποδείγματος, έχει μετατραπεί σε κυβερνητική επιλογή και σε σημείο συσπείρωσης και αριστερών ψηφοφόρων, που ζητούν -εδώ και τώρα- αλλαγή της πολιτικής κατάστασης.Όπως και την άμεση εξάλειψη, των πιο ακραίων μορφών φτώχειας, εξαθλίωσης και κοινωνικής περιθωριοποίησης.
Το ενδεχόμενο να αναδυθεί και να ηγεμονεύσει μια επαναστατική πολιτική πρόταση εξουσίας ωστόσο, δεν είναι σε καμία περίπτωση μονόδρομη απόρροια, της αποκάλυψης του πολιτικά, ιδεολογικά και οικονομικά άναρθρου λόγου του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, η επικράτηση μιας επαναστατικής πρότασης, αποτελεί και μπορεί να να αποτελέσει μόνο, αποτέλεσμα, συντριβής της κυρίαρχης εκδοχής της αστικής εξουσίας που εκφράζεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο από την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Μέσα από μια διαδικασία θεωρητικής πολιτικής και κυρίως, κινηματικής συντριβής, του αστικού πολιτικού προσωπικού και των επιλογών του, είναι που θα προσέλθει η ουσιαστική με όρους κοινωνικούς, ραγδαία αποδόμηση της σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ ως μια επιλογή που δεν μπορεί να αλλάξει την ζωή των εργαζόμενων, παρά μόνο πρόχειρα και ατελέσφορα να διαχειριστεί τις συνέπειες, των πιο εξόφθαλμων εκφορών της καπιταλιστικής κρίσης.
Ο δρόμος λοιπόν της εμφάνισης με πλειοψηφικό τρόπο, ενός εργατικού επαναστατικού ρεύματος που θα αρνηθεί τα πυρηνικά στοιχεία της καπιταλιστικής εξουσίας , αναζητώντας μια καθολική εναλλακτική διέξοδο, διαμεσολαβείται από την ωμή, άοκνη και προσηλωμένη σύγκρουση με τον -κάθε φορά- κυρίαρχο αστικό πόλο εξουσίας. Η έκβαση αυτής της σύγκρουσης είναι που θα εξαϋλώσει σε επίπεδο κοινωνικό και πολιτικό, την κάθε εκδοχή σοσιαλδημοκρατίας ως ξεπερασμένη και καταδικασμένη από τις ίδιες τις ανάγκες και τις προσδοκίες των εργαζόμενων. Σε αντίθετη περίπτωση ο πήχης παραμένει σε φτωχά επίπεδα, καθώς ο βαθμός δυσκολίας, τεχνητά και επομένως συνειδητά τοποθετείται χαμηλά, αφήνοντας στο απυρόβλητο την ουσία της αστικής εξουσίας και μεταφέροντας στις καλένδες κάθε πιθανότητα επαναστατικής ανατροπής του καπιταλιστικού status quo.
Και ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Καθώς η αποδοχή ενός εύπεπτου και απλοϊκού σχήματος του τύπου : “πρώτα θα έρθουν οι σοσιαλδημοκράτες, θα αποτύχουν , και ύστερα θα έρθουν οι επαναστάτες”, υποδηλώνει, μια γραμμική αντίληψη για την ιστορία, έκδηλα μεταφυσική. Αποκύημα μια φαντασιακής θεώρησης της πολιτικής.
Ειδικά όταν η ιστορία, απεχθάνεται την γραμμικότητα και ειδικεύεται στις εκπλήξεις. Συχνά, στις εξαιρετικά δυσάρεστες.
Το ενδεχόμενο να αναδυθεί και να ηγεμονεύσει μια επαναστατική πολιτική πρόταση εξουσίας ωστόσο, δεν είναι σε καμία περίπτωση μονόδρομη απόρροια, της αποκάλυψης του πολιτικά, ιδεολογικά και οικονομικά άναρθρου λόγου του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, η επικράτηση μιας επαναστατικής πρότασης, αποτελεί και μπορεί να να αποτελέσει μόνο, αποτέλεσμα, συντριβής της κυρίαρχης εκδοχής της αστικής εξουσίας που εκφράζεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο από την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Μέσα από μια διαδικασία θεωρητικής πολιτικής και κυρίως, κινηματικής συντριβής, του αστικού πολιτικού προσωπικού και των επιλογών του, είναι που θα προσέλθει η ουσιαστική με όρους κοινωνικούς, ραγδαία αποδόμηση της σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ ως μια επιλογή που δεν μπορεί να αλλάξει την ζωή των εργαζόμενων, παρά μόνο πρόχειρα και ατελέσφορα να διαχειριστεί τις συνέπειες, των πιο εξόφθαλμων εκφορών της καπιταλιστικής κρίσης.
Ο δρόμος λοιπόν της εμφάνισης με πλειοψηφικό τρόπο, ενός εργατικού επαναστατικού ρεύματος που θα αρνηθεί τα πυρηνικά στοιχεία της καπιταλιστικής εξουσίας , αναζητώντας μια καθολική εναλλακτική διέξοδο, διαμεσολαβείται από την ωμή, άοκνη και προσηλωμένη σύγκρουση με τον -κάθε φορά- κυρίαρχο αστικό πόλο εξουσίας. Η έκβαση αυτής της σύγκρουσης είναι που θα εξαϋλώσει σε επίπεδο κοινωνικό και πολιτικό, την κάθε εκδοχή σοσιαλδημοκρατίας ως ξεπερασμένη και καταδικασμένη από τις ίδιες τις ανάγκες και τις προσδοκίες των εργαζόμενων. Σε αντίθετη περίπτωση ο πήχης παραμένει σε φτωχά επίπεδα, καθώς ο βαθμός δυσκολίας, τεχνητά και επομένως συνειδητά τοποθετείται χαμηλά, αφήνοντας στο απυρόβλητο την ουσία της αστικής εξουσίας και μεταφέροντας στις καλένδες κάθε πιθανότητα επαναστατικής ανατροπής του καπιταλιστικού status quo.
Και ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Καθώς η αποδοχή ενός εύπεπτου και απλοϊκού σχήματος του τύπου : “πρώτα θα έρθουν οι σοσιαλδημοκράτες, θα αποτύχουν , και ύστερα θα έρθουν οι επαναστάτες”, υποδηλώνει, μια γραμμική αντίληψη για την ιστορία, έκδηλα μεταφυσική. Αποκύημα μια φαντασιακής θεώρησης της πολιτικής.
Ειδικά όταν η ιστορία, απεχθάνεται την γραμμικότητα και ειδικεύεται στις εκπλήξεις. Συχνά, στις εξαιρετικά δυσάρεστες.
Πηγή : http://a-ctus.blogspot.gr/
"...Αντίθετα, η επικράτηση μιας επαναστατικής πρότασης, αποτελεί και μπορεί να να αποτελέσει μόνο, αποτέλεσμα, συντριβής της κυρίαρχης εκδοχής της αστικής εξουσίας που εκφράζεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο από την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. ..."
Ρεζουμέ:
Όλοι ΣΥΡΙΖΑ δαγκωτό, αλλά από "επαναστατική σκοπιά", αφού δεν χρειάζεται να αποδομήσεις την νέα σοσιαλδημοκρατία για να φτιάξεις εργατικό επαναστατικό κίνημα, αντίθετα αυτό θα χτιστεί πάνω στην βάση της αντίθεσης στην σημερινή κυβέρνηση, και όχι γενικά στον αστισμό, (κομμάτι του οποίου είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ)...
Υ.Γ.
Μετά την "αποτυχία" των σοσιαλδημοκρατών σε περίοδο κρίσης, δεν έρχονται οι επαναστάτες συνήθως. Ο φασισμός έρχεται.
Μόνο που -και εδώ είναι το ζουμί- ο φασισμός δεν έρχεται μετά την "αποτυχία" των σοσιαλδημοκρατών.
Αντίθετα, ιστορικά έρχεται μετά την επιτυχία των σοσιαλδημοκρατών να απονευρώσουν το εργατικό κίνημα. Μόνο τότε ο φασισμός μπορεί να σαρώσει τα απομεινάρια του εργατικού κινήματος εκ του ασφαλούς.
Η αποδόμηση λοιπόν της σοσιαλδημοκρατίας μέσα στην εργατική τάξη αποτελεί εκ των ούκ άνευ ζήτημα για τους κομμουνιστές, εάν θέλουν να δώσουν την επερχόμενη μάχη ζωής και θανάτου με τον φασισμό, με στοιχειωδώς νικηφόρους όρους...
Να έχουν 1 στις 10 και όχι μία 1/1000 πιθανότητες να επιβιώσουν, εννοώ...
Trash, υποκύπτεις σε απλοϊκή μαθοδολογία εξαγωγής συμπερασμάτων. Η διττή αντιπαράθεση τόσο με την κυβέρνηση όσο και με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι δεδομένη αλλά δεν είναι όμοια, ούτε στην ποιότητα , ούτε στην έντασή της. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδύθηκε ως κυβερνητική δύναμη εξουσίας στην αντιπαράθεσή του με το ηεμνικό μπλόκ της αστικής εξουσίας, σε ότο αφορά στα εξωτερικά γνωρίσματα του καπιταλισμού. (Μνημόνιο κτλ).
Μια επαναστατική πολιτική πρόταση -κομμουνιστική θα μπορούσε να αναδυθεί και μπορεί ακόμη συγκρουόμενη-πολιτικά, οικονομικά, θεωρητικά- με τον ηγεμονικό μπλοκ εξουσίας στην περίοδο που διανύουμε, αποδομώντας παράλληλα την σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ - ως κομμάτι της αστικής πολιτικής- μην ταυτίζοντάς τον ωστόσο με την συγκυβέρνηση. Γιατί δεν είναι το ίδιο. Μια τέτοια υπεραπλούστευση, δεν βοηθάει και μάλλον δυσχεραίνει τον απεγκλωβισμό της εργατικής τάξης απο τα κανονιστικά όρια της αστικής πολιτικής σε κάθε της εκδοχή.
Η μάχη με την σοσιαλδημοκρατία δεν αναιρεί την επειγότητα της μάχης με μια ακροδεξιά κυβέρνηση που έχει διαλύσει την εργατική τάξη σχεδόν χωρίς καμία σοβαρή αντίσταση , απο καμία κομμουνιστική ή επαναστατική πρωτοπορεία.
Αυτό είναι φανερό και αδιαμφισβήτητο. Και φυσικά δεν φταίεο ο ΣΥΡΙΖΑ που το εργατικο κίνημα βρίσκεται σε αυτ΄ητην κατάσταση. Άλλωστε ως γνωστόν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει στο εργατικό κίνημα. Χρειάζεται να ξύσουμε την σκουριά του εύλογου και του προφανούς, ώστε τα όποια συμπεράσματά μας να συμβάλλον έστω στο ελάχιστο στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος και της επανάστασης.
Λες
"...Και φυσικά δεν φταίεο ο ΣΥΡΙΖΑ που το εργατικο κίνημα βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση...."
Εγώ λέω πως έχει πάρα πολύ μεγάλες ευθήνες, οι οποίες μάλιστα μπορούν να τεκμηριωθούν για μια σειρά αγώνων που έχει υποσκάψει. Εμβληματικό ήταν π.χ. το ολοσέλιδο άρθρο της "Αυγής" ενάντια στην απεργία στην χαλυβουργία. Αν έχεις γερό στομάχι, να στο θυμίσω:
http://e-globbing.blogspot.gr/2012/01/blog-post_6562.html
Αυτό από τον ΣΥΡΙΖΑ του 4% παρακαλώ, και όχι από αυτόν που ετοιμάζεται να διαχειριστεί την αστική διακυβέρνηση!
Τεράστια είναι επίσης η ευθήνη του, εκτός από το σαμποτάρισμα των αγώνων, στην καλιέργεια της νοοτροπίας πως οι αγώνες είναι περιττοί, και η λύση είναι η αναμονή και η κάλπη. Για αυτό εξάλλου και "δεν υπάρχει στο εργατικό κίνημα". Δεν τον ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Δεν μπορεί ο ΣΥΝ του 4% να συσπείρωνε περισσότερες δυνάμεις από τον ΣΥΡΙΖΑ του 27%. Υπάρχει θέμα βούλησης εδώ.
Μετά θέλω να επισημάνω και ένα δομικό λάθος του κειμένου, που βλέπω πως το επαναλαμβάνεις και εσύ.
Μιλάς δηλαδή για την σημερινή κυβέρνηση σαν " ηγεμονικό μπλόκ της αστικής εξουσίας", την στιγμή που όλοι γνωρίζουμε πως η επόμενη κυβέρνηση θα είναι το Τσιπρέικο.
Όταν το Βήμα "αγιογραφεί" την Δούρου (http://fadomduck2.blogspot.gr/2014/10/blog-post_1.html), μάλλον δεν θέλουμε πολύ για να καταλάβουμε πως η ελληνική αστική τάξη, έχει ήδη επιλέξει το επόμενο χαρτί της. Δεν νομίζω πως περισσεύει και άλλος χρόνος να χαθεί πριν την αποδόμηση του.
Εκτός και αν τελικά επικρατεί η λογική που το ίδιο το κείμενο "καταδικάζει" στην κατακλείδα του. Δηλαδή "άστους να κυβερνήσουν πρώτα για να αποδομηθούν τελικά μόνοι τους".
Τέλος, ναι πράγματι δεν είναι ακριβώς το ίδιο ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ καθώς έχουν κάποιες αποχρώσες μεταξύ τους διαφορές.
Το "δεν είναι όμως ακριβώς το ίδιο" καθόλου δεν απαντάει και στο ερώτημα το ποιός από τους δύο είναι ο χειρότερος.
Γιατί ενώ υπάρχει μια μεταξύ τους συμφωνία σε όλα τα βασικά ζητήματα, από τον ευρωμονόδρομο και την συμμετοχή στο ΝΑΤΟ μέχρι την εφαρμογή του μνημόνιου (για επαναδιαπραγμάτευση και επιμήκυνση μιλάνε και οι δύο) και τον καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο, έως και την θεσμική αντιμετώπιση της ΧΑ (παραχωρήσεις χώρων και γραφείων από την Δούρου), μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να είναι ικανός να σπέρνει αυταπάτες ως προς την πραγματική του ταυτότητα και τις πραγματικές του προθέσεις.
Ποιός λοιπόν ιεραρχείται αυτή την στιγμή ως πιό επικύνδινος αντίπαλος;
Μια ήδη φθαρμένη και δοκιμασμένη αστική κυβέρνηση η οποία ποτέ δεν έκρυψε την ταυτότητα της, και είναι ήδη "κυβέρνηση υπό προθεσμία" ή η νέα σοσιαλδημοκρατία που σκορπάει αυταπάτες σήμερα για να δρέψει τους εκλογικούς καρπούς της απογοήτευσης αύριο;
Εν κατακλείδι:
Η μάχη με την κυβέρνηση διεξάγεται από τις υπάρχουσες δυνάμεις σε επίπεδο δρόμου και αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Είναι μια σκληρή μάχη που οι ταξικές δυνάμεις δίνουν μόνες τους και απομονωμένες συχνά και από κάθε δημοσιότητα.
Η μάχη με την σοσιαλδημοκρατία είναι πρωτίστως ιδεολογική, οπότε και αποτελεί προτεραιότητα σε αυτό τον τομέα.
Πολύ περισσότερο που το εργατικό κίνημα θα κλιθεί να την αντιμετωπίσει αύριο και ως κυβέρνηση σε επίπεδο δρόμου. Δεν είναι δυνατόν να το αφήσουμε να μπει ιδεολογικά απροετοίμαστο σε αυτή την μάχη.
Τότε θα είναι χαμένο από χέρι, πριν την δώσει καν...
Καταρχήν συγνώμη για την αργοπορία της δημοσίευσης του σχολίου αλλα οι διαθέσιμες ώρες όλο και λιγοστεύουν. Δεν διαφωνούμε στην ουσία αλλά στην μέθοδο. Που στην παρούσα φάση ωστόσο λαμβάνει χαρακτήρα ουσιαστικό. Θα προσπαθήσω να επανέλθω σύντομα...