Ο γερμανικός εργασιακός μεσαίωνας και το πείραμα Χαρτς // γράφει ο Χρήστος Μιάμης //

Η παρούσα, εξαιρετικά έντονη, και συνεχής επίθεση σε κάθε απομεινάρι του δυτικού μοντέλου κράτους πρόνοιας, συνδέεται άρρηκτα με μια ολόκληρη εξελικτική πορεία που έχει την αφετηρία της στην Γερμανία στο λυκαυγές του νέου αιώνα. Ήταν τότε που έγινε αντιληπτό από τις κυρίαρχες καπιταλιστικές ελίτ στην Ευρώπη με προεξέχουσες τις γερμανικές, πως το μοντέλο κράτους πρόνοιας που ηγεμόνευσε στην Δυτική Ευρώπη, λειτουργώντας ως δίχτυ ασφαλείας, για τις κατώτερες και κατώτατες κοινωνικές τάξεις είχε φθάσει στο ιστορικό του όριο. Ήταν πλέον αδύνατο να συνεχίζεται η στήριξη σε ένα οικονομικό μοντέλο πολιτικής , που στόχευε στην λείανση των κραυγαλέων ταξικών διαφορών και λειτουργούσε ως βαλβίδα αποσυμπίεσης μιας ενδεχόμενης έξαρσης ενός κοινωνικού πολέμου στο εσωτερικό τω αστικών κοινωνιών, που για πολλές δεκαετίες είχε αποφευχθεί.

Η διατήρηση μιας κοινωνικής κατάστασης σχετικής νηνεμίας, που εξασφάλιζε στα 2/3 των κοινωνιών ένα πλαίσιο σχετικής ευημερίας και προστασίας των βασικών δικαιωμάτων στην εργασία, την υγεία και την εκπαίδευση, άρχισε να αποκτά χαρακτηριστικά αποσάθρωσης των πυρηνικών στοιχείων και ερεισμάτων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και διανομής του κοινωνικού προϊόντος. Η ανειρήνευτη ιστορική σύγκρουση ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία, απαλλαγμένη από την μυθοπλασία της αέναης , απρόσκοπτης ανάπτυξης για την ολότητα των σύγχρονων κοινωνιών, άρχισε να αναδύεται ως εκκωφαντική επιστροφή στις πηγές της κυρίαρχης αντίθεσης, όχι μονοδιάστατα στην σφαίρα της παραγωγής ως μιας οικονομικής διάστασης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας αλλά, ως καθολική κοινωνική σχέση, που αφορά στο σύνολο των κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών και πολιτισμικών ρήξεων.

Η κοινωνική εξίσωση που οδηγήθηκαν από την ίδια την κίνηση της πραγματικότητας, να επιλύσουν οι καπιταλιστικές ελίτ στην Ευρώπη, αλλά ιδιαίτερα στην Γερμανία αφορούσε στην δομική μεταρρύθμιση του κοινωνικού μοντέλου ενός προστατευτικού καπιταλισμού, ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή κινητικότητα στην αγορά εργασίας, να μειωθεί στο ελάχιστο δυνατό το εργασιακό κόστος, να αυξηθεί η παραγωγικότητα της εργασίας, να απαλλαγεί το κράτος από τον προστατευτικό του ρόλο στην εργασία και στην ασφάλιση, ενώ ταυτόχρονα να εφαρμοσθούν όλες αυτές οι αλλαγές, χωρίς να προκληθούν κοινωνικές εκρήξεις.

Η πραγμάτωση αυτών των αλλαγών δεν είχε στην Γερμανία το επαχθές πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού. Αντίθετα την πραγματοποίησή τους ανέλαβε η γερμανική σοσιαλδημοκρατία σε συμμαχία με τους Πράσινους, επιχειρώντας με υποδόριο αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικό τρόπο την ουσιαστική αποδόμηση των κυρίαρχων ερεισμάτων του κοινωνικού κράτους στην Γερμανία, οδηγώντας αναπόφευκτα σε μια ολιστική αλλαγή του κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού μοντέλου.

 

συνεχίστε την ανάγνωση : http://praxisreview.gr/index.php/2-uncategorised/47-2015-04-05-17-32-19 

 

Πηγή : http://praxisreview.gr