Επιδοτούμενη «επανάσταση»

Αναφορικά με μια αντιπαράθεση που έχει ανοίξει στο ιστολόγιο Praxis, περί του μοντέλου εργατικής αυτοδιαχείρισης υπό κατάληψη εργοστασίων , που εμφανίστηκε στην Αργεντινή και όχι μόνο, αλλά και στην Ελλάδα με τους εργαζόμενους της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, ίσως είναι απαραίτητο να ξεκαθαριστούν μερικά πράγματα.

Καταρχήν από το Traverso Rossa, δεν αναρτήθηκε καμία ανακοίνωση από την εν λόγω κινητοποίηση, απολύτως συνειδητά καθώς το πλαίσιο αιτημάτων (επιδότηση ΟΑΕΔ, νομικό πλαίσιο συνεταιριστικής καπιταλιστικής επιχείρησης) εκφέρουν ένα κοινωνικό και πολιτικό πρόταγμα που δεν συνάδουν με μια εργατική επαναστατική κοσμοαντίληψη που η κατά το δυνατόν έκφρασή της αποτελεί και τον λόγο ύπαρξης του ιστολογίου.

Επί της ουσίας, η πρακτική δημιουργίας «αντικαπιταλιστικών» αυτοδιαχειριζόμενων ζωνών που θα λειτουργούν υπό το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο του καπιταλισμού, αν και αποτελεί καθόλα σεβαστή επιλογή ατομικής επιβίωσης, δεν αποτελούν οι συγκεκριμένες δομές, προπλάσματα απελευθερωτικής κομμουνιστικής ή άλλης προοπτικής, αλλά αντίθετα τρόπο και μεθοδολογία κοινωνικού και πολιτικού αναχωρητισμού από το κυρίαρχο διακύβευμα που δεν είναι άλλο από την λύση της θεμελιώδους αντίθεσης ΚΕΦΑΛΑΙΟ-ΕΡΓΑΣΙΑ. Η κεντρική αυτή αντίθεση δεν λύνεται, ούτε πρόκειται να λυθεί, με την δημιουργία καπιταλιστικών συνεταιριστικών επιχειρήσεων που αποδέχονται την αστική ηγεμονία, ακόμη και αν θιασώτες αυτής της πρακτικής φαντασιώνονται ότι το καπιταλιστικό τέλος θα επέλθει μέσω του αθροίσματος επιμέρους αντικαπιταλιστικών ζωνών. Αυτό δεν είναι πολιτική, δεν είναι φυσικά εργατική πολιτική, αλλά πρωτόλεια πρακτική αριθμητική.

Επανάσταση με επιδότηση του ΟΑΕΔ, επανάσταση υπό την σκέπη του αστικού κράτους, επανάσταση με ανέγγιχτο το καπιταλιστικό κοινωνικό-οικονομικό πλαίσιο υφίσταται μόνο στις αντικαπιταλιστικές ονειρώξεις της καλπάζουσας φαντασίας της κάθε είδους «αυτονομίας», που προβάλλει στην φυσιογνωμία και στο πλαίσιο μιας δράσης εργαζομένων που προσπαθούν να επιβιώσουν στο κέντρο της καπιταλιστικής δίνης, την ιστορικά επαναλαμβανόμενη καθολική κοινωνική αποτυχία ενός αναρχοσυνδικαλιστικού προτάγματος, που έχοντας πάρει διαζύγιο από την αναγκαιότητα της ολιστικής αντιπαράθεσης με την αστική πολιτική και το αστικό κράτος, επιχειρεί δημιουργώντας εργατικά σύμβολα φενάκη και χαϊδεύοντας την μικροαστική απελπισία, να αναπαραχθεί το ίδιο, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει απολύτως καμία σύνδεση ούτε με τις αναγκαιότητες ούτε με τις δυνατότητες της εποχής για τον κόσμο της εργασίας.

Τα κάθε λογής συνεταιριστικά εγχειρήματα, αποτελούν πιθανά διέξοδοι ατομικής επιβίωσης εν μέσω ενός κανιβαλικού καπιταλισμού, ωστόσο εκ της φύσης τους, δεν αντιπαρατίθενται με την ουσία του καπιταλιστικού συστήματος αλλά αντίθετα αναζητούν συνταγές ελιγμών εντός του ασφυκτικού status quo, ώστε να καταφέρουν να επιβιώσουν όσοι συμμετέχουν σε αυτά, γι αυτό και αξιολογούνται ως απόπειρες εναλλακτικής συνεταιριστικής επιχειρηματικότητας, που καθορίζονται από την κυρίαρχη καπιταλιστική αρχή της ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑΣ -έστω και «λελογισμένης»-, καθώς το καταναλωτικό κοινό που απευθύνονται , σε συνθήκες κρίσης έχει σαφώς και αισθητά εξαιρετικά μειωμένη αγοραστική δύναμη.

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο εξαιρετικά μεταβατική , ιδανική για την ευδοκίμηση λογικών κοινοβιακού καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, που αποτελούν εκκωφαντική ιλαροτραγωδία ειδικά όταν παρουσιάζονται ως αντικαπιταλιστικοί μονόδρομοι, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν ζώνες κοινωνικής αποσυμπίεσης, ωφέλιμες για έναν καπιταλισμό που βρίσκεται σε διαδικασία οικοδόμησης και συγκρότησης των νέων όρων της κοινωνικό-οικονομικής ηγεμονίας του. Είναι πιθανό να φτιαχτούν συνεταιριστικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις που θα πωλούν πιο φτηνά πλακάκια, ξυλεία, ρούχα, ντομάτες, αλλά αυτό δεν θα επιδράσει στο ελάχιστο στην αξία της εργατικής δύναμης, στην αξία της ζωής των εργαζόμενων που θα απαξιώνεται μέρα με την μέρα, καθώς το πλαίσιο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης θα εκτείνεται βαθαίνοντας την κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση. Γιατί ο καπιταλισμός αναγεννιέται μέσα από τις απόπειρες ατομικής επιβίωσης που θεωρούν τον καπιταλισμό ως ιστορικά αμετακίνητη αέναη συνισταμένη της ατομικής και συλλογικής ζωής. Και αυτή ακριβώς είναι η στυγνή κοινωνική πραγματικότητα.

Λόγω της ανυπαρξίας ενός εργατικού κινήματος, ενός επαναστατικού κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος που θα θέτει το ζήτημα της επαναστατικής μετάλλαξης των σχέσεων παραγωγής στην βάση της κομμουνιστικής απελευθερωτικής προοπτικής, είναι κοινωνικά και πολιτικά φυσιολογικό να ευδοκιμούν οι αλχημιστές ενός αγοραίου αντικαπιταλισμού, που αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι η πορεία προς την εργατική χειραφέτηση έχει ως αναγκαία προϋπόθεση, την αμετάκλητη συντριβή του αστικού καπιταλιστικού οικοδομήματος, οδηγούνται στο εκχυδαϊσμό της απελευθερωτικής κοινωνικής προοπτικής στριμώχνοντάς της στα πεπερασμένα όρια που θέτει η καταθλιπτική αστική ηγεμονία.

Τα συνεταιριστικά κοινόβια αγροτουρισμού που αυτές οι θεωρήσεις προκρίνουν ως δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση, αποτελούν και θα αποτελέσουν τα αναγκαία θεμέλια πάνω στα οποία θα κτισθεί θα εδραιωθεί μια νέα καπιταλιστική ηγεμονία και εξουσία πιο ολοκληρωτική και πιο συντριπτική από κάθε άλλη φορά. Μια εξουσία που αδιαφορεί για τους ατομικούς δρόμους που κάθε φορά επιλέγουν οι υπήκοοι της, αρκεί αυτοί, να μην αμφισβητούν τα ιερά και τα όσια που συγκροτούν της κοινωνική και οικονομική κυριαρχία της. Η αμφισβήτηση αυτής της κυριαρχίας οφείλει να αηδιάζει, οφείλει να απορρίπτει το κράτος τους , τους νόμους τους, τις επιδοτήσεις τους, τα δάνειά τους.

Αν είναι πραγματικά αμφισβήτηση, αν είναι πραγματικά κοινωνική ανυπακοή και όχι μια χίμαιρα ατομικής επιβίωσης που ευτελίζει και απαξιώνει την ανάγκη και την δυνατότητα της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτισμικής χειραφέτησης του κόσμου της δουλειάς.

Δυστυχώς όμως κάθε δράση που θεωρεί δεδομένη την καπιταλιστική κυριαρχία, δεν συμπεριλαμβάνεται στον καμβά της κοινωνικής ανυπακοής και αμφισβήτησης.

Και το όνειρο τελειώνει κάπου εδώ, ενώ ο καπιταλιστικός εφιάλτης συνεχίζεται…