Για την ενότητα της αριστεράς

Τον τελευταίο καιρό ακούγονται γύρω μας όλο και πιο έντονα κραυγές που ζητούν την ενότητα. Άνθρωποι όλων των χρωμάτων και όλων των αποχρώσεων ξαφνικά ανακαλύπτουν ξαφνικά τη μαγεία αυτών των λέξεων. Το σύνθημα της μόδας είναι η ενότητα της αριστεράς.

Μόνο που κατά κύριο λόγο αυτοί που τις εκστομίζουν δεν ανήκουν στην αριστερά: Ας ενωθεί επιτέλους η αριστερά κραυγάζει ο μικροαστός που έχασε το μαγαζί του, που αγανακτούσε όμως κάθε φορά που η αριστερά έκλεινε τους δρόμους. Ας ενωθεί επιτέλους η αριστερά κραυγάζει και το στέλεχος που του πετσόκοψαν τον μισθό, που φρόντιζε σε κάθε απεργία όμως να καταγράφει ονόματα. Ας ενωθεί επιτέλους η αριστερά φωνάζει και η νοικοκυρά, που σιχτήριζε κάθε φορά που μια στάση ματαίωνε την αγαπημένη της εκπομπή, που έψαχνε μετά μανίας τον πλούσιο γαμπρό για να καλοπαντρέψει την κόρη, μη τύχει και ξεπέσει.

Για την κατάσταση πλέον δεν φταίνε τα μνημόνια και η πολιτική των αστικών κομμάτων, αλλά η αριστερά που δεν ενώνεται! Απαλλάσσουν έτσι και τον εαυτό τους από τις ευθύνες, εξοστρακίζουν και πιθανές τύψεις. Εντάξει φταίμε και εμείς που τους ψηφίσαμε, ναι ίσως και να μας εξαπάτησαν, μα τώρα η αριστερά είναι υποχρεωμένη να έρθει και να τα διορθώσει. Από πού προκύπτει άραγε αυτή η υποχρέωση;;;

Η ενότητα που ζητάνε είναι μια ενότητα παθητική. Αυτό που θέλουν δεν είναι να ανατρέψουν την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά να διασώσουν το μικροαστικό τους όνειρο, να έρθει κάποιος που να κλείσει την παρένθεση, να ξυπνήσουν στην Ελλάδα του Σεπτέμβρη του 09’, τότε που το ΠΑΣΟΚ θα ερχόταν να ξαναμοιράσει λεφτά. Αυτή την υπόσχεση περιμένουν, αναζητώντας εναγωνίως το ποιος θα την υλοποιήσει. Και ποιος φαίνεται στα μάτια τους στη συγκυρία καλύτερος να κάνει κάτι τέτοιο από την αριστερά, που αυξάνει τα ποσοστά της και άλλωστε «πάντα δεν τα έλεγε»; Αφού τα λέγατε λοιπόν να ορίστε κάντε τα, σας προκαλούμε σώστε μας, μόνο μην μας αναγκάσετε να κινηθούμε, μην μας πείτε να συμμετέχουμε, να έρθουμε στη πορεία σας, έχουμε και μαγαζί να κρατήσουμε, έρχεται και το παιδί από το Λονδίνο. Έχει και μπάλα απόψε, σας ψηφίσαμε τι άλλο θέλετε;;;;

Οι διαφορετικές στρατηγικές μέσα στην αριστερά γι’ αυτούς δεν έχουν κανένα νόημα, δεν μπορούν να τις αντιληφθούν, γιατί μπροστά στη διατήρηση της μικροαστικής τους πραγματικότητας μοιάζουν ανούσιες, επικίνδυνες…

Σημασία δεν έχει να γίνει επανάσταση, στον 21ο αιώνα ζούμε άλλωστε. Σημασία έχει να σωθεί το κατάστημα, να διαφυλαχτεί η προίκα της κόρης, να πιάσουν τόπο τα λεφτά για τις σπουδές του κανακάρη και να ανταμειφθεί με την καλή θέση με τον παχυλό μισθό που πάντα του άξιζε. Σημασία έχει να πάρουμε επιτέλους και εμείς εξοχικό. Είμαστε οι μόνοι στην παρέα που δεν έχουν. Και καλά θα κάνει η αριστερά να το καταλάβει αυτό, μας λένε κουνώντας μας και το δάχτυλο…

Βέβαια με την ενότητα που ευαγγελίζονται θέλουν ίσως και να προλάβουν να την ευνουχίσουν προτού γίνει πραγματικά πολιτικά επικίνδυνη, προτού τα αδιέξοδα του συστήματος οδηγήσουν πλατιές μάζες εργατόκοσμου στο να ασπαστούν μια ανατρεπτική κοσμοαντίληψη, προτού συνειδητοποιήσουν ότι η σοσιαλιστική επανάσταση, ο επαναστατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας είναι μονόδρομος για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Το ζήτημα βέβαια εδώ δεν είναι η ενότητα της αριστεράς, ποτέ δεν ήταν. Η αριστερά δεν δημιουργήθηκε για να έχει πανκοινωνική απεύθυνση, δεν υπάρχει για να «σώσει την κοινωνία», μα για να απελευθερώσει την εργατική τάξη, να δώσει τον πλούτο σε αυτούς που τον παράγουν, για να κόψει το χέρι σε όσους το άπλωναν στον ξένο μόχθο. Όχι για να σώσει το αμάξι της συζύγου και τις διακοπές στη Μύκονο

Αυτό που πραγματικά λείπει σήμερα δεν είναι μια ενωμένη αριστερά. Η ενότητα χωρίς όρους είναι μια ενότητα με κοντά ποδάρια Αυτό που λείπει και δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα είναι μια αριστερά επικίνδυνη για το αστικό πολιτικό σύστημα, ένα ριζοσπαστικό αριστερό μέτωπο υπό την ηγεμονία ενός σύγχρονου μαζικού κομμουνιστικού φορέα που στόχο δεν θα έχει να αναλάβει την κυβέρνηση, αλλά να κατακτήσει την εξουσία. Να θεμελιώσει την κυριαρχία των εργατών και των συμμάχων τους υπό την ηγεμονία των πρώτων. Των εργατών, όχι των μικροαστών. Και σταματήστε να κλαψουρίζετε για τα χαμένα σας «προνόμια». Στην Ελλάδα γυρισμός στο σσσιαλοδημοκρατικό παρελθόν δεν μπορεί να υπάρξει. Η επίκληση στην «αντιμημονιακή ενότητα» που εκστομίζονται και από δυνάμεις της αριστεράς είναι μια ενότητα μικροαστική, μια ενότητα που επιδιώκει να γυρίσει πίσω τον ιστορικό χρόνο και όχι να γεννήσει το μέλλον. Αποζητά εναγωνίως την επιστροφή στην εποχή που η κάθε πολιτική δύναμη είχε γνώριμα και σαφώς καθορισμένα πλαίσια μέσα στα οποία κινούνταν. Αυτοί που την ενστερνίζονται δεν οραματίζονται να καταστήσουν την αριστερά ηγεμονική δύναμη μα να την κρατήσουν περιορισμένη στον ρόλο του αριστερού ψάλτη του αστικού πολιτικού συστήματος. Μα δυστυχώς γι’ αυτούς το ρολόι της ιστορίας έχει ένα ελάττωμα, δεν έχει χειμερινή ώρα για να το γυρίσεις πίσω

Στην Ελλάδα ή θα «σταθεροποιηθεί» μια κατάσταση διαρκούς αποπτώχευσης των λαϊκών μαζών ή θα ανοίξει ο δρόμος για την εξουσία των καταπιεσμένων, τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ο δρόμος αυτός θα είναι μακρύς, θα έχει επιταχύνσεις, μα και πισωγυρίσματα, θα είναι ένας δύσκολος δρόμος με θυσίες. Και προϋποθέτει πρώτα απ’ όλα ρήξεις γι’ αυτούς που επιλέξουν να τον βαδίσουν. Ρήξεις με το παρελθόν, τις φιλοευρωπαϊκές αυταπάτες, το λήθαργο του κοινοβουλευτισμού και της «δημοκρατικής ομαλότητας». Προϋποθέτει πάνω απ’ όλα την ανάπτυξη αγώνων, μια γιγάντια πολύπλευρη και ανατρεπτική κίνηση μαζών που θα διαμορφώσει αλλαγές συσχετισμών στα σωματεία, πρωτοβουλίες στις γειτονιές, την ταξική αλληλεγγύη σε όσους έχουν πεταχτεί στα όρια της επιβίωσης. Την μάχη ενάντια στις απολύσεις και την κατάργηση των εργατικών κατακτήσεων. Το μπλοκάρισμα του ξεπουλήματος του εργατικού πλούτου, την αποτροπή της δημιουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών.

Προϋποθέτει όμως κυρίαρχα να μπουν τα ερωτήματα στη σωστή τους βάση: Γιατί πια δεν φτάνει μόνο η αντίδραση στις αστικές πολιτικές, χρειάζεται και θετικό εργατικό πρόταγμα, να πειστεί ο λαός ότι τα μνημόνια και οι πολιτικές διαρκούς εξαθλίωσης δεν είναι μονόδρομος αλλά αστική στρατηγική, ότι τα πράγματα σε τούτο τον τόπο μπορούνε να πάνε αλλιώς. Ότι η πραγματική καταστροφή για το λαό είναι η παραμονή στο Ευρώ και στη Ε.Ε η μη διαγραφή του χρέους και το ξεπούλημα της λαϊκής περιουσίας. Ότι μπορεί να υπάρξει μια Ελλάδα της ευημερίας για τα λαϊκά στρώματα, μια ευημερία πραγματική που δεν θα αποκρυσταλλώνεται σε πιστωτικές κάρτες, ακριβά αυτοκίνητα και πλάσμα τηλεοράσεις, μα σε υψηλού επιπέδου υγεία, σε ποιοτική παιδεία, σε ανθρώπινα ωράρια και σωστές συνθήκες εργασίας, σε μείωση των χρόνων εργασίας και αξιοπρεπείς συντάξεις, στην εξασφαλισμένη κατοικία, οικογενειακή πρόνοια, στην πραγματική προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, σε έναν νέο πραγματικά λαϊκό-ταξικό πολιτισμό. Σε μια Ελλάδα που ο πλούτος θα καταλήγει συλλογικά σε αυτούς που τον παράγουν.

Πηγή: kommounaros, Praxis