Άμεση δημοκρατία : πρωτόγονος κινηματισμός, βαθύς ιδεαλισμός

Η άμεση δημοκρατία αποτελεί το τελευταίο εφεύρημα του χώρου της αυτονομίας που συναντιέται με θεωρίες κοινοτισμού ακόμη και με ιστορικές αναπολήσεις της αθηναϊκής δημοκρατίας. Η άμεση δημοκρατία δεν υπάρχει. Είναι μια φενάκη , ένα ιδεαλιστικό συνονθύλευμα ατομικών επιδιώξεων, συναισθηματικών προσεγγίσεων του κοινωνικού ζητήματος, που αναιρεί την ταξική ανάλυση της ιστορίας  και οδηγείται φυσιολογικά σε ένα ατελείωτο κατάλογο απαρίθμησης ατομικών επιθυμιών που δεν έχουν καμία τύχη ευόδωσης αν δεν συντριβεί η αστική εξουσία, από ένα κοινωνικό-επαναστατικό υποκείμενο που θα έχει στην πρωτοπορία του την εργατική τάξη.

Η άμεση δημοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο παρά επιλογή φυγής από την υλική ταξική πραγματικότητα σε ένα ιδεατό κόσμο ελεύθερων ατομικοτήτων που θα βιώνουν εν ηρεμία και ειρήνη σε ένα παράδεισο ισότητας και δικαιοσύνης , το αταξικό τους όνειρο. Δυστυχώς για όλους μας δεν γίνεται έτσι. Μακάρι δηλαδή, γιατί η εργατική τάξη θα γλίτωνε από πολλές ήττες και από άλλες τόσες απογοητεύσεις. Η φαντασίωση της άμεσης δημοκρατίας εμφανίστηκε ως βιωματική καρικατούρα στο σύνταγμα , όπου δεξιοί, πασόκοι, φασίστες, αριστεροί και αντιεξουσιαστές φορούσαν την αγανακτισμένη προβιά τους και δίνανε την μάχη της άμεσης δημοκρατίας ενώ η αστική δημοκρατία εκατό μέτρα πιο πάνω νομοθετούσε και ψήφιζε διαλύοντας την ζωή της εργατικής τάξης.

Δεν υπάρχει δημοκρατία έτσι νέτη σκέτη. Υπάρχει η αστική δημοκρατία. Υπάρχει  η εργατική δημοκρατία. Και οι δύο προϋποθέτουν κάποια τάξη να κατέχει τα μέσα παραγωγής και την πολιτική εξουσία , έχοντας την δυνατότητα να καθορίσει την ποιότητα της κοινωνικής εξέλιξης, τους κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς, και την ουσία  των σχέσεων παραγωγής. Η δημοκρατία δεν είναι πολίτευμα που οι αντιπρόσωποί της συνεδριάζουν κάθε απόγευμα στην Πνύκα , η δημοκρατία και η πολιτική εξουσία είναι έννοιες άρρηκτα δεμένες και αποτελούν πολιτική έκφραση της όποιας ταξικής ηγεμονίας στην σφαίρα της παραγωγής. Σε αυτό το πλαίσιο η αστική δημοκρατία είναι η ολιστική έκφραση της κοινωνικής ,πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής ηγεμονίας της αστική τάξης, ενώ η εργατική δημοκρατία είναι η συνολική κοινωνικοπολιτική , οικονομική και ιδεολογική έκφραση της επικράτησης της εργατικής τάξης ως απόρροια της συντριβής της αστικής εξουσίας και καταστροφής του αστικού κράτους. Η άμεση δημοκρατία είναι τ ί π ο τ α.

Μόνο η εργατική δημοκρατία μπορεί να είναι άμεση δημοκρατία, με την έννοια ότι για να υπάρξει, προϋποθέτει την άμεσο ενεργό και αποφασιστική συμμετοχή στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας του όλου της εργατικής τάξης. Η εργατική δημοκρατία προϋποθέτει για να υπάρξει την επαναστατική υπέρβαση του καπιταλισμού, την αλλαγή του ιστορικού ρου , την ηγεμονία του εργατικού κομμουνιστικού προτάγματος στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων. Η άμεση δημοκρατία για να «υπάρξει» χρειάζεται μια αποφασισμένη μειοψηφία που θα δημιουργήσει μια νησίδα «άμεσης δημοκρατίας» εντός της αστικής δημοκρατίας εκφυλιζόμενη ραγδαία σε κοινόβιο αγροτουρισμού.

Το ευφυολόγημα της άμεσης δημοκρατίας δεν είναι παρά πρωτόγονος κινηματισμός, που απέναντι στον καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό, ψάχνει σανίδα ατομική και συλλογικής σωτηρίας στην «παρθένα, ακομμάτιστη, αδιαμεσολάβητη» έκφραση της κοινωνίας που κατανοείται ως κάτι ενιαίο και αταξικό, που φυσιοκρατικά τείνει προς την απόλυτη ελευθερία. Στην πραγματικότητα η κοινωνία είναι βαθειά ταξική, δεν υφίσταται ενιαία κοινωνική έκφραση, δεν πρόκειται να υπάρξει κοινωνική αλλαγή αν δεν αλλάξει ρηξικέλευθα το περιεχόμενο και η μορφή της πολιτικής εξουσίας, αν δεν επιβληθεί με ταξική βία η εργατική δημοκρατία, αν δεν καταστραφούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής  από τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου, από την ίδια την  εργατική τάξη. Το ευφυολόγημα της άμεσης δημοκρατίας δεν είναι παρά στείρος ιδεαλισμός , που  σε ένα γενικόλογο αίτημα «να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας» αρνούμενοι οι θιασώτες του να κατανοήσουν, ότι χωρίς συγκεκριμένη πολιτική πρόταση, επαναστατική θεωρία, ταξική επανασυγκρότηση, επαναστατική στρατηγική και τακτική, κάθε θεώρηση που καλεί  να ζήσουμε χωρίς καπιταλισμό, μέσα στον καπιταλισμό συνειδητά μετατρέπει τον πρωτόλειο εμπειρισμό προσωπικών και συλλογικών ηττών σε πρόταγμα επιστροφής σε ένα πρωτόγονο , κοινοβιακό καπιταλισμό συμμετοχικής δημοκρατίας.

Δεν είναι αυτός ο δρόμος για την απελευθέρωση από τα καπιταλιστικά δεσμά. Δεν  είναι αυτό το εφαλτήριο για μια κοινωνία κομμουνιστικής ελευθερίας , απορροια της συντριπτικής ήττας της καπιταλιστικής αστικής δημοκρατίας στο πεδίο του ταξικού πολέμου, αποτέλεσμα της ολοκληρωτικής ηγεμονίας της πολιτικής εξουσίας των εργατών.