V.I. Lenin-Καλύτερα λιγότερα, αλλά καλύτερα (IV)

Τι είδους τακτική υπαγορεύουν στη χώρα μας οι συνθήκες αυτές; Προφανώς, την ακόλουθη: θα πρέπει να επιδείξουμε εξαιρετική προσοχή ώστε να διατηρήσουμε την εργατική μας κυβέρνηση και να κρατήσουμε την μικρή και πολύ μικρή αγροτική ιδιοκτησία κάτω από την ηγεσία και εξουσία της. Έχουμε το πλεονέκτημα ότι ο κόσμος όλος περνά τώρα σ’ ένα κίνημα που θα πρέπει να γεννήσει την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση. Αλλά εργαζόμαστε κάτω από το μειονέκτημα ότι οι ιμπεριαλιστές πέτυχαν να χωρίσουν τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα· και η διαίρεση αυτή περιπλέκεται από το γεγονός ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο για την Γερμανία, που είναι πράγματι ένας τόπος αναπτυγμένης, καλλιεργημένης καπιταλιστικής ανάπτυξης, να σηκωθεί όρθια. Όλες οι καπιταλιστικές δυνάμεις αυτού που αποκαλείται Δύση την παρενοχλούν και την εμποδίζουν να σηκωθεί στα πόδια της. Από την άλλη πλευρά, όλη η Ανατολή, με τα εκατοντάδες εκατομμύρια εκμεταλλευμένους της, που έχουν φτάσει στον έσχατο βαθμό της ανθρώπινης εξαθλίωσης, έχει εξαναγκαστεί σε μια θέση όπου η φυσική και υλική της δύναμη δεν μπορούν να συγκριθούν με την φυσική, υλική και στρατιωτική δύναμη κανενός από τα πολύ μικρότερα δυτικοευρωπαϊκά κράτη.

Μπορούμε να σωθούμε από την επερχόμενη σύγκρουση με τις ιμπεριαλιστικές αυτές χώρες; Μπορούμε να ελπίζουμε ότι οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί και οι συγκρούσεις ανάμεσα στις ευημερούσες ιμπεριαλιστικές χώρες της Ανατολής θα μας δώσουν μια δεύτερη ανάπαυλα, όπως έκαναν την πρώτη φορά, όταν η εκστρατεία της δυτικο-ευρωπαϊκής αντεπανάστασης, σε στήριξη της ρωσικής αντεπανάστασης, κατέρρευσε εξαιτίας των ανταγωνισμών στο στρατόπεδο των αντεπαναστατών Ανατολής και Δύσης, στο στρατόπεδο των ανατολικών και δυτικών εκμεταλλευτών, στο στρατόπεδο της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ;

Νομίζω πως η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να είναι ότι το ζήτημα εξαρτάται από υπερβολικά πολλούς παράγοντες, και ότι το αποτέλεσμα της σύγκρουσης ως σύνολο μπορεί να προβλεφθεί μόνο επειδή μακροπρόθεσμα, ο ίδιος ο καπιταλισμός εκπαιδεύει την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού του πλανήτη για τη σύγκρουση.

Σε τελική ανάλυση, το αποτέλεσμα της σύγκρουσης θα καθοριστεί από το γεγονός ότι η Ρωσία, η Ινδία, η Κίνα, κλπ, περιλαμβάνουν την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού του πλανήτη. Και κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, η πλειοψηφία αυτή έχει συρθεί στην πάλη για τη χειραφέτηση με εξαιρετική ταχύτητα, έτσι ώστε από αυτή την άποψη να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για το ποιό θα είναι το τελικό αποτέλεσμα της παγκόσμια σύγκρουσης. Με την έννοια αυτή, η πλήρης νίκη του σοσιαλισμού είναι πλήρως και απόλυτα εξασφαλισμένη.

Αυτό όμως που μας ενδιαφέρει δεν είναι το αναπόδραστο της πλήρους αυτής επικράτησης του σοσιαλισμού, αλλά η τακτική που εμείς, το Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα, εμείς, η Σοβιετική Κυβέρνηση, θα πρέπει να ακολουθήσουμε έτσι ώστε να αποτρέψουμε τα δυτικοευρωπαϊκά αντεπεναστατικά κράτη απ’ το να μας συνθλίψουν. Για να διαβεβαιώσουμε την επιβίωσή μας ως την νέα στρατηγική σύγκρουση μεταξύ της αντεπαναστατικής ιμπεριαλιστικής Δύσης και της επαναστατικής και εθνικιστικής Ανατολής, ανάμεσα στις πιο πολιτισμένες χώρες του κόσμου και τις ανατολίτικα οπισθοδρομικές χώρες που όμως αποτελούν την πλειοψηφία, η πλειοψηφία αυτή θα πρέπει να εκπολιτιστεί. Κι εμείς οι ίδιοι έχουμε έλειμμα στον πολιτισμό που χρειάζεται για να μας επιτρέψει να περάσουμε απευθείας στον σοσιαλισμό, αν και έχουμε τα πολιτικά προαπαιτούμενα για αυτό. Θα πρέπει να υιοθετήσουμε τις ακόλουθες τακτικές, ή να ακολουθήσουμε την ακόλουθη πολιτική για να σωθούμε.

Πρέπει να παλέψουμε για να χτίσουμε ένα κράτος όπου οι εργάτες θα κρατήσουν την ηγεσία τους πάνω στους αγρότες, θα κρατήσουν την εμπιστοσύνη των αγροτών, και, κάνοντας την μεγαλύτερη δυνατή οικονομία, θα απομακρύνουν κάθε ίχνος υπερβολής από τις κοινωνικές μας σχέσεις.

Πρέπει να υποβάλλουμε τον κρατικό μας μηχανισμό στον μέγιστο βαθμό οικονομίας. Πρέπει να εξαλείψουμε από αυτόν κάθε ίχνος υπερβολής. Έχουμε κληρονομήσει τόση υπερβολή άλλωστε από την τσαρική Ρωσία, απ’ τον γραφειοκρατικό, καπιταλιστικό κρατικό της μηχανισμό.

Δεν θα πρόκειται για κυριαρχία των αγροτικών περιορισμών;

Όχι. Αν φροντίσουμε έτσι ώστε η εργατική τάξη να κρατήσει την ηγεσία της πάνω στην αγροτική θα μπορέσουμε, ασκώντας την μεγαλύτερη δυνατή οικονομία στην οικονομική ζωή του κράτους μας, να χρησιμοποιήσουμε κάθε εξοικονόμηση που κάνουμε για να αναπτύξουμε τη μεγάλης κλίμακας βιομηχανία, να αναπτύξουμε την ηλεκτροδότηση, την υδραυλική άντληση τύρφης, να ολοκληρώσουμε το εγχείρημα Βολκόφ [1], κλπ.

Σ’ αυτό και μόνο σ’ αυτό έγκειται η ελπίδα μας. Μόνο όταν τα έχουμε κάνει αυτά θα μπορέσουμε, μιλώντας μεταφορικά, να αλλάξουμε άλογα, να αλλάξουμε το αγροτικό, μουζίκικο άλογο της φτώχειας, το άλογο μιας οικονομίας που σχεδιάστηκε για μια κατεστραμμένη αγροτική χώρα, και να πάρουμε το άλογο που αναζητά και που πρέπει να αναζητά το προλεταριάτο — το άλογο της βιομηχανίας μεγάλης κλίμακας, της ηλεκτροδότησης, του υδροηλεκτρικού σταθμού Βολκόφ, κλπ.

Έτσι συνδέω στο μυαλό μου το γενικό σχέδιο της εργασίας μας, της πολιτικής μας, της τακτικής και της στρατηγικής μας, με τις λειτουργίες της αναδιοργανωμένης Επιθεώρησης των Εργατών και των Αγροτών. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι που δικαιολογεί την εξαιρετική φροντίδα που πρέπει να δώσουμε στην Επιθεώρηση των Εργατών και των Αγροτών, εξυψώνοντάς την σε εξαιρετικά ψηλό επίπεδο, δίνοντάς της ηγεσία με δικαιώματα Κεντρικής Επιτροπής, κλπ.

Και η αιτιολόγηση αυτή είναι πως μόνο μέσω της συστηματικής εκκαθάρισης της κρατικής μας μηχανής, μόνο με την αποψίλωση από αυτή όλων όσων δεν είναι εντελώς απαραίτητα, θα μπορέσουμε να βεβαιωθούμε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε. Επιπλέον, θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε όχι στο επίπεδο μιας μικρής αγροτική χώρας, όχι στο επίπεδο των καθολικών περιορισμών, αλλά σε ένα επίπεδο που θα προχωρά σταθερά στην μεγάλης κλίμακας βιομηχανία.

Αυτά τα υψηλά καθήκοντα ονειρεύομαι για την Επιθεώρηση των Εργατών και των Αγροτών μας. Για αυτό και σχεδιάζω για αυτή την συγχώνευση του πιο έγκυρου κομματικού σώματος με ένα “συνηθισμένο” Λαϊκό Κομμισαριάτο.

2 Μάρτη, 1923

Σημείωση

[1] Το εγχείρημα του σταθμού Βολκόφ αφορούσε τον πρώτο απ’ τους μεγάλους υδροηλεκτρικούς σταθμούς που έχτισε η ΕΣΣΔ στον ποταμό Βολκόφ. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1918, αλλά έκανε μικρή πρόοδο μέχρι μετά την λήξη του εμφυλίου πολέμου το 1920. Ολκληρώθηκε το 1926.

 

Πηγή : LeninReloaded