Πολιτική εξουσία, κομμουνιστική στρατηγική, επαναστατική τακτική

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κρυφτεί κάποιος, από το κυρίαρχο κοινωνικό και πολιτικό διακύβευμα, που αφορά στους φορείς, στους κτήτορες της πολιτικής εξουσίας όπως και στην ουσία και στους τρόπους ύπαρξης αυτής της εξουσίας. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ασχοληθείς κάποιος – και το κάνουν πολλά «αντισυστημικά» πολιτικά ρεύματα- με περιφερειακά ζητήματα της αστικής πολιτικής, που προκύπτουν ως αποτέλεσμα της ηγεμονίας της, αφήνοντας ανέπαφο το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας από το οποίο πηγάζουν όλες οι μορφές, όλοι οι τρόποι και η ουσία της ταξικής εκμετάλλευσης. Αποτελεί αμετάκλητα αναγκαία πολιτική επιλογή μιας εργατικής επαναστατικής αντίληψης να εναντιωθεί στην πράξη, στους όρους διεξαγωγής του πολιτικού αγώνα, με το όλο της αστικής εξουσίας, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα μέσα στην καρδιά της ταξικής πάλης μια αναδυόμενη, κυοφορούμενη κοινωνικά απελευθερωτική εργατική εξουσία.

Το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας είναι η «λυδία λίθος» κάθε πολιτικής πρότασης που φιλοδοξεί να γίνει ηγεμονική, που στοχεύει στο να αποτελέσει πλειοψηφική κοινωνική επιλογή. Η μυθοπλασία περί καλής και κακής πολιτικής εξουσίας υπάρχει μόνο στην σφαίρα του φαντασιακού. Η πολιτική εξουσία δεν είναι ούτε καλή , ούτε κακή , είναι ταξικά αναγκαία. Για αυτό και θα υφίσταται ακόμη και μετά  την ανατροπή της αστικής εξουσίας από την εργατική τάξη, ακριβώς γιατί θα υφίστανται τάξεις , όπως και  κράτος ως εκείνη   η «ιδιαίτερη δύναμη καταπίεσης»  που θα βρίσκεται-μέχρι την επανάσταση- στα χέρια της αστικής τάξης ως μέσο καταπίεσης των δυνάμεων της εργασίας.

Πρόκειται για μια πάλη του παλιού με το νέο, που δεν είναι τίποτε άλλο  παρά η αέναη μάχη για επικράτηση –από την σκοπιά των εργατών- της πολιτικής πρότασης εξουσίας της εργατικής τάξης σε βάρος της αστικής. Είναι συνολική πολιτική, ιδεολογική, πολιτισμική μάχη  που ολιστικής επικράτησης του προτάγματος της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, ως ολοκληρωτικά υπερέχοντος σε όλη την κοινωνική σφαίρα από το καπιταλιστικό. Η έννοια της υπεροχής αφορά στους νέους , απάτητους δρόμους που θα ανοίξει το απελευθερωτικό κομμουνιστικό πρόταγμα, στην πολιτική , στην οικονομία,  στην ιδεολογία, στην επιστήμη, στον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας, στον πολιτισμό, στην δομή των κοινωνικών σχέσεων, μετασχηματίζοντας ποιοτικά το «κοινωνικό όλο» σε μια νέα πρωτόγνωρη κοινωνική πραγματικότητα .

Κάθε πολιτική αντίληψη και πρόταση, συγκροτείται- είναι δυναμική διαδικασία-  καθοριστικά  στο ζήτημα της πολιτικής εξουσίας  αναζητώντας δρόμους συνάντησης της πολιτικής της πρότασης με το όλο του επαναστατικού υποκειμένου, με την ίδια την τάξη, με στόχο η πρόταση που θα προκύψει, να γίνει ηγεμονικό αντίπαλο δέος απέναντι στην αστική- καπιταλιστική πρόταση εξουσίας. Αν λείπει το στοιχείο της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας ως πυρηνικό στοιχείο μιας εργατικής αντίληψης , εγκαταλείπεται η επιλογή της εργατικής πολιτικής και ολισθαίνουμε στην ενδιαφέρουσα μεν αλλά όχι αρκετή, ( για να καταστεί δυνατή η επαναστατική ανατροπή)  επιλογή της πολιτικής λογοτεχνίας. Έστω της εργατικής…

Επιπρόσθετα το ζήτημα της εργατικής πολιτικής εξουσίας δεν είναι κοινωνικά αποκομμένη εμμονή, αλλά συνολική πολιτική θεώρηση καθώς ενέχει την οικονομική, ιδεολογική, κοινωνική, πολιτισμική ηγεμονία των εργατικών συμφερόντων σε βάρος των δυνάμεων του κεφαλαίου. Είναι από μόνο του «καταθλιπτικά» ολιστικό ζήτημα και αφορά στην συντριπτική  ηγεμονία της εργατικής εξουσίας σε όλη την κοινωνική σφαίρα. Στόχος είναι, η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας να σημαίνει την κατάκτηση από την εργατική τάξη του όλου των κοινωνικών σχέσεων και τον διαρκή επαναστατικό μετασχηματισμό τους.

Το ζήτημα της κατάληψης της πολιτική εξουσίας από τις δυνάμεις της εργασίας είναι λοιπόν, η έκφραση της βούλησης διαρκούς  επαναστατικού  μετασχηματισμού του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων σε  πολιτικό, οικονομικό, ιδεολογικό, πολιτισμικό επίπεδο. Θα ήταν ιλαροτραγωδία και εκκωφαντική παραδοξολογία να αντιληφθεί κάποιος το ζήτημα της  πολιτικής εξουσίας αυτονομημένο από το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων.

Το ζήτημα της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας βρίσκεται σε άμεση και διαρκή σχέση με το δίπολο τακτική-στρατηγική, όπου  η στρατηγική είναι αυτή που καθορίζει την φυσιογνωμία, την πολιτική ποιότητα και το πολιτικό βάθος κάθε τακτικού αιτήματος. Αν η στρατηγική είναι για παράδειγμα η ¨λαϊκή εξουσία και οικονομία¨ ή  "ο κλονισμός της αστικής εξουσίας" τα τακτικά αιτήματα που γεννάει μια τέτοια στρατηγική επιλογή μπορεί να είναι- και τελικά είναι- "σοσιαλισμός χωρίς επανάσταση, ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων χωρίς συντριβή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ή στην πιο απλοϊκή εκδοχή τους, όχι στο μνημόνιο, κρατικοποίηση των τραπεζών, διαγραφή των χρεών της αστικής τάξης, ή λογιστικός έλεγχος του χρέους κτλ.." .

Αντίθετα μια στρατηγική επιλογή που θέτει ζήτημα ανατροπής της αστικής κυριαρχίας- δηλαδή θέτει ζήτημα εργατικής εξουσίας είναι τελείως απαραίτητο να παράξει ένα τακτικό πολιτικό πλαίσιο που να συνάδει προς την στρατηγική επιλογή. Στην αντίθετη περίπτωση,  η στρατηγική μένει ένα "άδειο πουκάμισο", η τακτική αυτονομείται και οδηγούμαστε στον οικονομισμό από την πίσω πόρτα. Έναν οικονομισμό που είτε με την μορφή του μαχητικού ρεφορμισμού είτε με την μορφή της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας καταλήγει στην πλήρη αστική ενσωμάτωση.

 Με δεδομένο ότι, η επαναστατική διαδικασία είναι μια ενιαία(όχι γραμμική) -με αναγκαίες μεταβατικές περιόδους-  διαδικασία από τώρα έως την κατάληψη της εξουσίας, την εργατική δημοκρατία και την κομμουνιστική απελευθέρωση,   δεν αποκλείονται αλλαγές στο επίπεδο της τακτικής, οι οποίες  ωστόσο, δεν πρέπει να αλλάξουν την επαναστατική φυσιογνωμία της πολιτικής  πρότασης και δεν πρέπει να υποτάξουν τον σκοπό στα μέσα. Ταυτόχρονα το ότι η επαναστατική διαδικασία είναι ενιαία, δεν σημαίνει ότι είναι  «μεταφυσικά»  ίδια σε κάθε της περίοδο, κάτι που καθιστά  αναγκαίο το βάθεμα, την ανάπτυξη ακόμη και την αλλαγή της τακτικής  (πάντα με γνώμονα την στρατηγική της  επανάστασης )  ως επαγωγική συνέπεια κατανόησης των ποιοτικών διαφοροποιήσεων που κάθε πολιτική περίοδος γεννά. Μια ενδεχόμενη άρνηση αυτής της αναγκαιότητας οδηγεί, σε ένα επαναστατικό αυτισμό που κατανοεί ως  εκλαϊκευμένη πρωτόγονη «ισοπέδωση» την ενιαία επαναστατική διαδικασία.

Κάτι που εν μέρει δικαιολογείται, από τον φόβο διολίσθησης σε λογικές των σταδίων, αλλά οδηγεί ανεξαρτήτως προθέσεων, στο να ειδωθεί(η επαναστατική διαδικασία)-όσο και αν δεν ομολογείται- ως μια ευθεία γραμμή που η «επαναστατική πρωτοπορία» μηρυκάζει την κοινωνική αναγκαιότητα της  επανάστασης και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τα στοιχεία της πολιτικής περιόδου, τους ταξικούς συσχετισμούς , όπως και την αναγκαιότητα έκφρασης  επαναστατικής πολιτικής πρότασης που να αφορά στην περίοδο. Πρόκειται για μια πολιτική λογική φυγής από την τάξη και επί της ουσίας μεταφοράς της επανάστασης και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης στο κοινωνικό επέκεινα.

Το να «διαβάσουμε σωστά»  την ποιότητα των κοινωνικών σχέσεων και το να κατανοήσουμε τα πυρηνικά στοιχεία της υφιστάμενης κοινωνικής πραγματικότητας, αποτελεί βασική προϋπόθεση χάραξης μιας πολιτικής γραμμής που θα συμβάλλει στην νίκη των εργατικών συμφερόντων. Ενώ παράλληλα, θα μας ωθήσει στο να ανιχνεύσουμε δρόμους έκφρασης μιας συνολικής επαναστατικής πρότασης και γραμμής που οφείλει ωστόσο να πατάει γερά στο «είναι» της τάξης και να χαρτογραφεί , δρόμους νίκης για τις δυνάμεις της εργασίας. Γιατί η ταξική ήττα δεν κατοικοεδρεύει μόνο στους κόλπους του ρεφορμισμού-οικονομισμού  καραδοκεί ακόμη και στα πιο «επαναστατικά» κελεύσματα που καταλήγουν να μην αφορούν παρά μόνο το κελευστή τους.

Επιπλέον πρέπει να υπάρξει «απελευθερωτική απεμπλοκή» από μια λογική ότι η διαφοροποίηση  με τον ρεφορμισμό , οδηγεί στην αυθαίρετη εξαφάνιση των μεταβατικών πολιτικών περιόδων, στην αναγόρευση της στρατηγική  για την περίοδο – επανάσταση-σε τακτική  γενικώς,  και στην κατανόηση της ανάγκης δημιουργίας ενός εργατικού επαναστατικού κοινωνικοπολιτικού ρεύματος-που αποτελεί τον τακτικό πολιτικό στόχο- ως μια γενική πολιτική επιδίωξη που δεν θα πατά στις υποκειμενικές και αντικειμενικές δυνατότητες αλλά και δυσκολίες της περιόδου, αλλά ότι θα προκύψει-περίπου μαγικά- ως γέννημα της  σχέσης επανάσταση-κομμουνισμός .

Για αυτό  προκύπτει ως  αναγκαιότητα  να τεθεί,  ως στρατηγική  η  επανάσταση και ως τακτικός πολιτικός στόχος που τον γεννάει η στρατηγική επιλογή η δημιουργία ενός πλειοψηφικού εργατικού επαναστατικού πολιτικού ρεύματος,  που θα θέσει ζήτημα πολιτικής εξουσίας και θα παλεύει για  την επαναστατική επικράτηση των δυνάμεων της εργασίας.

 Επιλέγοντας λοιπόν ως τακτική επιλογή πάλης  για την περίοδο,  την δημιουργία ενός κοινωνικοπολιτικού ρεύματος που θα διεκδικήσει και θα πάρει την εξουσία από την αστική τάξη,  οδηγούμαστε στην ανάγκη, αυτό το πολιτικό ρεύμα να συγκροτήσει και να εκφράσει (μακρά και επίπονη διαδικασία) μια συνολική επαναστατική πρόταση , ένα κομμουνιστικό πρόγραμμα  ένα νέο κομμουνιστικό μανιφέστο, που θα προκύψει  από την διαλεκτική συνέργεια της επαναστατικής κομμουνιστικής οργάνωσης, του αντικαπιταλιστικού μετώπου και του κινήματος, που στην ενότητα και την αντίθεσή τους  και με δεδομένες τις ποιοτικές διαφοροποιήσεις τους, συγκροτούν το επαναστατικό υποκείμενο.

Η επιδίωξη της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας και επιβολής μιας εργατικής εξουσίας που θα λειτουργήσει ως κοινωνική τροχοπέδη καπιταλιστικής παλινόρθωσης και ως ιμάντας απελευθέρωσης νέων κοινωνικών δυνάμεων σε κάθε πτυχή του κοινωνικού πεδίου, βρίσκεται σε ενεργή διαλεκτική αλληλοτροφοδότηση με το στρατηγικό επαναστατικό πρόταγμα και τις τακτικές επιλογές της περιόδου που είναι ανάγκη να υποτάσσονται στην κοινωνική αναγκαιότητα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης από τα καπιταλιστικά δεσμά.

 Όλη αυτή η ¨εξίσωση¨ έχει ωστόσο μια μεταβλητή, έναν άγνωστο  εν απουσία, κοινωνικό και πολιτικό παράγοντα, που αφορά στην ανάγκη ύπαρξης μιας επαναστατικής κομμουνιστικής πρωτοπορίας, κομμάτι της τάξης, γέννημα της τάξης που θα γονιμοποιήσει την τάξη με την κομμουνιστική προοπτική, με μια κομμουνιστική «οντολογία» μετατρέποντάς  την κομμουνιστική επιλογή, από ασχημάτιστο ιδεώδες σε υλικό κοινωνικό πρόταγμα.  Το δυσαναπλήρωτο κενό που αφήνει η απουσία μιας κοινωνικά παρούσας, ταξικά οργανωμένης κομμουνιστικής πρωτοπορίας είναι ανάγκη να καλυφθεί, και αν καλυφθεί θα πραγματωθεί,  μέσα από τις καταρρέουσες ηττημένες δομές της κομμουνιστικής παράδοσης, μέσα από τα συντρίμμια του παλιού εργατικού κινήματος αλλά κυρίως μέσα από την επιλογή της ίδιας της εργατικής τάξης να αρνηθεί την «φύση» της υποταγής της, ανοίγοντας τον δρόμο της καθολικής χειραφέτησής της.