H χαρούμενη και σκυμμένη ανάλυση του "άλλου δρόμου".

Πηγή :Praxis

Λάβαμε ένα κείμενο απο το aristeroblog το οποίο και αναδημοσιεύουμε, κατά την γνώμη μας ενδεικτικό της σύγχησης και της αοριστίας των διακηρύξεων που επικρατεί σε αυτόν τον χώρο. Τό άρθρο αυτό υποστηρίζει, ένα εκτεταμένο πρόγραμμα κοινωνικής πολιτικής , χωρίς να παίρνει καμία θέση για το ποιός θα υλοποιήσει αυτό το πρόγραμμα. Αυτή η πρωτοτυπία της αυτονόμησης του πολιτικού υποκειμένου απο την πολιτική πρόταση υπάρχει συχνά στα κείμενα αυτού του χώρου τα οποία συχνά υιοθετούν και μια ριζοσπαστική/υπερεπανασταστική φρασεολογία. Χωρίς όμως σαφή τοποθέτηση για το ποιός θα τα κάνει όλα αυτά, οι διακηρύξεις μετατρέπονται σε απλές "δηλώσεις" και "διατυπώσεις" χωρίς κανένα νόημα, δηλαδή σε λόγια του αέρα. Γιατί πως μπορεί να πραγματοποιηθεί π.χ ο "συλλογικός εργατικός ελένγχος" χωρίς να είναι ξεκάθαρο-στην καλύτερη περίπτωση, η ακόμα χειρότερα να μπαίνουμεσε αριστερόσοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες-.  ποιός θα τον κάνει; Για να μην αναφερθούμε σε άλλα μέτρα τύπου απαγόρευση των απολύσεων κλπ.

Ακόμα χειρότερα οι συγγραφείς επαναφέρουν το "μοντέλο" διαίρεσης" του ΑΕΠ το οποίο υποτίθεται αν διαιρέσουμε ανα απασχολούμενο θα έχουμε "δίκαιη κατανομή" του πλούτου (και πάλι χωρίς να ξεκαθαρίζεται ποιοί θα την κάνουν). Όμως όπως είναι γνωστό, το ΑΕΠ δεν είναι "λεφτά" που μοιράζονται. Περιλαμβάνει το σύνολο των αγαθών και υπηρεσιών (μετρώντας την αξία τους σε χρηματικές μονάδες για να συγκριθεί η "ανάπτυξη" μεταξύ χωρών η περιφερειών)  κλπ τα οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να διανεμηθούν, η να σπάσουν "ανά απασχολούμενο".

Το ΑΕΠ είναι ποσοτικός δείκτης, δεν μετρά την διανομή του προιόντος, ούτε προφανώς για ποιόν παράγεται. Ακόμα όμως και άν, υποθετικά, δεχόμασταν ότι μπορεί να υπάρξει τέτοιο "μοντέλο" πάλι θα ήταν αναξιόπιστο γιατί το ΑΕΠ δεν υπολογίζει το μέγεθος της παραγωγής που δεν είναι αντικείμενο αγοραπωλησίας στην αγορά, ούτε την παραοικονομία, οπότε αυτή η περίφημη "διανομή" δεν θα είχε σχέση με το πραγματικό μέγεθος της παραγωγής.

Η θεωρία της "διαίρεσης" του ΑΕΠ ανα απασχολούμενο, η μεταφορά δηλαδή των σταστιστικών της Εurostat, στο βαθμό που παίρνει την μορφή "αναδιανομής" του πλούτου είναι, ανεξάρτητα απο προθέσεις, μέθοδος πολιτικού και θεωρητικού τσαρλατανισμού.

Ακόμα όμως και αν ξεχνάγαμε όλα τα παραπάνω, ζητήματα προκύπτουν και με το ίδιο το πρόγραμμα που διατυπώνεται.

π.χ τι σημαίνει "Να αναπτυχθούν οι ελευθερίες και να γίνει ουσιαστική η δημοκρατία". Για ποιά δημοκρατία ακριβώς μιλάμε;

τι σημαίνει "να ανθήσουν οι μορφές άμεσης δημοκρατίας και συμμετοχής, να απαλλαγούμε από το σάπιο πολιτικό σύστημα, τις κυβερνήσεις του και την εικονική και ελεγχόμενη από τους ισχυρούς του χρήματος δημοκρατία".

Το πολιτικό σύστημα είναι απλά θέμα ελένγχου απο τους ισχυρούς του χρήματος (που υποτίθεται μπορούμε να τον εμποδίσουμε) η ταξική δικτατορία, όπως υποστήριζε ο Μάρξ και οι Μαρξιστές; υπάρχει κάποια " άλλη" δημοκρατία, εντός του Καπιταλισμού που δεν είναι "ελενγχόμενη" απο τους "ισχυρούς του χρήματος"; και τελικά είναι ζήτημα "ελένγχου" της κυβέρνησης και του Κράτους η όλες οι αστικές κυνερνήσεις και κράτη είναι τα ίδια μηχανισμοί ελένγχου και καταστολής της κοινωνικής πλειοψηφίας και "εγγυητές" της διαιώνισης της εκμετάλλευσης;


Το άρθρο υποστηρίζει, αν το διάβάζουμε σωστά, την δημιουργία θεσμών όπως η "αυτοοργάνωση" των νοσοκομείων (λές και το νοσοκομείο είναι παραγωγική μονάδα που παρέχει κάτι άλλο πέρα απο υπηρεσίες) οι οποίοι αφού υλοποιήσουν μέρος αυτού του προγράμματος θα "συντονιστούν σε πανκοινωνικό επίπεδο -σε επίπεδο εξουσίας". Δηλαδή τα αυτοργανωμένα νοσοκομεία και οι άλλες αντίστοιχες μορφές θα κάνουν πράξη , εντός του καπιταλισμού την ..........απαγόρευση των απολύσεων, την "ουσιαστική" δημοκρατία κ.α. Αφού γίνει αυτό το βήμα τότε απλά θα συντονιστούν σε πανκοινωνικό επίπεδο -σε επίπεδο εξουσίας, δηλαδή-, μέσα από αντιπροσώπους με κριτήρια την «αιρετότητα», την «ανακλητότητα», τον «εργασιακό χαρακτήρα», τη «μισθοδοσία με χαμηλό εργατικό μισθό» και την «υποχρεωτική εναλλακτικότητα".

Στήν πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Πολύ περισσότερο σήμερα δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιας έκτασης κοινωνική αλλαγή χωρίς πολτική επανάσταση. Μόνο αυτή μπορεί να διαφυλάξει και να τροφοδοτήσει μέτρα στα σημαντικά κοινωνικά ζητήματα. Μόνο αυτή μπορεί να διαφυλάξει ότι τα εγχειρήματα αυτοοργάνωσης θα πάνε μέχρι το τέλος. Και αυτή δεν είναι απλά ο "συντονισμός" "αιρετών και ανακλητών" αντιπροσώπων αλλά η κατάκτηση της εξουσίας και τιο τσάκισμα της κρατικής μηχανής.Η κατάκτηση (η μάλλον ο "συντονισμός" αφού και η κατάκτηση δεν τίθεται καν) της εξουσίας δια της συσσώρευσης "αυτοοργανωμένων" μονάδων που υποτίθεται ότι θα μας οδηγήσουν σε μια συνολική αλλαγή είναι μια αυταπάτη που δείχνει να αγνοεί ότι η πολιτική ενότητα της αστικής κοινωνίας αναπαράγεται βασικά απο το κράτος και τον "σκληρό πυρήνα" των κατασταλτικών και γραφειοκρατικών μηχανισμών που δεν μπορεί να διαρραγεί χωρίς την επανάσταση, την εργατική εξουσία. Και η αναγκαία τακτική δεν αφορά την διατύπωση αστήριχτων αιτηματολόγιων, τον αποπροσανατολισμό και την δημιουργία αυταπατών αλλά την διαμόρφωση των όρων για να υπάρξει ένα εργατικό ταξικό ρεύμα στο σήμερα που θα παλέψει πραγματικά για αυτά τα ζητήματα.

Αλλιώς θα παραμείνουμε πάντα "χαρούμενοι" που διατυπώσαμε άλλο ένα σπουδαίο "πρόγραμμα" (το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να εφαρμοστεί) στον ενδοαριστερό μας κύκλο και "σκυμμένοι" μπροστά στην αστική ιδεολογία ("άμεση δημοκρατία" κλπ) αλλά και στην απουσία του πολιτικού καθεστώτος και υποκειμένου που είναι απαραίτητα για οποιαδήποτε συνολική κοινωνική αλλαγή υπέρ των κόσμου της εργασίας.

Υπάρχει άλλος δρόμος…

Βενετία Ρέππα, Σοφία Στεφανίδου

Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα έχουν δικαίωμα, μπορούν και πρέπει να ζήσουν μια καλύτερη ζωή σε έναν καλύτερο κόσμο. Ο κοινωνικός πλούτος που παράγουν με τα χέρια και το μυαλό τους, τα εφόδια που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες, οι δυνατότητες που δίνει μια ισότιμη συνεργασία όλων των λαών του πλανήτη, τα απελευθερωτικά στοιχεία που γεννά η άνοδος του μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου δείχνουν πως κάτι τέτοιο είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ εφικτό, δεν είναι ουτοπία.

Καλύτερη ζωή σε έναν καλύτερο κόσμο σημαίνει:

Κοινωνική ιδιοκτησία

Ο κοινωνικός πλούτος, τα δημόσια αγαθά (υγεία, παιδεία, ασφάλιση, μεταφορές, δρόμοι, φάρμακο, επικοινωνία, λιμάνια, νερό, ηλεκτρισμός, έρευνα, κατοικία κ.ά.), ο αγροτικός-διατροφικός τομέας, ο ορυκτός πλούτος, το τραπεζικό σύστημα και οι καίριες παραγωγικές-βιομηχανικές μονάδες να βρίσκονται υπό δημόσια-συλλογική ιδιοκτησία και υπό συλλογικό εργατικό έλεγχο, να λειτουργούν σε όφελος του κοινού καλού και όχι με κριτήριο το κέρδος και την ανταγωνιστικότητα.

Αποδεικνύεται αυτό από πολλά στοιχεία.

Ας πάρουμε, καταρχήν, την αγροτική παραγωγή, μιας και αποτελεί θεμελιώδη τομέα για το αν θα πεινάσουμε ή όχι. Σε αυτό απαντά αναλυτικά ο πρόεδρος της ΠΑΣΕΓΕΣ (εδώ). Αυτό, όμως, δεν είναι αρκετό. Γιατί ποιος καθορίζει τι θα παραχθεί, για ποιον και με τι σκοπό. Το λεγόμενο «κίνημα της πατάτας» αποκάλυψε τη ληστεία που γίνεται και σε παραγωγό και σε καταναλωτή και, ταυτόχρονα, καταδεικνύει πόσο επικίνδυνος ακόμα και για τη διατροφή μας είναι ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της αγροτικής παραγωγής. Οι πολυεθνικές, που λυμαίνονται σπόρους, λιπάσματα και αγροεφόδια, αυξάνοντας 200-300% το κόστος παραγωγής, η «συμβολαιακή γεωργία» και η κατευθυνόμενη παραγωγή μέσα από επιδοτήσεις είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία αυτού του τρόπου οργάνωσης της αγροτικής παραγωγής.(δείτε αναλυτικά) Μια διαφορετική οργάνωσή της, με επίκεντρο την παραγωγή ποιοτικών, φθηνών και επαρκών τροφίμων για όλο τον πληθυσμό, την προστασία του περιβάλλοντος και την αναβίωση της υπαίθρου με επίκεντρο τις ανάγκες των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών θα έδινε λύση στο πρόβλημα.

Ας δούμε ένα ακόμη παράδειγμα. Το εθνικό κέντρο έρευνας και τεχνολογίας κατάφερε να μετατρέψει τα τηγανέλαια σε καύσιμη ύλη κίνησης. Ποιος, όμως, θα εκμεταλλευτεί αυτή την εφεύρεση; Η ΕΚΟ. Με όρους, φυσικά, ανταγωνισμού και κέρδους, που δεν θα πλήττουν τα συμφέροντα των πετρελαϊκών εταιρειών. Σήμερα, στο πλαίσιο του Δημοσιονομικού Συμφώνου, παραδίδονται όλα βορά στο κεφάλαιο. Για να μπουν στην υπηρεσία του λαού είναι απαραίτητη η κοινωνικοποίηση τους και ο έλεγχος τους από τους ίδιους τους εργαζόμενους.

Πλήρης απασχόληση

Να έχουν όλοι οι εργαζόμενοι σταθερή και δημιουργική δουλειά. Που σημαίνει να απαγορευτούν οι απολύσεις, να καταργηθούν όλες οι μορφές ελαστικής εργασίας, η εφεδρεία και η «αξιολόγηση» που οδηγεί σε απολύσεις. Να γίνουν μαζικές προσλήψεις στην παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, τους κοινωφελείς οργανισμούς. Να παρθούν μέτρα κατά της ανεργίας. Να μειωθεί δραστικά ο χρόνος εργασίας και να αυξηθεί ο χρόνος για ανάπαυση, μόρφωση, πολιτιστική δημιουργία και απόλαυση, αναψυχή, ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις.

Ριζική ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου

Να υπάρξει ριζική ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ των εργαζομένων που τον παράγουν και σε βάρος εκείνων που τον ιδιοποιούντα.

«Λεφτά υπάρχουν» και μπορούν να βρεθούν αν σπάσει η μηχανή του χρέους και δεν πληρώσουμε ευρώ στους τοκογλύφους, αν μπει χέρι στα κέρδη των τραπεζών, των εφοπλιστών και των επιχειρηματιών και στα 600 δις ευρώ που έχουν στην Ελβετία, αν φορολογηθεί ή δημευτεί η εκκλησιαστική-μοναστηριακή περιουσία, αν μειωθούν οι στρατιωτικές δαπάνες, αν απαλλαγούμε από τα πολυεθνικά κοράκια που λυμαίνονται την υγεία, το φάρμακο, τους δρόμους, τα καύσιμα.

Αν μπει χέρι σε αυτούς, μπορούν να παρθούν πίσω όλα τα μέτρα που ισοπέδωσαν τα εργατικά εισοδήματα, να έχουμε όλοι μισθούς το λιγότερο 1.500 ευρώ από μια δουλειά, να έχουμε αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία, παιδεία, φάρμακο, ασφάλιση, συγκοινωνίες, επικοινωνίες, να απαλλαγούμε από τα χαράτσια και τη φορομπηξία.

Είναι εφικτό κάτι τέτοιο:

Σύμφωνα με τη Eurostat, η σημερινή Ελλάδα, με όλα της τα χάλια, παράγει πλούτο αξίας 232 δις ευρώ το χρόνο. Τόσο ήταν το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της χώρας το 2010. Ως προς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, η Ελλάδα έρχεται 31η ανάμεσα στις 183 χώρες του κόσμου και 16η μεταξύ των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν αυτό το διαιρέσουμε με το πλήθος των απασχολούμενων 15-65 ετών (αφαιρώντας τους περίπου 78.000 εργαζόμενους άνω των 65 ετών που πρέπει να συνταξιοδοτηθούν, όπως υποθέσαμε), μας δίνει ένα καθαρό, κατά κεφαλήν εισόδημα 30.959 ευρώ το χρόνο ή 2.580 το μήνα.(δείτε αναλυτικά)

Άρα, με μια ριζική ανακατανομή πλούτου και συλλογική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής θα λυνόταν το πρόβλημα του ανθρώπινου βιοτικού επιπέδου των μισθωτών.

Κοινωνικός έλεγχος: Τι, πως και για σκοπό παράγεται;

Να ορίζουν οι εργαζόμενοι και οι ανάγκες τους το τι θα παράγεται και πώς, για ποιο σκοπό και με ποια μέσα.

Οι εργαζόμενοι σήμερα έχουν τη μόρφωση, την εμπειρία, τις δυνατότητες να διαχειριστούν, να διευθύνουν και να κατευθύνουν την παραγωγή, τις δημόσιες υπηρεσίες, τους κοινωφελείς οργανισμούς προς όφελος του δημόσιου και συλλογικού συμφέροντος.

Ποιος μπορεί να οργανώσει καλύτερα ένα νοσοκομείο; Ο διορισμένος μάνατζερ, που κυρίως θέλει να προσαρμόσει τις παρεχόμενες υπηρεσίες στο καθεστώς της άγριας λιτότητας και των κοινωνικών περικοπών και ταυτόχρονα να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του ιατροφαρμακευτικού κυκλώματος, ή η συνέλευση των γιατρών, των νοσηλευτών και των άλλων εργαζομένων στο νοσοκομείο και την περιοχή που θα είναι στρατευμένη στην υπόθεση της λαϊκής υγείας;

Οι εργαζόμενοι σήμερα δεν χρειάζονται εργοδότες, διευθυντές, ιεραρχικές και καταπιεστικές δομές.

Ούτε χρειάζονται όλα αυτά τα άχρηστα προϊόντα με τα οποία τους κατακλύζουν οι εταιρείες, ο ανταγωνισμός τους και το κυνήγι του κέρδους.

Αντίθετα, χρειάζονται προϊόντα που να καλύπτουν τις πραγματικές τους ανάγκες, να ανεβάζουν το μορφωτικό και πολιτιστικό τους επίπεδο. Χρειάζονται αρμονία και ισορροπία με τη φύση και το περιβάλλον και όχι λεηλασία της φύσης και καταστροφή του περιβάλλοντος.(εδώ)

Θεσμοί ελευθερίας και δημοκρατίας

Να αναπτυχθούν οι ελευθερίες και να γίνει ουσιαστική η δημοκρατία.

Να καταργηθεί κάθε κατασταλτικός και καταπιεστικός μηχανισμός, να πάψει η πλύση εγκεφάλου των χειραγωγημένων ΜΜΕ, να ανθήσουν οι μορφές άμεσης δημοκρατίας και συμμετοχής, να απαλλαγούμε από το σάπιο πολιτικό σύστημα, τις κυβερνήσεις του και την εικονική και ελεγχόμενη από τους ισχυρούς του χρήματος δημοκρατία.

Να διαμορφωθούν θεσμοί και όργανα που να εκφράζουν και να επιβάλλουν τη δική τους θέληση στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, τις πόλεις, σε όλη την κοινωνία.

Το επόμενο βήμα είναι να συντονιστούν σε πανκοινωνικό επίπεδο -σε επίπεδο εξουσίας, δηλαδή-, μέσα από αντιπροσώπους με κριτήρια την «αιρετότητα», την «ανακλητότητα», τον «εργασιακό χαρακτήρα», τη «μισθοδοσία με χαμηλό εργατικό μισθό» και την «υποχρεωτική εναλλακτικότητα.(εδώ)

Λευτεριά από τους διεθνείς δυνάστες

Να απαλλαγούν οι εργαζόμενοι από τους διεθνείς δυνάστες και επικυρίαρχους όλων των λαών του κόσμου: το ευρώ και την ΕΕ, το ΔΝΤ, τις πολυεθνικές, τις τράπεζες.

Απ' όλους αυτούς που τους απομυζούν, που αναπνέουν αφαιρώντας το δικό τους οξυγόνο, που δημιουργούν και δεν αντιμετωπίζουν την «κρίση χρέους», που εμποδίζουν την ισότιμη και με αμοιβαιότητα συνεργασία με τους λαούς όλου του κόσμου.