Μια στιγμή αρκεί

Μια στιγμή αρκεί , για να αποκαλύψει την ανεπάρκεια, την ένδεια, την τραγική έλλειψη κάθε "θεωρητικής σύλληψης" όταν αυτή βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με έναν πραγματικό εργατικό αγώνα. Η αποφασιστικότητα, το πάθος για την υπεράσπιση των εργατικών αναγκών απέναντι στο κράτος, τους εργοδότες και τους τραμπούκους- απεργοσπάστες, αυτά τα θρασύδειλα ανθρωπάκια που αποπειράθηκαν και θα το ξανακάνουν, να σπάσουν των απεργία των εργαζόμενων στην Χαλυβουργία, αποτελεί διαρκές μάθημα, αέναη αποδεικτική πραγμάτωση της ενάργειας και της δύναμης του κόσμου της εργασίας.

Όποιος κατάφερε να βρεθεί έστω και για λίγο τον τελευταίο καιρό στην Χαλυβουργία, ειδικά εχθές που οι απεργοί υπερασπίστηκαν, τον δρόμο της αξιοπρέπειας που με τεράστιο κόστος περπατούν εδώ και μήνες, θα κατανοούσε ότι οι πρωτοπορίες γεννιούνται μεσα στην καρδιά της ταξικής πάλης, την στιγμή που οι δύο όχθες χωρίζονται και καθίσταται φανερό ότι ο κόσμος της εργασίας και ο κόσμος του κεφαλαίου δεν τέμνονται, καθώς οι αστοί και οι παρατρεχάμενοί τους, αποπνέουν την δυσωδία και την φορμόλη ενός κόσμου αναξιοπρέπειας ενός κόσμου που οι κυβιστήσεις είναι όρος ύπαρξης, ενώ οι εργαζόμενοι εκφράζουν έναν κόσμο αξιοπρέπειας και ελευθερίας που προσπαθεί να γεννηθεί σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα, σε κάθε μάχη που υψώνει πύργο ατίθασο απέναντι στην βία του κεφαλαίου.

Μια  στιγμή αρκεί , ώστε οι θεωρητικοί της αριστεράς της συναίνεσης και της υποταγής και οι θιασώτες μιας ρεαλιστικής αριστεράς της ταξικής εκεχειρίας, να αντιληφθούν ότι η μάχη ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο ήταν και θα συνεχίσει να είναι ανειρήνευτη. Και όποιος αντέχει...