.jpg)
«Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί μια
σημαντική νίκη του λαού που επιφύλαξε μια συντριπτική ήττα στο "μαύρο
μέτωπο" του Μνημονίου και στράφηκε κατά κύριο λόγο προς την
Αριστερά...».
«Η ενίσχυση της Αριστεράς, η μεγαλύτερη από το 1958,είναι καρπός της συσσωρευμένης οργής και αγανάκτησης από τις πολιτικές των μνημονίων, των αγώνων που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα... Το μήνυμα της κάλπης δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους και όλο το λαό για να κλιμακώσουντους αγώνες τους».
Το παραπάνω απόσπασμα θα μπορούσε να είναι από άρθρο της «Αυγής» ή τμήμα κάποιας ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, είναι απόσπασμα από την Απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που φανερά καλλιεργεί αυταπάτες για το νέο ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ.
***
Η απόφαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε λέει κουβέντα για την επιχειρούμενη αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και τις επιδιώξεις της αστικής τάξης, που είναι η προσπάθεια αναχαίτισης της τάσης ριζοσπαστικοποίησης και απεγκλωβισμού από την αστική ιδεολογική και πολιτική επιρροή.
Εγινε μέρος του ντεκόρ μαζί με την Κατσέλη, τους Οικολόγους Πράσινους κ.ά., της ανασυγκρότησης του κεντροαριστερού πόλου, συμμετέχοντας στο προεκλογικό «σόου» του ΣΥΡΙΖΑ για τις διαδικασίες των διερευνητικών εντολών, που είχε ως στόχο να καλλωπίσει το προφίλ της σοσιαλδημοκρατίας και να εγκλωβίσει εργαζόμενους που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις και αισθάνονται «ριζοσπάστες αριστεροί». Οι πανηγυρισμοί για την «εκλογική νίκη της Αριστεράς» σπρώχνουν και νέες δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στη δύναμη που συγκρατεί την αγανάκτηση εντός «ΕΕ - ευρώ και κυριαρχίας του κεφαλαίου». Η στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι στην «κυβερνώσα αριστερά» είναι ανάλογη με τη στάση που είχε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο ΠΑΣΟΚ όλη την προηγούμενη 20ετία, δηλαδή καλλιέργειας αυταπατών ότι μπορεί η κεντροαριστερά να αλλάξει και να γίνει φιλολαϊκή. Οι δυνάμεις της λεγόμενης ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν ευθύνες για τον αποπροσανατολισμό, την καλλιέργεια αυταπατών στους εργαζόμενους.
***
Δεν πρόλαβαν να περάσουν ορισμένες μέρες και στελέχη συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (π.χ. στελέχη της ΑΡΑΝ) τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ της συνεργασίας με την «κυβερνώσα αριστερά».
Το φλερτ με την ιδέα της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και της αριστερής κυβέρνησης, βέβαια, δεν είναι τυχαίο. Καταρχήν δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε μια σειρά χώρους ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζονται στενά. Πολλές δυνάμεις τους διακηρύσσουν ανοιχτά την ανάγκη «κυβέρνησης της αριστεράς». Η ΑΡΑΝ, συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υποστηρίζει: «Το αίτημα της αριστερής κυβέρνησης σίγουρα σήμερα συναντά την προσδοκία των λαϊκών μαζών. Ομως, θα πρέπει να συνδεθεί με διαδικασίες ρήξης και ανατροπής, διαφορετικά θα οδηγηθούμε σε νέες ήττες»1. Η «Κομμουνιστική Ανανέωση» προεκλογικά πρότεινε κοινή εκλογική κάθοδο της αριστεράς με στόχο συγκρότησης αντιμνημονιακής κυβέρνησης. Πολλά στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ήταν και υποψήφιοί της υποστηρίζουν ανοιχτά ή συγκαλυμμένα την ανάγκη μιας αριστερής κυβέρνησης (Γιώργος Δελαστίκ, Πέτρος Παπακωνσταντίνου, Σπύρος Μαρκέτος, Λεωνίδας Βατικιώτης, Αλέκος Αναγνωστάκης, Παναγιώτης Σωτήρης κ.ά.) Εδώ βέβαια ορισμένα από αυτά τα στελέχη έφτασαν να υμνούν τον Καμμένο (π.χ. Δελαστίκ).
Με τη στάση τους συμβάλλουν να διαμορφώνεται κλίμα προσδοκιών και αναμονής στους εργαζόμενους σε ένα ενδεχόμενο κυβέρνησης με τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ.
***
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναπαράγει όλη την επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ - και όχι μόνο - ενάντια στο ΚΚΕ, ότι είναι σεχταριστικό επειδή δεν παίρνει μέρος στα σενάρια αναμόρφωσης της κεντροαριστεράς.
Συνειδητά ή ασυνείδητα στηρίζουν το στόχο που έχουν θέσει το κεφάλαιο και το αστικό πολιτικό προσωπικό για αποδυνάμωση του ΚΚΕ.
Την ίδια στιγμή παίρνουν μέρος στη συκοφάντηση της πάλης για την εργατική - λαϊκή εξουσία, υποστηρίζοντας ότι αυτή οδηγεί στο να παραπέμπεται η λύση των λαϊκών προβλημάτων στη «Δευτέρα παρουσία»2.
Τώρα, στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε άρθρα και συνεντεύξεις τους ασκούν κριτική ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στις 7 Μάη δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στις 6 Μάη, ότι υπόκειται οβιδιακές μεταμορφώσεις λες και δεν είχαν δει τις προεκλογικές διαβεβαιώσεις του Τσίπρα για υποστήριξη της «υγιούς επιχειρηματικότητας» και στήριξη του «ευρωμονόδρομου». Η αργοπορημένη αυτή αρθρογραφία, οι κριτικές στο ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερή κυβέρνηση, δύο βδομάδες μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, μάλλον θα πρέπει να κατανοηθούν ως κινήσεις εξασφάλισης της πολιτικής επιβίωσης και διαπραγμάτευσης των όρων συμμετοχής στο μετεκλογικό παιχνίδι αναδιάταξης στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού.
1. Ανακοίνωση του Πανελλαδικού Γραφείου της «Αριστερής Ανασύνθεσης». Εκτιμήσεις για τα εκλογικά αποτελέσματα. 9/5/2012
2. Απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 13/5/2012
«Η ενίσχυση της Αριστεράς, η μεγαλύτερη από το 1958,είναι καρπός της συσσωρευμένης οργής και αγανάκτησης από τις πολιτικές των μνημονίων, των αγώνων που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα... Το μήνυμα της κάλπης δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους και όλο το λαό για να κλιμακώσουντους αγώνες τους».
Το παραπάνω απόσπασμα θα μπορούσε να είναι από άρθρο της «Αυγής» ή τμήμα κάποιας ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, είναι απόσπασμα από την Απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που φανερά καλλιεργεί αυταπάτες για το νέο ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ.
***
Η απόφαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε λέει κουβέντα για την επιχειρούμενη αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και τις επιδιώξεις της αστικής τάξης, που είναι η προσπάθεια αναχαίτισης της τάσης ριζοσπαστικοποίησης και απεγκλωβισμού από την αστική ιδεολογική και πολιτική επιρροή.
Εγινε μέρος του ντεκόρ μαζί με την Κατσέλη, τους Οικολόγους Πράσινους κ.ά., της ανασυγκρότησης του κεντροαριστερού πόλου, συμμετέχοντας στο προεκλογικό «σόου» του ΣΥΡΙΖΑ για τις διαδικασίες των διερευνητικών εντολών, που είχε ως στόχο να καλλωπίσει το προφίλ της σοσιαλδημοκρατίας και να εγκλωβίσει εργαζόμενους που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις και αισθάνονται «ριζοσπάστες αριστεροί». Οι πανηγυρισμοί για την «εκλογική νίκη της Αριστεράς» σπρώχνουν και νέες δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στη δύναμη που συγκρατεί την αγανάκτηση εντός «ΕΕ - ευρώ και κυριαρχίας του κεφαλαίου». Η στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι στην «κυβερνώσα αριστερά» είναι ανάλογη με τη στάση που είχε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο ΠΑΣΟΚ όλη την προηγούμενη 20ετία, δηλαδή καλλιέργειας αυταπατών ότι μπορεί η κεντροαριστερά να αλλάξει και να γίνει φιλολαϊκή. Οι δυνάμεις της λεγόμενης ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν ευθύνες για τον αποπροσανατολισμό, την καλλιέργεια αυταπατών στους εργαζόμενους.
***
Δεν πρόλαβαν να περάσουν ορισμένες μέρες και στελέχη συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (π.χ. στελέχη της ΑΡΑΝ) τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ της συνεργασίας με την «κυβερνώσα αριστερά».
Το φλερτ με την ιδέα της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και της αριστερής κυβέρνησης, βέβαια, δεν είναι τυχαίο. Καταρχήν δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε μια σειρά χώρους ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζονται στενά. Πολλές δυνάμεις τους διακηρύσσουν ανοιχτά την ανάγκη «κυβέρνησης της αριστεράς». Η ΑΡΑΝ, συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υποστηρίζει: «Το αίτημα της αριστερής κυβέρνησης σίγουρα σήμερα συναντά την προσδοκία των λαϊκών μαζών. Ομως, θα πρέπει να συνδεθεί με διαδικασίες ρήξης και ανατροπής, διαφορετικά θα οδηγηθούμε σε νέες ήττες»1. Η «Κομμουνιστική Ανανέωση» προεκλογικά πρότεινε κοινή εκλογική κάθοδο της αριστεράς με στόχο συγκρότησης αντιμνημονιακής κυβέρνησης. Πολλά στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ήταν και υποψήφιοί της υποστηρίζουν ανοιχτά ή συγκαλυμμένα την ανάγκη μιας αριστερής κυβέρνησης (Γιώργος Δελαστίκ, Πέτρος Παπακωνσταντίνου, Σπύρος Μαρκέτος, Λεωνίδας Βατικιώτης, Αλέκος Αναγνωστάκης, Παναγιώτης Σωτήρης κ.ά.) Εδώ βέβαια ορισμένα από αυτά τα στελέχη έφτασαν να υμνούν τον Καμμένο (π.χ. Δελαστίκ).
Με τη στάση τους συμβάλλουν να διαμορφώνεται κλίμα προσδοκιών και αναμονής στους εργαζόμενους σε ένα ενδεχόμενο κυβέρνησης με τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ.
***
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναπαράγει όλη την επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ - και όχι μόνο - ενάντια στο ΚΚΕ, ότι είναι σεχταριστικό επειδή δεν παίρνει μέρος στα σενάρια αναμόρφωσης της κεντροαριστεράς.
Συνειδητά ή ασυνείδητα στηρίζουν το στόχο που έχουν θέσει το κεφάλαιο και το αστικό πολιτικό προσωπικό για αποδυνάμωση του ΚΚΕ.
Την ίδια στιγμή παίρνουν μέρος στη συκοφάντηση της πάλης για την εργατική - λαϊκή εξουσία, υποστηρίζοντας ότι αυτή οδηγεί στο να παραπέμπεται η λύση των λαϊκών προβλημάτων στη «Δευτέρα παρουσία»2.
Τώρα, στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε άρθρα και συνεντεύξεις τους ασκούν κριτική ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στις 7 Μάη δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στις 6 Μάη, ότι υπόκειται οβιδιακές μεταμορφώσεις λες και δεν είχαν δει τις προεκλογικές διαβεβαιώσεις του Τσίπρα για υποστήριξη της «υγιούς επιχειρηματικότητας» και στήριξη του «ευρωμονόδρομου». Η αργοπορημένη αυτή αρθρογραφία, οι κριτικές στο ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερή κυβέρνηση, δύο βδομάδες μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, μάλλον θα πρέπει να κατανοηθούν ως κινήσεις εξασφάλισης της πολιτικής επιβίωσης και διαπραγμάτευσης των όρων συμμετοχής στο μετεκλογικό παιχνίδι αναδιάταξης στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού.
1. Ανακοίνωση του Πανελλαδικού Γραφείου της «Αριστερής Ανασύνθεσης». Εκτιμήσεις για τα εκλογικά αποτελέσματα. 9/5/2012
2. Απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 13/5/2012
Κ. Π.
Πηγή: Ριζοσπάστης via Praxis
Το κείμενο που αναδημοσιεύεις είναι παντελώς αστήριχτο, διαστρεβλωτικό καλύτερα(η φωτογραφία που περήφανα βάζεις πάνω είναι αυτή από τη συνάντηση όπου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αρνήθηκε κάθε πολιτική συνεργασία με το ΣΥΝ). Μία ματιά σε ολόκληρα τα κείμενα που παραπέμπει στο τέλος είναι αρκετή.
Το αποτέλεσμα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποτελεί το ανώτατο εκλογικό όριο για αυτό το μόρφωμα, καθώς τόσο η πολιτική συγκυρία όσο και η πολιτική πορεία του δεν δίνουν την δυνατότητα για περαιτέρω συσπείρωση δυνάμεων σε ένα πολιτικό σκηνικό που ακροβολίζεται στον άξονα σοσιαλδημοκρατία, κεντροδεξιά. Η ανταρσυα είναι δεδομένο ότι το επόμενο διάστημα και μέχρι την διενέργεια, τον επόμενων εκλογών, είναι αναγκασμένη να συμπεριφέρεται σαν ΚΚΕ, (έξοδος από ΕΕ, ευρώ, ΝΑΤΟ, εργατική εξουσία, επανάσταση, εργατικοί θεσμοί) ώστε να διατηρήσει τις οργανωτικές της δυνάμεις και να αποπειραθεί μάταια, την αποφυγή διαρροών προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να βρίσκεται σε συνάφεια με τις διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε οι δυνάμεις που διαχρονικά αναφέρονται στην ενότητα -και κυβερνητική- της αριστεράς, να μην εγκλωβιστούν σε ένα σχεδόν βέβαιο «κλασσικό εξωκοινοβουλευτικό ποσοστό» στις επικείμενες εκλογές.
Πρόκειται για μια ισορροπία του τρόμου , που δύσκολα θα ευοδωθεί, καθώς από την μία δεν υφίστανται κοινωνικά αλλά και εκλογικά περιθώρια, για να εκφραστεί μια θολή και σχετικά νεφελώδης «αντικαπιταλιστική γραμμή», απ την άλλη αυτή την αναγκαιότητα την καλύπτει σχεδόν συντριπτικά το ΚΚΕ –με τις δικές του αδυναμίες- πιεζόμενο επίσης από την πόλωση ανάμεσα στην σοσιαλδημοκρατία και την κεντροδεξιά. Αποτελεί σχετικά εμφανές γεγονός ότι κοινωνικά το κομμάτι που επιδιώκει και στρατεύεται σε μια γραμμή εξόδου από την ΕΕ και το ευρώ προτιμά και θα προτιμήσει το ΚΚΕ, απ το να σπαταλήσει την ψήφο του σε ένα σχετικά όψιμο εκτός ΕΕ πρόταγμα της ανταρσυα, που χωλαίνει τόσο στο επίπεδο της τακτικής πολιτικής πρότασης όπου τα διάφορα αιτήματα από την κρατικοποίηση των τραπεζών έως της έξοδο από την ΕΕ εκφέρονται ως ενιαίος κατάλογος αιτημάτων που ακυρώνει και κάθε επιμέρους αίτημα, όσο και της στρατηγικής επιδίωξης, όπου η εργατική δημοκρατία και η κομμουνιστική απελευθερωτική προοπτική μεταφέρονται στο απροσδιόριστο μέλλον.
Η αμφίπλευρη διασπορά του εν λόγω μορφώματος, καταρχήν κοινωνικά και εκλογικά και εν συνεχεία και οργανωτικά, πρώτιστα προς τον ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως προς το ΚΚΕ, αποτελεί την κυρίαρχη προοπτική του, χωρίς αυτό να αναιρεί την ύπαρξη στο εσωτερικό του, ενός μειοψηφικού κομματιού κομμουνιστικής και εργατικής αναφοράς που ωστόσο, απειλείται να συντριβεί ανάμεσα την επιλογή επιστροφής στο «Κόμμα» και σε αυτή της συμπόρευσης με την νέα σοσιαλδημοκρατία που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να συγκροτήσει.
ΥΓ 1 : όσο για την φωτογραφία, για μένα είναι απλά τραγικά ενδεικτική, για κάποιους ίσως δράσει παραδειγματικά. άλλωστε και αισθητικά είναι πολύ καλή και καταγράφει την φυσιογνωμία της "άλλης αριστεράς".
ΥΓ2 : θα σε παρακαλέσω να μην με παραπέμπεις σε κείμενα της ανταρσυα αν δεν μπορείς να εξηγήσεις τις ακολουθούμενες πρακτικές της. η πολιτική είναι κυρίως πράξη και όχι αντιφατικά, αλληλοαναιρούμενα και πολιτικά βαρετά κείμενα που φύρα αποτελουν σε μια σοβαρή πολιτκή συζήτηση. αν έχεις κάτι συγκεκριμένο να εισφέρεις στην άνω κριτική δεκτό και καλοδεχούμενο αλλιώς να μην ξοδευουμε τον ελάχιστο χρόνο που έχουμε σε ανούσιες παραθέσεις ¨θέσφατων"της ανταρσυα που αδικούν και αυτούς που τα επικαλούνται, και ρίχνουν και δραματικά τον πήχη την πολιτικής συζήτησης.
@traversorossa
Απορία σου.
Κατά τη γνώμη σου τί πρέπει να γίνει? Από τη στιγμή που το ΚΚΕ καλύπτει ικανοποιητικά την προοπτική εξόδου από την Ε.Ε, και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πολώνεται από δύο μεριές, από τη στιγμή που η μικρή μειοψηφία όπως λες εργατικής και κομμουνιστικής αναφοράς θα αναγκαστεί να γυρίσει στο ΚΚΕ, προτιμάς να μείνει ένα δίπολο απλά ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ, χωρίς ''ενδιάμεσους''?
Εγώ πιστεύω πως οι χώροι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ανάμεσα στο ΚΚΕ και τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντικοί, λόγο της θέσης τους αυτής στο πολιτικό χάρτη.
1. Σε αυτή τη συγκυρία το να κρατήσει τις δυνάμεις της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πολύ σημαντικό, αυτός είναι και ο στόχος. Στην περίοδο της εντονότατης πίεσης από τον ΣΥΝ το να παραμείνει το 1,2 % που θέλει διαγραφή χρέους-έξοδο από την ΕΕ είναι σοβαρότατο σημείο αναφοράς για κάθε κομμουνιστή σε αυτή τη χώρα. Το γεγονός πως δεν σημαδεύει τον ΣΥΝ σαν ταξικό εχθρό δεν σημαίνει ότι βρίσκεται σε κάποιου είδους συνάφεια με αυτόν . Αρνούμενη οποιαδήποτε πολιτική συνεργασία με τον ΣΥΝ δεν ταυτίζεται με το ΚΚΕ. Εχει γίνει κάλεσμα σε κομμουνιστικές οργανώσεις για κοινή εκλογική κάθοδο. Η κο Α θα είναι απ’οσο ξέρω στα ψηφοδέλτια.
2. Διασπορά προς το ΚΚΕ δεν θα υπάρξει. Πράγματι οι περισσότεροι από όσους στρατεύονται με την έξοδο από την ΕΕ ψηφίζουν ΚΚΕ. Αυτό φτάνει ως τη διαφορά των 7 μονάδων των προηγούμενων εκλογών όχι παραπάνω ( θα το μάθουμε σύντομα βέβαια). Το ΚΚΕ δεν εκφράζει απαραίτητα τον κόσμο αυτο, παράδειγμα η πτώση της ΠΚΣ στις φοιτητικές εκλογές μαζί με την μεγάλη άνοδο των ΕΑΑΚ. Ο Συν σίγουρα πιέζει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο πιέζει και το ΚΚΕ από τη στιγμή που δεν συνυπάρχει πολιτικά με αυτόν πουθενά(δεχόμενοι π.χ. ότι διαχωριστική γραμμή είναι πλέον η στάση απέναντι στην ΕΕ)
3. Για εσένα μπορεί να καταγράφει τη φυσιογνωμία της «άλλης αριστεράς», επειδή όμως γράφεις δημόσια, η συγκεκρίμενη φωτογραφία μαζί με το ενθάδε κείμενο είναι αντικειμενικά για κάποιον που θα επιχειρήσει να ενημερωθεί αποκλειστεικά από το μπλογκ σου διαστρεβλωτική των πραγματικών γεγονότων. Τώρα αν για δικούς σου λόγους, ανεξάρτητα από το συγκεκριμένο μιτινγκ, μία φωτογραφία του Χάγιου δίπλα στον Τσίπρα είναι ταιριαστή με το πολιτικό προφίλ αυτής της «άλλης αριστεράς» τότε βάλε μία διευκρίνιση για τυχόν ανυποψίαστους ή περαστικούς από το μπλογκ σου.
4. Το άρθρο που αναδημοσιεύεις κάνει παραπομπές στα κείμενα αυτά, εγώ απλά συνέστησα να τα διαβάσει ολόκληρα τόσο ο περαστικός από το μπλογκ σου όσο και ο συντάκτης του άρθρου, μιας και στα αποσπάσματα τους δίνει καμιά φορά καθένας ό,τι νόημα τον βολεύει.
Επί της ουσίας λίγα για το άρθρο,
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεμπροστιάζει το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τόσο τα όργανα της όσο και τα μέλη της, δεν τον ταυτίζει όμως με τον ταξικό εχθρό και αξιολογεί θετικά την μετατόπιση του κόσμου από το πασοκ και τη νδ στον αντιμνημονιακό στα λόγια έστω ΣΥΡΙΖΑ. Αν μη τι άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να διώξει τους λαθρομετανάστες. Από το Χουντή άκουσα κιόλα σήμερα για νομιμοποίηση τους και άυξηση του επιδόματος ανεργίας που θα τους δίνεται… Με τη χρυσή αυγή στο 7% το ότι τόσος κόσμος δεν θεωρεί αρχιεχθρό τους μετανάστες είναι κάτι θετικό.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν καλλιεργεί αυταπάτες για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όπου σταθεί και όπου βρεθεί λέει πως δεν ύπαρχει λύση χωρίς έξοδο από την ΕΕ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ταυτίζεται με κανένα Δελαστικ, για τον οποίο αναγνωρίζω ότι δεν έχει θέση σε αυτήν πλέον όπως και τα μέλη της αραν που εγραψαν το συγκεκριμένο κείμενο. Όμως αυτοί έφυγαν και ο Δελαστικ είναι με το ενάμιση πόδι έξω.
Το ΚΚΕ πράγματι είναι σεχταριστικό όχι γιατί δεν κάνει συγκυβέρνηση αλλά γιατι αρνείται τη συνύπαρξη σε επιμέρους διεκδικήσεις με τον οποιονδήποτε. Ακόμα και μεμονωμένους ανθρώπους που φεύγουν από το ΚΚΕ τους λένε ασφαλίτες.
Για το αν η είναι σοσιαλδημοκρατική η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απάντησες εσύ νομίζω αναφέροντας τους στόχους που βάζει «(έξοδος από ΕΕ, ευρώ, ΝΑΤΟ, εργατική εξουσία, επανάσταση, εργατικοί θεσμοί)»
Για να απαντηθεί αυτό ωστόσο είναι απαραίτητη σοβαρή και διεξοδική συζήτηση για το ποιο πρέπει να είναι ένα συγχρονο επαναστατικό πρόγραμμα και όχι επικοινωνιακά παιχνίδια. Δυστυχώς μέτρο για να μετράμε την επαναστατικότητα δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα, εκτός αν το έχει βρει ο συντάκτης του άρθρου, οπότε δεν χρειάζεται καμιά σοβαρή ανάλυση και τα έχουμε έτοιμα όλα.
Σε συνθήκες βαθειάς καπιταλιστικής κρίσης και μεγάλων κοινωνικών καταστροφών, σε μία περίοδο αναβίωσης της ακροακροδεξιάς και των φασιστικών ιδεολογημάτων στη διαδικασία της αναζήτησης ενός τέτοιου προγράμματος δεν περισσεύει κανείς που έχει αναφορά του το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα.Καλό βράδυ.
αν και αδυνατώ χρονικά τώρα να σχολιάσω την θέση σου δημοσιεύω τα σχόλια σου -ώστε να είναι ορατά- στα οποία σύντομα θα πάρω θέση. είναι θετικό ωστόσο ότι διαγράφεται πεδίο ανταλλαγής απόψεων.
ευχαριστώ για την συμμετοχή στην συζήτηση. συντομα θα σου απαντήσω όπως και στον φίλο edmond
Να βάλουμε καταρχήν μια αφετηρία στην συζήτηση : Το κυρίαρχο στοιχείο που διαχωρίζει αυτή την στιγμή ένα κομμουνιστικό και ένα σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα είναι η πολιτική θέση –σε επίπεδο πρότασης- και κυρίως σε πρακτικό επίπεδο αναφορικά με το ζήτημα της παραμονής ή όχι στην ΕΕ, στην ΟΝΕ και συνεπακόλουθα στο ευρώ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν σε αυτό το θεμελιώδες κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό ζήτημα εκφράζει μια γραμμή που θεωρεί την παραμονή στην ΕΕ και στην ΟΝΕ- άρα και στο ευρώ-ως το θεμέλιο λίθο ενός πολιτικοοικονομικού προτάγματος, που δεν θέτει ζήτημα ολιστικής αλλαγής του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού μοντέλου, αλλά σταδιακής βελτίωσης των πιο κραυγαλέα νεοφιλελεύθερων πλευρών του. Αυτό συνιστά υποθέτω θέση σοσιαλδημοκρατίας, συνεπώς εκτιμώ ότι αναφερόμαστε σε ένα αστικό ρεύμα που αποδέχεται τα πυρηνικά , τα καθοριστικά στοιχεία του καπιταλισμού επιδιώκοντας την σταδιακή βελτίωση του εντός της ΕΕ και της ΟΝΕ. Αυτή η παραδοχή μας οδηγεί να συμπεράνουμε ότι η εκλογική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ –που είναι ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα- δεν συνιστά αριστερή στροφή όπως διατείνεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά στροφή σε μια σοσιαλδημοκρατική χίμαιρα που σύμφωνα με την δική μου οπτική είναι καταδικασμένη στην περίοδο που βρίσκεται ο καπιταλισμός σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο να αποτύχει συμπαρασύροντας το σύνολο της εργατικής τάξης σε μια ιστορική ήττα.
Συμπερασματικά λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ τοποθετούμενος υπέρ της ΕΕ και της ΟΝΕ- αφού αυτή αποτελεί την κόκκινη γραμμή που χωρίζει μια κομμουνιστική αναφορά από μια σοσιαλδημοκρατική- είναι ένα αστικό ρεύμα και έλλογα τοποθετείται στο στρατόπεδο του ταξικού αντίπαλου, με τις διαφοροποιήσεις που υφίστανται –από την ΝΔ ή την ΧΑ- λόγω των ιστορικών καταβολών και αναφορών αυτού του μορφώματος. Συνεπώς το να αντιλαμβάνεται κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερά και να συναντιέται μαζί του τοποθετώντας τον στο συμμαχικό στρατόπεδο, είτε δείχνει ότι δεν κατανοεί την διαφορά κομμουνισμού- σοσιαλδημοκρατίας είτε ότι απλά έχει ο ίδιος –ΑΝΤΑΡΣΥΑ- αλλάξει στρατόπεδο.
Σε ότι αφορά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ , την θεωρώ αριστερή εκδοχή σοσιαλδημοκρατίας, που είναι καταδικασμένη να συμπεριφέρεται ως ΚΚΕ σε αυτή την φάση, ώστε να διατηρήσει μια σχετική πολιτική και οργανωτική συνεκτικότητα που της είναι τελείως απαραίτητη για να μην διαλυθεί στα εξόν συνετέθη δεδομένης της αφόρητης πίεσης από τον ΣΥΡΙΖΑ και της σχετικής από το ΚΚΕ.
Δυστυχώς για όλους μας και το εννοώ, το 1,17 που ψήφισε ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το οποίο λεηλατείται και θα λεηλατηθεί ακόμη περισσότερο, δεν συνιστά κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα εξόδου από την ΕΕ και την ΟΝΕ, που προτάσσει μια άλλη εξουσία ακριβώς γιατί η διάσταση φρασεολογίας και πράξης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει προ πολλού ακυρώσει κάθε τέτοια προοπτική. Να θυμηθώ την ΕΛΕ, που στήριξε και παρέλασε από αυτή η συντριπτική πλειοψηφία της ανταρσυα, να θυμηθώ την Πρωτοβουλία ένα στο ευρώ και στην ΕΕ , που ούτε σε επίπεδο φραστικό δεν ονομάστηκε πρωτοβουλία εξόδου από την ΕΕ και το ευρώ, και η οποία δεν συνέβαλλε πουθενά λειτουργώντας ως περιφερόμενη «άδεια φανέλα» για «αριστερούς» παραγοντισμούς ; Να θυμηθώ την πρακτική στους αγώνες που στην ΔΕΘ όλη η ανταρσυα πήγε στην ΓΣΕΕ ώστε να μην αποκοπεί από την εργατική τάξη !!! Να θυμηθώ το επίπεδο του εργατικού πολιτισμού όπου από το ΠΡΙΝ στελέχη του ΝΑΡ καλούσαν να μην ψηφιστούν μικρά αριστερά κόμματα γιατί υπάρχουν πληροφορίες από εκδοτικά συγκροτήματα ότι η ανταρσυα μπαίνει στην βουλή ;
Η ανταρσυα, υποθήκευσε τα ιστορικά κεκτημένα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Ελλάδα, φτιάχνοντας ένα μόρφωμα που είναι άχρηστο στην αστική πολιτική γιατί ΣΥΡΙΖΑ έχει , και άχρηστο στην εργατική τάξη γιατί δύο χρόνια τώρα δεν έχει ανοίξει καν την συζήτηση για το ζήτημα της ΕΕ και της εξόδου από αυτή, για το ζήτημα της εργατικής εξουσίας, για το ζήτημα της ανατροπής του καπιταλισμού ως ώριμη δυνατότητα και ανάγκη των εργαζομένων, δεν έχει συμβάλλει στο άνοιγμα του θεωρητικού και πολιτικού διαλόγου για το κομμουνιστικό ζήτημα, για το εργατικό κίνημα για την εργατική χειραφέτηση. Έχει κάνει όμως τα μέγιστα για να εγκλωβίσει ένα δυναμικό ανθρώπων σε εκλογικές αυταπάτες που ευοδώνονται μόνο αν είσαι κομμάτι της αστικής πολιτικής ως ηπιότερη εκδοχή της – όπως ο ΣΥΡΙΖΑ- ή όταν έχει κτίσεις ένα εργατικό επαναστατικό ρεύμα που καταδεικνύει με την πράξη του και την πρότασή του ότι δεν συναγελάζεται με την σοσιαλδημοκρατία, αλλά φτιάχνει εργατικούς αντιθεσμούς, δεν ερωτοτροπεί με την ΓΣΕΕ αλλά παλεύει για να φτιαχτούν όργανα του εργατικού κινήματος σε ρήξη με την αστική πολιτική, δεν μετατρέπει την ΕΑΑΚ σε ουρά της ΑΡΕΝ στα πανεπιστήμια όπου σχήματα της ΕΑΑΚ- Αιτωλοακαρνανία- συγκρότησαν κοινό εκλογικό ψηφοδέλτιο με την ΑΡΕΝ ενώ άλλα –Πάντειος- βγάζουν προεκλογικό κείμενο που εγκαλούν την ΑΡΕΝ να διαλυθεί και να μπει στην ΕΑΑΚ αφού λένε τα ίδια. Σε ότι αφορά στην άνοδο της ΕΑΑΚ ακριβώς γιατί δεν έχει κανένα υλικό αντίκρισμα σε επίπεδο φοιτητικού κινήματος δεν αποτελεί παρά ένα εκλογικό αποτέλεσμα ανάλογο με αυτό που έλαβε η ανταρσυα στις περιφερειακές εκλογές και εξανεμίστηκε στις προηγούμενες. Και αυτό δεν είναι πρόβλεψη ,είναι πορεία.
Το πρόβλημα της ανταρσυα δεν είναι ούτε ο Δελαστικ ούτε οι συριζαίοι-αρανίτες , ούτε και οι υπόλοιποι συριζαίοι που θα προκύψουν όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές, αλλά η ίδια η πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα αυτού του μορφώματος, που φτιάχτηκε στη βάση της ρεαλιστικής αναμόρφωσης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και φυσιολογικά οδηγήθηκε σε θέσεις και στάσεις κυρίως, αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, που είτε θα ενταχθεί πολιτικό-οργανωτικά στον ΣΥΡΙΖΑ δια της σταδιακής ή της μαζικής αποψίλωσης είτε θα παραμένει μετέωρο ανάμεσα στο ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς πρακτικό λόγο ύπαρξης για τους εργαζόμενους.
Το κενό επαναστατικής κομμουνιστικής πρότασης φυσικά παραμένει αλλά για να απαντηθεί με νικηφόρο τρόπο, είναι τελείως απαραίτητο να τελειώνουμε –οι κομμουνιστές εννοώ- με την σοσιαλδημοκρατία και τα παράγωγα κακέκτυπα της.
Το δίπολο είναι σοσιαλδημοκρατία -ΣΥΡΙΖΑ- αριστερή σοσιαλδημοκρατία -ΑΝΤΑΡΣΥΑ- και ΚΚΕ. Η θέση μου είναι γνωστή ότι η ανάγκη δημιουργίας επαναστατικού εργατικού ρεύματος ήταν και παραμένει ακάλυπτη, και δεν μπορεί να καλυφθεί σίγουρα απο συριζα , ανταρσυα ούτε απο το ΚΚΕ στην τωρινή του πολιτική, ιδεολογική αλλά κυρίως κοινωνική του κατάσταση.
Βρισκόμαστε σε περίοδο εκρηκτικών ανακατατάξεων. στο χω ξαναπεί περίμενε να κατακάτσει ο κουρνιαχτός.και άνθρωποι και δυνάμεις υπάρχουν που δεν έχουν υποκύψει και δεν θα υποκύψουν είτε στον αριστερό μικροαστισμό είτε στην σοσιαλδημοκρατία κάθε είδους.
@traverso rossa
''και άνθρωποι και δυνάμεις υπάρχουν που δεν έχουν υποκύψει και δεν θα υποκύψουν είτε στον αριστερό μικροαστισμό είτε στην σοσιαλδημοκρατία κάθε είδους''.
Ποιές είναι οι δυνάμεις? Πέρα από τους ανθρώπους.
Καταλαβαίνω ότι ένας από τους σκοπούς της σκληρής κριτικής στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά είναι να στραφεί αυτή ή κομμάτια της σε πιο ριζοσπαστικές, τελικά κομμουνιστικές θέσεις. Δυστυχώς όμως, αυτό που παρατηρώ είναι ότι πολλές φορές γίνεται άγαρμπα η κριτική, και εννοώ πως είναι απαραίτητο πρώτα από όλα να επισημαίνεται και να ξεκαθαρίζεται
α) η θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανάμεσα στο ΚΚΕ και τον Συνασπισμό
β) η αναγκαιότητα η μη, άλλου, από τους υπάρχοντες, κομμουνιστικούς πόλους. Στο βαθμό που δεν υπάρχει τέτοια αναγκαιότητα, γιατί το ΚΚΕ ιστορικά και υλικά εκφράζει την εργατική τάξη, μετασχηματίζεται και η κριτική προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γίνεται σε άλλη βάση. Στο βαθμό που πιστεύεις ότι μένει ακάλυπτο το κενό της επαναστατικής πρωτοπορίας, η κριτική στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να παραμένει απαράλλαχτη,
γ)σε ποιές θεωρητικές και πρακτικές αδυναμίες στηρίζουν την ύπαρξή τους οι τρεις πολιτικοί χώροι, στην ανακλαστική και διαφορική μεταξύ τους σχέση,
δ) αν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις πέρα από μεμονωμένους ανθρώπους στον εκτός ΚΚΕ χώρο, οι οποίες δυνητικά, μαζί με το χώρο του ΚΚΕ που είναι το σημείο αναφοράς και η μήτρα, μπορούν να συναποτελέσουν την κομμουνιστική πρωτοπορία. Ποιές (πολιτικές)δυνάμεις είναι αυτές.
ε) Ποιές αποχρώσεις υπάρχουν ως προς το θέμα της Ε.Ε μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τα μασάνε όλοι?
ζ) Υπάρχουν αναγκαιότητα μετώπου (πολιτικού, όχι μετώπου με ''μικροαστούς''), πάνω σε κάποια βάση? Ή την ανατροπή σε κομμουνιστική κατεύθυνση θα τη φέρει ένα πολιτικό υποκείμενο με το κόσμο του, στη λογική ότι το Κόμμα της εργατικής τάξης είναι ένα (στρατηγικά), άρα και τακτικά, ένα θα είναι το όχημα της κίνησης έξω από τον καπιταλισμό, σε όλες τις φάσεις αυτής της κίνησης?
Είπα ότι καταλαβαίνω (ή κατανοώ) την σκοπιμότητα της κριτικής, αλλά για μένα οι απαντήσεις στα παραπάνω προέχουν. Δίχως όλα αυτά, όλοι κάνουμε απλώς πολιτική προπαγάνδα, για να στρέψουμε τα πράγματα προς κάτι το οποίο δεν είναι αρκετά σαφές.
Υπάρχει καμία αποτίμηση, για παράδειγμα, του πώς το ΚΚΕ συμπεριέλαβε τη ''μονομερή διαγραφή του χρέους'' στο πρόγραμμά του ως διακριτό bullet, μαζί με την έξοδο από την Ε.Ε και το ευρώ (ως διακριτά bullets επίσης), και αν έπαιξε σε αυτό κάποιο ρόλο ο εκτός του ΚΚΕ χώρος?
Είναι θετική εξέλιξη αυτό? Προφανώς και είναι. Είναι πολύ καλύτερο το πρόγραμμα και τα αιτήματα του ΚΚΕ από ότι ήταν (παρά την εκλογική ή δημοσκοπική πτώση κλπ). Και διευρύνουν το επίπεδο του διαλόγου. Θα μπορούσε να συμβάλλει σε κάτι τέτοιο ένας χώρος ο οποίος είναι απλώς ''σοσιαλδημοκρατία''? Συνέβαλλε ως πούμε ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την ανάπτυξη και εξειδίκευση των αιτημάτων?
Όλοι στερούμαστε το χρόνο, για αυτό απλώς θέμα κάποια ερωτήματα στο τραπέζι, για να υπάρχουν.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με την κλασική-κλασικότητα έννοια του όρου. Στα προγράμματά του διακηρύσσει την «δημοκρατική» «σιγά-σιγά» μετάβαση σε έναν κάποιον σοσιαλισμό για τον οποίο οι νεολαίοι συνασπισμένοι θα σου πουν ότι είναι ο καθαρότατος κομμουνισμός του Μαρξ και του Λένιν, οι μεγαλύτεροι ότι είναι ένας σοσιαλισμός που δεν θα μοιάζει καθόλου με αυτούς που γνωρίσαμε και θα χωράει όλα τα καλά του καπιταλισμού και τέλος ο μικρομέγαλος πρόεδρος απλά δεν λέει ποτέ την κακή λέξη, μόνο μιλάει περήφανα που και που για τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη(ΠΑΣΟΚ!). Σοσιαλδημοκρατία λοιπόν με τις απαραίτητες δόσεις του οπορτουνισμού όπως επιβάλλεται να έχει κάθε μη επαναστατικό κόμμα.
Η σοσιαλδημοκρατική-οπορτουνίστικη φύση του ΣΥΡΙΖΑ δεν αναιρεί ο γεγονός ότι δραστηριοποιείται βάσει αιτημάτων αλλά και γενικότερης παρουσίας στα αριστερά του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού, όπως έκαναν οι Μενσεβίκοι και οι Εσέροι πριν τον Φεβρουάριο του 17. Τότε η σοσιαλδημοκρατία φτιάχνοντας κυβέρνηση πέταξε στα σκουπίδια το κύριο προεπαναστατικό της αίτημα(παύση του πολέμου). Το ίδιο θα συμβεί και τώρα με μια κυβέρνηση της εν Ελλάδι σημερινής σοσιαλδημοκρατίας (για την κατάργηση του μνημονίου και τα συναφή). Αυτό φυσικά δεν το αρνείται καθόλου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ωστόσο αυτό που γνωρίζουν οι κομμουνιστές για το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ(ότι δηλαδή δεν θα κάνει αυτά που λέει) δεν έχουν καταφέρει να το κάνουν κτήμα των εργατικών και λαϊκών μαζών, όπως αποδείχνουν γενικά τα ποσοστά του Σ.(ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) και ειδικά σε Α Αθήνας και Πειραιά. Το ζητούμενο λοιπόν είναι να κάνουμε κτήμα του λαού αυτήν ακριβώς τη γνώση.
Πώς όμως θα το κάνουμε αυτό? Στα 2 βασικά τμήματα της κομμουνιστικής(αυτών που κρατάνε έστω τυπικά στο λόγο τους την επανάσταση για να μην διαφωνήσουμε από τόσο νωρίς) αριστεράς, το ΚΚΕ δεν διαχωρίζει στην προπαγάνδα του ούτε στο ελάχιστο το Σ. από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και θεωρεί ότι βρίσκεται στην καρδιά του ταξικού εχθρού εφόσον αποτελεί την καλά οργανωμένη πολιτική εφεδρεία του. Ο ριζοσπάστης και τα στελέχη του ΚΚΕ αφιερώνουν το μεγαλύτερο μέρος του χώρου ο πρώτος και του χρόνου τους οι δεύτεροι στο να καταγγέλλουν το Σ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την άλλη επέλεξε να συναντηθεί μαζί του σεβόμενη τις προοδευτικές διακηρύξεις του και να του αρνηθεί κάθε πολιτική συνεργασία(http://www.antarsya.gr/node/354). Βάσει των διακηρύξεων, βασική επιδίωξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η πάλη για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και όχι η μονόπλευρη πολεμική στο Σ. Οι εργαζόμενοι να πεισθούν να παλέψουν οι ίδιοι, χωρίς αυτό δεν μπορούν να καταφέρουν τίποτα. Όσο ο λαός κινείται βάσει της λογικής της ανάθεσης καμιά νίκη δεν μπορεί να υπάρξει ακόμα και αν αυτή η ανάθεση απευθύνεταιι σε ένα επαναστατικό κόμμα. Αυτό χωρίς την ενεργό συμπαράταξη του λαού είναι γυμνό και ανήμπορο. Είναι σωστό λοιπόν να χτυπούν οι κομμουνιστές αυτήν ακριβώς τη λογική που για λόγους αντικειμενικούς σε πολύ μεγάλο βαθμό(όχι δηλαδή μόνο λόγω της προπαγάνδας του Σ. για αριστερές κυβερνήσεις) διαβρώνει αυτή τη στιγμή τη συνείδηση του λαού και όχι το αποτέλεσμά της, τον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, όσο ακόμα αυτός φυσικά διατηρεί την διακήρυξή του για κατάργηση του μνημονίου και δεν ταυτίζεται απόλυτα με το κατάμαυρο πολιτικό μέτωπο των αστών. Αν διατηρηθεί η διακήρυξη αυτή προεκλογικά τότε μία έστω προσωρινή παύση της αντιλαϊκής επίθεσης τουλάχιστον θα ανακουφίσει το λαό μαζί και με άλλα προοδευτικά μέτρα που ενδεχομένως να πάρει(η κατάργηση έστω των στρατοπέδων συγκέντρωσης). Προσωπικά, πιστεύω πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος ενδεχόμενης αριστερής κυβέρνησης είναι όχι το να γίνει άμεσα ΠΑΣΟΚ ο ΣΥΡΙΖΑ (δεν πρόκειται να γίνει αυτό εν μία νυκτί) αλλά αυτός τυχόν πραξικοπήματος, που η άνοδος της ακροδεξιάς θα έχει νομιμοποιήσει σημαντικά.
Βάσει των αποπάνω λοιπόν δεν θεωρώ ότι η συνάντηση με τον ΣΥΡΙΖΑ και η μη καταγγελία του ολημερίς και ολονυχτίς κατατάσσει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε μία κάποια «αριστερή σοσιαλδημοκρατία». Επίσης, η μη σύμπραξη με τον Σ. δεν την κάνει αυτόματα μικρό ΚΚΕ μιας και βασικό της κριτήριο για την δημιουργία εκλογικών συμμαχιών είναι η θέση για έξοδο από την ΕΕ και διαγραφή του χρέους και όχι η διάχυση των συμμάχων σε αυτήν.
«το 1,17 που ψήφισε ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το οποίο λεηλατείται και θα λεηλατηθεί ακόμη περισσότερο δεν συνιστά κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα εξόδου από την ΕΕ και την ΟΝΕ, που προτάσσει μια άλλη εξουσία ακριβώς γιατί η διάσταση φρασεολογίας και πράξης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει προ πολλού ακυρώσει κάθε τέτοια προοπτική.»
Χαίρομαι που δέχεσαι ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στις διακηρύξεις της έστω, λέει ρήξη και έξοδο από την ΕΕ. Τη διάσταση φρασεολογίας και πρακτικής τη διαπιστώνεις βλέπω ,έστω ενδεικτικά, από τα εξής:
1. ΕΛΕ: Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωτοσυγκροτήθηκε το 2009 ως μέτωπο οργανώσεων για την ανασυγκρότηση της κομμουνιστικής αριστεράς και του εργατικού κινήματος καθώς και τη πάλη για ιδεολογικοπολιτικές και μεταρρυθμιστικές νίκες υπέρ των εργαζόμενων σε βάρος αστικών κυβερνήσεων υπό την πίεση του κινήματος. Δεν ήταν μέτωπο για την διεκδίκηση της εξουσίας δηλαδή, αλλά αυτό υπήρχε μόνο σαν προοπτική που θα ερχόταν στη σφαίρα της πραγματικότητας με μελλοντικό πολιτικό και οργανωτικό της μετασχηματισμό. Ετσι και η ΕΛΕ ήταν μόνο ένα μέσο πίεσης προκειμένου να φανεί στην κοινωνία ο φόβος των αστών για την ταξική φύση του χρέους, δεν ήταν κάτι δηλαδή που θα έκανε ποτέ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από οποιαδήποτε θέση εξουσίας. Ωστόσο επειδή όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες τελικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο λόγο της έχει βγάλει οποιαδήποτε αναφορά σε ΕΛΕ εδώ και πολύ καιρό καθώς η απότομη όξυνση της ταξικής πάλης κατέστησε κάθε τέτοια «λογιστική» κουβέντα αποπροσανατολιστική. Ας σημειωθεί επίσης πως δεν μετείχε οργανωμένα στην ΕΛΕ, μονάχα κάποια μέλη και στελέχη μεμονωμένα.
Πρωτοβουλία κατά της ΕΕ και του ευρώ: Το όνομα ήταν αυτό και βασικό σύνθημα το να φύγουμε από την ΟΝΕ και την ΕΕ(βλέπε σχετικό φυλλάδιο). Δεν συνέβαλε πουθενά όντως μιας και είναι νομίζω άγνωστη στην κοινωνία.
Η στάση απέναντι στη ΓΣΕΕ είναι συγκεκριμένη και απολύτως καθαρή: καμιά πολιτική σχέση με αυτήν.
Το αν η άνοδος των ΕΑΑΚ έχει κάποιο αντίκρισμα για το φοιτητικό κίνημα μένει να φανεί στην πράξη. Αν μη τι άλλο όμως η μη εφαρμογή του νόμου διαμαντοπούλου νομιμοποιείται περισσότερο και βρίσκει βασικό πολιτικό εκφραστή της τα ΕΑΑΚ. Η ΑΡΕΝ είναι η ουρά των ΕΑΑΚ, θα’ταν παράλογο να συμβαίνει το ανάποδο βάσει και του αποτελέσματος των εκλογών.
2. Πολλές φορές τα υπερεπαναστατικά λόγια μπορεί να κρύβουν τον πιο αισχρό ρεφορμισμό. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΔΕΝ είναι το κόμμα που θα δώσει απαντήσεις για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση ούτε και θεωρητικός όμιλος για να μαζεύονται διάφοροι και να συζητάνε γι’ αυτό. Αυτό όμως που έχει κάνει είναι να ανοίγει διαρκώς(πετυχημένα ή αποτυχημένα) το ζήτημα του καπιταλισμού, όχι επιμέρους πτυχών του αλλά, ολικά σαν κοινωνικοοικονομικό σύστημα που πρέπει να ανατρέψει ο λαός αφού έρθει πρώτα σε ρήξη με τις πιο βασικές αντιφάσεις που έχει αυτός σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο(ONE, EE, χρέος).
(τελευταία συνέχεια εδώ...)
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει έναν πολύ σοβαρό λόγο ύπαρξης: την υπεράσπιση της εργατικής τάξης. Το έχει πετύχει αυτό κρατώντας οι δυνάμεις της το πανεπιστήμιο σχετικά δημοκρατικό και ανθρώπινο(όσο το δυνατό λιγότερο καπιταλιστικό δηλαδή) εμποδίζοντας κατά το δυνατόν τη μολυσμένη καπιταλιστική οικονομία να το αλώσει. Το έχει κάνει σε όλες τις μεγάλες κινητοποιήσεις όπου ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα, με την εν γένει ύπαρξή της που αποτελεί σημείο αναφοράς για τους εργαζόμενους όχι εκλογικά μία στα 4 χρόνια, αλλά στην καθημερινότητα του λαού στους διάφορους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους.
«είναι τελείως απαραίτητο να τελειώνουμε –οι κομμουνιστές εννοώ- με την σοσιαλδημοκρατία και τα παράγωγα κακέκτυπα της.»
Πολύ σωστό, όμως βασικός στόχος είναι να τελειώνουμε με τον ταξικό εχθρό και για αυτό η ενότητα των απανταχού κομμουνιστικών δυνάμεων είναι απαραίτητη. Ανεξάρτητα από την πολεμική στη σοσιαλδημοκρατία προέχουν τα αποπάνω, γι’ αυτό όποιος ενδιαφέρεται για αυτήν την υπόθεση ας καλέσει όλους τους κομμουνιστές σε ανοιχτό συνέδριο για να δημιουργηθεί επιτέλους ο επαναστατικός πόλος που τόσο ανάγκη έχει η εργατική τάξη.
Ελπίζω να συνεισέφερα κάπως στο διάλογο με τούτο το μακρινάρι σχόλιο. Καλή συνέχεια.