Θέλετε στ αλήθεια να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό ;

Η αστική πολιτική, η αστική τάξη το εγχώριο και ξένο κεφάλαιο, δείχνουν τον δρόμο της εργατικής εξαθλίωσης με σαφή και ωμό τρόπο. Ένα ατελείωτο ταξικό μακελειό εκτυλίσσεται στον ιδιωτικό τομέα, όπου «μικροί», «μεσαίοι» και «μεγάλοι» εργοδότες έσπευσαν να υλοποιήσουν πάραυτα τις αλλαγές στα εργασιακά, επικαλούμενοι την κρίση , την έλλειψη ρευστότητας, την αδυναμία τους να επιβιώσουν στο πεδίο ενός καπιταλισμού που βρίσκεται σε πρωτοφανή κρίση.

Δεν έχει νόημα, να διαπραγματευτεί κανείς, με τους κάθε λογής εργοδότες, δεν έχει νόημα να κάνει ο εργαζόμενος ακόμη ένα βήμα πίσω. Ένα βήμα που θα είναι το τελευταίο πριν την άβυσσο. Δεν υπάρχει λόγος, και δεν έχει καμία προοπτική ούτε ατομική ούτε συλλογική να υποταχθεί για άλλη μια φορά ο εργαζόμενος στις ανάγκες του εργοδότη του. Δεν είμαστε φίλοι, δεν είμαστε συνεταίροι, δεν μοιραστήκαμε τα κέρδη τους δεν θα μοιραστούμε την χασούρα τους.

Η ταξική μάχη που έχουμε μπροστά μας, είναι μάχη διαρκής, μάχη επιβίωσης , μάχη αξιοπρέπειας. Δεν υπάρχει τίποτε πιο όμορφο, τίποτε πιο απελευθερωτικό απ ‘ το να κολλήσεις την μούρη σου πάνω στην αστική του φάτσα και να τον ενημερώσεις ότι ζεις για την στιγμή, που στο τεράστιο κωλόσπιτό του στα προάστια θα εγκατασταθούν οι άστεγοι της Αθήνας, και το θηριώδες τζιπ του θα μετατραπεί σε  ιδανικό πούλμαν για να μεταφέρει μαθητές της περιφέρειας στα σχολεία τους. Δεν έχουμε τίποτε να συζητήσουμε με τον κάθε «απελπισμένο»  εργοδότη. Έχουμε πόλεμο. Οι διαπραγματεύσεις τελείωσαν.

Οι κομμουνιστές, στην δουλειά, δεν ανοίγουν διάλογο με τα αφεντικά. Ανοίγουν διάλογο με τους εργάτες και μιλάνε μαζί τους για τον κομμουνισμό. Για ένα κομμουνισμό κτήμα της ανθρώπινης σκέψης και δράσης, οικεία προοπτική, συλλογικό ζήτημα πάλης. Όχι ένα κομμουνισμό εγκυκλοπαιδικό, απόμακρο, αγοραία εκλαϊκευμένο  μέσα από την οπτική «διανοητών» του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού», ή αφυδατωμένου εκφραζόμενου μέσα από κενή τσιτατολογία. Ο κομμουνισμός δεν είναι φιλοσοφική ιδέα προς ζύμωση, δεν είναι κανονιστικό σύστημα διαχείρισης της ανθρώπινης μιζέριας με πιο «ίσο» τρόπο. Είναι άσκηση ελευθερίας, άσκησή ζωής. Και ως τέτοιο δεν θα τον «μάθεις» και δεν θα τον καταλάβεις ποτέ ολιστικά, αν δεν τον πράξεις αν δεν τον ζήσεις.

Ίσως ήρθε πραγματικά ή ώρα να εξηγήσουμε στην τάξη μας γιατί είμαστε κομμουνιστές. Γιατί ο κομμουνισμός αποτελεί την τελική λύση στο καπιταλισμό, και την αφετηρία για να δημιουργηθεί η νέα ατομικότητα, η νέα συλλογικότητα, μια ιστορικά πρωτόγνωρη εμπειρία στην ανθρώπινη ιστορία. Αν είσαι κομμουνιστής, δεν φτιάχνεις επιτροπή διαπραγμάτευσης με το αφεντικό σου για το πόσο θα σου μειώσει το μισθό. Προσπαθείς να προκαλέσεις απεργία να ακυρώσεις την παραγωγική του διαδικασία. Ακόμη και αν δεν τα καταφέρεις δεν υποκύπτεις, αντιμετωπίζεις την απόλυση προσδοκώντας ότι κέρδιζες έστω και έναν εργάτη με την στάση σου. Αν είσαι κομμουνιστής και δουλεύεις στον κρατικό μηχανισμό, παραλύεις το σύστημα, προκαλείς απεργία, φτιάχνεις συλλογικότητα και δεν κρύβεσαι πίσω απ την γραφειοκρατική θεσούλα σου περιμένοντας να περάσει η μπόρα.

Αν είσαι κομμουνιστικός φορέας, δεν ενθυλακώνεις την κρατική επιχορήγηση αλλά την μοιράζεις στην τάξη, ανοίγεις τα κομματικά σου γραφεία στους εργάτες, διοργανώνεις στην πράξη μέτρα ανακούφισης από την πείνα και την φτώχεια σε κάθε γειτονιά. Αν είσαι κομμουνιστικός φορέας αποχωρείς από το αστικό κοινοβούλιο και προκαλείς εργατικές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά σε κάθε πόλη. Ακυρώνεις το σύστημα στην πράξη, γίνεσαι ένα με την τάξη που διατείνεσαι ότι εκπροσωπείς.

Αν είσαι κομμουνιστής, δεν παραμένεις στο εσωτερικό σάπιων πολιτικών φορέων, που μιλούν στο όνομα του αντικαπιταλισμού ενώ συσπειρώνουν ένα εσμό τρομοκρατημένων μικροαστών. Αν είσαι κομμουνιστής δεν βολεύεσαι στα ασφυκτικά όρια μια αριστεράς που σε χρησιμοποίει για να αυτοαναπαραχθεί εντός του καπιταλισμού. Αν είσαι κομμουνιστής στ αλήθεια βολεύεσαι  με όλα αυτά ;

Θέλετε  στ ΄ αλήθεια να μιλήσουμε  για τον κομμουνισμό ;

Ας πράξουμε κομμουνισμό