Το Αλμανάκ των Νεκρών

Leslie Marmon Silko

Το Αλμανάκ των Νεκρών (απόσπασμα)

Μτφρ. Lenin Reloaded

Ο Μαρξ ήταν ο πρώτος λευκός που η Λα Εσκαπία είχε ποτέ ακούσει που αποκαλούσε τους δικούς του βαμπίρ και τέρατα. Αλλά ο Μαρξ δεν είχε σταματήσει στις κατηγόριες. Ο Μαρξ είχε πιάσει του καπιταλιστές της Βρετανικής αυτοκρατορίας με τα χέρια ματωμένα. Ο Μαρξ υποστήριζε κάθε του διαβεβαίωση με αποδείξεις· αναφορές ιατροδικαστών με τρομακτικές ιστορίες για τεράστιες υφαντικές μηχανές που κατασπάραζαν τα χέρια και τις ζωές μικρών παιδιών στα εργοστάσια. Ο Μαρξ συνέχιζε και συνέχιζε να γράφει, περιγράφοντας τα μικροσκοπικά πτώματα των παιδιών που είχαν δουλέψει μέχρι θανάτου--τα παραμορφωμένα τους σώματα που είχαν σχηματιστεί ώστε να χωρούν μέσα στα μηχανήματα των εργοστασίων και άλλους στενούς χώρους. Καθώς οι άλλοι κοιμόντουσαν, η Λα Εσκαπία καθόταν στην καρέκλα της σε πλήρη εγρήγορση. Δεν μπορούσε να ξεπεράσει την ωμότητα και όλες τις λεπτομέρειες που είχε συμπεριλάβει ο Μαρξ. Δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί μικροσκοπικά παιδιά σφηνωμένα μέσα σε μηχανήματα μόνο και μόνο για να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι.

Οι μεγάλες αδελφές της Λα Εσκαπία έστειλαν τον Ελ Φέο για να εκτιμήσει τις πολιτικές της απόψεις. Ο Ελ Φέο ήθελε να ξέρει πώς η Λα Εσκαπία ήξερε ότι αυτός ο άνθρωπος, ο Μαρξ, δεν ήταν ψεύτης σαν τους άλλους λευκούς. Η Λα Εσκαπία σήκωσε τους ώμους. Δεν προσπαθούσε να μεταστρέψει κανέναν. Ο λαός της φυλής είχε όλη την εμπειρία που θα χρειαζόταν ποτέ για να κρίνει αν οι ιστορίες του Μαρξ έλεγαν την αλήθεια. Οι Ινδιάνοι είχαν δει γενιές τους ολόκληρες να συνθλίβονται σε ματωμένο πολτό κάτω από τους ατσάλινους τροχούς βαγονιών μέσα σε επισφαλή τούνελ στα χρυσορυχεία. Οι Ινδιάνοι είχαν δει με τα μάτια τους τη σκληρότητα των Ευρωπαίων απέναντι στα παιδιά και τις γυναίκες. Έτσι είχε βεβαιωθεί η Λα Εσκαπία ότι ο Μαρξ ήταν αξιόπιστος. Οι αφηγήσεις του συσχετίζονταν με όσα ο λαός της ήξερε ήδη.

Από κείνο το σημείο και μετά, τα λόγια του Μαρξ καλυτέρευαν ακόμα περισσότερο. Οι ιστορίες που έλεγε ο Μαρξ, η μεγάλη δύναμη των λέξεών του, η πικρία και η οργή, είχαν καταλάβει την φαντασία της Λα Εσκαπία.

[...]

Οι πρεσβύτεροι ήθελαν μόνο τη γη της φυλής πίσω. Δεν ήθελαν να ακούν για "επανάσταση." Καθώς άκουγε τη Λα Εσκαπία να μιλά για τον Μαρξ και τις πόλεις των λυκανθρώπων και τα νεκρά παιδιά της Αγγλίας, ο Ελ Φέο ήδη σκεφτόταν την αναφορά του στις μεγαλύτερες αδελφές της Λα Εσκαπία. Θα τις συμβούλευε να ακούσουν: Η Λα Εσκαπία είχε βρει κάτι σημαντικό.

[...]

Ο Ελ Φέο είχε ξοδέψει ώρες μιλώντας με τις μεγαλύτερες αδελφές και την ειδική επιτροπή. Είχαν ανησυχίες ότι η Αντζελίτα μπορεί να είχε ήδη γίνει κομμουνίστρια. Όχι, οι λέξεις της ήταν απ' την καρδιά, είχαν στόχο να τους βοηθήσουν. Ήταν δική τους στρατιώτης. Δεν ήταν κομμουνίστρια. Η Λα Εσκαπία είχε απλώς επιτελέσει την αποστολή της στο Κουβανικό σχολείο στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.[...] Η κομμούνα και το κομμουνιστικό ήταν λέξεις που περιέγραφαν τη ζωή πολλών φυλών και τους δικούς τους λαούς. Τα χωριά στα βουνά μοιραζόντουσαν τη γη, το νερό και τα άγρια θηράματα. Όσα καλλιεργόντουσαν, όσα πιανόντουσαν, όσα μεγάλωναν ή ανακαλυπτόντουσαν μοιραζόντουσαν ίσα σε όλους.

[...]

Ο Ελ Φέο και οι άλλοι είχαν ενστάσεις για την εκτέλεση του συντρόφου Μπαρτολομέο χωρίς δίκη κάποιου είδους. "Δίκη της πλάκας;" αστειεύτηκε κάποιος στην αίθουσα συνεδριάσεων. Γιατί κανένας δεν νοιαζόταν τι θα έκαναν με τον Κουβανό λευκό που ήταν πλέον άχρηστος για όλους.

Ο Μπαρτολομέο είχε με κάποιο τρόπο καταφέρει να ξεπεράσει όλους τους άλλους στην περιφρόνησή του για την ιστορία πριν την κουβανική επανάσταση. Πριν από τον Φιντέλ, δεν υπήρχε ιστορία για τον Μπαρτολομέο. Αυτό ήταν το έγκλημά του. Και για αυτό εκτελέστηκε.

Η Λα Εσκαπία διάβασε την καταδίκη σε θάνατο διότι ο Μπαρτολομέο δεν είχε σεβασμό για την αληθινή ιστορία της Κούβας ή οποιασδήποτε χώρας στην Αμερικανική ήπειρο εκτός από το σύνθημα "Φιντέλ Φιντέλ Φιντέλ Φιντέλ!" Ο Μπαρτολομέο πέθανε γιατί είχε προδώσει την αλήθεια με μισομασημένα τσιτάτα που έλεγε πως ήταν τα λόγια του Καρλ Μαρξ. Η Λα Εσκαπία ήταν εξοργισμένη. [...] Η Αντζελίτα είχε η ίδια διαβάσει τα λόγια του Μαρξ. Ο Μαρξ δεν ξέχασε ποτέ του τους ιθαγενείς λαούς της Αμερικής και της Αφρικής. Ο Μαρξ επαναλάμβανε τα εγκλήματα της σφαγής και της δουλείας που διέπραξαν οι ευρωπαίοι αποικιοκράτες που είχαν σταλεί από τους καπιταλιστές δουλοκτήτες για να εξασφαλίσουν τις πρώτες ύλες του καπιταλισμού--την ανθρώπινη σάρκα και το αίμα. Με τον πλούτο του Νέου Κόσμου, οι ευρωπαίοι δουλοκτήτες και οι μονάρχες μπόρεσαν να αγοράσουν όπλα και στρατούς για να καταστείλουν τις εξεγέρσεις των ακτημόνων σε όλη την Ευρώπη.

[...]

Οι αφηγήσεις των λαών, δηλαδή η "ιστορία" τους ήταν πάντα ιερές, πηγές όλης τους της ύπαρξης. Αν ο λαός δεν επαναλάμβανε τις αφηγήσεις του, αν οι αφηγήσεις χανόντουσαν με κάποιο τρόπο, τότε χανόταν και ο λαός. Τα πνεύματα των προγόνων τα καλούσαν οι αφηγήσεις. Αυτός ο άνθρωπος, ο Μαρξ, είχε καταλάβει ότι οι αφηγήσεις, ή "ιστορίες", ήταν ιερές. Ότι μέσα στην "ιστορία" υπάρχουν ασταμάτητες δυνάμεις, πνεύματα ισχυρά και εκδικητικά, που ψάχνουν ασταμάτητα τη δικαιοσύνη.

Αδιάφορα από το τι έκανες εσύ ή ο οποιοσδήποτε άλλος, έλεγε ο Μαρξ, η ιστορία θα σε πιάσει. Είναι αναπόφευκτη και ανηλεής. Η στροφή, η αλλαγή, ήταν αναπόφευκτες.

Οι παλιοί έλεγαν ιστορίες που ήταν πολύ παρόμοιες: πως ήταν μόνο θέμα χρόνου και τα πράγματα των Ευρωπαίων θα άρχιζαν να σβήνουν από την αμερικανική ήπειρο. Η ιστορία θα έπιανε τον λευκό άνθρωπο, είτε έκαναν κάτι οι Ινδιάνοι, είτε όχι. Η ιστορία ήταν το ιερό κείμενο. Η πιο πλήρης ιστορία ήταν η πιο μεγάλη δύναμη.

Η Αντζελίτα Λα Εσκαπία φανταζόταν τον Μαρξ σαν αφηγητή της φυλής που δούλευε ασταμάτητα για να συλλέξει ένα μαγικό σύνολο από αφηγήσεις που θα θεραπεύσουν τον πόνο και το κακό του κόσμου μέσα από την προφορική επανάληψη των αφηγήσεων. Οι αφηγήσεις για τη διαβολική κακία και σκληρότητα ήταν η δύναμη που οδηγούσε την επανάσταση, και όχι το αντίστροφο [...]

Πηγή : Lenin Reloaded