Μανισάρ, Ινδία: Η βρισιά που ξεχείλισε την εργατική οργή

Για λίγες ημέρες ο εργάτης, Jiya Lal, στο τμήμα συναρμολόγησης της αυτοκινητοβιομηχανίας Μαρούτι-Σουζούκι στην Μανισάρ, ήταν ο πιο καταζητούμενος άνθρωπος από τις αρχές του κρατιδίου της Χαριάνα, τον φετινό Ιούλη. Τελικά συνελήφθη μαζί με άλλους εκατό περίπου νεαρούς εργαζόμενους στο εργοστάσιο ανάμεσα στους οποίους και τα μέλη της διοίκησης του σωματείου και έκτοτε παραμένουν προφυλακισμένοι με βαριές κατηγορίες. Ο είκοσι-επτάχρονος Jiya Lal, όπως και οι περισσότεροι από τους τέσσερις χιλιάδες εργάτες της Μαρούτι, ήρθε στην Μανισάρ από το χωριό του, το Ντακάλ στα βόρεια της Χαριάνα, αφήνοντας πίσω οικογένεια και τους αγρότες γονείς για να πουλήσει την εργατική δύναμη του στα τεράστια εργοστάσια κατασκευής αυτοκινήτων και δικύκλων που έχουν έδρα την ευρύτερη περιοχή που είναι γνωστή σαν Εθνική Περιφέρεια της Πρωτεύουσας. Η Μανισάρ βρίσκεται στην περιοχή της Γκουργκαόν, στα νότια του Δελχί και φιλοξενεί μια εκρηκτικά αναπτυσσόμενη βιομηχανική περιοχή με δεκάδες μεγάλα εργοστάσια που έστησαν μεγάλες πολυεθνικές σε συνεργασία με τους ινδούς εταίρους τους.

Τίποτε δεν έδειχνε το πρωινό στις 18 του Ιούλη, όταν έπιανε δουλειά ο νεαρός εργάτης, όσα θα ακολουθούσαν και θα άλλαζαν σε μια μόνο ημέρα την ζωή του. Ήταν δέκα το πρωί όταν ο σκληρός επόπτης Ramkishore Majhi, του έκανε με σκαιότητα παρατήρηση και του μίλησε απαξιωτικά για την ταπεινή καταγωγή του αποκαλώντας τον, Dhedh, δηλαδή άνθρωπο κατώτερο και από την πιο χαμηλή κάστα. Ο νταλίτ Jiya Lal, αντέδρασε και χαστούκισε τον επόπτη με αποτέλεσμα το τμήμα προσωπικού να ανακοινώσει την απόλυση του. Τα γεγονότα ύστερα από αυτό έτρεξαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ειδικά όταν μπήκε στο εργοστάσιο και η απογευματινή βάρδια. Οι εργάτες διαμέσου του σωματείου τους ζήτησαν ακύρωση της απόλυσης και σταμάτησαν να δουλεύουν. Και ενώ οι διαπραγματεύσεις φαίνονταν να πηγαίνουν καλά, η διοίκηση από τα κεντρικά υπαναχώρησε ενώ ενεργοποίησε και μια ομάδα μπράβων που ξεκίνησαν με απειλές και βία να φοβίσουν τους εργάτες. Οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν και όταν ξημέρωσε η άλλη ημέρα οι εικόνες από τις καταστροφές στην πύλη του εργοστασίου και στα γραφεία μαρτυρούσαν πως η οργή είχε ξεχειλίσει. Εκτός από τους τραυματίες, μεταξύ των οποίων και δυο-τρεις γιαπωνέζοι, στελέχη της εταιρίας, στα καμένα γραφεία βρέθηκε το απανθρακωμένο πτώμα του προσωπάρχη Awanish Dev, ο οποίος ήταν ο εκπρόσωπος της εταιρίας στις διαπραγματεύσεις.

Γι αυτούς που ξέρουν την αλήθεια τα γεγονότα δεν συνέβησαν τυχαία. Το εργοστάσιο της Μαρούτι αποτελεί τυπικό δείγμα ενός σύγχρονου Νταχάου άγριας εκμετάλλευσης και σκληρής καταπίεσης για τους χιλιάδες νεαρούς εργάτες που δουλεύουν οι περισσότεροι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και μηνιάτικο κάτω από 7 χιλιάδες ρουπίες (περίπου 100 ευρώ). Στις αλυσίδες παραγωγής, η εντατικοποίηση είναι απάνθρωπη, τα δύο διαλείμματα στο οκτάωρο είναι για επτάμισι λεπτά!, τα πρόστιμα είναι συνηθισμένη πρακτική για ολιγόλεπτες καθυστερήσεις και οι συνθήκες μέσα στα τεράστια βουερά και ανήλιαγα κτίρια εξοντωτικές. Οι εργάτες ζούνε σε κοιτώνες και σπίτια πληρώνοντας ενοίκια δυσανάλογα των μισθών τους, σε άθλιες συνθήκες, στοιβαγμένοι τέσσερις και πέντε σε ένα δωμάτιο ενώ οι τιμές για τα βασικά είδη τροφής και συντήρησης στα εμπορικά κέντρα αυξάνουν συνεχώς. Έτσι η βρισιά και το χαστούκι δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένας σπινθήρας σε χυμένη βενζίνη.


Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι εργάτες αντέδρασαν. Από το 2001 έχουν καταγραφεί απεργίες κυρίως με μισθολογικά αιτήματα ενώ για χρόνια η εταιρία αρνούνταν να αναγνωρίσει το εργοστασιακό σωματείο και προσπάθησε να στήσει ένα εργοδοτικό. Πέρυσι γι' αυτόν τον λόγο ανάμεσα στον Ιούνη και τον Νοέμβρη έγιναν αρκετές απεργίες και στάσεις εργασίας. Οι εργάτες συνεχίζουν να ζητούν αύξηση του κατωτάτου μισθού στις 17 χιλιάδες ρουπίες γνωρίζοντας πως με την δουλειά τους η εταιρία έχει θησαυρίσει. Αύξησε τα κέρδη της σε μια δεκαετία κατά 2200%!, ενώ η παραγωγικότητα τετραπλασιάστηκε με αύξηση μόνο κατά 65% του προσωπικού, οι μισθοί των οποίων αυτά τα χρόνια αυξήθηκαν μόνο κατά 5,5% την στιγμή που ο Εθνικός Δείκτης Τιμών σε πέντε χρόνια αυξήθηκε κατά 50%.


Όπως ήταν αναμενόμενο τόσο η κυβέρνηση της Χαριάνα όσο και αυτή στο Δελχί έσπευσαν να καθησυχάσουν την εταιρία και να καταδικάσουν τους εργάτες. Εξαπέλυσαν ένα ανθρωποκυνηγητό για τους δήθεν υπαίτιους ενώ η Μαρούτι ανακοίνωσε την απόλυση πεντακοσίων εργατών που συμμετείχαν στην εξέγερση. Ορισμένοι μάλιστα ανακάλυψαν και πάλι μαοϊκό δάκτυλο πίσω από τα γεγονότα. Στα μέσα του Αυγούστου το εργοστάσιο άρχισε να λειτουργεί με τριακόσιους εργάτες για αρχή, με ισχυρή αστυνομική προστασία και πιο πολλούς μπράβους, αλλά αρκετοί στην Ινδία μιλάνε πλέον για ένα νέο εργατικό κίνημα πιο ριζοσπαστικό και επικίνδυνο που αναδύεται στα βιομηχανικά κέντρα, που δεν μπορεί να το ανακόψει ο φόβος και η καταστολή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ μια ανάλυση για τα γεγονότα στην διεύθυνση
http://www.dnaindia.com/analysis/column_can-india-inc-face-the-truth-about-the-manesar-violence_1721167 και μια κοινή ανακοίνωση αλληλεγγύης ύστερα από κινητοποίηση στα κεντρικά της Σουζούκι στο Νέο Δελχί http://sanhati.com/articles/5472/


ΔΕΙΤΕ στιγμιότυπα από διαδηλώσεις αλληλεγγύης http://sanhati.com/articles/5314/ και ένα βίντεο για τα γεγονότα http://www.ndtv.com/video/player/truth-vs-hype/truth-vs-hype-maruti-trouble-at-the-plant/214402


Πηγή: Αντίσταση στις Γειτονιές via Lenin Reloaded