Δεν βαρέθηκες να καταδικάζεις ;

Είτε είναι προβοκάτσια, είτε είναι ονείρωξη περί «επαναστατικής πράξης» (ο εκρηκτικός μηχανισμός στο Mall), από μια πολιτικά πρωτόγονη ομαδούλα που θεωρεί ότι με μια χύτρα μπορεί να καταστρέψει το σύστημα, το ενοχικό σύνδρομο της αριστεράς που την οδηγεί στο να σπεύσει να καταδικάσει, είτε τους ενδεχόμενους προβοκάτορες είτε τους ενδεχόμενα πολιτικά ηλίθιους, μόνο κλαυσίγελο προκαλεί.

Κατανοώ το γεγονός, ότι η σοσιαλδημοκρατία και η αριστερή σοσιαλδημοκρατία που οργανικά εγκολπώνει και εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αποσκοπεί στην διαχείριση της πολιτικής εξουσίας στα πλαίσια της αστικής πολιτικής. Οφείλει λοιπόν, να καθησυχάσει τους κεντρώους νοικοκυραίους που διαχρονικά ηδονίζονται με την τάξη και την ασφάλεια που αποτελούν έννοιες που συγκροτούν την κοινωνικά πρωτόλεια, ατομική τους ύπαρξη.

Οι κομμουνιστές όμως τι λόγο έχουν να καταδικάσουν είτε την πολιτική βλακεία είτε την παρακρατική προβοκάτσια ; Την βία , την παρακρατική και την ατομική τρομοκρατία την γεννάει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που διαλύει καθημερινά την ανθρώπινη ύπαρξη σε κάθε της μορφή. Ένα καπιταλιστικό σύστημα που είτε χρησιμοποιεί την παρακρατική προβοκάτσια για να αλλάξει η κοινωνική και πολιτική ατζέντα, - για παράδειγμα από το θέμα της δολοφονίας του μετανάστη εργάτη- είτε προτιμά να έχει απέναντι της 5-6 πολιτικά και ιδεολογικά παραπληγικές κατά φαντασία «επαναστατικές ομαδούλες» που παίζουν με τις χύτρες, και δίνουν θεματολογία στα αστικά ΜΜΕ, και λόγους στην αστική πολιτική να δομεί και να επαναδομεί την ηγεμονία της πάνω στο αίσθημα ανασφάλειας του φοβισμένου μικροαστού.

Δεν έχουν κανένα λόγο οι κομμουνιστές να βγάζουν λόγους καταδίκης της ατομικής βίας και τρομοκρατίας, αλλά αντίθετα πρώτο μέλημα είναι να ξεκαθαρίζουν προς κάθε αστό ενδιαφερόμενο, ότι απέναντι στην συλλογική φυσική και πολιτική βία της αστικής τάξης στόχος είναι να αντιπαρατεθεί η συλλογική πολιτική και φυσική βία του εργατικού κινήματος , η οποία αποτελεί όρο και προϋπόθεση για το επαναστατικό ξεπέρασμα του κανιβαλικού καπιταλισμού.

Αρκετά με την επαγωγική πολιτική εμμονή, «με το τι δεν είμαστε». Είναι η ιστορική στιγμή να εμπεδώσουν οι αστοί και οι συνοδοιπόροι τους, ότι οι κομμουνιστές είναι με την κατάφαση της επαναστατικής συντριβής της αστικής τάξης, ως υλική επιλογή ενός εργατικού κινήματος που απέναντι στην καθολικότητα της αστικής βίας απαντά το ίδιο καθολικά, το ίδιο συντριπτικά.

Ταυτόχρονα, οι παρακρατικές προβοκάτσιες δεν καταδικάζονται από τους κομμουνιστές αλλά αντιμετωπίζονται όπως και το αστικό κράτος, ως εκφορά της βίας της αστικής πολιτικής. Και αντιμετωπίζονται ανάλογα. Παράλληλα, οι ενέργειες ατομικής τρομοκρατίας, που σε επίπεδο πολιτικής θεώρησης διανύουν τα «δαρβινικά στάδια της πολιτικής σκέψης ανάστροφα», δεν χρήζουν καταδίκης, αλλά αποκάλυψης, ως πολιτικά και κοινωνικά αναποτελεσματικές από την άποψη της επαναστατικής ρήξης και ανατροπής της αστικής πολιτικής. Αλλά ακόμη και το τελευταίο, οι κομμουνιστές δεν το πράττουν στους ρυθμούς που η αστική ειδησεογραφία επιτάσσει , αλλά σε «κρύο χρόνο» και χωρίς κανένα άγχος τοποθέτησης απέναντι στα πλαστά διλήμματα της αστικής πολιτικής.

Προς τι η τόση βιασύνη ; Ποια αναγκαιότητα ωθεί μια κομμουνιστική θεώρηση να πάρει θέση απέναντι στα «κεφαλαιώδη» διλλήματα της αστικής πολιτικής ;

Η βιασύνη στην πολιτική , και ειδικά για εκφραστές μιας εργατικής πολιτικής αντίληψης είναι κακός σύμβουλος.

Η αποδοχή από τους κομμουνιστές της αστικής ατζέντας είναι εν τοις όροις άσχημος οιωνός.



Καταδίκες κατά παραγγελία – έμμεσα ή άμεσα- από τους αστούς εντολοδόχους, επιτέλους , τέλος…