Villa Callas

Όπως κατάλαβες από τον τίτλο, το σημερινό κείμενο έχει με κάποιο τρόπο σχέση με την τελευταία “επιχείρηση Αρετή” του ελληνικού κράτους ενάντια στις αυτοδιαχειριζόμενες καταλήψεις κτηρίων, κατά παραγγελία της ακροδεξιάς, και για την “εμπέδωση κλίματος ασφάλειας” στην κοινωνία (το λένε έτσι, δεν κάνω πλάκα!). Δεν θέλω να πω πολλά για την ουσία του ζητήματος, θέλω μόνο να σχολιάσω αυτό που πάντα με εντυπωσιάζει σε τέτοιες περιπτώσεις όπου βρίσκονται τόσο γρήγορα, τόσοι πρόθυμοι προπαγανδιστές: την ευκολία με την οποία επιβάλλεται στο δημόσιο λόγο η ανοησία και ο παραλογισμός.

Στην περίπτωση της κρατικής επίθεσης στην κατάληψη της Πατησίων&Σκαραμαγκά βρέθηκε αμέσως ένας ανόητος ο οποίος είπε “πώς τολμούν να καταλαμβάνουν το σπίτι της Μαρίας Κάλλας?” και αμέσως μετά βρέθηκε κάποιος άλλος ανόητος που είπε “είχαν καταλάβει τη ‘Βίλα Κάλλας’!”. “Βίλα Κάλλας” λοιπόν το εν λόγω κατειλημμένο κτήριο. Για να δούμε λοιπόν, ποιο ήταν το σπίτι της Μαρίας Κάλλας και τι σχέση είχε με “Βίλα”?
(Όλα τα στοιχεία για το κείμενο αυτό τα πήρα από την αναλυτικότατη βιογραφία της ΜΚ από τον Νίκο Πέτσαλη-Διομήδη, με τίτλο “Η άγνωστη Κάλλας”, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Καστανιώτη” το 1998)

Η ΜΚ ήρθε στην Αθήνα το Μάρτη του 1937. Μένει στη νοικιασμένη μονοκατοικία της γιαγιάς της, Φρόσως Δημητριάδη, στην οδό Ξανθίππης στα Σεπόλια μαζί με άλλα 7 συγγενικά της πρόσωπα (μέσα σ’αυτά, η μητέρα της Λίτσα και η αδελφή της Τζάκυ).
Μετά από ένα μήνα, μετακομίζει με τη μητέρα και την αδελφή της σε διαμέρισμα κτηρίου στην οδό Ιθάκης όπου μένουν για 1-2 μήνες.
Στη συνέχεια μετακομίζουν ξανά σε μια μικρή επιπλωμένη μονοκατοικία στο τέρμα Πατησίων όπου μένουν μέχρι και το φθινόπωρο του 1937. Το χρόνο της όμως τον περνάει στο Εθνικό Ωδείο (3ης Σεπτεμβρίου και Σολωμού) και κυρίως στο μικρό σπίτι της δασκάλας της, Μαρίας Τριβέλλα, στη οδό Χόφμαν όπου πήγαινε κάθε μέρα!

 

Το τέταρτο, παγωμένο, σπίτι της ΜΚ βρισκόταν πιθανώς κοντά ή πάνω στη γωνία των οδών Γκυιλφόρδου και Πατησίων όπου πέρασε το χειμώνα 1937-38 (υπάρχουν διάφορες αντικρουόμενες αναφορές για το πού ακριβώς βρισκόταν το σπίτι αυτό).
Στα μέσα του 1938 η μητέρα με τις δύο κόρες της μετακομίζουν για μια ακόμη φορά, αυτή τη φορά σε ένα διαμέρισμα χωρίς έπιπλα στην οδό Χαρ. Τρικούπη 70, όπου κοιμούνται στρωματσάδα. Το διαμέρισμα επιπλώνεται από τον Μιλτιάδη Εμπειρίκο (ο οποίος αναλαμβάνει και όλα τα υπόλοιπα έξοδα του σπιτιού), που ήταν ερωτευμένος με τη Τζάκυ.

Το φθινόπωρο του 1939 τις βρίσκει σε ισόγειο διαμέρισμα πολυκατοικίας στην οδό Μάρνη 5.
Λίγους μήνες αργότερα μετακομίζουν σε διαμέρισμα του 5ου ορόφου της πολυκατοικίας (και όχι βίλας!) της οδού Πατησίων 61. Τα έξοδα καλύπτει ξανά ο Μ. Εμπειρίκος και η ΜΚ θα μείνει εκεί μέχρι να φύγει από την Ελλάδα το Σεπτέμβρη του 1945.

Ποιό είναι λοιπόν το “σπίτι της Μαρίας Κάλλας”? Πολύ περισσότερο, ποιά είναι η “Βίλα Κάλλας”? Όπως είδαμε, η ΜΚ άλλαξε 7 σπίτια όσο έζησε στην Αθήνα και τίποτα δεν δείχνει ότι αυτό το τελευταίο το αγάπησε περισσότερο από τα άλλα. Αν θες τη δική μου γνώμη, το σπίτι της ΜΚ ήταν οι σπουδές της στη Μουσική και το πάθος της να αναδειχθεί. Και το δεύτερο το ξεχνάω, επειδή χάρη σ’αυτό γνώρισε όλος ο κόσμος το θεϊκό της ταλέντο.

Με όλη αυτή την παραφιλολογία όμως περί “Βίλας Κάλλας” το αναπόφευκτο ερώτημα προς τους διαχειριστές του κράτους και του στρατού των αμόρφωτων παπαγάλων τους είναι: Αν πράγματι είχαν τόσον καημό γι’αυτό το τελευταίο σπίτι της ΜΚ, τη “Βίλα Κάλλας” όπως το λένε στα κανάλια πια, γιατί το κτήριο αυτό δεν είναι κρατικό Μουσείο, Ωδείο ή τέλος πάντων αξιοποιημένο από το κράτος με οποιοδήποτε τρόπο? Η απάντηση είναι προφανής. Διότι το ελληνικό κράτος έχει τη Μαρία Κάλλας, τη Μουσική και την Τέχνη γενικά, γραμμένα στα παλιά του τα παπούτσια. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους όψιμους υπερασπιστές του πολιτισμού, τη νεολαία της Δεξιάς που έσπευσε να βγάλει και σχετική αφίσα, οι μουσικοί ορίζοντες της οποίας περιορίζονται στη μάστιγα του ελληνικού βαλκανοπόπ (συγγνώμη αν φαίνεται ότι υποβαθμίζω τη σημαντική συνεισφορά της παράταξης στην Μουσική με τα “Τραγούδια της Γαλάζιας Γενιάς” και την ανάδειξη συγκεκριμένου συνθέτη σε “εθνικό” στα χρόνια της κυβέρνησης “Μαϊρακτάρη”)

Κλείνω με κάτι που με πονάει σοβαρά. Με το που είδα όλο αυτό το ενδιαφέρον για τη Μαρία Κάλλας από την πλευρά της τρικομματικής κυβέρνησης, θυμήθηκα ότι είναι αυτή ακριβώς η κυβέρνηση που αφήνει τα Μουσικά Σχολεία της χώρας να μαραζώσουν. Η σχετική ερώτηση που κατέθεσαν στη Βουλή οι βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος Γ. Γκιόκας, Λ. Κανέλλη, Δ. Μανωλάκου και Σπ. Χαλβατζής δεν πρόκειται να πάρει απάντηση διαφορετική απ’αυτή που ήδη έχει δώσει το Υπουργείο: “Με δεδομένη την ασκούμενη συσταλτική δημοσιονομική πολιτική λόγω της οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα, οι διατιθέμενες ώρες είναι σημαντικά λιγότερες από τις ανάγκες των Μουσικών Σχολείων…”. Αυτά για το υποτιθέμενο ενδιαφέρον τους…
Θα σε αφήσω με την Κάλλας να τραγουδά την άρια της Ροζίνα, “Una voce poco fa” (από τον “Κουρέα της Σεβίλλης” του Ροσίνι):

ΥΓ1: Με σοβαρή δυσφορία θέλω να πω ότι τα, απαξιωτικά για την ΜΚ , συνθήματα (που δεν θέλω να αναπαράγω εδώ) μικρής ομάδας αναρχικών συντρόφων στη σημερινή πορεία με ενόχλησαν πάρα πολύ. Δεν φταίει η Κάλλας για τα ακροδεξιά καμώματα της κυβέρνησης και των ΜΜΕ!!!
ΥΓ2: Κάνε τον κόπο να δεις ΕΔΩ τι πραγματικά έκαναν οι άνθρωποι της κατάληψης στο κτήριο της Πατησίων. Είναι κάπως διαφορετικό απ’αυτό που σου λένε τα κανάλια…

αναδημοσίευση απο  Παραναγνώστη