Χωρίς επαναστατική πρωτοπορία

Φοβάμαι τις λιτανείες

τα μαυσωλεία, τον θαυμασμό

τα αγάλματά του, μην πάει και πνίξουν

κάτω απ’ την γλυκειά γιορτή

τον Λένιν και την απλότητά του

Β. Μαγιακόφσκι-Β.Ι.Λένιν

Ο επαναστατημένος άνθρωπος δεν μοιάζει με τους άλλους. Πλείστες φορές δεν μοιάζει καν με τον προηγούμενο εαυτό του, αυτόν πριν ξεκινήσει την μεγάλη πορεία προς την άλλη όχθη. Ο επαναστατημένος άνθρωπος έχει φτιαχτεί για εποχές σαν αυτή που ζούμε. Μια εποχή που είτε σαρώνει είτε ενσωματώνει στο πέρασμά της, τους έμμισθούς επαγγελματίες της έλλογης αμφισβήτησης.

Η αστική πολιτική είναι επάγγελμα. Ένα απίστευτα επικερδές επάγγελμα, απο το οποίο ζουν πολιτικοί, οι παρατρεχάμενοί τους, οι μπάτσοι , οι ασφαλίτες, οι δικαστές και το παρακράτος όλων αυτών, που δρα συμπληρωματικά δίπλα στην «νόμιμη εξουσία». Η εργατική πολιτική όμως-δυστυχώς για όσους ζουν απ’ αυτή-δεν είναι επάγγελμα. Η επανάσταση δεν είναι έμμισθη αποσχόληση. Ο κομμουνισμός δεν είναι επαγγελματικός προσανατολισμός, ενταγμένος στα κανονιστικά πλαίσια του καπιταλισμού.

Όταν ο Λένιν μιλούσε για επαγγελματίες επαναστάτες, πιθανότατα δεν εννοούσε έναν εσμό γραφειοκρατών που αμοίβονται για να παρέχουν κατα φαντασίαν «επαναστατικούς χρησμούς». Αλλά ακόμη και αν κάτι τέτοιο εννοούσε, έκανε λάθος. Ο επαναστάτης , ο κομμουνιστής είναι υπαρκτό υλικό σύμβολο της κοινωνίας για την οποία αγωνίζεται.

Δεν αποτελεί παράδειγμα εκκωφαντικής υποταγής στους συσχετισμούς που η καπιταλιστική εξουσία επιβάλλει. Δεν εγκαλεί στον αστικό ρεαλισμό, όσους επιμένουν να βλέπουν στον κομμουνισμό δύο πράγματα : Βερμπαλισμό και αυτοπειθαρχία. Βερμπαλισμό στην επίτευξη του σκοπού, αυτοπειθαρχία στους δρόμους και στους τρόπους επίτευξης αυτού του σκοπού. Όπου η αυτοπειθαρχία είναι γνήσιο γέννημα ενός κομμουνιστικού βερμπαλισμού πιο εφικτού και πιο ρεαλιστικού, απο το πιο "οργανωμένο" "επαναστατικό" συνταγολόγιο του πιο "εμπνευσμένου" γραφειοκράτη.   

Όσοι δεν είναι πειθήνιοι ακόλουθοι των «επαναστατημένων» έμμισθων γραφειοκρατών, που διαβιούν στα «κομμουνιστικά άγια των αγίων», δεν είναι απαραίτητα προδότες και αντικομμουνιστές. Μπορεί απλά να αηδιάζουν με τις «κομμουνιστικές αιρέσεις» , με τα «κομμουνιστικά κονίσματα», με τους εικονοκλάστες της «μαρξιστικής ορθοδοξίας».

Στο κενό που δημιουργεί η έλλειψη επαναστατικής πρωτοπορίας στην πολιτική, στην θεωρία, στους αγώνες, στον πολιτισμό και στην τέχνη, επιβιώνει –ως το μη χείρον βέλτιστον- ο τύπος του «γραφειοκράτη-μηρυκαστικού» που αναμασά «ευαγγελικές αλήθειες» όντας σε πρόδηλη αδυναμία να αντιληφθεί την ανάγκη ύπαρξης μιας κομμουνιστικής πρωτοπορίας «σάρκα απο την σάρκα» της εργατικής τάξης.

Δεν πρόκειται απλά για αδυναμία αντίληψης, αλλά κυρίως για ταύτιση με τον ρόλο του «κομμουνιστή δημοσιολόγου» φορέα μιας λελογισμένης –θεωρητικής κυρίως-αμφισβήτησης που ευδοκιμεί και αμοίβεται αδρά, σε συνθήκες καπιταλιστικής εξουσίας. Το ταξικό συμφέρον της «γραφειοκρατικής  οπερέτας» είναι αυτή η εξουσία- η καπιταλιστική- να συνεχίζεται στο επέκεινα, τουλάχιστον ως το πέρας του ατομικού τους βίου. Με αυτόν τον τρόπο ο κομμουνισμός ως συλλογική επιλογή ελευθερίας απο τα καπιταλιστικά δεσμά, κατρακυλά στον καιάδα της ατομικής ήττας και ενσωμάτωσης μιας γραφειοκρατικής κάστας, που αποτιμά τον κομμουνισμό, στηριζόμενη στα δικά της πεπερασμένα μέτρα.

Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, βιώνοντας αυτόν τον εκφυλισμό επέλεξε – λανθασμένα- την αυτοκτονία. Ενώ θα έπρεπε να αγωνιστεί μέχρι τέλους για την αναστροφή της πορείας ήττας του κομμουνιστικού προτάγματος. Το ίδιο βάρος, ίσως πολλαπλάσιο πέφτεί στις πλάτες των κομμουνιστών της δική μας εποχής, καθώς η έλλειψη βιωματικής ιστορικής εμπειρίας είναι ανάγκη να εξισορροπηθεί από την αμετάκλητη βούληση της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.