Η ολοκληρωτική επέλαση της αστικής δημοκρατίας

Οι αντιφάσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης οδήγησαν σε αυτή την καμπή της ταξικής πάλης, στην με γεωμετρική πρόοδο αποδόμηση της Χ.Α. Ωστόσο όταν η αστική τάξη- το ηγεμονικό της μπλοκ- αποδομεί μια μερίδα της όταν αυτή απειλεί τις κεντρικές πυρηνικές επιλογές του όλου αυτής, επαναδομεί και αναδομεί ταυτόχρονα, μια νέα κοινωνική και πολιτική ηγεμονία που μπορεί να είναι επίσης ολοκληρωτική διατηρώντας παράλληλα έναν μανδύα αστικής δημοκρατικής νομιμότητας.



Η αστική τάξη χρησιμοποίησε και συνεχίζει να χρησιμοποιεί τον φασισμό και τον ναζισμό, ως δολοφονικό ανάχωμα, στην ριζοσπαστική αμφισβήτηση από θέσεις εργατικής χειραφέτησης του αστικού καπιταλιστικού υποδείγματος. Η σε επίπεδο προσώπων και μηχανισμών ενδεχόμενη αποσάθρωση της Χ.Α, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση και την εξαφάνιση ενός ακροδεξιού , φασιστικού και ναζιστικού μπλοκ που θα βρει στέγη μέσα στα όρια του αστικού πολιτικού συστήματος , και θα χρησιμοποιηθεί από αυτό, ώστε να καταστέλλεται το εργατικό κίνημα, ενώ ταυτόχρονα θα αξιοποιηθεί ως εκλογική δεξαμενή στα πλαίσια μιας ακροδεξιάς ατζέντας νόμου και τάξης που θα αποτελέσει άμεση επιλογή της ΝΔ.



Ο επόμενος σταθμός της αστικής πολιτικής, είναι το εργατικό κίνημα, τα εργατικά σωματεία, οι καταλήψεις χώρων, οι καταλήψεις εργοστασίων, κάθε κίνηση που αντιπαλεύει από την πλευρά των εργατικών συμφερόντων την αστική πολιτική, και η οποία θα αντιμετωπιστεί ως ισοδύναμο άκρο του φασισμού και θα ταυτιστεί με αυτόν. Η αστική πολιτική θα ¨ξεπλυθεί¨ μέσω της οργανωτικής και όχι κοινωνικής και πολιτικής αποσάθρωσης του ναζισμού, τον οποίο χρησιμοποίησε διττά, χτυπώντας το εργατικό κίνημα, και προετοιμάζοντας μια νέα εξαιρετικά ολοκληρωτική κοινωνική και ιδεολογική επικράτηση.




Την ίδια ώρα η χαζοχαρούμενη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και των συνοδοιπόρων του εντός και εκτός αυτού, αποκόβοντας την δολοφονική δράση της Χ.Α από την βαθειά ταξική της φυσιογνωμία καταλήγουν να επιβραβεύουν την ελληνική δικαιοσύνη που ... επιτέλους έδρασε. Η ελληνική δικαιοσύνη δεν άργησε να δράσει, έδρασε ακριβώς την στιγμή που είχε προαποφασιστεί να δράσει αξιοποιώντας με ωμό κυνισμό την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, διασώζοντας την αστική πολιτική και το πολιτικό προσωπικό της, από την αλματώδη κοινωνική απαξίωση.



Είναι τραγικό σημείο των καιρών αλλά αυτή αριστερά που πλασάρεται ως αντίπαλο δέος απέναντι στην κυβέρνηση είναι αυτή η αριστερά που οργανώνει αντιφασιστικές πρωτοβουλίες λησμονώντας ότι ο αντιφασισμός είναι οργανική πλευρά του αντικαπιταλισμού και όχι αυτόνομο μέτωπο πάλης, καταλήγοντας όπως είναι φυσικό για άλλη μια φορά να ενσωματώνεται από τον “αστικό αντιφασισμό”. Αποδεχόμενη την αστική νομιμότητα ως όπλο για την καταπολέμηση του φασισμού. Δηλαδή του ωμού δολοφονικού καπιταλισμού. Καθώς στο “μυαλό αυτής της αριστεράς” θεωρείται λογικό και εφικτό ο φασισμός να καταπολεμηθεί πολιτικά και κοινωνικά από τους γεννήτορες του, τους ίδιους τους αστούς. Πρόκειται για μια φαιδρή αντίληψη της πραγματικότητας από μια αριστερά, που είναι έρμαιο στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης, συναινώντας σε ένα νέο “ιστορικό δίλημμα” δυσθεώρητων διαστάσεων : “Σαμαράς ή Καιάδας”. Η ίδια διαχρονικά και ιστορικά γελοία αριστερά της αστικής συναίνεσης και ενσωμάτωσης είναι πάλι εδώ. Και ως φάρσα και ως τραγωδία.




Καθώς η κατάσταση θα γίνεται όλο και δυσμενέστερη για τον κόσμο της εργασίας, και η χρεοκοπία της εν λόγω αριστεράς όλο και πιο φανερή, θα αποτελέσει ζητούμενο η εμφάνιση ενός κομμουνιστικού πόλου που θα θέσει ζήτημα εργατικής εξουσίας, κινητοποιώντας την εργατική τάξη στον δρόμο της επαναστατικής ανατροπής της αστικής εξουσίας. Η ιστορική αναγκαιότητα δημιουργίας σε κοινωνικό, πολιτικό ιδεολογικό και οργανωτικό επίπεδο ενός κομμουνιστικού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία πρέπει ωστόσο να είναι σαφές ότι διαμεσολαβείται, από τις συμπληγάδες της ολιστικής αντιπαράθεσης με την αστική πολιτική και της αποδεικτικής αποκάλυψης στον κόσμο της εργασίας του ρόλου ενσωμάτωσης και ήττας που διαδραματίζει ο αριστερός οπορτουνισμός και η αριστερή σοσιαλδημοκρατία.




Η επικαιρότητα της επανάστασης όπως και η επικαιρότητα του κομμουνισμού, είναι το μόνο αντίπαλο δέος απέναντι στην αστική πολιτική, η οποία σύντομα θα αποπειραθεί να ξεμπερδέψει με την επαναστατική κομμουνιστική αριστερά. Σε αυτό το τοπίο όσοι προτίθενται να δώσουν διαπιστευτήρια αστικής νομιμότητας ας το πράξουν σύντομα και προκαταβολικά, ώστε να μετρηθούμε οι υπόλοιποι και να δώσουμε την μάχη τώρα και όχι στο απροσδιόριστο επέκεινα. Ο ρεαλισμός της αναμονής, ο ρεαλισμός του τίμιου αγωνιστή καρπαζοεισπράκτορα των αστών και των αφεντικών, δεν οδηγεί παρά στην ήττα και στην εργατική γενοκτονία. Όπως και στην επιβολή μιας ολοκληρωτικής και φασιστικής αστικής δημοκρατίας που θα επιβάλλει απόλυτη και εκκωφαντική σιωπή σε όλη την ελληνική κοινωνία.




Οι λίγοι που δεν θα υποταχθούν στον ρεαλισμό της ήττας και της υποταγής, θα αποτελέσουν την κρίσιμη μάζα ενός μαζικού εργατικού κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος που θα δώσει την τελική μάχη για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού της εποχής μας. Αυτό είναι το μόνο, το υπέρτατο, το επιτακτικό καθήκον, για κάθε κομμουνιστή, για κάθε αγωνιστή που παλεύει για την συνολική κοινωνική χειραφέτηση από τα καπιταλιστικά δεσμά.