Οι μωρές παρθένες του “δημοκρατικού αντιφασισμού”

Ο αντιφασισμός ενεργοποιεί με γεωμετρική πρόοδο τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των κάθε λογής προοδευτικών σε τέτοιο βαθμό, που το φαινόμενο λαμβάνει διαστάσεις έκδηλα τραγελαφικές. Ανακαλύφθηκε αίφνης ο κοινός τόπος των εκπροσώπων του δημοκρατικού τόξου που σπεύδουν να δηλώνουν σεβασμό στην δημοκρατία και στους θεσμούς της. Μια δημοκρατία που λαμβάνει χαρακτήρα και μορφή, περίπου θεϊκή , αμόλυντη και άσπιλη από τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά τεκταινόμενα. Από τους ακροδεξιούς της ΝΔ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, ένας φολκλόρ θίασος σπεύδει να αποτίσει φόρο τιμής στην δημοκρατία , επικαλούμενος τα ιδεώδη του διαφωτισμού, του δυτικού πολιτισμού, τα κατοχυρωμένα και απαραβίαστα ατομικά δημοκρατικά δικαιώματα.

Η δημοκρατία που όλοι αυτοί επικαλούνται, δηλαδή οι διάφοροι αριστεροί συναγελαζόμενοι με τους ακροδεξιούς του δημοκρατικού τόξου, είναι η ελληνική αστική δημοκρατία. Είναι η δημοκρατία του ελληνικού καπιταλισμού. Είναι η δημοκρατία που δολοφόνησε τον Καλτεζά, τον Τεμπονέρα, τον Γρηγορόπουλο, που προσπάθησε να δολοφονήσει την Κούνεβα, που φτιάχνει στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες, που εξωθεί στην εξαθλίωση, την φτώχεια και την αυτοχειρία τους εργαζόμενους και την νεολαία. Αυτή την δημοκρατία επικαλούνται οι διάφοροι αριστεροί, αυτοί η δημοκρατία ζητούν να μπει ασπίδα απέναντι στους φασίστες. Μόνο που οι φασίστες είναι γέννημα , αποτέλεσμα και απόρροια αυτής της δημοκρατίας που τα κάθε λογής αριστερά κατοικίδια του συστήματος, θεωρούν ως απαράβατη, αδιαπραγμάτευτη και κεκτημένη εκτιμώντας μάλιστα, ότι με αυτό τον τρόπο υπερασπίζουν τα συμφέροντα της εργατικής πλειοψηφίας.

Ακριβώς για αυτό , παρατηρείται μια μόνιμη απέχθεια προς κάθε πρωτοβουλία ή άποψη που προσπαθεί να θέσει το ζήτημα του φασισμού από μαρξιστική επαναστατική σκοπιά, αναδεικνύοντας ως αιτία γέννησης τους όχι γενικά τον καπιταλισμό, αλλά την ουσία, την λειτουργία και τις διαδικασίες της ελληνικής αστικής δημοκρατίας που επί δεκαετίες εξέθρεψε και συνεχίζει να εκτρέφει τους φασίστες, ως χρυσή εφεδρεία για την αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού. Εσωτερικός εχθρός για τους αστούς δεν είναι γενικά ο λαός, όπως αρέσκονται να πιστεύουν οι αριστεροί της ταξικής συνθηκολόγησης, αλλά η εργατική τάξη και οι αγώνες της που στέκονται εμπόδιο, στην καθολική επικράτηση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Είναι αδιανόητο για όλους αυτούς να αντιληφθούν ότι το αστικό δημοκρατικό πλαίσιο, δεν είναι το τέλος της κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας, αλλά αντίθετα η ύπαρξη του αποτελεί αιτία επαναστατικής υπέρβασης του, ακριβώς γιατί πρόκειται για μια εκ φύσεως καταπιεστική, εκμεταλλευτική δημοκρατία που έλλογα σε περιόδους κρίσης παράγει τον φασισμό, ως ωμή , δολοφονική εκφορά της. Από αυτή την σκοπιά η αντιπαράθεση με τον φασισμό ως πυρηνική έκφραση του καπιταλιστικού, αστικού κανιβαλισμού δεν μπορεί να εξαντλείται σε αντιφασιστικά δημοκρατικά μέτωπα, αλλά οφείλει να συγκροτείται στην βάση ενός πλειοψηφικού αντικαπιταλιστικού αντιφασιστικού μετώπου που με διττό τρόπο θα αντιπαρατίθεται με το όλο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και τον φασισμό ως ευθύ αποτέλεσμα αυτής.

Μια τέτοια θεώρηση μεταφράζεται για την αριστερά που βρίσκεται εντός του κοινοβουλίου, στην καταψήφιση των αστικών νόμων που κόβουν την κρατική χρηματοδότηση της ΧΑ -στα πλαίσια ενός τακτικού ελιγμού εκ μέρους της κυβέρνησης-, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα νομοθετικό πλαίσιο ποινικοποίησης κάθε πολιτικής δράσης που αντίκειται στον κανονιστικό πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας. Αυτό το πλαίσιο δηλαδή, που οι διάφοροι αριστεροί υπερασπίζονται και αιτούνται την καθολική εφαρμογή του. Αλήθεια πιο αριστερό και πόσο μάλλον πιο εργατικό κομμουνιστικό κόμμα, επιτρέπει ή θα έπρεπε να επιτρέπει στον εαυτό του να λαμβάνει κρατική χρηματοδότηση από ένα αστικό κράτος και μια αστική δημοκρατία που από την μεταπολίτευση και μετά έχει αιματοκυλήσει την εργατική τάξη και έχει ταυτόχρονα δημιουργήσει τους όρους τα φασιστικά τάγματα ασφαλείας να δολοφονούν εργαζόμενους έλληνες και μετανάστες ; Ποια πραγματικά αριστερή πολιτική στάση επιτρέπει κάτι τέτοιο ; Ποια πραγματικά κομμουνιστική τακτική επιβάλλει κάτι τέτοιο ;

Ταυτόχρονα μια τέτοιου τύπου θεώρηση για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, που διάγει “αντάρτικο βίο”, επιβάλλει την αποβολή από τον πολιτικό λόγο και την πρακτική, τραγελαφικών φληναφημάτων περί δημοκρατικών αντιφασιστικών μετώπων, ή δημοκρατικών “αντικαπιταλιστικών” μετώπων. Καθώς πρέπει καταρχήν να εξηγηθεί τι σημαίνει ο όρος δημοκρατία. Καθώς αν πρόκειται για κωδική ονομασία της εργατικής δημοκρατίας, πρόκειται απλά για αντικαπιταλιστικό επαναστατικό μέτωπο, καθώς η εργατική δημοκρατία καταργεί την αστική δημοκρατία και το καπιταλιστικό κοινωνικό και οικονομικό πρόταγμα, στο όνομα των συμφερόντων και των αναγκών της εργατικής τάξης. Αν πρόκειται, που πρόκειται, για επίκληση των “πιο καλών στιγμών¨ της αστικής δημοκρατίας ας αφαιρεθεί ο όρος αντικαπιταλιστικό γιατί προδήλως τεκμαίρεται ότι υφίστανται θεμελιώδης αντίφαση. Καθώς αστική δημοκρατία μαζί με αντικαπιταλισμό, μόνο στο μυαλό μεθυσμένου οπορτουνιστή- σοσιαλδημοκράτη μπορεί να υπάρξει. Κάτι που δεν αποτελεί προφανώς αιτία, για έστω πρωτόλεια σοβαρή συζήτηση.

Οι αριστερές μωρές παρθένες λοιπόν , που "δίνουν ρέστα" στον αντιφασιστικό αγώνα, και παθαίνουν “δημοκρατική κρίση” αν ακούσουν την φράση εργατικό, επαναστατικό αντιφασιστικό μέτωπο, δεν είναι παρά θιασώτες των περιβόητων λαϊκών μετώπων που αποτέλεσαν την ταφόπλακα της εργατικής τάξης, καθώς υπέταξαν και ξεπούλησαν τα εργατικά συμφέροντα, στον βωμό λαϊκών δηλαδή εθνικών δημοκρατικών μετώπων, δίνοντας πολιτικό χρόνο στην αστική τάξη να ανασυγκροτηθεί και να επιβάλλει εργατική γενοκτονία. Λαϊκό μέτωπο ενάντια στους φασίστες, σημαίνει ορθάνοικτη κερκόπορτα, για την επιβολή ολοκληρωτικά βίαιου καπιταλισμού με ή χωρίς φασίστες. Με ή χωρίς τάγματα ναζιστών στους δρόμους.

Ταξικό εργατικό μέτωπο που θα τσακίσει τους φασίστες και το αστικό κράτος που τους γεννά είναι η μόνη ελπίδα για την εργατική τάξη. Είναι ο μόνος δρόμος για τον κόσμο της εργασίας που αργά η γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπος με το δίλημμα : Κομμουνισμός ή βαρβαρότητα.

Και όταν φθάνουμε σε τέτοια οριακά διλήμματα, οι μωρές παρθένες χάνουν βίαια την “παρθενιά τους”...