Λιβελογράφημα # 1

Το internet δεν είναι παρά στρεβλή και ενίοτε ανεστραμμένη εικόνα της πραγματικότητας της ταξικής πάλης. 

Για του λόγου το αληθές, σταχυολογώ απο την ελληνική "ταξική επικαιρότητα" : Στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού, ανάμεσα σε ράντζα, εξαθλίωση και αναξιοπρέπεια έφυγε από την ζωή ένα άνθρωπος, υποταγμένος σωματικά και βιολογικά στον κανιβαλισμό του καπιταλισμού. Αυτό το γεγονός ελάχιστα αναλογικά με άλλά αποτέλεσε πεδίο συζήτησης για τoν αριστερό cyber κόσμο.

Απ ' την άλλη κάνοντας την καθιερωμένη περιήγηση σε blogs και fb, είναι πραγματικά τραγελαφικό αλλά η κύρια ενασχόληση αφορά είτε στις μεγαλειώδεις εκτιμήσεις του Γλέζου περί "δημοκρατικού συγκεντρωτισμού" στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε στον αδυσώπητο πόλεμο μεταξύ μπογιοπουλικών και αντιμπογιουπολικών. Πραγματικά πρόκειται για κατάντια.

Καταρχήν γιατί ο Γλέζος είναι ότι πιο βαρετό και πολιτικά άνυδρο έχει παράξει ποτέ η αριστερά, ως εκ τούτου το απόσταγμα της δήθεν πολιτικής σοφίας του στερείται οποιασδήποτε χρησιμότητας. Βέβαια τον χρησιμοποιεί ο Τσίπρας, ως πρότυπο αριστερού "Νέστορα" αλλά αυτό είναι άλλο θέμα που σχετίζεται με την εναγώνια ανάγκη του Αλέξη να βρει ιστορικά ερείσματα στον ανερμάτιστο πολιτικό του λόγο.

Σε ότι αφορά στον Μπογιόπουλο, πρόκειται για καλό αρθρογράφο που οι πολιτικές του θέσεις μειοψήφισαν εντός του ΚΚΕ. Έτσι είναι η πολιτική πάλη. Έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Προ τι η υστερία και και η πέραν του δέοντος αναστάτωση ; Δεν αφορά κανένα εργαζόμενο, κανένα άνεργο και φυσικά κανένα κομμουνιστή το εν λόγω ζήτημα, στον βαθμό που ο τελευταίος είναι αφιερωμένος στην κομμουνιστική υπόθεση. Που ευτυχώς για όλους μας είναι πολύ βαθύτερη και πολύ εκτενέστερη απο την εσωτερική ζωή ενός κόμματος και πόσο μάλλον απο  την προσωπική διαδρομή ενός μέλους κόμματος.

Η δυνατότητα αξιολόγησης του σημαντικού απο το τελείως ασήμαντο, απο το απόλυτα αδιάφορο συνιστά ή πρέπει να συνιστά βασικό χαρακτηριστικό της αριστέρης, πόσο μάλλον της κομμουνιστικής  πολιτικής σκέψης.

Ο οχετός των εκατέρωθεν επιθέσεων ειδικά για το ζήτημα του Μπογιόπουλου, αναδεικνύει για πολλοστή φορά πως το παλιό πεθαίνει αλλά το νέο αργεί πολύ να γεννηθεί. Ή αλλιώς, η κατ' επίφαση άρνηση της αστικής πολιτικής και των μεθόδων της εξόντωσης ανθρώπων και απόψεων, όταν πρόκειται για τον "εσωτερικό πόλεμο" μετατρέπεται σε ολιστική οικειοποίηση όλων των σάπιων εργαλείων που οι αστοί κομίζουν στην πολιτική ιστορία.