Η ελευθερία, σιχαίνεται τις κυβιστήσεις

Κάπως έτσι καταρρέουν οι βολικές χίμαιρες. Κάπως έτσι και με πάταγο, διαλύονται μπροστά το έκπληκτο βλέμμα και του πιο δύσπιστου, οι μεταφυσικές δοξασίες, ότι η ζωή , η πολιτική, η οικονομία, η ίδια η ιστορία, είναι μια ευθεία εξελικτική πορεία αναγκαστικά και τελεολογικά φορτισμένη με θετικό πρόσημο. Το ακριβώς ανάστροφο ισχύει, κάτι που αποδεικνύεται αν κοιτάξει κανείς από το παράθυρο του, τους άστεγους των γειτονιών της Αθήνας, αν κοιτάξει κανείς πέρα από τον πεπερασμένο ορίζοντα και αντιληφθεί το μέγεθος της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής υποχώρησης που διενεργείται στην Ουκρανία. Πρόκειται για εκφάνσεις του ίδιου ιστορικού φαινομένου, όπου η ανθρώπινη ιστορία, επιστρέφει με γεωμετρικούς ρυθμούς, σε περιόδους, όπου ο πόλεμος, η δυστυχία, η φτώχεια, η εξαθλίωση και ο κοινωνικός κανιβαλισμός, δεν είναι συγκυριακές εξαιρέσεις, αλλά δεδομένη και διαρκής πραγματικότητα.

Το καπιταλιστικό σύστημα,οδηγεί τον κόσμο της εργασίας, στο έρεβος, του κοινωνικού, οικονομικού αλλά και ιδεολογικού εκφυλισμού, σε μια πορεία όπου οι ανάγκες και τα όνειρα της κοινωνικής πλειοψηφίας, αντιμετωπίζονται ως μη υπαρκτά, ως απολύτως μη υλοποιήσιμα. Δεν υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα οποιασδήποτε θετικής προοπτικής για τον κόσμο της εργασίας. Όλοι οι δρόμοι είναι κλειστοί και μόνο μια ευθεία, οριστική σύγκρουση με την καπιταλιστική εξουσία μπορεί να ανοίξει ένα παράθυρο ελπίδας, για αυτούς που έχουν χάσει κάθε ελπίδα.

Ένα σύστημα σε ραγδαία σήψη, όπως αυτό που μας έλαχε να ζούμε, μολύνει με φρενήρεις ρυθμούς το όλο του κοινωνικού και οικονομικού πεδίου. Πρόκειται για μια εξουσία που αλλάζοντας αενάως την εξωτερική εκφορά της, μετατρέπεται στις ουσιαστικές λειτουργίες της σε μια δικτατορία του κεφαλαίου, που όμοια της -τόσο σε ότι αφορά στο βάθος όσο στην γεωπολιτική της επέκταση- δεν έχει γνωρίσει η ανθρώπινη ιστορία. Χαρακτηριστικό της λοιμώδους “σχιζοφρένειας” που επικρατεί, είναι ότι στην Ουκρανία η Τιμοσένκο εμφανίζεται ως λύση απέναντι στο έκπτωτο Γιανουκόβιτς, ακριβώς όπως στην Ελλάδα της πλήρους εξαθλίωσης, ο Παπαδήμος εμφανίστηκε ως υγιής τεχνοκρατική λύση απέναντι στους απαξιωμένους πολιτικούς, ακριβώς όπως ο Σαμαράς, εμφανίστηκε ως τομή σε σχέση με τον Παπανδρέου, ακριβώς όπως ο Τσίπρας φορτίζεται με το “βάρος της ουτοπίας του αντίπαλου δέους”, απέναντι στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. 

Όλο αυτό το ατελείωτο γαϊτανάκι, οβιδιακών μεταμορφώσεων , των εξωτερικών διαχειριστικών εκφορών της ίδιας πάντα καπιταλιστικής εξουσίας, αποδεικνύει το τεράστιο κενό, -κοινωνικό , πολιτικό και ιδεολογικό- έκφρασης των κατακερματισμένων και εντέχνως εξαφανισμένων από το προσκήνιο, εργατικών συμφερόντων, ως αυτοτελούς κοινωνικής και πολιτικής συνισταμένης. Ένα κενό που θα γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτό όσο ο καπιταλισμός θα οδηγεί το κόσμο της εργασίας και μαζί την ανθρώπινη ιστορία, σε μονοπάτια όπου η εξαθλίωση, η καταπίεση και ο στυγνός ολοκληρωτισμός ,θα αποτελούν αμετάκλητους όρους διατήρησης του εξουσιαστικού του, πλαισίου.

Ο καπιταλισμός αποτελεί πια βάρος, τροχοπέδη, ανίατη αρρώστια, όχι μόνο για τους εργάτες που είναι οι κύριοι και βασικοί αποδέκτες της βίας και της καταπίεσης που το σύστημα ασκεί , αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία , για την ίδια την ανθρώπινη ιστορία.

Μόνο που η ευθύνη ανάδειξης του τέλους του καπιταλισμού, η ευθύνη επαναστατικής υπέρβασης του, βαραίνει καθοριστικά την εργατική πλειοψηφία, της οποίας το δικαίωμα στην ζωή και στην ελευθερία, περνά αναγκαστικά μέσα από την καθολική αναμέτρηση με τους δεσμοφύλακες της καπιταλιστικής φυλακής. Οι εργαζόμενοι στις "καπιταλιστικές γαλέρες" είναι οι μόνοι που μπορούν να απελευθερώσουν το κοινωνικό όλο, αν επιλέξουν την δική τους απελευθέρωση από τα δεσμά και τον ασφυκτικό ορίζοντα, που με την βία επιβάλλει, η παρασιτική καπιταλιστική εξουσία. 

Η ελευθερία άλλωστε, αποτελεί πρωταρχικά, κοινωνική και πολιτική πράξη. Κοινωνική και πολιτική πράξη που δεν διδάσκεται στις σχολικές αίθουσες, δεν προκύπτει ως φιλοσοφική κατακλείδα, δεν γράφεται ως ποιητική παραδοχή. Βιώνεται βήμα, βήμα , στιγμή την στιγμή , στην διαρκή πορεία προς την ολιστική πραγμάτωσή της. 

Ως τέτοια λοιπόν, δεν δωρίζεται. Παρά μόνο κερδίζεται.

Traverso rossa