Μάρκες: δίχως «δικό του δωμάτιο»

 

 

 

Δίχως δικό του δωμάτιο, δίχως καν δικό του στρώμα και κρεβάτι, πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες που ο θάνατός του συγκίνησε όλον τον πλανήτη. Μεγάλο ήταν το σπίτι όπου μεγάλωσε, αλλά οι ένοικοί του (ένας στρατός από κανονικά και νόθα τέκνα) ήταν πάρα πολλοί.

Έτσι, όποιος νύσταζε πρώτος, έπαιρνε μια αιώρα και την κρεμούσε όπου έβρισκε: στο διάδρομο, στη βεράντα, κάτω απ’ τα δέντρα, και κοιμόταν. Στην αυτοβιογραφία του, με τίτλο «Ζω για να τη διηγούμαι» (δυστυχώς δεν πρόλαβε να γράψει και τους επόμενους τόμους, όπως υπολόγιζε) περιγράφει τα παιδικά και νεανικά του χρόνια: ξενύχτια, τραγούδια, γυναικοδουλειές, πιοτό, αλλά και η απόλαυση της ανάγνωσης. Ο Μάρκες τέλειωσε το λύκειο οικότροφος σε ένα δημόσιο σχολείο στην Μπογκοτά. Εκεί, στα χρόνια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, οι μαθητές διάβαζαν… και τι διάβασμα έκαναν! Μπορεί να σκεφτεί κανείς πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία του Μάρκες αν, αντί να διαβάζει (ή μάλλον «και» να διαβάζει), σέρφαρε μέρα-νύχτα στο Ίντερνετ ή ασχολιόταν με το Facebook και το twitter. (Δεν λέμε ότι θα ήταν χειρότερη)


Αξίζει ίσως να δούμε το πώς ο ίδιος περιγράφει στην αυτοβιογραφία του εκεινες τις μαθητικές νύχτες (σελ. 235-236):

«Το καλύτερο στο λύκειο ήταν η μεγαλόφωνη ανάγνωση βιβλίων πριν κοιμηθούμε… Αρχισαν με μισή ώρα. Ο καθηγητής της βάρδιας διάβαζε στο καλά φωτισμένο καμαράκι του στην είσοδο του κοιτώνα και στην αρχή τον ενοχλούσαμε με ειρωνικά, αληθινά ή ψεύτικα, ροχαλητά, αλλά σχεδόν πάντα με το δίκιο μας. Αργότερα παρέτειναν την ανάγνωση για μια ώρα , ανάλογα με το ενδιαφέρον της ιστορίας, και οι μαθητές αντικαθιστούσαν τους καθηγητές με εβδομαδιαίες βάρδιες. Οι ωραίοι καιροί άρχισαν με Νοστράδαμο και τον Άνθρωπο με το Σιδηρούν Προσωπείον, που τους ευχαρίστησε όλους. Αυτό που δεν μπόρεσα να εξηγήσω ήταν η κεραυνοβόλα επιτυχία του Μαγικού Βουνού του Τόμας Μαν, που χρειάστηκε την επέμβαση του διευθυντή για να μας εμποδίσεινα περάσουμε το βράδυ ξάγρυπνοι περιμένοντας ένα φιλί του Χανς Κάστορπ και της Κλαούντια Σοσά. Ή η παρεξηγημένη ένταση όλων μας καθισμένων στα κρεβάτια μας για να μη χάσουμε ούτε λέξη από τους σύνθετους φιλοσοφικούς διαξιφισμούς μεταξύ του Νάφτα και του φίλου του Σετεμπρίνι. Η ανάγνωση παρατάθηκε εκείνο το βράδυ για περισσότερο από μια ώρα και γιορτάστηκε στον κοιτώνα με μια ομοβροντία από χειροκροτήματα».

 

Πηγή : http://mao.gr/