Γ. Βαρουφάκης : "Το πρώτο αίμα" -γράφει ο Χρήστος Μιάμης-

Η εκλογική έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, με την σύμπραξη των ΑΝΕΛ, εκφράζει την διαλεκτική μιας καμπής ορόσημο στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, καθώς η συγκεκριμένη κυβέρνηση εμφανίζεται -στο επίπεδο της συγκυρίας- ως μοναδική ελπίδα για τον κόσμο της εργασίας ενώ είναι μονόδρομη επιλογή ώστε να αποτραπεί η ολοσχερής αποσάθρωση του εγχώριου αστικού πολιτικού συστήματος. Αλλαγή φρουράς στην κορυφή, αγωνία, προσδοκίες και ρευστότητα στην βάση.

Ωστόσο δεν πρόκειται για μια αριστερή κυβέρνηση. Για αυτό είναι λάθος να αντιμετωπίζεται ως αριστερή κυβέρνηση. Μπορεί να φαντάζει ριζοσπαστική νέα παρουσία, στα πλαίσια της ΕΕ, που βρίσκεται υπό την απόλυτη ηγεμονία του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, ωστόσο δεν έχει την παραμικρή σχέση ακόμη και με τις πιο πρωτόγονες εκδοχές ενός αριστερού πολιτικού προτάγματος.

Συνεπώς η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε ελπίδα, ούτε καταστροφή , ούτε αυταπάτη. Πρόκειται για  μια κυβέρνηση που προτάσσει ένα αναδομημένο κεϋνσιανισμό στην οικονομία, και μια αναπαλαιωμένη σοσιαλδημοκρατία στην πολιτική, στα χνάρια του Μιτεράν στην Γαλλία ,του Παπανδρέου στην Ελλάδα ή του Γκονζάλες στη Ισπανία. Αυτή ακριβώς την ενότητα πολιτικής και οικονομίας εκπροσωπούν αμφότεροι Τσίπρας και Βαρουφάκης. Τελικά η νέα κυβέρνηση είναι ελπίδα ,καταστροφή ή αυταπάτη, όσο ελπίδα, καταστροφή και αυταπάτη είναι η ίδια η σοσιαλδημοκρατία ως ιστορικό πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα.

Οι άνθρωποι που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, δεν έτρεφαν και δεν τρέφουν καμία αυταπάτη. Τον επέλεξαν ως εκείνη την πολιτική και οικονομική πρόταση, που εκτιμούν ότι μπορεί να προσφέρει στην κοινωνική πλειοψηφία μια ελάχιστη ανακούφιση. Δεν τον ψήφισαν για να βγάλει την χώρα από την ΕΕ και την ΟΝΕ, αλλά για να την κρατήσει εντός με τους λιγότερο επαχθείς όρους. Δεν την ψήφισαν για να φέρει τον σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Αλλά για να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, να αυξήσει το όριο το αφορολόγητου, να άρει την ποινικοποίηση της οφειλής προς το Δημόσιο που τώρα οδηγεί σε κατασχέσεις και φυλάκιση, να δικάσει τους "δοσίλογους", να επαναφέρει τελικά μια νέα αστική κανονικότητα στην καθημερινή ζωή.

Ταυτόχρονα για τον ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούν έκπληξη οι χειρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ στο μέτωπο με την Ευρώπη και τους δανειστές. Ακριβώς γιατί υπάρχει απόλυτη επίγνωση, συνεπώς και καμία αυταπάτη ότι ο μόνος τρόπος αντιπαράθεσης με την ΕΕ, από την στιγμή που δεν αμφισβητούνται τα αρχετυπικά της στοιχεία, είναι η πρόσδεση -μιας χαμηλού βεληνεκούς χώρας- όπως η Ελλάδα, στο άρμα ενός μητροπολιτικού καπιταλιστικού κέντρου που είναι σε θέση να αντιπαρατεθεί με το ηγεμονικό μπλοκ της ΕΕ. Με την αυτονόητη αίρεση, ότι εκτιμάται, ότι αυτή η αντιπαράθεση, εξασφαλίζει τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά του. Οι ΗΠΑ ή η Ρωσία είναι δύο εύγλωττα παραδείγματα.

Η επιτυχία λοιπόν ή η αποτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να κριθεί μόνο σε σχέση, με την πολιτική, ιδεολογική και οικονομική της φυσιογνωμία, άρα και με τις επιδιώξεις που απορρέουν από αυτή.

Άρα αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει, μια ανιστόρητη και επιεικώς ανεδαφική ρητορεία που προεκλογικά και σήμερα, την φετιχοποιεί ως αριστερή αυταπάτη, ταυτίζει κάθε εκδοχή αριστερού πολιτικού προτάγματος με την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Η απαγκίστρωση από μια τέτοια πρόδηλα αυτοκαταστροφική θέση για την αριστερά, αποτελεί άμεση και αδήριτη αναγκαιότητα.

Ανάστροφα αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιτύχει , -σε σχέση με αυτά που επιδιώκει- οικειοποιούμενη την ταμπέλα της αριστεράς ως προϊόντος δωροληψίας, ταυτίζεται το πολιτικό, οικονομικό, ιδεολογικό και αξιακό όριο ενός αριστερού εργατικού προτάγματος με το σοσιαλδημοκρατικό όριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Τελικά η αρνητική αλλά και η θετική φόρτιση με πυρηνική αναφορά τον ΣΥΡΙΖΑ ως "αριστερή κυβέρνηση" της ελπίδας, της καταστροφής ή της αυταπάτης, μικραίνει και φτωχαίνει τον ορίζοντα μιας εργατικής, αριστερής επαναστατικής θεώρησης και πρακτικής, αφού την απομακρύνει περαιτέρω, από την αναγκαιότητα άρθρωσης μια καταφατικής κοινωνικής και πολιτικής πρότασης, διττά απορριπτικής τόσο προς τον νεοφιλελευθερισμό όσο και προς την σοσιαλδημοκρατία.

Ο Γ. Βαρουφάκης "ματώνει" πραγματικά για κάτι που στ' αλήθεια πιστεύει. Για μια Ελλάδα, για μια Ευρώπη, για μια καπιταλιστική ανάπτυξη λελογισμένων και ήπιων αντιθέσεων. Η αυταπάτη του Γ. Βαρουφάκη όσο και αν είναι σεβαστή , παραμένει αυταπάτη.

Είναι ωστόσο παράλογο, μεταφυσικό, και ψευδές , αυτή η αυταπάτη να ονομάζεται και να γίνεται αποδεκτή , από την αριστερά, ως "αριστερή κυβέρνηση". Ως αριστερή διέξοδος στο καπιταλιστικό αδιέξοδο της απόλυτη ανθρώπινης εξαθλίωσης.

Και για αυτή την αποδοχή δεν φταίει φυσικά ο Γ.Βαρουφάκης. Ούτε φυσικά ο Α. Τσίπρας.

Η ευθύνη βαραίνει την εργατική και επαναστατική αριστερά, που σε ακόμη ένα ραντεβού με την ιστορία, έστειλε πάλι, την σοσιαλδημοκρατία.