Η λειτουργία του Traverso Rossa, μεταφέρεται σταδιακά στο νέο site,

# Marxism.

Ωστόσο, το υπάρχον blog και το υλικό που περιέχει, θα παραμείνουν προσβάσιμα.



03 Φεβρουαρίου 2015

Γ. Βαρουφάκης : "Το πρώτο αίμα" -γράφει ο Χρήστος Μιάμης-





Η εκλογική έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, με την σύμπραξη των ΑΝΕΛ, εκφράζει την διαλεκτική μιας καμπής ορόσημο στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, καθώς η συγκεκριμένη κυβέρνηση εμφανίζεται -στο επίπεδο της συγκυρίας- ως μοναδική ελπίδα για τον κόσμο της εργασίας ενώ είναι μονόδρομη επιλογή ώστε να αποτραπεί η ολοσχερής αποσάθρωση του εγχώριου αστικού πολιτικού συστήματος. Αλλαγή φρουράς στην κορυφή, αγωνία, προσδοκίες και ρευστότητα στην βάση.



Ωστόσο δεν πρόκειται για μια αριστερή κυβέρνηση. Για αυτό είναι λάθος να αντιμετωπίζεται ως αριστερή κυβέρνηση. Μπορεί να φαντάζει ριζοσπαστική νέα παρουσία, στα πλαίσια της ΕΕ, που βρίσκεται υπό την απόλυτη ηγεμονία του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, ωστόσο δεν έχει την παραμικρή σχέση ακόμη και με τις πιο πρωτόγονες εκδοχές ενός αριστερού πολιτικού προτάγματος.



Συνεπώς η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε ελπίδα, ούτε καταστροφή , ούτε αυταπάτη. Πρόκειται για  μια κυβέρνηση που προτάσσει ένα αναδομημένο κεϋνσιανισμό στην οικονομία, και μια αναπαλαιωμένη σοσιαλδημοκρατία στην πολιτική, στα χνάρια του Μιτεράν στην Γαλλία ,του Παπανδρέου στην Ελλάδα ή του Γκονζάλες στη Ισπανία. Αυτή ακριβώς την ενότητα πολιτικής και οικονομίας εκπροσωπούν αμφότεροι Τσίπρας και Βαρουφάκης. Τελικά η νέα κυβέρνηση είναι ελπίδα ,καταστροφή ή αυταπάτη, όσο ελπίδα, καταστροφή και αυταπάτη είναι η ίδια η σοσιαλδημοκρατία ως ιστορικό πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα.



Οι άνθρωποι που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, δεν έτρεφαν και δεν τρέφουν καμία αυταπάτη. Τον επέλεξαν ως εκείνη την πολιτική και οικονομική πρόταση, που εκτιμούν ότι μπορεί να προσφέρει στην κοινωνική πλειοψηφία μια ελάχιστη ανακούφιση. Δεν τον ψήφισαν για να βγάλει την χώρα από την ΕΕ και την ΟΝΕ, αλλά για να την κρατήσει εντός με τους λιγότερο επαχθείς όρους. Δεν την ψήφισαν για να φέρει τον σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Αλλά για να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, να αυξήσει το όριο το αφορολόγητου, να άρει την ποινικοποίηση της οφειλής προς το Δημόσιο που τώρα οδηγεί σε κατασχέσεις και φυλάκιση, να δικάσει τους "δοσίλογους", να επαναφέρει τελικά μια νέα αστική κανονικότητα στην καθημερινή ζωή.



Ταυτόχρονα για τον ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούν έκπληξη οι χειρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ στο μέτωπο με την Ευρώπη και τους δανειστές. Ακριβώς γιατί υπάρχει απόλυτη επίγνωση, συνεπώς και καμία αυταπάτη ότι ο μόνος τρόπος αντιπαράθεσης με την ΕΕ, από την στιγμή που δεν αμφισβητούνται τα αρχετυπικά της στοιχεία, είναι η πρόσδεση -μιας χαμηλού βεληνεκούς χώρας- όπως η Ελλάδα, στο άρμα ενός μητροπολιτικού καπιταλιστικού κέντρου που είναι σε θέση να αντιπαρατεθεί με το ηγεμονικό μπλοκ της ΕΕ. Με την αυτονόητη αίρεση, ότι εκτιμάται, ότι αυτή η αντιπαράθεση, εξασφαλίζει τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά του. Οι ΗΠΑ ή η Ρωσία είναι δύο εύγλωττα παραδείγματα.



Η επιτυχία λοιπόν ή η αποτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να κριθεί μόνο σε σχέση, με την πολιτική, ιδεολογική και οικονομική της φυσιογνωμία, άρα και με τις επιδιώξεις που απορρέουν από αυτή.



Άρα αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει, μια ανιστόρητη και επιεικώς ανεδαφική ρητορεία που προεκλογικά και σήμερα, την φετιχοποιεί ως αριστερή αυταπάτη, ταυτίζει κάθε εκδοχή αριστερού πολιτικού προτάγματος με την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Η απαγκίστρωση από μια τέτοια πρόδηλα αυτοκαταστροφική θέση για την αριστερά, αποτελεί άμεση και αδήριτη αναγκαιότητα.



Ανάστροφα αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιτύχει , -σε σχέση με αυτά που επιδιώκει- οικειοποιούμενη την ταμπέλα της αριστεράς ως προϊόντος δωροληψίας, ταυτίζεται το πολιτικό, οικονομικό, ιδεολογικό και αξιακό όριο ενός αριστερού εργατικού προτάγματος με το σοσιαλδημοκρατικό όριο του ΣΥΡΙΖΑ.



Τελικά η αρνητική αλλά και η θετική φόρτιση με πυρηνική αναφορά τον ΣΥΡΙΖΑ ως "αριστερή κυβέρνηση" της ελπίδας, της καταστροφής ή της αυταπάτης, μικραίνει και φτωχαίνει τον ορίζοντα μιας εργατικής, αριστερής επαναστατικής θεώρησης και πρακτικής, αφού την απομακρύνει περαιτέρω, από την αναγκαιότητα άρθρωσης μια καταφατικής κοινωνικής και πολιτικής πρότασης, διττά απορριπτικής τόσο προς τον νεοφιλελευθερισμό όσο και προς την σοσιαλδημοκρατία.



Ο Γ. Βαρουφάκης "ματώνει" πραγματικά για κάτι που στ' αλήθεια πιστεύει. Για μια Ελλάδα, για μια Ευρώπη, για μια καπιταλιστική ανάπτυξη λελογισμένων και ήπιων αντιθέσεων. Η αυταπάτη του Γ. Βαρουφάκη όσο και αν είναι σεβαστή , παραμένει αυταπάτη.



Είναι ωστόσο παράλογο, μεταφυσικό, και ψευδές , αυτή η αυταπάτη να ονομάζεται και να γίνεται αποδεκτή , από την αριστερά, ως "αριστερή κυβέρνηση". Ως αριστερή διέξοδος στο καπιταλιστικό αδιέξοδο της απόλυτη ανθρώπινης εξαθλίωσης.



Και για αυτή την αποδοχή δεν φταίει φυσικά ο Γ.Βαρουφάκης. Ούτε φυσικά ο Α. Τσίπρας.



Η ευθύνη βαραίνει την εργατική και επαναστατική αριστερά, που σε ακόμη ένα ραντεβού με την ιστορία, έστειλε πάλι, την σοσιαλδημοκρατία. 



3 σχόλια:

  • TRASH says:
    4 Φεβρουαρίου 2015 στις 4:15 π.μ.

    -Κορώνα κερδίζουν -γράμματα χάνουμε είναι το ρεζουμέ, ή εγώ κάτι δεν κατάλαβα σωστά;

    Γιατί η κατακλείδα του κειμένου εμπεριέχει ως δεδομένο κάτι το οποίο όχι απλά μένεο να αποδειχτεί, αλλά και όλες οι λογικές αναλύσεις οδηγούν στο συμπέρασμα πως είναι εντελώς εκτός τόπου χρόνου.
    Πως η "εργατική και επαναστατική αριστερά" φέρει κάποιου είδους "ευθήνη" γιατί δεν αξιοποίησε μια "δυνατότητα" την οποία στην πραγματικότητα δεν είχε ποτέ.

    Λες και φταίει η "εργατική και επαναστατική αριστερά" για την μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας μετά το '90 και κυρίως μετά την περίοδο Σιμήτη, ή για την ραγδαία συντηρητικοποίηση που ακολούθησε το "μνημόνιο".

    Λες και είχε ποτέ η εργατική και επαναστατική αριστερά την δυνατότητα ή τα μέσα για να επιβάλει καν την δική της αντζέντα προς συζήτηση, και παραχώρησε οικοιοθελώς την δυνατότητα αυτή στην σοσιαλδημοκρατία όπως προκύπτει από τον επίλογο του κειμένου.

    Εκτός εάν με τον όρο "εργατική και επαναστατική αριστερά" καταλαβαίνουμε εντελώς διαφορετικά πράγματα.

  • Unknown says:
    4 Φεβρουαρίου 2015 στις 11:04 μ.μ.

    Κατάλαβες ολόσωστα. Απλά έντεχνα παρέλειψες το κριτήριο που είναι εντελώς φανερό στο κείμενο. Το κριτήριο που αφορά στο να σταματήσει επιτέλους η φαρσοκωμωδίας της δήθεν αποκάλυψης της μη αριστεροσύνης του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το πραγματικό ερώτημα είναι να αποδειχθεί στην πράξη τι σήμαίνει στο σήμερα εργατική, αριστερή και επαναστατική πολιτική πρόταση.

    Που δεν είναι φυσικά η υπόκλιση στα 751 ευρώ του ΣΥΡΙΖΑ ή η υπεράσπιση των συνδικαλιστικών νόμων του ΠΑΣΟΚ από την δεκαετία του 80, ως αντίβαρο απέναντι στο μνημόνιο.

    Χωρίς "αριστερή στροφή" , στην επανα-οικειοποίηση του μαχόμενου επαναστατικού μαρξισμού απο τον κόσμο της εργασίας, και το άνοιγμα επιτέλους της συζήτησης για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, που συνδέεται με την διάλυση της εργοδοτικής, συνδικαλιστικής και εν τέλει αστικής γραφειοκρατίας των ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ, δεν θαγίνει ποτέ δυνατί η δημιουργία ενός ολιστικά διαφορετικού παραδείγματος στο εργατικό κίνημα, στην θεωρία, στην πολιτική, στην ιδεολογία .

    Τα τελευταία 35 χρόνια, και ειδικά τα τελευταία 5 χρόνια, η εργατική επαναστατική αριστερά, έλαμψε δια της ακινησίας της.

    Το να κοροϊδευεις τον Τσίπρα και την παρέα του είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να έχεις εγκαίρως κλείσει τον δρόμο στην σοσιαλδημοκρατία που θα οδηγήσει την εργατική τάξη σε άλλη μια ιστορική ήττα.

    Αν εσυ είσαι ευχαριστημένος με την επαναστατική αριστερά που έχουμε και που εν τέλει είμαστε, είναι αλήθεια ότι έχουμε τελείως διαφορετική θεώρηση και για τον μαρξισμό και για την εργατική πολιτική.

  • TRASH says:
    6 Φεβρουαρίου 2015 στις 11:56 μ.μ.

    " ειδικά τα τελευταία 5 χρόνια, η εργατική επαναστατική αριστερά, έλαμψε δια της ακινησίας της."
    Θα μπορούσα να αρχίσω να σου αναφέρω εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες μικρούς και μεγάλους αγώνες που έγιναν αυτά τα πέντε (για να μην αναφέρω τα 35) χρόνια, εάν δεν ήμουν σίγουρος πως εσύ ειδικά τους γνωρίζεις.

    Θα μπορούσα να αναφέρω επίσης τις εκατοντάδες δικαστικές διώξεις ή απολύσεις που ήταν το τίμημα αυτών των αγώνων, μόνο την τελευταία πενταετία, αλλά είμαι σίγουρος πως τις γνωρίζεις και αυτές.

    Αφού λοιπόν λύσαμε το ζήτημα του εάν η επαναστατική-εργατική αριστερά περιορίστηκε αυτά τα χρόνια στο να κοροϊδεύει τον Τσίπρα που κορόϊδευε τον κόσμο, ας ξαναγυρίσουμε στο ζητούμενο.

    Είχε την δυνατότητα η πρωτοπορεία αυτή από μόνη της να αλλάξει τον ρου των γεγονότων, ώστε να φέρει και "ευθήνη";
    Κατά γενική ομολογία σαφώς και όχι. Πολέμαγε με σφεντόνες εναντίον πυραύλων.
    Ο εχθρός είχε με το μέρος του, την κυρίαρχη ιδεολογία, μια συντριπτική προπαγανδιστική μηχανή, και όπου αυτά δεν έφταναν υπήρχαν οι απολύσεις, τα ΜΑΤ, τα δικαστήρια.
    Και αυτά τα γνωρίζεις όμως.

    Οπότε το συμπέρασμα που βγάζω εγώ είναι πως τόσο στο ρεζουμέ, όσο και στην πιο πάνω απάντηση σου, συγχέονται η επαναστατική βούληση που είναι υποκειμενικό ζήτημα της οργανωμένης πρωτοπορείας, με την επαναστατική δυνατότητα που είναι ζήτημα βούλησης της τάξης, και η οποία εκ των πραγμάτων δεν αχνοφάνηκε καν τα προηγούμενα χρόνια. Μάχες οπισθοφυλακών δώσαμε για να σώσουμε ότι μπορούσε να σωθεί. Και οι μάχες αυτές ίσως απαιτούν και περισσότερο ηρωισμό κάποιες φορές.
    Υ.Γ.
    Η ερωτησή εάν είμαι ευχαριστημένος δεν έχει κάποιο νόημα. Ποτέ κανείς κομμουνιστής δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ευχαριστημένος από τον εαυτό του, από θέση αρχής. Οφείλει συνεχώς να βελτιώνεται, τόσο ο ίδιος, όσο και η συλλογικότητα του.
    Αυτό όμως δεν μπορεί (ούτε πρέπει) να σημαίνει και ισοπέδωση των πάντων.

Δημοσίευση σχολίου

1. Αναδημοσιεύονται όλα τα σχόλια , που ο συγγραφέας τους, χρησιμοποιεί τουλάχιστον, ψευδώνυμο.

2. Δεν αναδημοσιεύονται υβριστικά σχόλια

3. Αποκλείονται ρατσιστικά, φασιστικά και κάθε είδους εθνικιστικά σχόλια.

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.