Το αριστερό μνημόνιο και το τέλος των ψευδαισθήσεων // γράφει ο Βαγγέλης Ζέρβας //

1. Κάποια μέτρα.....

Το βράδυ της 13ης Αυγούστου μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της 14ης η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κάλεσε αιφνιδιαστικά συνεδρίαση στην βουλή. Ακολούθησε μία συνεδρίαση παρωδία (1) και μέχρι το πρωί-με ορισμένους απο τους εθνοπατέρες να κοιμούνται πάνω στα έδρανα περιμένοντας την ψηφοφορία- το νέο μνημόνιο της αριστεράς είχε πάρει την έγκριση 222 βουλευτών μαζί με την ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Λίγες μέρες αργότερα, ο πρωθυπουργός προκήρυξε-σε συντονισμό και συννενόηση με την Ε.Ε- και εκλογές εξπρές (για να μην προλάβει να καταλάβει ο κόσμος τι έχει κάνει). Έτσι μπήκε και το τυπικό-γιατί το πραγματικό είχε ξεκαθαρίσει πολύ πρίν- τέλος των ψευδαισθήσεων όχι πια μόνο για τα παραδοσιακά αστικά κόμματα αλλά ιδιαίτερα για την αριστερή εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας που ζήσαμε ως κυβέρνηση τους τελευταίους μήνες (μαζί με τους δεξιούς συμμάχους της). 

Τις τελευταίες εβδομάδες, απο την ψήφιση των προαπαιτουμένων και μετά, πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν να συγκρίνουν τα μέτρα με την παρουσία της κυβέρνησης της αριστεράς, η οποία δεν θα έπρεπε να πέσει επειδή αναγκάστηκε να εφαρμόσει “κάποια μέτρα” (2). Ήδη σε ευρύτερα στρώματα εργαζομένων επιχειρείται να καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι ναι μεν έχουμε μνημόνιο, αλλά είναι διαφορετικό, λίγο έως πολύ καλύτερο απο τα προηγούμενα η το καλύτερο που μπορούμε να έχουμε (λόγω της .....σκληρής διαπραγμάτευσης και της μη ύπαρξης εναλλακτικής) και ότι στο μέλλον η αριστερά είναι εγγύηση για την...δίκαιη εφαρμογή του. Η ερμηνεία και θέση για το πακέτο των αντεργατικών μέτρων της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας (που μετατράπηκε τώρα σε δεξιά) είναι λοιπόν σημαντική για την αποκάλυψη της χυδαίας προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ στην εργατική τάξη και τα λαικά στρώματα. Και μπορεί να δείξει πολλά και για τα γενικότερα σχέδια που ετοιμάζονται.

2. Αριστερό μνημόνιο: Το πιο όμορφο μνημόνιο που έζησε μέχρι τώρα η Ε.Ε και η Ελληνική αστική τάξη.

Το μνημόνιο αποτελεί-χωρίς καμία υπερβολή-μια πραγματική καταιγίδα αντεργατικών μέτρων, μια χωρίς όρια επίθεση στην εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα που παραπαίουν ήδη απο τα προηγούμενα μνημόνια. Ταυτόχρονα, όπως αναφέρει ξεκάθαρα το κείμενο του (4), αποτελεί μια δικαίωση όλων των μνημονίων και των πολιτικών που ασκήθηκαν τα τελευταία χρόνια: "Για τη διόρθωση των ακραίων ανισορροπιών στα δημόσια οικονομικά κατά τα τελευταία χρόνια, απαιτήθηκε μια άνευ προηγουμένου προσαρμογή και θυσίες από την Ελλάδα και τους πολίτες της. Τα δημόσια ελλείμματα έχουν μειωθεί σημαντικά σε σύγκριση με την προ κρίσης περίοδο" (σελ 87). Και αυτό γίνεται όχι μόνο για συμβολικούς λόγους (διαβεβαιώσεις προς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς τύπου Ε.Ε-ΔΝΤ αλλά και πρός το εσωτερικό) αλλά γιατί η ίδια η συμφωνία είναι στην πραγματικότητα το τελευταίο (μέχρι τώρα) στάδιο μιάς ενιαίας πορείας στην οποία εντάχθηκαν όλα τα αστικά κόμματα, δεξιά και αριστερά (με τους νεοναζί να μένουν σαν εφεδρεία, αφού το εγχείρημα για αναβάθμιση και ένταξη τους απέτυχε το 2013). Για αυτό εξάλλου είναι κατοχύρωση και συμπλήρωμα των δύο προηγούμενων, που θα καλύψει και όσα μέτρα δεν καλύφθηκαν στο παρελθόν-πέρα απο τα νέα μέτρα που φέρνει-. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αγορά εργασίας: "Οι αλλαγές στις πολιτικές για την αγορά εργασίας δεν θα πρέπει να συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής, ασύμβατα με τους στόχους της προώθησης μιας βιώσιμης και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξης" (σελ 98). 

συνεχίστε  http://praxisreview.gr/index.php/2015-04-20-20-06-27/66-2015-08-23-19-50-28

Πηγή  : http://praxisreview.gr