Η καπιταλιστική δημοκρατία, ως μη δημοκρατία // γράφει ο Χρήστος Μιάμης //

Αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο αποτέλεσε, ένα μεταφρασμένο άρθρο του Μίκαελ Λεβύ, από τον Γ. Χατζηδημητράκη, Ευρώπη: Μια «χαμηλής έντασης» δημοκρατία, στα “Ενθέματα” της κυριακάτικης Αυγής, την Κυριακή 8 Αυγούστου 2015] .

Στο συγκεκριμένο κείμενο ο Μ. Λεβύ, χαρακτηρίζει το μοντέλο δημοκρατίας στον σύγχρονο καπιταλισμό, ως δημοκρατία “χαμηλής έντασης”. Ως ένα πρόταγμα δημοκρατίας, που βρίσκεται εγκλωβισμένο, υπό την ηγεμονία της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας, στα ασφυκτικά πλαίσια που τίθενται από την κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγμάτωση των όρων αυτής.

Πρόκειται για έναν ιδεότυπο, που συναντάται ευρέως, και ο οποίος άπτεται της μυθικής, μη πραγματικής διάστασης μεταξύ καπιταλισμού και δημοκρατίας. Ένας ιδεότυπος σύμφωνα με τον οποίο, καπιταλισμός και δημοκρατία, βρίσκονται σε μια διαρκή αντιπαράθεση , εντός του πλαισίου μιας κατάστασης εξαίρεσης, που αναιρεί τους όρους της καπιταλιστικής κανονικότητας, της οποίας η δημοκρατία, αποτελεί αναπόσπαστη και ζωογόνος πλευρά.

Το αρχετυπικό σφάλμα αυτής της ανάγνωσης, έγκειται στον τρόπο σύλληψης της καπιταλιστικής κανονικότητας, όπως και της κατάστασης εξαίρεσης ως αέναης ανακατασκευής της κανονικότητας. Καθώς στον σύγχρονο ολοκληρωτικό καπιταλισμό, δεν διενεργείται μια άνιση μάχη μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και δημοκρατίας, εντός μιας κατάστασης εξαίρεσης που έχει έξωθεν επιβληθεί διαρρηγνύοντας τον πυρήνα της κανονικότητας, αλλά ανάστροφα, στα πλαίσια μιας μη πραγματικής κατάστασης εξαίρεσης, προτάσσεται ένα μη πραγματικό μοντέλο δημοκρατίας, ως διττή αναπαράσταση των όρων της κανονικότητας, και ως διαδικασία επαναπροσδιορισμού των προϋποθέσεων της κυριαρχίας που την ορίζουν.

 

συνεχίστε https://viralmarxism.wordpress.com/2015/08/09/%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CF%89%CF%82-%CE%BC%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF/

 

Πηγή : https://viralmarxism.wordpress.com/