Οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη και η ελπίδα πέρα από τα μνημόνια και τα αντιμνημόνια // γράφουν, Βαγγέλης Ζέρβας - Χρήστος Μιάμης //

1. Η κατάρρευση της αντιμνημονιακής αφήγησης

Είναι φανερό ότι κεντρικό ζήτημα όλης της περιόδου που ξεκίνησε στις 25 Ιανουαρίου είναι η κατάρρευση της αντιμνημονιακής συγκυβέρνησης και η υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε τον Γενάρη με μαζική εκλογική στήριξη (σχεδόν με αυτοδυναμία) και με ένα πρόγραμμα που υποσχόταν την κατάργηση των μνημονίων και της λιτότητας. Μια κυβέρνηση που υποστηρίχτηκε από την πλειοψηφία της εργατικής τάξης αλλά και σημαντικό μέρος των μικροαστικών στρωμάτων, που, αηδιασμένα από το παλιό και φθαρμένο αστικό πολιτικό προσωπικό, έδωσαν την ψήφο τους στον ΣΥΡΙΖΑ με την προσδοκία και την ελπίδα ότι στην έρημο της αντεργατικής λαίλαπας των μνημονίων κάτι θα μπορούσε να αλλάξει.

Η πραγματικότητα αποδείχτηκε διαφορετική. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατέληξε τελικά, με την υποστήριξη ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού, στο τρίτο μνημόνιο και στη συνέχεια έχασε την πλειοψηφία στη βουλή και προκήρυξε εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάστηκε και από το καλοκαίρι και μετά αποχωρούν καθημερινά ολόκληρες οργανώσεις, τμήματα οργανώσεων και κομματικών επιτροπών και μεμονωμένα μέλη ενώ το κλίμα είναι βαρύ και για όσους μένουν. Στα λαϊκά στρώματα που υποστήριξαν την κυβέρνηση αυτές οι εξελίξεις σκορπίζουν σύγχυση και απογοήτευση. Αλλά και σε πολλούς που δεν υποστήριζαν την κυβέρνηση αλλά τηρούσαν στάση κριτικής στήριξης η ανοχής, θεωρώντας ότι θα κάνει ενδεχομένως κάτι διαφορετικό, τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι χώροι όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που στην πράξη λειτουργούσαν σαν ένα πολιτικό συνεχές του ΣΥΡΙΖΑ διασπώνται και αυτοί, επηρεασμένοι από το ντόμινο των εξελίξεων στο κυβερνητικό κόμμα (ίδρυση της Λαϊκής Ενότητας).

Η αντιμνημονιακή αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και των ΑΝΕΛ και πολλών άλλων μικρότερων σχηματισμών) παρουσιαζόταν ως η βασική εναλλακτική στα μνημόνια και τις πολιτικές τους, από το 2010. Και ήταν αυτή η αφήγηση που, όταν εξαντλήθηκαν οι δυνατότητες του παλιού αστικού πολιτικού προσωπικού να διαχειριστεί τα μνημόνια, ήρθε στο προσκήνιο, διεκδίκησε και τελικά κέρδισε τις εκλογές στις 25 Γενάρη. Η κατάρρευση της, μαζί με την επερχόμενη εφαρμογή του τρίτου μνημονίου συμπαρασύρει όλη την βασική διαιρετική τομή (μνημόνιο/αντιμνημόνιο), που κυριάρχησε σε όλη την μέχρι τώρα περίοδο της κρίσης. Βέβαια το οριστικό τέλος θα γραφτεί με το εκλογικό αποτέλεσμα στις 20 Σεπτέμβρη, που θα επικυρώσει την δημιουργία ενός μεγάλου συνασπισμού που θα προσπαθήσει να υλοποιήσει τον νέο γύρο επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα. Απλά στις εκλογές θα ξαναμοιραστούν αρμοδιότητες ανάμεσα στα πέντε μνημονιακά κόμματα που το βράδυ της 13ης με 14^η Αυγούστου ψήφισαν μαζί τα μέτρα στη βουλή.

Πως φτάσαμε λοιπόν ως εδώ; Πως μια κυβέρνηση που από αντιμνημονιακή κατέληξε να υπογράφει το τρίτο μνημόνιο που συμπεριλαμβάνει και ότι δεν πρόλαβαν να κάνουν τα προηγούμενα; Πώς από την ελπίδα που έρχεται καταλήξαμε στον νέο γύρο επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα; Πως από τους πύρινους λόγους της αριστεράς και των αντιμνημονιακών ΑΝΕΛ φτάσαμε στις θλιβερές προσπάθειες κοροϊδίας της εργατικής τάξης με τα προεκλογικά καραγκιοζιλίκια περί μνημονίων που είναι καλύτερα από τα προηγούμενα και παράλληλων αριστερών προγραμμάτων που δήθεν θα αντιστρέψουν τις συνέπειες των αντεργατικών μέτρων; 

συνεχίστε στο http://praxisreview.gr/index.php/2015-04-20-20-06-27/68-20

Πηγή : http://praxisreview.gr