Το ΟΧΙ που ήταν ΝΑΙ

Η αποστέωση της πολιτικής ανάλυσης από το θεωρητικό της πλαίσιο, η τεχνητή διάρρηξη της στρατηγικής προοπτικής από τις τακτικές επιλογές, όπως και η αδυναμία πρόσληψης του οντολογικού βάρους του συσχετισμού δύναμης, αποτελούν εκφάνσεις αλλά και όροι ανάδυσης μιας αριστερής αφήγησης που αποπειράται να στριμώξει την ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος στα ασφυκτικά όρια, του διηνεκούς της, συμβιβασμού.

Η μυθοπλασία που εμφάνιζε τον ΣΥΡΙΖΑ ως κοινωνικό και πολιτικό διακύβευμα που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις, να ανοίξει δρόμους αρραγούς έκφρασης των εργατικών συμφερόντων, δεν αποτέλεσε ποτέ, πραγματική πιθανότητα. Με την έννοια, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό μόρφωμα και ως πολιτική και οικονομική πρόταση, εμφιλοχωρούσε αδιάλειπτα εντός του πλαισίου που οριζόταν από την οντολογική και μορφολογική εκφορά του καθεστώτος της καπιταλιστικής κυριαρχίας, ενώ ταυτόχρονα αναδείχθηκε- ως αντιφατικό αποκρυστάλλωμα των κοινωνικών και οικονομικών αντιθέσεων του συστήματος- σε μονόδρομη λύση σταθεροποίησης του ελληνικού καπιταλισμού όπως και σε μέσο εξασφάλισης, των όρων διαιώνισης του πολιτικού και οικονομικού σχεδιασμού των εγχώριων και ευρωπαϊκών καπιταλιστικών ελίτ.

συνεχίστε Praxis