Πότε θα κάνει ξαστεριά ;

Αυτό το σύνθημα έγραφε ένα πλακάτ στο σύνταγμα την 28η Οκτώβρη , την μέρα που οι εργαζόμενοι και η νεολαία κατέλαβαν τους δρόμους και εκδίωξαν του «επίσημους», το αστικό πολιτικό προσωπικό, του εκπροσώπους μιας καθεστηκυίας τάξης που έχει από καιρό απολέσει κάθε κοινωνική νομιμοποίηση. «Πότε θα κάνει ξαστεριά» είναι το ερώτημα μιας ολόκληρης κοινωνίας που ασφυκτιά από την ολόπλευρη, συντριπτική καταπίεση, ανελευθερία και εξαθλίωση που επιβάλλει μια κοινωνικά έκπτωτη κυβέρνηση στην υπηρεσία ενός κεφαλαίου που προσπαθεί να διασωθεί εκμαυλίζοντας εργαζόμενους και νεολαία.

Απέναντι στις δακρύβρεχτες δηλώσεις του αστικού πολιτικού προσωπικού και την προπαγάνδα των εντεταλμένων ΜΜΕ περί αμαύρωσης της εθνικής επετείου, οι εργαζόμενοι και η νεολαία ματαίωσαν τις φασιστικές, μιλιταριστικές παρελάσεις, διαδηλώνοντας την βούληση της κοινωνικής πλειοψηφίας να απελευθερωθεί από τον βρόγχο του αστικού πολιτικού συστήματος που διαλύει και συντρίβει ανθρώπινες ζωές. Κομματικά, θρησκευτικά και στρατιωτικά ιερατεία υπό το βάρος της κοινωνικής βούλησης αποχώρησαν από τα «ταξικά θεωρεία» τους, την ίδια στιγμή που εργαζόμενοι και νεολαία ανακαταλάμβαναν τον δημόσιο κοινωνικό και πολιτικό χώρο. Ήταν εξέγερση, μια εξέγερση τροχιοδεικτική βολή ενός μέλλοντος απελευθέρωσης που απειλεί να συμπαρασύρει στο διάβα του το καπιταλιστικό παρόν της βίας και της εξαθλίωσης.

Τόσο η 48ωρη απεργία όσο και τα γεγονότα στις παρελάσεις σε όλη την Ελλάδα, αποδεικνύουν ότι αστική τάξη και συνολικά ο αστικός συνασπισμός εξουσίας αν και έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να καθυποτάξει και να αφυδατώσει από κάθε εξεγερσιακή βούληση και στοχοθεσία την κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά, δεν είναι σε θέση ακόμη τουλάχιστον, να τιθασεύσει την αυξανόμενη κοινωνική οργή και αμφισβήτηση. Μια άναρχη, αδόμητη, ασυγκρότητη κοινωνική οργή που αναζητά τρόπους, διαδικασίες και μορφές έκφρασης εκτός και σε ρήξη με το αστικό πολιτικό σύστημα, τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και την αστική δημοκρατία. Οι αστικές κάλπες είναι πολύ μικρές για να χωρέσουν έναν κόσμο που ανυπότακτα μάχεται και αμφισβητεί το κοινωνικό status quo, παρά τις επιδιώξεις του αστικού πολιτικού προσωπικού.

Το κοινωνικό και πολιτικό χνάρι που έχουν αφήσει οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες της τελευταίας διετίας έχει αλλάξει καθοριστικά την φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας, έχει εκφράσει με ολιστικό τρόπο μια εκκωφαντική άρνηση προς το υφιστάμενο κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, χωρίς ωστόσο να έχει καταστεί ακόμη εφικτό, αυτή η άρνηση να μετατραπεί σε καταφατική πολιτική πρόταση υπέρβασης του καπιταλιστικού κοινωνικού υποδείγματος σε πολιτικό, ιδεολογικό, οικονομικό ακόμη και πολιτισμικό επίπεδο. Κάτι που απαιτεί την διαλεκτική συνέργεια αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών, απαιτεί δηλαδή την γέννηση ενός μαζικού πλειοψηφικού κοινωνικοπολιτικού ρεύματος που ως απόσταγμα μιας πρωτόλειας άρνησης της καπιταλιστικής κρίσης που το γέννησε, θα δημιουργήσει το ίδιο τους όρους μιας καθολικής κοινωνικής τομής, μιας κοινωνικής και πολιτικής επανάστασης που θα σπάσει τις κόκκινες ζώνες του παλιού κόσμου και θα χαράξει μια πορεία πλήρους κοινωνικής απελευθέρωσης.

Σε αυτή την πορεία αποκαθήλωσης του παλιού κόσμου, είναι τελείως απαραίτητο το εργατικό κίνημα, το κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο να διαρρήξει του δεσμούς του με τον ρεαλιστικό, ηττημένο «αντισυστημισμό» της καθεστωτικής αριστεράς στην κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική εκδοχή της, να ξεμπερδεύει δηλαδή με την αριστερή χίμαιρα περί επιστροφής σε μια προηγούμενη φάση καπιταλιστικής ευημερίας και να θέσει τις βάσεις επαναστατικής πολιτικής και οργανωτικής έκφρασης της εργατικής χειραφέτησης. Ένα δύσκολο εγχείρημα, καθώς αφορά στον οριστικό απεγκλωβισμό κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων από αριστερές θεωρήσεις που έχουν υποτάξει τον σκοπό στα μέσα, έχουν δηλαδή μετατρέψει το απελευθερωτικό κομμουνιστικό πρόταγμα, σε μια ακίνδυνη φενάκη, σε μια ανεφάρμοστη ουτοπία, θυσιάζοντάς το, στο βωμό της επιβίωσης και αναπαραγωγής ενός μοντέλου αριστεράς που με επιμέρους διαφοροποιήσεις αποτελεί γιατί επιλέγει να αποτελεί, πλευρά του αστικού πολιτικού συστήματος , ως αριστερό του άλλοθι.

Αν υπάρχει ένα κοινωνικό και πολιτικό ζητούμενο, αν αναδύεται ένα πυρηνικό ερώτημα είναι αν θα καταστεί εφικτό οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που απελευθερώνονται από την αστική αφήγηση, που έρχονται σε ρήξη με τον αστικό-καπιταλιστικό κόσμο, να αποτελέσουν ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα που θα πυροδοτήσει μια ολοκληρωτική αλλαγή, μια επαναστατική φυγή προς μια κοινωνία απελευθέρωσης. Μια τέτοια κοινωνική εξέλιξη προϋποθέτει την πολιτική συγκρότηση και ενοποίηση όλων των διάσπαρτων επαναστατικών δυνάμεων της εργατικής χειραφέτησης, ως οργανική πλευρά ενός εργατικού κοινωνικού ρεύματος που η πολιτική του πρόταση θα απαιτεί ένα παρόν χωρίς την διαμεσολάβηση των αστικών πολιτικών θεσμών και της αστική πολιτικής, κυοφορώντας ένα μέλλον απελευθερωμένο από τα καπιταλιστικά δεσμά του κέρδους και της αγοράς. Τότε ίσως βρει και την πολιτική του δικαίωση, ίσως βρει την ιστορική του απάντηση, το ερώτημα στο πλακάτ του διαδηλωτή :Πότε θα κάνει ξαστεριά ;