Η κυβέρνηση απειλεί με δημοψήφισμα, η δική μας απάντηση, Εργατική δημοκρατία

traversorossa: ένα πρώτο σχόλιο για τις κυβερνητικές εξαγγελίες περί δημοψηφίσματος. Θα επανέλθουμε με εκτεταμένη και συγκεκριμένη θέση


Η τελευταία μεγαλειώδης ιδέα του πολιτικού επιτελείου του ΠΑΣΟΚ είναι η διενέργεια δημοψηφίσματος με το ευφυές ερώτημα (όπως διακινείται τουλάχιστον) ναι η όχι στην διαγραφή των 100 δις ευρώ ; Δύσκολο ερώτημα και δεν αστειεύομαι… Για να δούμε λίγο ποιος θα μπορούσε να ψηφίσει ναι ;

● Όλοι εκείνοι που βλέπουν λύση στην καπιταλιστική κρίση μέσα από τον αστικό πολιτικό δρόμο, εντός της ΕΕ και της ΟΝΕ. Λογικό μιας και αυτό το κοινωνικό κομμάτι αποτελεί σύμμαχο παράγοντα της αστικής πολιτικής διαχρονικά αλλά και σε συνθήκες κρίσης.

● Όλοι αυτοί που εδώ και δύο χρόνια γράφουν, μιλάνε, φτιάχνουν ντοκιμαντέρ όπου ζητάνε με τα επιτάσεως την διαγραφή του απεχθούς χρέους. Οικονομολόγος δεν είμαι αλλά υποθέτω ότι μέσα σ’ αυτά τα 100 δις θα υπάρχουν και κάποια επαχθή. Εκτός και αν είναι τόσο προβοκάτορες και εμπαθείς οι πασόκοι που διαγράφουν μόνο τα «νομίμως οφειλόμενα». Δύσκολο μου φαίνεται να έκαναν τόσο επαγγελματική δουλειά. Υποθέτω λοιπόν ότι οι θιασώτες της ΕΛΕ, μπορούν να παραβλέψουν το ατόπημα ότι δεν έγινε δεκτό το αίτημα τους για δημιουργία επιτροπής λογιστικού ελέγχου, και να προχωρήσουν στην υπερψήφιση έστω μέρους της πολιτικής τους πρότασης. Για τα υπόλοιπα βλέπουμε. Άλλωστε η αστική πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού οπότε ας δείξουν κατανόηση. Δεν είναι και εύκολο να υλοποιήσει μια αστική κυβέρνηση το ρηξικέλευθα αντικαπιταλιστικό αίτημα της διαγραφής όλου του επαχθές χρέους. Ίσως αργότερα…

Ποιοί θα μπορούσαν να πουν όχι ;

● Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που σε αυτή την φάση βάζουν το «επαναστατικό μεταβατικό αίτημα» εξόδου της Ελλάδας μόνο από το ευρώ που λογικά πρέπει να ψηφίσουν κατά της διαγραφής τους χρέους έτσι ώστε αυτό να οδηγήσει δια της επαγωγής καταρχήν σε χρεοκοπία και στην συνέχεια έξοδο από το ευρώ. Μετά επιστροφή στην δραχμή ή θα φτιαχτεί κάποιο άλλο νόμισμα, και θα ξαναβαδίσουμε στον τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό με ανάπτυξη για τον λαό και τον τόπο. Γιατί το πρόβλημα μας είναι πρόβλημα ως γνωστόν ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και όχι παραγωγικών σχέσεων και άρα πολιτικής εξουσίας. Λεπτομέρειες… Λοιπόν οι μαχητές κατά του ευρώ θα καταφέρουν καταψηφίζοντας την διαγραφή του χρέους να ανοίξουν τον δρόμο για την λαϊκή κυριαρχία που θα βγάλει την χώρα από την ΕΕ και θα την οδηγήσει στο σοσιαλισμό. Ενδιαφέρουσα προοπτική αλλά μάλλον πάσχει στην παντελή έλλειψη πολιτικής γραμμής. Χωρίς αλλαγή πολιτικής εξουσίας , χωρίς εργατική εξουσία όλα τα παραπάνω λογιστικά αιτήματα είναι ένα άδειο πουκάμισο. Οικονομίστικος ρεφορμισμός που στο ζήτημα της πολιτικής εξουσίας παραπέμπει στο επέκεινα, ενώ οι εμπνευστές του εύχονται να μην έρθει εκείνη η αποφράδα μέρα που θα αναγκαστούν να πάρουν θέση : με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες;

Λοιπόν για να σοβαρευτούμε και δεδομένου ότι όλοι αυτοί μέχρι να αντιληφθούν τι συμβαίνει-αν θεωρήσουμε ότι θα προχωρήσει η εξαγγελία της κυβέρνησης- θα έχει χαθεί πολύτιμος πολιτικός χρόνος, ίσως θα ήταν δόκιμο να επιχειρηθεί μια συνολική αλλαγή της ατζέντας. Να επιχειρηθεί από τα κάτω από τις διάσπαρτες και συγκροτημένες δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς, από τους αγωνιστές των κινημάτων, από εργαζόμενους, ανέργους, νεολαία και μετανάστες να αλλάξει ριζικά το πολιτικό δίλλημα.

Δύο απλές σκέψεις :

→ Να αρνηθούμε να συμμετάσχουμε σε ένα στημένο δημοψήφισμα επιβεβαίωσης της κυριαρχίας της μια ή της άλλης πλευράς της αστικής πολιτικής. Να απορρίψουμε τα αστικά πολιτικά διλλήματα, να μην πάρουμε θέση για του όρους και τους τρόπους εξαθλίωσης της ζωής μας, να συγκρουστούμε με την σύγχρονη «πολιτική βία και νοθεία» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ,

→ Να γίνουν λαϊκές-εργατικές συνελέυσεις σε κάθε πόλη, σε κάθε πλατεία με ένα και μοναδικό ερώτημα :"να φύγει η κυβέρνηση και να πάρουν την εξουσία οι εργαζόμενοι ή να μείνει αυτή η κυβέρνηση δηλαδή αυτή η πολιτική εξουσία που με διαγραφή ή μη του χρέους, εντός ή εκτός του ευρώ θα συνεχίσει να εξαθλιώνει τις ζωές της κοινωνικής πλειοψηφίας";

Εργατική δημοκρατία παντού, εργατική δημοκρατία με ελεύθερη πολιτική έκφραση του κόσμου της δουλειάς, της νεολαίας των απόκληρων αυτού του κόσμου.
Απέναντι στα κίβδηλα αστικά δίπολα , απέναντι στην κίβδηλη δημοκρατία των αστών, ας αντιτάξουμε την πραγματική δημοκρατία, την δημοκρατία των εργατών, την δημοκρατία των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου, την δημοκρατία των καταπιεσμένων και των αόρατων αυτού του κόσμου, την δημοκρατία αυτών που δεν έχουν φωνή, τη δημοκρατία αυτών που δεν έχουν τίποτα κι όμως έχουν να κερδίσουν ένα κόσμο ολόκληρο.