Εκλογείς ή εργάτες ;

Πηγή :Κόντρα

Είναι πραγματικά πρόκληση αυτό που συμβαίνει στο χώρο της καθεστωτικής αριστεράς με την εκλογολογία.

Ο Περισσός μετέτρεψε την παναττική απεργία της 17ης Γενάρη, η οποία υποτίθεται ότι έγινε για αλληλεγγύη στους απεργούς της Χαλυβουργίας, σε κομματική προεκλογική φιέστα, με βασικά συνθήματα «Κάτω η κυβέρνηση – Εκλογές τώρα».

Ο Τσίπρας «χτυπιέται» όπου βρεθεί κι όπου σταθεί ζητώντας εκλογές, επισείοντας τον κίνδυνο μιας κοινωνικής έκρηξης. Ζητά εκλογές για να εκτονωθεί η λαϊκή οργή!

Και οι μεν και οι δε βάζουν τον κόσμο σ’ ένα καινούργιο «τριπάκι». Δεν απέδωσαν τίποτα οι 24ωρες και 48ωρες απεργίες, δεν απέδωσαν τίποτα οι μούντζες και τα «ουστ!» στις πλατείες, δεν απέδωσαν τίποτα τα «δεν πληρώνω τα χαράτσια», τι έμεινε; Οι εκλογές.

Διαφωνούν, βέβαια, στην προπαγάνδα, καθώς ο Τσίπρας ονειρεύεται «αριστερή κυβέρνηση» αρπάζοντας από τον Σαμαρά το μπόνους των 50 εδρών, ενώ η Παπαρήγα διευκρινίζει με μετριοφροσύνη ότι τα πράγματα δεν είναι μεν ώριμα για αλλαγή και λαϊκή εξουσία, είναι όμως ώριμα για μια αδύναμη κυβέρνηση που δεν θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει!

Και οι μεν και οι δε λένε εν γνώσει τους ψέματα. Γιατί και ο Τσίπρας ξέρει πολύ καλά ότι δεν υπάρχει περίπτωση να εκθρονίσει τη ΝΔ από την πρώτη θέση και η Παπαρήγα ξέρει ότι καθόλου αδύναμη δεν θα είναι η όποια κυβέρνηση, ακόμη κι αν είναι συμμαχική. Πιο αδύναμη πολιτικά κυβέρνηση από τη σημερινή συγκυβέρνηση Παπαδήμου αποκλείεται να υπάρξει, αυτό όμως δεν την εμποδίζει σε τίποτα να προετοιμάζει το αλυσόδεμα του ελληνικού λαού για δεκαετίες.

Η τακτική αυτή είναι απολύτως λογική για τα δυο κόμματα. Πιστά στον αστικό κοινοβουλευτισμό, κρίνουν ότι τώρα είναι η ευκαιρία ν’ ανεβάσουν τα ποσοστά τους.

Για τους εργάτες, όμως, εργαζόμενους και άνεργους πόσο λογικό είναι να μετατραπούν σε ψηφοφόρους, εναποθέτοντας για μια ακόμη φορά τις ελπίδες τους στην κάλπη, που πάντοτε τους συμπεριφέρεται σαν τη χειρότερη ρουφιάνα;

Δεν θα είναι καθόλου παράλογο να συμβεί και πάλι αυτό. Γιατί το κενό εργατικής πολιτικής είναι τεράστιο και πολύχρονο. Κενό όχι μόνο στο «καθαρό» πολιτικό επίπεδο, αλλά ακόμη και στο επίπεδο των συνδικαλιστικών αγώνων. Κι επειδή στην πολιτική δεν υπάρχει κενό, οι εργαζόμενοι τρέχουν να πιαστούν από κάθε απατεώνα, ποτίζοντας με τη συμμετοχή τους το δέντρο της εξουσίας η οποία τους στραγγαλίζει.

Η σημερινή περίοδος καταδεικνύει με τον πιο τραγικό τρόπο πόσο απαραίτητο είναι να κλείσει αυτό το πολιτικό κενό, πόσο απαραίτητο είναι να συνειδητοποιηθεί καταρχήν η ανάγκη συγκρότησης ανεξάρτητης εργατικής πολιτικής έκφρασης στη θέση του σημερινού «χύμα».