.jpg)
Traverso Rossa : Μια τοποθέτηση που ανοίγει την συζήτηση, για το πολιτικό περιεχόμενο, την πολιτική μορφή και τον πολιτικό ρόλο που καλείται να διαδραματίσει ένας κομμουνιστικός φορέας, που συνεχίζει να αποτελεί κατα την γνώμη μου, ισως το μεγαλύτερο αναπάντητο ερώτημα στην πολιτική περίοδο που διανύουμε.
Πηγή :Lenin Reloaded
Το ερώτημα (σχηματικά: δεν είναι άραγε διαφορετικό πράγμα ο "αντικομμουνισμός" από τον "αντικκεδισμό";) τέθηκε ρητά στο ιστολόγιο και είναι σημαντικό να συζητηθεί, όχι μόνο γιατί είναι ένα επαναλαμβανόμενο στο δημόσιο λόγο ερώτημα, αλλά και γιατί είναι δυνητικά κρίσιμο για την περίοδο που έρχεται.
Θεωρώ την ιστορική απάντηση σ' αυτό αφενός υποχρεωτικά μακροσκελέστατη και αφετέρου δυνητικά ικανή να οδηγήσει σε διχογνωμία, το ίδιο ή και περισσότερο από το ίδιο το ερώτημα. Για αυτό το λόγο, θα επιχειρήσω να δώσω μια λογική/φιλοσοφική απάντηση, χωρίς βέβαια να εξισώνω τη μία μεθοδολογική οδό με την άλλη.
Προφανώς, ανάμεσα στις αρνητικού χαρακτήρα έννοιες "αντικομμουνισμός" και "αντικκεδισμός" μεσολαβεί, στο καταφατικό επίπεδο, η σχέση μεταξύ άφθαρτης/απόλυτης Ιδέας (κομμουνισμός) και απτής, ιστορικά συγκυριακής και πεπερασμένης ενσάρκωσής της (Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας). Βρισκόμαστε, για να το πω σχηματικά, στο ίδιο πεδίο που βρίσκεται και ο Χέγκελ όταν διακρίνει μεταξύ του κράτους ως Ιδέας και του κράτους ως εμπειρικής πραγματικότητας. Εμείς βέβαια δεν θα διαπράξουμε το ιδεαλιστικό του σφάλμα, ανάγοντας την εμπειρική πραγματικότητα πίσω στον άφθαρτο και μεταφυσικό χαρακτήρα μιας Ιδέας.
Θα προτιμήσουμε να προτείνουμε τρεις απλές λογικές σχέσεις ανάμεσα στον "κομμουνισμό" ως έκφραση μιας ιδεολογίας που, ακριβώς επειδή δεν εδράζεται σε κάτι συγκεκριμένο, μπορεί να διατηρεί μια ιδεατότητα, και στο "ΚΚΕ" ως μια χωρικά και χρονικά πεπερασμένη κωδικοποίησή της. Σχηματικά, η σχέση του δεύτερου με την πρώτη μπορεί να έχει τις εξής λογικές μορφές:
α) Ταυτότητα: Το (όποιο) "ΚΚΕ" είναι η απόλυτη ενσάρκωση της ιδέας του κομμουνισμού. Και συνεπώς ο "αντιΚΚΕδισμός" είναι άμεσα και ουσιαστικά αδιαμεσολάβητα επίσης "αντικομμουνισμός." Θα απορρίψουμε αυτή την ιδέα κάθετα, μιας και ο μεταφυσικός της ιδεαλισμός είναι ο ίδιος ασύμβατος με κάθε μαρξιστική βάση σκέψης και δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην διαστροφή και στρέβλωσή της προς μια θεοκρατική, ουσιαστικά, κατεύθυνση.
β) Αντίθεση: Το (όποιο) "ΚΚΕ" είναι η απόλυτη άρνηση της ιδέας του κομμουνισμού. Σύμφωνα με αυτή την δεύτερη υπόθεση, είναι η υποστήριξη στο ΚΚΕ που εκφράζει τον "αντικομμουνισμό" και η σφοδρή του απάρνηση που φανερώνει έναν γνήσιο κομμουνισμό, μια αυθεντική σχέση με την ιδέα του κομμουνισμού ή με τον κομμουνισμό ως ιδέα. Θα απορρίψουμε ευθύς αμέσως και αυτή την υπόθεση, και θα το κάνουμε για δύο βασικούς λόγους:
i) Ως απλή λογική αντιστροφή της πρώτης, η υπόθεση αναπαράγει και τον μεταφυσικό ιδεαλισμό της, έχοντας το επιπλέον σφάλμα ότι δεν το γνωρίζει καν. Είναι μια αντικριτική αντίληψη που προσποιείται πως είναι κριτική, και συνεπώς είναι απλώς διπλά αντικριτική.
ii) Είναι μια λογικά μη ελέγξιμη πρόταση εφόσον, χωρίς το βάρος του να δηλώσεις ρητά σε τι ενσαρκώνεται η ιδέα (αφού δεν ενσαρκώνεται στο όποιο Κομμουνιστικό Κόμμα) και χωρίς να εκθέσεις την ανταγωνιστική αυτή ενσάρκωση εξίσου στην δημόσια κριτική, δηλώνεις κάτι που δεν κάνει ρητές τις προϋποθέσεις του και άρα προάγει όχι τη διαφώτιση ενός ζητήματος αλλά αντίθετα την συσκότισή του, τις αδιαφανείς προϋποθέσεις και προθέσεις. Όπως και ο μεταφυσικός ιδεαλισμός, ο σκοταδισμός είναι φύσει ασύμβατος με τις κριτικές βάσεις του μαρξισμού, και συνεπώς είναι απαράδεκτη συνολικά η πρόταση (β): Δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί με τρόπο συμβατό με την μαρξιστική κριτική λογική η αντίφαση και ασυμβατότητα μεταξύ "κομμουνισμού" και (του όποιου) "ΚΚΕ." Και συνεπώς, δεν μπορείς να είσαι κομμουνιστής και "αντι-ΚΚΕ" ταυτόχρονα.
γ) Διαφορά: To (όποιο) "KKE" δεν είναι ούτε ταυτόσημο με την ιδέα του κομμουνισμού, ούτε αντίθετο με αυτή (ή καθαρή άρνησή της), αλλά διαφορετικό από αυτή. Η διαφορά παίρνει αναγκαστικά την μορφή της μειονεξίας του απτού, μιας και δεν μπορεί η οικουμενική και άχρονη ιδέα να υπολείπεται αυτή της χωρικά και χρονικά πεπερασμένης της έκφρασης. Συνεπώς το (όποιο) "ΚΚΕ" υπολείπεται της ιδέας του κομμουνισμού, δηλαδή είναι μια ατελής μορφή αυτής της ιδέας.
Αυτό σημαίνει ότι είναι λογικά εφικτό να είσαι κομμουνιστής αλλά να μην είσαι ταυτόχρονα ΚΚΕ (πράγμα εντελώς διαφορετικό, φυσικά, απ' το λογικά ανέφικτο του να είσαι κομμουνιστής και ταυτόχρονα "αντι-ΚΚΕ").
Αυτό σημαίνει ότι είναι λογικά εφικτό να είσαι κομμουνιστής αλλά να μην είσαι ταυτόχρονα ΚΚΕ (πράγμα εντελώς διαφορετικό, φυσικά, απ' το λογικά ανέφικτο του να είσαι κομμουνιστής και ταυτόχρονα "αντι-ΚΚΕ").
Όμως τι σημαίνει στην πράξη να είσαι "κομμουνιστής αλλά όχι και ΚΚΕ";
Εάν θέλουμε να αποφύγουμε την οπισθοδρόμηση στον μεταφυσικό ιδεαλισμό, θα πρέπει να δεχτούμε όχι μόνο ότι κάθε ενσάρκωση της ιδέας θα είναι αναγκαστικά ατελής, αλλά και ότι η ιδέα είναι στην πραγματικότητα μόνο ένα συγκροτητικό πρόταγμα και συνάμα ένα ρυθμιστικό ιδεώδες που επιτρέπει την ιστορική κρίση επί πεπραγμένων και όχι μια ασώματη και αυθύπαρκτη οντότητα κάπου ψηλά στον ουρανό. Εφόσον, τώρα, κάθε δυνητική ενσάρκωση της ιδέας του κομμουνισμού είναι αναγκαστικά ατελής στον ένα ή τον άλλο βαθμό, η λογική λέει πως για κάθε πρόταση κριτικής στην συγκεκριμένη ενσάρκωση πρέπει να αντιστοιχεί και μία πρόταση κατάφασης για μια εναλλακτική, λιγότερο ατελή, ενσάρκωση της ίδιας ιδέας. Εφόσον λοιπόν δηλώνεις κομμουνιστής αλλά όχι ΚΚΕ, πρέπει να είσαι κομμουνιστής και κάτι άλλο, λιγότερο υπολειπόμενο της ιδέας· ο κομμουνισμός σου είναι αναγκασμένος να δηλώσει μια εναλλακτική, πιστότερη ενσάρκωση της ιδέας. Αλλιώς, αν δηλώνεις μεν πως είσαι κομμουνιστής αλλά με μοναδική ενσάρκωση της ιδέας ένα αφηρημένο, ασαφές και πολιτικά μη μεταφράσιμο ιδανικό στο μυαλό σου, επιστρέφουμε στο πρόβλημα του μεταφυσικού ιδεαλισμού που μας οδήγησε να απορρίψουμε τις προτάσεις (α) και (β).
Μπορείς λοιπόν, στη βάση της λογικής, να δηλώνεις κομμουνιστής και κάτι άλλο από ΚΚΕ, πχ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΥΡΙΖΑ, κλπ, νοουμένου όμως ότι, ακριβώς επειδή υποτίθεται πως είναι η ιδέα του κομμουνισμού που σε καθοδηγεί στο να βρεις το ΚΚΕ ανεπαρκές ως ενσάρκωσή της, δεν επιτρέπεις στην ιδέα αυτή σε κανένα σημείο να συρρικνωθεί στην απλή άρνηση της ανταγωνιστικής ενσάρκωσης του κομμουνισμού που δηλώνει το όνομα "ΚΚΕ" (χαρακτηριστικό παράδειγμα στην Ελλάδα: ΟΑΚΚΕ). Δεν την αναγάγεις, δηλαδή, σε απλό συνώνυμο της εκ των υστέρων άρνησης του εμπειρικά υπάρχοντος. Αυτό θα ήταν απλός (ή "αφελής") ιδεολογικός μηδενισμός.
Από αυτό το σημείο και μετά, ο ρόλος της αφηρημένης λογικής σταματά και ξεκινά ο ρόλος της ιστορικά απτής λογικής: νοουμένου ότι ο "κομμουνισμός" είναι, μεταξύ άλλων, ένα ρυθμιστικό ιδεώδες, ποιο σύνολο θέσεων, πρόγραμμα, κλπ ανταποκρίνεται θεωρητικά και πρακτικά περισσότερο στην συναντίληψη για την φύση αυτού του ιδεώδους; Η σύγκριση οφείλει να είναι καταφατικού χαρακτήρα. Δηλαδή δεν είναι νόμιμο, εφόσον επιθυμείς να συνεχίσεις να δηλώνεις "κομμουνιστής", να απαντήσεις "τα δικά μου, διότι αυτά του ανταγωνιστή μου δεν ανταποκρίνονται". Είναι νόμιμο να απαντήσεις "τα δικά μου, για τον Χ, Ψ, Ω απτό λόγο, ενώ αυτά του ανταγωνιστή μου δεν ανταποκρίνονται διότι υπολείπονται της ιδέας σε όλα τα σημεία στα οποία τα δικά μου ανταποκρίνονται, ενώ δεν ανταποκρίνονται και σε κανένα από τα σημεία στα οποία υπολείπονται τα δικά μου" (πολιτικά προγράμματα, θέσεις, κλπ).
Με αυτές τις προϋποθέσεις είναι εφικτό να είσαι ταυτόχρονα κομμουνιστής αλλά όχι υποστηρικτής του όποιου ιστορικά υπαρκτού και πολιτικά προσβάσιμου Κομμουνιστικού Κόμματος. Χωρίς αυτές, είσαι απλώς αντικομμουνιστής με το πρόσχημα ότι είσαι ενάντιος στο ιστορικά υπαρκτό και πολιτικά προσβάσιμο Κομμουνιστικό Κόμμα.
Σημαίνει αυτό πως οι εκάστοτε λίγο-πολύ συγκυριακές ενσαρκώσεις του (όποιου) Κομμουνιστικού Κόμματος, που άλλωστε δεν είναι ίδιες μεταξύ τους σε βάθος χρόνου ακόμα κι αν το όνομα παραμένει το ίδιο, είναι δεσμευτικές στο διηνεκές; Όχι, καθόλου. Σημαίνει μόνο ότι ένα οποιοδήποτε δεδομένο Κομμουνιστικό Κόμμα μπορεί να εκτοπιστεί ως κανονιστικού χαρακτήρα ενσάρκωση της ιδέας του κομμουνισμού όταν υπερκεράζεται και όχι όταν γίνεται απλώς αντικείμενο άρνησης. Και η υπερκέραση, όπως μας έμαθε ο Χέγκελ, είτε γίνεται κάτω απ' την ομπρέλα του ίδιου ονόματος είτε όχι, είναι ταυτόχρονα διατήρηση αυτού που τυγχάνει άρνησης ως πεπερασμένο, ατελές, ανεπαρκές, κλπ.
Και αλλιώς: δεν υπάρχει κομμουνισμός χωρίς Κομμουνιστικό Κόμμα και δεν υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα το οποίο να μην είναι η ιστορική άρνηση-και-συνάμα-διατήρηση ενός πρότερου ή ταυτόχρονα υπάρχοντος Κομμουνιστικού Κόμματος· δηλαδή επιτυχημένη κυοφορία μιας νέας κανονιστικού χαρακτήρα ενσάρκωσης της κομμουνιστικής ιδέας σε έναν συγκεκριμένο χώρο και τόπο.
Ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω το κείμενο.
Το συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι δεν μπορείς να είσαι κομμουνιστής και αντιΚΚΕ ταυτοχρόνως.
Δεν ξέρω, μπορείς, φαντάζομαι, να είσαι κομμουνιστής και αντιΑΚΕΛ όμως.
Μπορείς να είσαι κομμουνιστής και αντι-σταλινικός, επίσης φαντάζομαι.
Ακόμη θα υπάρχουν άνθρωποι που νοούν τον εαυτό τους κομμουνιστή όντας πχ αντι-τροτσκιστες ή απο την άλλη αντι-λενινιστές. Ή γνώρισα πολλούς που φέραν περήφανα την ταμπέλα κομμουνιστής και αντι-ναρίτης ή αντι-εαακίτης με την ίδια ευκολία.
Το σημαντικό για μένα είναι να ορίσεις τι είναι ο κομμουνισμός ή αν θες να επανοηματοδοτήσεις το επαναστατικό πρόταγμα της εποχής κι αυτός ο ορισμός να μπορεί να έχει απτές υλικές αντιστοιχίσεις.
Δεν συμφωνώ με αυτό που γράφει ο Αντώνης, αν το κατάλαβα καλά, γιατί πολύ απλά πατάει τον "κάλο" στο κενό και τη διάλυση της άκρας αριστεράς στην Ελλάδα. Μου φαίνεται δλδ μια πολύ επιτηδευμένη πρόταση που λαϊκά καταλήγει στο:
"πες τι είσαι, γιατί το κομμουνιστής έτσι νέτο σκέτο δεν αρκεί", κι αφού όλα τα άλλα ωχριούν μπροστά στη μαζικότητα, έστω, του ΚΚΕ, ότι κι αν πεις δεν θα ενσαρκώνει καλύτερα την ιδέα του κομμουνισμού άρα τι μας μένει;
Όλο αυτό το -ακατανόητο για μένα- θεωρητικό κατασκεύασμα, βγάζει για σένα traversorossa κάποιο άλλο συμπέρασμα που μου διαφεύγει;
Το συμπέρασμα που εγώ έβγαλα και αυτό είναι που με ενδιαφέρει, είναι ότι αν κάποιος δηλώνει κομμουνιστής τότε εμφανίζεται ωμό το ερώτημα για τον τρόπο και την ουσία της πολιτικής, ιδεολογικής καιοργανωτικής του στράτευσης.
Είναι σαφές πως δεν θεωρώ ότι το να είσαι κομμουνιστής σημαίνει ότι πρέπει να είσαι ΚΚΕ. Βασικά θεωρώ ότι δεν υπάρχει εκείνος ο κομμουνιστικός φορέας που εγώ θα έβλεπα τον εαυτό μου στρατευμένο σε αυτόν.
Δεν νομίζω ότι ο Αντώνης παίρνει θέση αλλά βάζει τα ερωτήματα. Σε αυτό το πλαίσιο συμβάλει σε μια συζήτηση αναζήτησης των μορφών και των περιεχομένων που πρέπει να λάβει και να έχει μια επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση.
Αυτό κατάλαβα κι εγώ. Αν δηλώνεις κομμουνιστής στα σοβαρά, μπαίνει όντως το ερώτημα.
Αν θες να σέβεσαι τη λέξη κομμουνιστής δλδ.
Εγώ προσωπικά προσπαθώ να είμαι κομμουνιστής, δηλαδή τουλάχιστον γι' αρχή, να μην κρύβω τις προθέσεις μου.
Νομίζω ότι ο Αντώνης παίρνει θέση.
Μια παρατήρηση που έκανα στο κείμενο της ανάρτησης. Ο συγγραφέας του έχει κάνει την υπόθεση (μη ρητή τοιαύτη) ότι κομμουνιστές είναι αριστίνδην τα μέλη του ΚΚΕ αλλά ενδεχομένως και μερικοί άλλοι, οι πάντως οποίοι οφείλουν να δώσουν απόδειξη και να περάσουν τον ιδιότυπο ΑΣΕΠ που περιγράφεται πριν τους αποδοθεί ο τίτλος.
Αν το επίσημο ΚΚΕ κρατάει για τον εαυτό του την αποκλειστικότητα της ιδιότητας του να είναι κανείς κομμουνιστής, ο leninreloaded μας αντιπροτείνει ένα ΚΚΕ Ανεξάρτητη Αρχή Απόδοσης Κομμουνιστικής Ιδιότητας. Σε πολιτικές συνθήκες όπου το συγκυριακό εκλογικό δυναμικό της αριστεράς εν γένει ίσως προοιωνίζει μετεκλογικές συγκολλήσεις, οποιος δεσμεύεται από τον κοινοβουλευτικό του κρετινισμό, δεν βλέπει άλλη διέξοδο για το «Ελεύθερο Λαϊκό Κράτος» του (για να θυμηθούμε το Αντι Ντυρινγκ και το Κράτος κι επανάσταση) άλλην από την μετεκλογική συγκόλληση με άλλα τμήματα της αριστεράς και ωθείται επομένως να απονείμει τον τίτλο του κομμουνιστή και σε υποψήφιους «άλλους», υπό τον όρο ότι μπορούν να υποδείξουν κομμουνιστικό πολιτικό υποκείμενο και να αποδείξουν την πλειοδοσία αυτού του πολιτικού υποκειμένου ως προς το «κομμουνιστικό ιδεώδες» εν σχέσει πάντα με το μέτρον και τον κανόνα του κομμουνισμού δηλ. το ΚΚΕ. Όπερ αδύνατον. Τι δ' υμίν διαφέρει;
Θα προσπαθήσω να είμαι σαφής :
1. Κανένας κομμουνιστικός φορέας, πόσο μάλλον το ΚΚΕ -που η θέση μου για αυτό νομίζω ότι έχει πολλαπλώς κατατεθεί- ή για παραδείγμα "αντικαπιταλιστικά καχέκτυπα" αριστερής σοσιαλδημοκρατίας-τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ- δεν αποτελούν όργανα μέτρησης της ύπαρξης ή μη κομμουνιστικού προτάγματος.
2. Μπορεί κάποιος σαφέστατα να είναι κομμουνιστής χωρίς να είναι μέλος του ΚΚΕ, καθώς το ΚΚΕ δεν αποτελεί για μένα μέτρο κοινωνικής, πολιτικής και ιδεολογικής έκφρασης της κομμουνιστικής προοπτικής. Το ΚΚΕ είναι ένα εργατικό κόμμα του κομμουνιστικού ρεφορμισμού, με τις παθογένειες και τις ανεπάρκειες που αυτό το ρεύμα ιστορικά κουβαλάει να διαγράφονται έκδηλα στην πολιτική, ιδεολογική και θεωρητική του φυσιογνωμία.
3. Ανεξάρτητα ωστόσο απο την θέση που ο καθένας εκκινά είναι πιστεύω σημαντικό να συζητήσουμε για την ανάγκη εμφάνισης ενός κομμουνιστικού φορέα οργανική πλευρά ενός πλειοοψηφικού εργατικού πολιτικου ρεύματος στην ελληνική κοινωνία. Η δορυφοριοποίηση γύρω απο υπάρκτά ρεφορμιστικά ή σοσιαλδημοκρατικά ρεύματα με "αντικαπιταλιστικό" μανδύα δεν βοηθάει στο βάθεμα και στην ανάπτυξή αυτής της αναγκαίας συζήτησης.
Έγραψα κάποια διευκρινιστικά σχόλια κάτω απ' το ποστ στο μπλογκ μου που ίσως βοηθήσουν.
Όπως ίσως βοηθήσει και η περίσκεψη για όσα είδαμε χθες και σήμερα σχετικά με την στάση απέναντι στους Χαλυβουργούς.
Τώρα, σε ό,τι αφορά την δική μου στάση, πιστεύω ότι τα δυο σημερινά κείμενα και η σύγκρισή τους με πλείστες όσες αριστεριστικές θέσεις που εκφράστηκαν στο διήμερο μπορεί να βοηθήσουν κάποιους να καταλάβουν έμπρακτα για τι είδους κομμουνιστικό πρόταγμα μιλώ:
http://leninreloaded.blogspot.com/2012/02/blog-post_7605.html
http://leninreloaded.blogspot.com/2012/02/blog-post_6065.html
Αλλά θα μπορούσα πιο λακωνικά να πω: όποιος κατανοεί τι σημαίνει έμπρακτα εργατικό κίνημα και επιθυμεί να συμμετέχει σ' αυτό όχι ως αφέντης και κριτής αλλά ως εργάτης και στρατιώτης είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτος, όπως και αν λένε το κόμμα του.
Όποιος αρέσκεται σε "fair weather" στρατεύσεις, κριτικές του καναπέ και φοιτητική αμπελοφιλοσοφία, από την άλλη, ή είναι απλώς ένας καρεκλοκένταυρος με σφυροδρέπανο και κομματική βούλα, με αφήνει παγερότατα αδιάφορο και δεν προτίθεμαι να χαλώ χρόνο για να του εξηγώ τα αυτονόητα.
Αντώνη,
Είχα μια ελάχιστη προσδοκια μήπως και η αρχική σου ανάρτηση, άνοιγε εναν σοβαρό και εποικοδομητικό διάλογο για την ουσία του κομμουνιστικού φορέα που χρειάζεται ώστε να προσεγγισθεί με κάποιο τρόπο το κομμουνιστικό πρόταγμα.
Αντ' αυτού η συζήτηση εκφυλίστηκε απο τον σχολιασμό που ακολούθησε σε μια ρηχή αντιπαράθεση ανάμεσα στους "φίλους" και στους "εχθρούς" του ΚΚΕ.
Θεωρώ ότι το αρχικό πνεύμα της ανάρτησης κακοποιήθηκε απο τον πρωτόγονο φανατισμό ορκισμένων οπαδών είτε της αναρχοαυτονομίας είτε του ΚΚΕ, με αποτέλεσμα για άλλη μια φορά να μην υπάρξει εμπειρεστατωμένη -στα δεδομένα όρια του internet- συζήτηση τελικά για την ίδια την ουσία, το πολιτικό περιεχόμενο και τις μορές που πρέπει να φέρει και να λάβει ένα εργατικό κομμουνιστικό κόμμα.
Συνειδητά δεν συμμετείχα σε αυτή την συζήτηση, ξεκαθαρίζοντας ότι προσπαθείς, ανεξάρτητα με τις πολιτικές διαφωνίες, με συνέπεια και συνέχεια να διατηρήσεις ψηλά τον πήχη της πολιτικής συζήτησης.
Σε ότι με αφορά και σε αυτό το πλαισιο θα συμβάλλω στο μέτρο των πολιτικών και θεωρητικών δυνατοτήτων μου η συζήτηση να οδηγείται πάντα σε πιο βαθειές ατραπούς αντιδιαστελλόμενη προς μια πρωτόγονη, οπαδική, αντιστόρητη, μονοδιάστατη και πολιτικά κοντόφθαλμη λογική ακροβολισμού γύρω απο το ΚΚΕ ή την αναρχοαυτονομία.
@traverso rossa: Είναι ξεκάθαρο σε μένα πως έχουμε προς το παρόν διαφορετικές πολιτικές επιλογές, όμως εκτιμώ τις αγωνιστικές προθέσεις σου και σέβομαι το πολιτικό σου ήθος. Τα κόμματα φτιάχνονται από τους ανθρώπους και όχι οι άνθρωποι από τα κόμματα. Μια φοϋερμπαχιανή υπενθύμιση είναι χρήσιμη σ' αυτό το θέμα. Δεν είναι υπεριστορικές οι κομματικές ταυτότητες, ούτε είναι μεταφυσικές αφαιρέσεις. Είναι αποτελέσματα υλικών συσχετισμών δύναμης σε συγκεκριμένες συγκυρίες.
Να αντιγράψω κι εδώ το τι έγραψα στο LR, προς διευκόλυνση της όποιας συζήτησης:
"Είναι μια πολύ απαιτητική και δύσκολη συζήτηση. Χρειάζεται την σύνθεση εμπειρικών-ιστορικών διαστάσεων σε ό,τι αφορά την απτή πορεία ομάδων που έχουν αποσπαστεί από το κόμμα (και δημιούργησαν άλλα κόμματα) αλλά και του ίδιου του κόμματος και των τρόπων με τους οποίους ανταποκρίθηκε στα σχίσματά του, και, απ' την άλλη, φιλοσοφική διερεύνηση, όπου και βρίσκω πάρα πολύ χρήσιμες τις ιδέες του Μπαντιού για την αποστασία, την πιστότητα, και την προδοσία ως σημεία αναφοράς.
Η άρνηση πχ ενός δεσμού με το Κόμμα, η ανικανότητα διαχείρισης του καταφατικού στοιχείου σ' αυτόν τον δεσμό είναι καταστροφική. Αποδοχή του δεσμού, απ' την άλλη, δεν σημαίνει κατ' ανάγκη ταύτιση, ούτε οργανωτικά, ούτε ιδεολογικά. Δεν σημαίνει υποτέλεια στον δεσμό. Σημαίνει απλά αποδοχή ενός δεσμού που δεν μπορεί να κοπεί χωρίς το κόστος της στρέβλωσης (ψυχικής, ιδεολογικής) σ' αυτόν που τον κόβει."
Ενδιαφέρουσα αναλύση , Αντώνη, βέβαια πάιζει πάντα ρόλο το τι είναι , τι κάνει, και τι προοπτική έχει το κόμμα. Απο αυτό καθορίζεται η ορθότητα ή όχι της κοπής του δεσμού, κυρίαρχα πολιτικά αλλά και σε ψυχολογικό επίπεδο.
Προσδοκώ να συνεχιστεί αυτή η συζήτηση, για τί πραγματικά χρειάζεται.
Καλή συνέχεια και καλή δύναμη
Ένα οποιοδήποτε Κομμουνιστικό Κόμμα κουβαλά τα ίχνη ενός αρχικού συμβάντος (ας το πούμε "λενινιστική στιγμή"), στα οποία κάποιος που δηλώνει κομμουνιστής οφείλει να παραμείνει πιστός. Η πιστότητα δεν είναι πράξη μηχανική, αλλά πράξη που πάντοτε μεριμνά για τον εντοπισμό του ζωντανού ίχνους του αρχικού συμβάντος. Δεν είναι δουλοπρεπής αναπαραγωγή· η δουλοπρεπής αναπαραγωγή δεν είναι πιστότητα.
Ιστορικά, πριν τις διασπάσεις του, το ΚΚΕ ήταν ο ενιαίος φορέας της κομμουνιστικής πολιτικής στην Ελλάδα. Συνεπώς, περιέχει και αυτό έναν προταγματικό και αξιακό πυρήνα στον οποίο οφείλει κανείς να είναι πιστός, με την έννοια που εξήγησα πιο πάνω.
Καμία προσπάθεια "ανανέωσης" του κομμουνισμού δεν μπορεί να επιβιώσει εάν υποτάσσεται πλήρως στην εμπειρική λογική του κόμματος. Και καμία τέτοια προσπάθεια δεν μπορεί να εκπληρωθεί όταν αρκείται στην πρόταξη της απάρνησης του αρχικού πυρήνα. Μας το δείχνει η θλιβερή περιπέτεια του ευρωκομμουνισμού, η ελληνική της εκδοχή (απ' την ΕΑΡ στη ΔΗΜΑΡ, κλπ), ο τραγέλαφος της ΟΑΚΚΕ και της ΕΕΚ, κλπ κλπ.
Ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ μού φαίνεται ενδιαφέρουσα περίπτωση, επειδή δεν έχει (ακόμη) ως μόρφωμα φτάσει συνολικά στο να χτίσει τον εαυτό του πάνω σε μια απόλυτη άρνηση του αρχικού συμβαντικού πυρήνα του "Κομμουνιστικού Κόμματος." Υπάρχουν τάσεις εκεί, και σ' αυτήν συγκαταλέγω αυτό τον ιστότοπο, που δείχνουν περισσότερο ικανές να αντιληφθούν τη σημασία αυτού που θα ονόμαζα, παραφράζοντας τον Μπαντιού, "απόσταση απ' το κόμμα."
Η απόσταση απ' το κόμμα δεν είναι άρνησή του, ούτε ταύτιση μαζί του. Δεν εξυπακούει ενσωμάτωση σ' αυτό ούτε όμως και ανταγωνιστική αντίθεση σ' αυτό. Για μένα, η πραγματική ανανέωση του Κομμουνιστικού Κόμματος περνάει αναγκαστικά μέσα από μια "απόσταση απ' το κόμμα", μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην άρνηση και την ταύτιση, η οποία είναι πάντα δύσκολο να κρατηθεί, αλλά η οποία μπορεί να παράξει τις προϋποθέσεις μιας αποφασιστικής συμπόρευσης σε κρίσιμα θέματα και μιας εξίσου αποφασιστικής ικανότητας διαφοροποίησης σε άλλα. Αυτό προσπαθώ να κάνω σε ατομικό επίπεδο εξ αρχής, και νομίζω ότι αυτό είναι εφικτό και για μια πολιτική συλλογικότητα.
Εάν ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταφέρει να διατηρήσει αυτή την αρχή, θα μπορέσει να ασκήσει μια θετική επιρροή στο Κομμουνιστικό Κόμμα και να ισχυροποιήσει ο ίδιος τον δικό του, αυτόνομο κομμουνιστικό χαρακτήρα. Αν όχι, θα δημιουργήσει άλλη μια αμυντική και νεκρωτική περιχαράκωση στο Κομμουνιστικό Κόμμα και θα σπρωχτεί ο ίδιος στην γνωστή τροχιά της αποστασίας, των ευτελών συμβιβασμών και της "σοσιαλδημοκρατικοποίησης", όπως τόσοι και τόσοι στο παρελθόν.
Αυτά από εμένα, ελπίζω να είναι χρήσιμα στην μελλοντική σας πορεία.