ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΑ

αναδημοσιεύουμε κείμενο που εστάλη απο αναγνώστρια του ιστολογίου

 Η ερχόμενη Κυριακή είναι άλλη μια καθοριστική μέρα για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή των εργαζομένων της Ελλάδας. Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση τη μητέρα των μαχών για τον εργαζόμενο, τον άνεργο, τον συνταξιούχο, τον κοινωνικά αποκλεισμένο, γιατί η δικιά μας μητέρα των μαχών δεν θα συμπεριλαμβάνει «αγωνιώδεις» αποφάσεις αναφορικά με το χαρτάκι που θα μπεί σε ένα κουτί. Δεν αντέχεται ο βομβαρδισμός γύρω από τις «κρισιμότερες εκλογές μετά τη μεταπολίτευση» και το «σε τί μέρα θα ξυπνήσουμε τη Δευτέρα», δεν αντέχεται γιατί, ανάθεμά σας βρωμολακέδες, ξέρω πως ό,τι και να βγεί από τις κάλπες σας εγώ θα είμαι πάλι άνεργη, θα αγωνιώ κάθε μέρα για το μέλλον μου και τη ζωή μου, τη ζωή της οικογένειάς μου και των συντρόφων μου (συντρόφων όχι επειδή τα λένε αριστερά και «επαναστατικά», αλλά επειδή τρώνε το λούκι κάθε μέρα στη ζωή τους, δεν έχουν ούτε μισή, αλλά ούτε μισή, καβάτζα, κι όμως δεν παύουν να ελπίζουν, να μάχονται και να υπηρετούν με τη στάση τους κάθε λέξη που ξεστομίζουν!) Φυσικά δεν με εκπλήσσει ούτε στο ελάχιστο πως το σύνολο της αριστεράς υιοθετεί την ίδια ακριβώς ρητορική αναφορικά με αυτήν την σημαντικότητα των εκλογών, λες και δεν έχει μάθει τίποτε από την σύγχρονη κοινωνική ιστορία της ταξικής πάλης. Οι εκλογές τους είναι κρισιμότατες, είναι πεδίο λυσσαλέων αντιπαραθέσεων, προπαγάνδας, παρεμβάσεων, αφισσοκολλήσεων, ομιλιών, στηρίξεων από φαντεζί ονόματα, αλλά τα όποια σκιρτήματα αγώνων...είναι και αυτά, απλά όχι και τόσο! 

  Δεν θα αρνηθώ τη σημασία των εκλογών της 6^ης Μάη, δεν θα αρνηθώ πόσο προβληματίστηκα και για την ίδια μου τη στάση σε αυτές, δεν θα αρνηθώ πως το αποτέλεσμά τους θα παίξει καταλυτικό ρόλο στο μυαλό και τη ψυχή του διαλυμένου αυτού λαού, δεν θα αρνηθώ πως θα στείλει μηνύματα στους ημι – διαλυμένους λαούς της Γηραιάς Ηπείρου. Αρνούμαι, όμως, πως θα συμβάλλει στην ανατροπή – αντεπίθεση – ανάσχεση - ρήξη (κτλ...) του πολέμου που μας διεξάγει το κεφάλαιο, αρνούμαι πως αν ακόμα και το οποιοδήποτε σχέδιο της αριστεράς, όπως αυτά έχουν σήμερα και προβάλλονται στην εκλογική μάχη, να υλοποιούνταν θα κερδίζαμε. Δεν πάσχω από το σύνδρομο του απογοητευμένου αριστερού (τουλάχιστον όχι ακόμα), ούτε έχω υποταχθεί στους καταθλιπτικούς συσχετισμούς, απλά πρέπει άμεσα και ήδη έχει αργήσει, η αριστερά να θεραπευθεί από τις επαναστατικές – εκλογικές – πλατειακές και λοιπές της ονειρώξεις και να κοιτάξει ξεκάθαρα αυτό που έχει γύρω της και είναι συγκλονιστικό. Τί όμως υπάρχει γύρω μας, δίπλα μας;  Πρόσωπα κατεβασμένα και κουρασμένα στο μετρό, σώματα αγχωμένα και βιαστικά χωρίς να ξέρουν τον λόγο στο δρόμο, μάτια κολλημένα στην οθόνη ενός υπολογιστή που ‘χει πια πρώτη σελίδα το kariera, πόδια κολλημένα στις ουρές της μεταφραστικής υπηρεσίας με χέρια που κρατούν πτυχία και συστατικές. Και αυτό είναι απλά η «καλή» πλευρά, ή μάλλον η «ανεκτή». Η άλλη πλευρά, η σκοτεινή, αλλά σταθερά αυξανόμενη είναι οι τάξεις των παριών, ανθρώπινα ερείπια γεμίζουν τους δρόμους σε όλη τη χώρα, στρωμένα και άστρωτα «κρεβάτια» βρίσκονται πια όχι μέσα σε ανήλιαγα σοκάκια, μα και δίπλα σε πολυκαταστήματα, σε μέρη γεμάτα βαβούρα, φώτα, κόσμο. Τα συσσίτια είναι πια μονόδρομος για την στοιχειώδη επιβίωση μεγάλου κομματιού της εργατικής τάξης, αλλιώς τα αγγελούδια μας θα λυποθυμούν στα προαύλια και οι γιαγιάδες θα κόψουν τα φάρμακά τους. 

Φαγητό και υγειονομική περίθαλψη είναι πια καθημερινό διακύβευμα για χιλιάδες ανθρώπους, ποιός επιτέλους θα πολεμήσει για αυτούς μαζί με αυτούς; Και πλάι σε αυτά, έρχονται οι αυτοκτονίες. Αυτοκτονίες σήμερα και αύριο και μεθαύριο. Πώς γαμώτο, πώς γίνεται να χάνονται δίπλα μας ζωές από επιλογή για να γλιτώσουν τον καταθλιπτικό μας κόσμο και να μην βγαίνουμε να τους διαλύσουμε όλους αυτούς τους αλήτες – υπηρέτες του καπιταλισμού που μας καταστρέφουν; Πολιτικές αυτοκτονίες ανθρώπων που δεν άντεξαν το σχοινί που ‘σφιγγε κάθε μέρα πιο πολύ γύρω από το λαιμό τους έρχονται για να συμπληρώσουν την εικόνα της βίας . Άγριοι ξυλοδαρμοί μεταναστών από ναζιστές ( ναζιστές, σε μια χώρα που υπέφερε τα πάνδεινα και ο λάος της πολέμησε μέχρι θανάτου το ναζισμό) και μπάτσους του κράτους είναι πια σύνηθες φαινόμενο και οι κυρίαρχοι το πλασάρουν σαν δευτερεύουσα δυσλειτουργία του καθόλα ανεκτικού μας συστήματος, άλλωστε αυτό που καίει τη γούνα μας είναι το μνημόνιο, τί και αν στη πλατεία Βάθης βασανίζονται άνθρωποι που έκαναν το λάθος να γεννηθούν Αφγανοί, Σομαλοί, Πακιστανοί και φυσικά μουσουλμάνοι! Βία, βία και πάλι βία. Από το κράτος, την εργοδοσία, τους φασίστες, τον καπιταλισμό εντέλει. Δεν θέλω να πιστέψω ότι κατάφεραν να μας εθίσουν στη βία τους, να μας δημιουργήσουν ανοσία απέναντι στον σφαγιασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μένω να πιστεύω πως σαν να έχουμε μόλις ξυπνήσει από ολική αναισθησία, είναι το μυαλό μας τόσο μουδιασμένο που δεν μπορεί να συλλάβει στην ολότητά τους όλα αυτά που εκτυλίσσονται και άρα για αυτό δεν αντιδρούμε. Τί; Αντιδρούμε; Ας σκεφτούμε λίγο τί έχει συμβεί από το 2008 μέχρι σήμερα, τί έχει συμβεί σε μας, στον διπλανό μας, στον γνωστό και άγνωστό μας... Έχουμε όντως κάνει ό,τι μπορούσαμε, ό,τι τους αξίζει, ό,τι μας αξίζει; Γραφικό, ξεγραφικό, θα το πω γιατί θα εκραγώ. Αυτή η ρημάδα λεξούλα με τα δέκα γράμματα τί σημαίνει για τον καθένα από μας, μα κυριώς, για όλους εμάς μαζί; Εχουμε εξαθλιωθεί είναι σαφές, σχεδιάζουν για μας και τους άλλους λαούς του ευρωπαϊκού νότου, αρχικά, ένα νέο κόσμο – απόκοσμο. Η κατάσταση οδηγεί σε μια Ελλάδα γεμάτη φαβέλες αφού τεράστιο κομμάτι της εργατικής τάξης θα μετατρέπεται σιγά σιγά σε τάξη παριών η οποία δεν θα μπορεί πια να «στοιβαχτεί» σε δρόμους και δρομάκια, ξενώνες ΜΚΟ κτλ. Οι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν μισθούς Κίνας, το όποιο εξειδικευμένο επιστημονικό δυναμικό, αν τα καταφέρει θα πάρει εισιτήριο χωρίς επιστροφή για Γερμανία, Ολλανδία, Αγγλία, Σουηδία, τα συσσίτια θα πληθύνουν... Το ψηφιδωτό μπορεί να συμπληρωθεί με δεκάδες άλλα κομμάτια που θα καταδεικνύουν αμείλικτα την ήττα μας απέναντι στο κεφάλαιο. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτή η εικόνα από το μέλλον. Υπάρχει μια άλλη που μου μοιάζει πιο ρεαλιστική από την παραπάνω, που σε αυτή μπορώ να ζήσω, να ζήσεις, να ζήσουμε. Να επαναστατήσουμε .Ας μην ακούσω ειρωνικά σχολιάκια, από διάφορους επαγγελματίες της επανάστασης που κάνουν διδακτορικά στην Αγγλία με τα λεφτά του μπαμπά, από άλλους που στα τριάντα τους δεν έχουν ψάξει  ποτέ τους μια δουλειά ή από κάποιους που όντας προϊστάμενοι, διευθυντές, μικροαφεντικά, επαγγελματικά στελεχή του όποιου κόμματος κουνάν το δάκτυλο για το πότε και πώς θα εξεγερθεί η εργατική τάξη. Άν γουστάρετε αριστερά και επανάσταση οκ, αλλά αφήστε τους καθόλα αρμόδιους να μιλήσουν για αυτήν, να παράξουν πολιτική και να ανοίξουν δρόμο. Είναι εκεί έξω και είναι χιλιάδες. Αλλιώς, υπάρχουν διάφορα άλλα χόμπι όπως η capoeira και η εκμάθηση δημιουργικής γραφής με τα οποία θα μπορούσατε να καταπιαστείτε. 

  Δεν καταλαβαίνω που περιμένουμε να φτάσουμε για να βγούμε στο δρόμο, να παρατήσουμε αφεντικά και κυβερνώντες και να τα δώσουμε όλα για όλα. Να κατέβουμε στο δρόμο και να νιώσουμε όλοι πως αυτή τη φορά αξίζει να παίξουμε το κεφάλι μας κορόνα γράμματα, να συγκρουστούμε μέχρι τέλους με το κράτος, να χαμογελάσουμε στον άγνωστο διπλανό μας και να μετατρέψουμε την οργή και το φόβο σε ελπίδα και πρόταση εξουσίας, πρόταση ζωής. Πόσες φορές έχω τρομοκρατηθεί στις πορείες, γιατί σκέφτομαι πως από στιγμή σε στιγμή μπορεί να με στείλουν σε κώμα στο νοσοκομείο, να μείνω κουφή για το υπόλοιπο της ζωής μου (όπως εκείνος ο δημοσιογράφος με την ανατριχιαστική του επιστολή…), να μου διαλύσουν το κορμί, από τις κτηνώδεις κλοτσιές των αρβύλων τους. Κι αυτές τις φορές όλο τριγυρνά στο μυαλό μου το «προς τι όλο αυτό;»… Αλλά έπειτα καταλαβαίνω πως μπαίνει αυτό το ερώτημα στο μυαλό μου γιατί αυτές οι φορές δεν έχουν αυτό το κάτι που θα έχει η μία και μοναδική εκείνη στιγμή. Η στιγμή, η μέρα που θα ξέρουμε πως κατεβαίνουμε στους δρόμους, όλοι, σε όλη τη χώρα για να δώσουμε τη μεγάλη μάχη. Και τότε ο φόβος θα έχει εξοστρακιστεί γιατί θα έχει έρθει η ώρα να ανατρέψουμε τον κόσμο τους και να δημιουργήσουμε τον δικό μας. Ένα κόσμο που θα μπορώ να ζήσω, να ζήσεις, να ζήσουμε! Δε ξέρω σαν τί μπορεί να μοιάζει αυτός ο κόσμος, αυτή η κοινωνία, μα γαμώτο είμαι σίγουρη πως τόσο άθλια όσο η σημερινή δεν θα είναι! Τι έχουμε να χάσουμε; Τί-πο-τα! Τα έχουμε χάσει όλα ή αν όχι, έχει δρομολογηθεί ήδη η ολοκληρωτική συντριβή μας.  

  Πότε «θα ωριμάσουν οι συνθήκες»; Πάντως όχι όταν ξυπνήσουν μια μέρα όλοι οι εργαζόμενοι, συνεννοηθούν μέσω τηλεπάθειας και μας στείλουν μήνυμα στο facebook « τώρα όλοι στο Σύνταγμα για επανάσταση» ! Ώρες ώρες η αριστερά μοιάζει σαν να έχει κάτι τέτοιο κατά νου όταν αναφέρεται στην αφύπνιση των μαζών, την ώρα της ταξικής συνειδητοποίησης κτλ. Δεν με αφορά η ακυβερνησία, για την ακρίβεια την ποθώ διακαώς, να γίνει κιμάς το πολιτικό σκηνικό (επίσημο και ανεπίσημο) , να χωριστούν τα στρατόπεδα, να ξεμπερδεύουμε και από τους όποιους αριστερούς παραμυθάδες. Εντέλει, να εκμεταλλευτούμε την αδυναμία του αστικού μπλοκ και να το τσακίσουμε, τώρα που υποφέρει από την οικονομική του κρίση και που αν καταφέρει να πάρει ανάσα θα μας τελειώσει. Μας χρεοκόπησε, έβαλε συρματόπλεγμα σε κάθε μας όνειρο, έσκισε τα πτυχία μας, πήρε τα σπίτια μας, άφησε τα πρωτάκια να λιποθυμούν από τη πείνα, τους παππούδες να βασανίζονται στο ξύλο για τα εκατό ευρώ που ‘χουν μες στο χαμόσπιτό τους, οδήγησε ανθρώπους στην αυτοκτονία. Το σχιζοειδές τους σύστημα χτίζει σύγχρονα Άουσβιτς για να στοιβάξει ανθρώπους επειδή είναι «παράνομοι» (;), αναγκάζει τοξικοεξαρτημένες γυναίκες να πουλάνε σχεδόν τζάμπα το κορμί τους στο κάθε ανώμαλο μαλάκα που γούσταρε να πηδάει χωρίς προφυλάξεις, και ύστερα τις διώκει ποινικά γιατί μολύνουν τη κοινωνία, προμοτάρει το νεοναζισμό ως δεκανίκι του, αλλά κατά τ’ άλλα εξοργίζεται με τις σπασμένες βιτρίνες των τραπεζών που αντικαθίστανται εντός δύο ημερών. Ωραία… και απέναντι σε αυτό εμείς κάνουμε κριτική, διαμαρτυρίες, πιο αιχμηρές διαμαρτυρίες, πιο συγκρουσιακές διαμαρτυρίες και άντε να πετάξουμε και το «διαγραφή του χρέους – κοινωνικοποίηση των τραπεζών» που ακούγεται και πιο «πρόταση». 

  Σε μια – δυο μέρες θα τελειώσουν και οι εκλογές και από ‘κει και έπειτα θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Αν αντέχουμε να ζούμε έτσι και μας αρκεί η αμφισβήτηση του υπάρχοντος ή αν δεν την παλεύουμε άλλο και πάμε να τους στείλουμε όλους στο διάολο, στα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας για να αρχίσουμε να γράφουμε μαζί την πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας. Εγώ δεν την παλεύω άλλο, εσύ δεν την παλεύεις άλλο, εμείς δεν την παλεύουμε άλλο! Ας εξεγερθούμε! Ως εδώ, πόσο ακόμα μια χούφτα καθάρματα θα παίζουν με τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων στο κόσμο; Όχι για πολύ ακόμη… Έχω πίστη!

 

 

“Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, 
χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς.”

Κώστας Βάρναλης

Γ.Α.