.jpg)
Πόσο ατελέσφορος φαντάζει και είναι ο "ρεφορμισμός της πειθούς" απέναντι σε εργαζόμενους ακόμη χειρότερα μικροαστούς, που επιμένουν να προσδοκούν καλύτερες μέρες εντός ενός καπιταλισμού που κάθε μέρα τους απομυζά οικονομικά τους εξευτελίζει πολιτικά και κοινωνικά ; Πόσο μάταιο είναι να προσπαθείς να "μετατοπίζεις σταδιακά" ανθρώπους ποτισμένους από την ατομική ήττα , απόρροια της κοινωνικής αλλοτρίωσης που ο καπιταλισμός επιβάλλει; Απολύτως ατελέσφορο, απολύτως μάταιο. Και σε αυτή την περίπτωση τα "ειρηνικά μέσα" οδηγούν σε εκκωφαντική ήττα και απογοήτευση.
Ξέρω την "αριστερή στάση¨επί του θέματος, που εστιάζει στην επιμονή και στην υπομονή να παλεύεις ώστε να αλλάξουν οι συνειδήσεις των εργαζόμενων. Μόνο που αυτή η στάση έχει ένα πρόβλημα , μοιάζει και είναι στην τελική της εκδοχή χριστιανισμός των πρώτων χρόνων. Χριστιανισμός αυτοθυσίας, πίστης και ιώβειας υπομονής. Μόνο που ο κομμουνισμός δεν είναι η "βασιλεία των ουρανών¨ γι ΄αυτό και δεν χρειάζεται μάρτυρες και πιστούς, αλλά ελεύθερους, συνειδητοποιημένους ανθρώπους που έχουν αποφασίσει να αλλάξουν την δική τους ζωή και προβάλλουν αυτή τους την απόφαση μέσα από την επιλογή του καθολικού αγώνα επαναστατικής υπέρβασης του καπιταλισμού.
Δεν έχει νόημα και είναι και σχετικά παράδοξο με όλους αυτούς τους εργαζόμενους ή τους μικροαστούς, να ακολουθείται μια γραμμή ομαλής μετάλλαξης τους σε μια διαφορετική κοινωνική και πολιτική θεώρηση. Ωμή επίθεση στην στάση ζωής τους, σκληρή κριτική στις απόψεις τους, εξευτελισμό του ρόλου τους ως άβουλων χειροκροτητών και επαιτών της αστικής πολιτικής και της αστικής δημοκρατίας. Όλοι αυτοί πρέπει να σέβονται την δύναμη της εργατικής κομμουνιστικής γραμμής, πρέπει να την επιλέξουν, αν την επιλέξουν ως συνειδητοί ελεύθεροι άνθρωποι και όχι ως άβουλοι ακόλουθοι και κομπάρσοι, έτοιμοι να αυτομολήσουν στην πρώτη κακοτοπιά.
Δεν είμαστε στην ίδια όχθη, γιατί δεν αρκεί η ταξική θέση, προαπαιτούμενο είναι και η ταξική επιλογή. Το μήνυμα πρέπει να είναι σαφές : " Για να βρεθούμε στην ίδια όχθη πρέπει μόνος σου να κολυμπήσεις ως απέναντι. Τα πρώτα βήματα είναι πάντα μοναχικά".
Η εντύπωση που αποκομίζω από το κείμενο, είναι πως ζητάς από το σύνολο της τάξης να ταυτιστεί με την πρωτοπορεία της. Κατανοείς νομίζω το ανέφικτο ενός τέτοιου στόχου, όχι απλά στο σήμερα αλλά ακόμη και μετεπαναστατικά, καθώς η επίτευξη του είναι αναγκαίος και ικανός(;) όρος, όχι για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό μίας κοινωνίας αλλά για το πέρασμα της στον κομμουνισμό.
Θεωρώ πάντως πολύ χρήσιμο, πως το έθεσες σαν προβληματισμό...
Ίσως δεν το εξέφρασα σωστά. Αναφέρομαι ακριβώς στο αντίστροφο. Στην ανάγκη δηλαδή η πρωτοπορία να μην απορροφάται από τους ρυθμούς και την ήττα μεγάλων κομματιών της εργατικής τάξης και κυρίως των μικροαστών που αποτελούν την πιο αρρωστημένη εκφορά της καπιταλιστικής αλλοτρίωσης.
Σε πεδίο πολιτικού λόγου και πολιτικής πράξης, η πρωτοπορία είναι αναγκαίο όχι να θεραπεύει αυταπάτες αλλά να τις συντρίβει, ώστε η συμπόρευση μαζί της από εργαζόμενους ή ακόμη και μικροαστούς να μην πραγματώνεται σε ένα επίπεδο άχρωμης συμμαχίας ή άβουλης υποταγής αλλά συνειδητής ατομικής και ιστορικής επιλογής.
Η αναγκαία κάθοδος στην καθημερινότητα της τάξης από την μεριά της πρωτοπορίας δεν είναι δυνατόν να γίνεται με όρους πρωτόγονης διαφώτισης και καθοδήγησης, αλλά με όρους απαίτησης ολιστικής συμπόρευσης στο κομμουνιστικό πρόταγμα. Κάτι που είναι ιδιαίτερα σημαντικό και προς και μετά την επανάσταση. Ώστε να μην βιώσουμε ξανά το φαινόμενο συγκρότησης μιας εξουσίας, αποκομμένης από την εργατική πλειοψηφία, όπου η τελευταία απλά υποτάσσεται στην ηγεμονία της πρώτης καθώς ποτέ η ελάχιστα δεν θα είναι συνειδητά μέρος αυτής.
Η δεδομένη αν και δυναμική ανισομετρία στα επιμέρους επίπεδα συνείδησης, πρέπει μάλλον να οδηγεί την πρωτοπορία σε επιθετικές μορφές αντιπαράθεσης με τους αστικούς μύθους παρά να την καθηλώνει στον μέσο όρο –κοινωνικής πολιτικής και πολιτισμικής συμφωνίας- της εργατικής πλειοψηφίας που καθορίζεται από τον βαθμό ηγεμονίας σε αυτή της αστικής πολιτικής.
Τα κλασσικά εργαλεία «διαφώτισης» δεν είναι πια αρκετά, δεδομένης της ολοκληρωτικής ηγεμονίας της αστικής εξουσίας, για αυτό είναι τελείως απαραίτητο ο κομμουνιστικός πόλος να υφίσταται ως συνολικά ανταγωνιστική παρούσα ιστορική επιλογή προς την κρατούσα, απαιτώντας από την εργατική πλειοψηφία όχι την ολιστική υποταγή αλλά την ολιστική συμπόρευση. Προφανώς μια τέτοια επιλογή θα επιδράσει διαφορετικά τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο σε ότι αφορά στην εργατική τάξη. Ωστόσο ο πήχης θα είναι ήδη ψηλά και το σημείο αφετηρίας θα απέχει πολύ από μια πρωτογενή συμφωνία συμπόρευσης σε ένα πεδίο οικονομικών αιτημάτων για παράδειγμα. Κάτι τέτοιο βέβαια απαιτεί και ανάλογης των αναγκαιοτητών πρωτοπορία.