Δεκέμβρης 08 : Εξέγερση - ένα σχόλιο...

  

 

Ο συνήθης «κομμουνιστικά ορθόδοξος» , political correct, διαχωρισμός, αφορά στην ύπαρξη οργανωμένου ή μη οργανωμένου εργατικού κινήματος, ή κινήματος γενικά. Αυτή η αντίθεση- φενάκη, έρχεται να αποκρύψει κι ενίοτε να καλύψει στο πολιτικό και ιδεολογικό έρεβος, την βασική αντίθεση που διατρέχει ένα κοινωνικό κίνημα, κάθε κοινωνικό κίνημα, και η οποία αφορά στον αν αυτό στέκεται σε περιεχόμενο και μορφές, συνολικά αντιπαραθετικά προς την καθεστηκυία τάξη ή αντίθετα επιδιώκει την βελτίωση, την αλλαγή , την λείανση των πιο αιχμηρών, των πιο κραυγαλέων πλευρών αυτής.

Αυτή είναι η κυρίαρχη θεωρητική, πολιτική, κοινωνική αντίθεση πάνω στην οποία ακροβολίζονται τα κοινωνικά κινήματα και η οποία καθορίζει αν τάσσονται με την ομαλή μεταρρυθμιστική αλλαγή των υφιστάμενων κοινωνικών και οικονομικών όρων ή επιδιώκουν την συνολική ανατροπή τους.


Σε αυτό το πλαίσιο, η εξέγερση του Δεκέμβρη είχε ταξικό χαρακτήρα και προσανατολισμό που εδράζονταν στους εξής βασικούς πυλώνες αν και όχι μόνο σε αυτούς :


1. Δεν υπήρξε καμία απεύθυνση, συνδιαλλαγή ή διαπραγμάτευση με την αστική εξουσία, καθώς αυτή, από την αρχή αναγνωρίστηκε ως ο κύριος αντίπαλος.

2. Δεν επαγγέλθηκε σε καμία στιγμή της εξέγερσης, ένα μοντέλο εκδημοκρατισμού του κράτους ή των δυνάμεων καταστολής. Η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν είχε ποτέ, σε καμία στιγμή της, τέτοιου είδους αστικοδημοκρατικές αυταπάτες.

3. Υιοθετήθηκε από την αρχή η βία ως μέσο άμυνας απέναντι στην καταστολή του κράτους, ενώ οι καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, πανεπιστημίων όπως και οι επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα, σε επίπεδο συμβολικό και πραγματικό, αποκάλυψαν την συνολική εναντίωση της εξέγερσης απέναντι στην αστική πολιτική, τους θεσμούς της και τα σύμβολά της.

4. Οι συμμετέχοντες σε αυτή, στην πλειοψηφία τους, ήταν οι κολασμένοι της ελληνικής αστικής κοινωνίας, που ζούσαν ήδη σε συνθήκες κρίσης, χωρίς κανένα εργασιακό μέλλον, χωρίς καμία κοινωνική προοπτική. Ο Δεκέμβρης, ήταν εξέγερση της καπιταλιστικής κρίσης, ακόμη και αν αυτή, δεν είχε επίσημα ανακοινωθεί από το αστικό πολιτικό προσωπικό.

5. Είχε απέναντι της όλη την συστημική μικροαστική αριστερά, που απέναντι στο ανειρήνευτο της ταξικής πάλης προτάσσει τον «ιστορικό συμβιβασμό» και την ταξική συναίνεση , ώστε να μην διαταραχθούν οι πυρηνικοί όροι αναπαραγωγής ενός αστικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος, του οποίου αποτελεί οργανική πλευρά.

Αν μια κοινωνική εξέγερση λοιπόν, όπως αυτή του Δεκέμβρη, δεν τοποθετείται στην πλευρά της βελτίωσης των όρων και των συνθηκών πραγμάτωσης της καπιταλιστικής κυριαρχίας, τότε ακόμη και σε πρωτόλειο στάδιο, ακόμα και με ασχημάτιστο τρόπο, κατέχει ταξικά χαρακτηριστικά, ακόμη και αν αυτά δεν έχουν λάβει ακόμη την μορφή κοινωνικού και πολιτικού μανιφέστου , κοινωνικού και πολιτικού προγράμματος, επαναστατικής υπέρβασης της καπιταλιστικής εξουσίας. Η περαιτέρω ταξική οργάνωση αυτού του κινήματος αποτελεί αδήριτη αναγκαιότητα, ενώ ο πρωτογενής χαρακτήρας αυτής, δεν αποτελεί λόγο αποπομπής του στον κατάλογων των «μικροαστικών ξεσπασμάτων».

Με βάση αυτό το κριτήριο, είναι αναγκαίο, να καταρριφθεί ο βαθειά αστικός μύθος ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη, είχε στην πολιτική καθοδήγησή της κομμάτια της αστικοδημοκρατικής κοινοβουλευτικής αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) είτε εξωκοινοβουλευτικές αριστερές οργανώσεις, καθώς είναι πασίγνωστο στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ», ότι η όποια παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ εξαντλούνταν στην παρουσία εκπροσώπων του στα τηλεοπτικά πάνελ, ενώ η εξωκοινοβουλευτική αριστερά (ΝΑΡ) και οι υπόλοιποι που μετέπειτα συγκρότησαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από πολύ νωρίς προέκριναν την αποχώρηση από την Νομική και την λήξη της εκεί Κατάληψης, πράττοντας τα πάντα ώστε να εξομαλυνθεί η κατάσταση και να ανοίξει ο δρόμος της πολιτικής και εκλογικής εκμετάλλευσης της εξέγερσης, μέσω της δημιουργίας ενός πόλου «αντισυστημικής αριστεράς». Όλη αυτή η τακτική και πρακτική, οδήγησε στην καρικατούρα-ανέκδοτο, μιας νέας σοσιαλδημοκρατίας αριστερών αποχρώσεων, που αποτελεί πια οργανική πλευρά μιας αστικής απάντησης στην καπιταλιστική κρίση.

Επίσης είναι ανάγκη να ξεκαθαρισθεί, γιατί η ιστορία δεν πρέπει να λησμονείται ούτε να παραχαράσσεται, ότι το ΚΚΕ τήρησε μια απαράδεκτη στάση απέναντι στην εξέγερση του Δεκέμβρη, όχι μόνο λόγω της απουσίας του αλλά και λόγω της επίθεσής του σε αυτή, με την τραγική δήλωση της Παπαρήγα περί «Πραγματικής λαϊκής εξέγερσης που δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι» και το «λογοτεχνικό πόνημα»  στον Ριζοσπάστη, με κεντρικό Ήρωα τον κακομοίρη φτωχό μπάτσο, που η ταξική του θέση τον οδήγησε στο να δολοφονεί παιδιά της αστικής τάξης. Ή ακόμη και τις δηλώσεις της Κανέλλη περί σωματέμπορων (http://youtu.be/zjbuHCs-04o) που κατεβαίνουν στον δρόμο, η οποία αποτελεί μια κλασσική εκπρόσωπο της αστικής τάξης, που της επιτρέπεται, να εμφανίζεται ως απολογητής της, στις τάξεις ενός ΚΚ.

Τόσο η κοινοβουλευτική όσο και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, είτε τήρησαν στάση εχθρική απέναντι στην εξέγερση, είτε την αξιοποίησαν στο αστικό πολιτικό και εκλογικό παιχνίδι. Αυτή είναι η ιστορική καταγραφή και βάσει αυτής, μπορεί να γίνει η όποια αποτίμηση, κριτική και αυτοκριτική σε σχέση με τον Δεκέμβρη.