Βενεζουέλα: “H μητέρα όλων των μαχών” και ο ανορθόδοξος πόλεμος

γράφει ο Βαγγέλης Γονατάς

Όπως είχε προβλεφθεί, η μιντιακή καμπάνια ενάντια στη Βενεζουέλα έχει χτυπήσει κόκκινο, οι τζίροι έχουν απογειωθεί και όλοι “το παλεύουν” όπως μπορούν. Η Ευρώπη γέμισε ξαφνικά Μαδούρους, ο Ραχόι στην Ισπανία θέλει τον Μαδούρο/Ποδέμος του, ο Μητσοτάκης στην Ελλάδα τον Μαδούρο/Τσίπρα του και οι υπόλοιποι ότι περισσεύει. Ο δημοσιογράφος παντός καιρού Ιάσων Πιπίνης πραγματοποίησε βαρυσήμαντη αποστολή στη Βενεζουέλα, μετά το βαρυσήμαντο σχετικό βιβλίο του με το οποίο μας είχε ήδη πληροφορήσει για το αποτέλεσμα της μετέπειτα επιτόπιας δημοσιογραφικής του έρευνας. Και τέλος, η Βούλτεψη έμεινε χωρίς αντικείμενο γιατί το κράτος εθνικοποίησε το (βορειοαμερικάνικο) εργοστάσιο κωλόχαρτου της Βενεζουέλας. Με όλα αυτά ανακαλύπτουμε έναν περίεργο λαό στη Βενεζουέλα, έναν λαό που λιμοκτονεί μήνες αλλά δεν πεθαίνει, αλλά και δεν εξεγείρεται κατά του Μαδούρο, παρ ότι έχει παράδοση σε τέτοιες καταστάσεις, να τα κάνει λίμπα (Βλ. εξέγερση Καρακάσο).

Ωστόσο πέρα από αυτές τις μισθοφορικές αποστολές, γεγονός είναι ότι η βενεζολάνικη κοινωνία είναι βαθιά διχασμένη, όπως ήταν πάντοτε, καθώς τόσο η δεξιά όσο και οι Τσαβίστας διατηρούν ισχυρή δύναμη. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, της διεθνούς και της βενεζολάνικης δεξιάς, σαν αποτέλεσμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και των επιπτώσεων της σε κάθε χώρα. Η Βενεζουέλα αποτελεί τον πρώτο στόχο της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, τουλάχιστον στην αμερικάνικη ήπειρο.

Οι Tσαβίστας και η κυβέρνηση μιλούσαν πολύ πριν την τελευταία φάση της κρίσης που βιώνει η χώρα, για έναν σκληρό οικονομικό πόλεμο από πλευράς της βορειοαμερικανικής αυτοκρατορίας, με όργανο στο εσωτερικό την αστική τάξη της χώρας και την βενεζολάνικη δεξιά. Ο οικονομικός πόλεμος δεν είναι κάτι καινούργιο στην Λατινική Αμερική, κατ αρχήν παλιός και καθολικός οικονομικός πόλεμος είναι η καταλήστευση των φυσικών πόρων της ηπείρου από την βόρεια μητρόπολη. Μιλάμε βέβαια για πιο ακραίες εκδηλώσεις του, όπως αυτές ενάντια στην κυβέρνηση Αλιέντε στη Χιλή τη δεκαετία του 70 και φυσικά, για τον πάνω από πενήντα χρόνια οικονομικό, εμπορικό και χρηματοπιστωτικό αποκλεισμό (εμπάργκο) της Κούβας.

συνεχίστε #MARXISM