Ι. Εισαγωγή
Οι πολιτικές εξελίξεις τα τελευταία δέκα χρόνια οδήγησαν σε μια πολύ αξιόλογη ανανέωση του ενδιαφέροντος στη μαρξιστική οικονομική και πολιτική ανάλυση και σε μια συντεταγμένη προσπάθεια να αναζωογονηθεί η μαρξιστική θεωρία ως επαναστατική δύναμη. Η τάση αυτή εστιάστηκε στην προσπάθεια ανάπτυξης μιας μαρξιστικής κριτικής του σταλινικού και του μετασταλινικού αναθεωρητισμού. Οι υλικές της προϋποθέσεις είναι αφ’ ενός, το τέλος του μακρού κύματος μεταπολεμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης και η επανεμφάνιση της καπιταλιστικής κρίσης, και αφ’ ετέρου, η ανάπτυξη της αντίστασης της εργατικής τάξης στην κυριαρχία του κεφαλαίου ανεξάρτητα από τα ορθόδοξα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Αυτή η μαρξιστική αναγέννηση λαμβάνει χώρα σε συνθήκες που την καθιστούν εξαιρετικά ευάλωτη στην ενσωμάτωση στα πλαίσια αναφοράς της αστικής ιδεολογίας. Από τη δεκαετία του 1930, η μαρξιστική θεωρία κυριαρχείται, θετικά ή αρνητικά, από τον επίσημο μαρξισμό των ορθόδοξων Κομμουνιστικών Κομμάτων (στον οποίο θα αναφέρομαι ως «δογματισμό»). Οι μαρξιστές που δεν ήταν πρόθυμοι να υποταχθούν στον δογματισμό δεν ήταν ωστόσο ικανοί να τον αμφισβητήσουν. Η περίοδος του ψυχρού πολέμου και η απουσία ανεξάρτητης αντίστασης της εργατικής τάξης στο κεφάλαιο σήμαινε ότι δεν υπήρχε βάση στην οποία να μπορεί να στηριχτεί μια τέτοια αμφισβήτηση.
Η ανεξαρτησία αυτού του μαρξισμού συντηρήθηκε από την απόσπαση της προσοχής του από τα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα. Ο μαρξισμός αυτός χαρακτηρίστηκε από την προσπάθεια να εξηγήσει την καταφανή σταθερότητα της αστικής κυριαρχίας μέσω της αναφοράς σε ιδιαίτερες όψεις του εποικοδομήματος που διέφεραν από χώρα σε χώρα, συγκροτώντας έτσι διάφορες εθνικές σχολές «δυτικού μαρξισμού». Οι τελευταίες βασίστηκαν έντονα σε δάνεια από τις κυρίαρχες αστικές πολιτισμικές θεωρίες στις διάφορες χώρες. Οι «μαρξιστικές» εναλλακτικές στον δογματισμό απέφυγαν συστηματικά τα βασικά θεωρητικά ζητήματα που θα εγείρονταν από οποιαδήποτε άμεση αμφισβήτηση του δογματισμού (Anderson, 1976).
Η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης και η συνεπακόλουθη ανάπτυξη πολιτικών εναλλακτικών στον αναθεωρητισμό δημιούργησε νέες συνθήκες για τη μαρξιστική θεωρία. Οι συνθήκες αυτές υπαγορεύουν μια επιστροφή στα θεμέλια του μαρξισμού, στη γενικότητα των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων, και στη σύγκρουση με τη δογματική ορθοδοξία. Παρ’ όλα αυτά, η καινοφάνεια των συνθηκών αυτών παραπέμπει επίσης σε μια αδυναμία του σύγχρονου μαρξισμού. Ελλείψει μιας μαρξιστικής κριτικής του δογματισμού, η κριτική αυτή
μονοπωλήθηκε από διάφορες μορφές της αστικής ιδεολογίας, και κυρίως της αστικής κοινωνιολογίας.
συνεχίστε #MARXISM
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
1. Αναδημοσιεύονται όλα τα σχόλια , που ο συγγραφέας τους, χρησιμοποιεί τουλάχιστον, ψευδώνυμο.
2. Δεν αναδημοσιεύονται υβριστικά σχόλια
3. Αποκλείονται ρατσιστικά, φασιστικά και κάθε είδους εθνικιστικά σχόλια.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.