Δύο συμπεράσματα για τις εξελίξεις στην Ουκρανία

Η ραγδαία άνοδος του ναζισμού από την Ουκρανία ως την Βενεζουέλα, μαζί με τις κεκαλυμμένες μορφές του (τύπου Λεπεν), πρέπει να σημαίνει δύο πράγματα:

Α) Όποιος νόμιζε ότι θα σωθεί από τον ναζισμό με θεσμικού τύπου παρεμβάσεις, ενωμένοι όλοι μαζί υπό την σημαία της ΕΕ που ό,τι και να ‘ναι δεν θα ανεχτεί τον ναζισμό, σημασία έχει να βρούμε μια κοινή συνισταμένη για να πολεμήσουμε το κακό όλοι μαζί, να καταδικάσουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται και διάφορες τέτοιες μπούρδες που ακούγονται, πολλές φορές καλοπροαίρετα, από ανθρώπους διάφορων ηλικιών, διάφορων ιδεολογικών και πολιτικών πεποιθήσεων που όμως όταν πρόκειται να βάλουν στην εξίσωση τη λέξη «καπιταλισμός» παθαίνουν κρίση πανικού, λογικά πρέπει να αισθάνεται ασφαλής που η ΕΕ θα εγγυηθεί την δημοκρατία και την ομαλότητα όταν χρειαστεί και στα μέρη μας.

Β)Οι Ναζί δεν είναι ίδιοι με τους νεοφιλελεύθερους, τους παλαιοφιλελεύθερους, τους συντηρητικούς, τους σοσιαλδημοκράτες, τους εκσυγχρονιστές, τους μικροαστούς αριστερούληδες και όσους με κάποιον τρόπο υπερασπίζονται το υπάρχον σύστημα ως θέσφατο. Ο Κασιδιάρης δεν είναι ίδιος με τον Σταύρο Θεοδωράκη, άσχετα αν και οι δύο πηγαίνουν βαρκάδα στο ίδιο αντιλαϊκό ποτάμι, με διαφορετικές βάρκες. Ωστόσο τίποτα δεν τους εμποδίζει να συνεργαστούν άψογα όταν χρειαστεί να υπερασπιστούν τα ίδια συμφέροντα που σε θέλουν άνεργο, ανασφάλιστο, επισφαλώς εργαζόμενο, χωρίς ιατρική περίθαλψη, δαρμένο, χρεωμένο, φτωχό, να λες ευχαριστώ που επιβιώνεις κι ας έχεις ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία στιγμή που χαμογέλασες.

Πηγή : http://2310net.wordpress.com/