Γιώργος Σταμάτης : The Economics of Their Masters II

Ένα απόσπασμα απο το βιβλίο του Γ. Σταμάτη "Ελλείμματα και Χρέος, Μνημόνιο και Κρίση", εκδ.ΚΨΜ, σελ.47-72, εξαιρετικά επίκαιρο, καθώς ο νέος Υπουργός Οικονομικών, απηχεί φύσει και θέσει τις απόψεις των οικονομολογων, τον ρόλο των οποίων αποκαλύπτει με εξαιρετική ευστροφία ο συγγραφέας στο απόσπασμα που παραθέτουμε. Πρόκειται για ένα πραγματικά απολαυστικό κείμενο.

Στις 12/10/2010 η « Καθημερινή» δημοσίευσε το άρθρο «Προτάσεις για μια νέα αναπτυξιακή στρατηγική» των Χριστόφορου Πισσαρίδη, Κώστα Αζαριάδη και Γιάννη Ιωαννίδη¹.(http://www.kathimerini.gr/407553/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/protaseis-gia-mia-nea-anapty3iakh-strathgikh) Πρόκειται για ένα κατ’ίδιον τρόπον άκρως διδακτικό κείμενο, το οποίο δυστυχώς δεν έτυχε του ενδιαφέροντος που τού αξίζει.

Θα το παραθέσουμε τμηματικά στο σύνολο του, σχολιάζοντας καθένα από τα παρατιθέμενα τμήματά του. Η τμηματική παράθεσή του διευκολύνει τον σχολιασμό μας, αλλά και τον αναγνώστη να παρακολουθήσει και να κατανοήσει τα σχόλιά μας. Μετά από αυτόν τον τμηματικό αλλά εξαντλητικό σχολιασμό, δεν νομίζουμε ότι θα χρειαστεί να αξιολογήσουμε και να αποτιμήσουμε το άρθρο συνολικά.

«Φρονούμε», αρχίζουν το άρθρο τους οι συγγραφείς, « πως τα μέτρα λιτότητας και οικονομικής μεταρρύθμισης του Μνημονίου πρέπει να συνοδευτούν από ισχυρότατο πρόγραμμα αναπτυξιακής πολιτικής, ώστε να απομακρύνουν τη χώρα [τα μέτρα να απομακρύνουν ή το πρόγραμμα να απομακρύνει τη χώρα;- Γ.Σ.] από το φαύλο κύκλο αυξανόμενης ανεργίας και χρεοκοπιών. Προτείνουμε γι΄αυτό πολιτικές που θα αυξήσουν τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά 4% τον χρόνο, επιτρέποντας στην Ελλάδα όχι απλώς να ικανοποιήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, αλλά κυρίως να βελτιώσει σημαντικά την παραγωγικότητα και να μπει σε σταθερή τροχιά ευημερίας.»

Οι συγγραφείς δεν έχουν τίποτε να παρατηρήσουν κατά των «μέτρων λιτότητας και οικονομικής μεταρρύθμισης του Μνημονίου», καίτοι αναμένουν από αυτά ένα «φαύλο κύκλο αυξανόμενης ανεργίας και χρεοκοπιών» και γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο απαιτούν τα ίδια αυτά μέτρα «να συνοδευτούν από ένα ισχυρότατο πρόγραμμα αναπτυξιακής πολιτικής» και από « πολιτικές που θα αυξήσουν το ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά 4% τον χρόνο». Αυτό το τελευταίο μάς φαίνεται ολίγον τι ακατανόητον. Μάς φαίνεται δηλ. κάπως περίεργο πώς ένα ισχυρότατο πρόγραμμα αναπτυξιακής πολιτικής θα αυξήσει τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά μόνον 4% τον χρόνο. Διότι, αν, όπως αναφέρουν οι συγγραφείς παρακάτω, στα προηγούμενα έτη, δηλ. στα έτη πριν το 2010, ο ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης ήταν 2-3%, δηλ. 2,5% τον χρόνο, τότε, αν το ισχυρότατο πρόγραμμα αναπτυξιακής πολιτικής αυξήσει τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά 4% τον χρόνο, ο ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης θα αυξηθεί κατά 2,5.0,04(=0,100)% από 2,5% σε 2,5+0,1(=2,6)%. Πολύ φτωχή εσοδεία για ένα ισχυρότατο πρόγραμμα αναπτυξιακής πολιτικής. Αλλ’ ας είναι. Διότι, όπως θα δούμε αργότερα, άλλα γράφουν και άλλα εννοούν οι συγγραφείς. Συνεχίζουν οι συγγραφείς:

« Η υπερκατανάλωση είναι η μεγάλη αδυναμία της ελληνικής οικονομίας. Πέρυσι η χώρα ξόδεψε 12% πάνω από το μέσο όρο της Ε.Ε., ενώ το εισόδημα ήταν 5% κάτω και η παραγωγικότητα εργασίας 20% χαμηλότερη. Μεταβιβάσεις από την Ε.Ε. και εξωτερικά δάνεια χρηματοδότησαν το γλέντι. Η δραματική ύφεση που ζούμε χαμηλώνει το εισόδημα από 22.000 ευρώ κατά κεφαλήν σε 17-18.000, επίπεδο που αναλογεί στην παραγωγικότητα μας. Χωρίς δραστικά αναπτυξιακά μέτρα, τα εισοδήματα θα κατεβούν από 95% της Ε.Ε.-27 σε περίπου 72%.»

Τι είναι αυτή η υπερκατανάλωση; Από ποιο ύψος της κατανάλωσης σχετικά με το ύψος ποιού άλλου μεγέθους και πάνω ομιλούμε για υπερκατανάλωση; Όταν η κατανάλωση υπερβαίνει το 70%, το 80% ή το 90% του εθνικού προϊόντος; Ή όταν, όπως προφανώς προϋποθέτουν οι συγγραφείς γράφοντας πως η χώρα ξόδεψε πέρυσι (προφανώς για κατανάλωση κατά κεφαλήν) 12% πάνω από το μέσο όριο της Ε.Ε., η κατά κεφαλήν κατανάλωση είναι υψηλότερη εκείνης της Ε.Ε.; Κύριος οίδε. Κι εάν με «γλέντι» οι συγγραφείς εννοούν εκείνη την μη ορισθείσα υπερκατανάλωση, τότε η απόφανσή τους ότι «μεταβιβάσεις από την Ε.Ε. και εξωτερικά δάνεια χρηματοδοτούσαν το γλέντι» είναι εσφαλμένη από κάθε άποψη. Κι αυτό για τους εξής λόγους: Έστω ότι δεν υπάρχουν μεταβιβάσεις της χώρας προς την αλλοδαπή και ότι οι μεταβιβάσεις της Ε.Ε. είναι οι μόνες μεταβιβάσεις της αλλοδαπής προς την χώρα. Τότε οι τελευταίες μεταβιβάσεις αποτελούν το ένα μέρος του διαθεσίμου εθνικού προϊόντος. Το άλλο μέρος αποτελείται από το εθνικό προϊόν. Το διαθέσιμο εθνικό προϊόν χρησιμοποιείται για κατανάλωση (=συνετή τελοσπάντων κατανάλωση συν υπερκατανάλωση), για καθαρές επενδύσεις και για καθαρές εξαγωγές, όπου οι καθαρές εξαγωγές είναι ίσες με τη διαφορά μεταξύ εξαγωγών και εισαγωγών. Κανενός είδους γλέντι δεν χρηματοδοτούν οι μεταβιβάσεις από την Ε.Ε., αλλά διατίθενται μαζί με το δεύτερο μέρος του διαθέσιμου εθνικού προϊόντος, το εθνικό προϊόν, για κατανάλωση, καθαρές επενδύσεις και καθαρές εξαγωγές. Αν, όπως στην χώρα μας, οι καθαρές εξαγωγές είναι αρνητικές, αν δηλ. οι εισαγωγές υπερβαίνουν τις εξαγωγές και συνεπώς και το εμπορικό ισοζύγιο είναι ελλειμματικό, τότε αυτό το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου χρηματοδοτείται από εξωτερικά δάνεια. Οι αρνητικές καθαρές εξαγωγές είναι οι θετικές καθαρές εισαγωγές της χώρας. Η ύπαρξή τους σημαίνει ότι το διαθέσιμο εθνικό προϊόν, δηλ. το προϊόν που παρήγαγαν οι ημεδαποί συντελεστές παραγωγής, συν το προϊόν, το οποίο διατέθηκε χωρίς αντίτιμο στην χώρα από την αλλοδαπή (=μεταβιβάσεις από την αλλοδαπή), δεν αρκεί για να καλύψει την κατανάλωση και τις καθαρές επενδύσεις της χώρας. Το μη καλυπτόμενο μέρος της κατανάλωσης και των καθαρών επενδύσεων καλύπτεται από τις καθαρές εισαγωγές, οι οποίες χρηματοδοτούνται με εξωτερικά δάνεια. Επειδή όμως οι καθαρές εισαγωγές δεν μπορούν να επιμεριστούν σε καλύπτουσες κατανάλωση και σε καλύπτουσες καθαρές επενδύσεις, δεν μπορεί να λεχθεί ποιο μέρος των προαναφερθέντων εξωτερικών δανείων χρηματοδοτεί κατανάλωση και ποιο καθαρές επενδύσεις. Τα περί γλεντιού και της χρηματοδότησής του είναι λοιπόν παντελώς ανυπόστατα.

Κατά τα λοιπά, όσον αφορά εκείνα τα «χαμηλώματα» και «κατεβάσματα»² του εισοδήματος από 22000 ευρώ κατά κεφαλήν (και κατ΄έτος φυσικά) σε 17-18.000 ευρώ και από 95% της Ε.Ε.-27 σε περίπου 72%, καλό θα ήταν να γνωρίζουμε σε ποιο χρονικό διάστημα, σε πόσα τέρμινα δηλ., θα επισυμβούν, σ΄ένα, σε δυό ή σε καμιά δεκαριά χρόνια, διότι μάλλον μια κάποια σημασία έχει κι αυτό. Καθώς επίσης να γνωρίζαμε σε ποια εκτίμηση της εξέλιξης του κατά κεφαλήν και έτος εισοδήματος της Ε.Ε.-27 βασίζεται αυτό το κατέβασμα του ελληνικού κατά κεφαλήν και έτος εισοδήματος από 95% σε 72% περίπου εκείνου της Ε.Ε.-27; Και, τέλος, μια ακόμη απορία: Πώς γίνεται ένα κατά κεφαλήν και έτος εισόδημα σε μια χώρα να αντιστοιχεί ή να μην αντιστοιχεί στην παραγωγικότητα της εργασίας σ΄αυτήν την χώρα; Ή μήπως δεν αντιλαμβανόμαστε ορθά το νόημα της φράσης « Η δραματική ύφεση που ζούμε χαμηλώνει το εισόδημα από 22.000 ευρώ κατά κεφαλήν σε 17-18.000, επίπεδο που αναλογεί στην παραγωγικότητα μας», αντιλαμβανόμενοι ότι, ενώ το εισόδημα των 17-18.000 ευρώ αναλογεί, το εισόδημα των 22.000 δεν αναλογεί στην παραγωγικότητά μας; Δεν προκύπτει αυτό το εισόδημα κάθε φορά για δεδομένες τιμές από την παραγωγικότητα της εργασίας και το ύψος της απασχόλησης; Παράξενα πράγματα συμβαίνουν εδώ.

«Βαθιές αδυναμίες», συνεχίζουν οι συγγραφείς μας, «αντιμετωπίζονται μόνο με βαθιές τομές σε οικονομία, διοίκηση και κοινωνική δομή, που θα μεταφέρουν το κύριο βάρος της οικονομικής ανάπτυξης από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, όπως έγινε σε Σουηδία, Ιρλανδία, Κύπρο, Τουρκία. Η κεντρική κυβέρνηση παραμένει υπεύθυνη μόνο στους χώρους της δικαιοσύνης, άμυνας, προστασίας του πολίτη, υποδομών, και κοινωνικής πρόνοιας»³. 

 

Ποιές είναι οι προς αντιμετώπισιν βαθειές αδυναμίες ή δεν το γνωρίζουμε ή το γνωρίζουμε μεν, αλλά δεν το λέμε ακόμη, γνωρίζουμε όμως πώς πρέπει να αντιμετωπιστούν: μόνον με βαθειές τομές που θα μεταφέρουν το κύριο βάρος της οικονομικής ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα δια της συρρίκνωσης του κράτους σε κράτος νυχτοφύλακα. Προς το παρόν εκπλήσσει και τρομάζει η αφελής θρασύτης και ο πρωτογονισμός, με τα οποία θίγουν ζητήματα και προτείνουν διευθετήσεις, την σημασία των οποίων όχι μόνον δεν γνωρίζουν, αλλ΄ούτε καν να φανταστούν μπορούν οι συγγραφείς μας. 

 

«Οι προτάσεις μας», συνεχίζουν, «στοχεύουν να αυξήσουν, έως το 2020, την παραγωγικότητα της εργασίας στο 120% του μέσου όρου της Ε.Ε.-27 και να δημιουργήσουν 1,2 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, απορροφώντας 800.000 νέους και 400.000 πλεονάζοντες από το Δημόσιο. Βελτίωση⁴ της παραγωγικότητας απαιτεί μαζικές παρεμβάσεις για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, μεταρρύθμιση δημόσιας διοίκησης⁵, απάλειψη της διαφθοράς, ανασυγκρότηση υποδομών και ανθρώπινων πόρων. Αυτά αναλύονται εδώ.» 

 

Μας πιάνει δέος. Δέκα χρόνια είναι αυτά από το 2010 που κάνουν τις προτάσεις τους οι συγγραφείς μας μέχρι το 2020 που αναμένουν αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας από 20% κάτω από εκείνην της Ε.Ε.(όπως μάς είπαν παραπάνω) σε 20% πάνω από εκείνη της Ε.Ε., όπως μάς λένε εδώ. Πολύ μεγάλο διάστημα για ορθές προβλέψεις. Για να μπορούν οι συγγραφείς μας να τα προβλέψουν σωστά όλα αυτά, θα πρέπει να προβλέψουν ορθά την εξέλιξη της παραγωγικότητας της εργασίας όχι μόνον στην Ελλάδα (μετά την λήψη των μέτρων που προτείνουν), αλλά και στην Ε.Ε. Κι επίσης πώς να προβλέψουν ότι σ’αυτά τα δέκα χρόνια τα μέτρα που προτείνουν θα οδηγήσουν σε αύξηση της συνολικής απασχόλησης κατά 800.000 εργαζόμενους, σε μείωση της απασχόλησης στο δημόσιο κατά 400.000 εργαζόμενους και σε ισόποση αύξηση της απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα; Θα πρέπει να την έχει γυαλίσει κανείς πολύ καλά την γυάλινη σφαίρα για να μπορεί να προβλέψει ορθά κάτι τέτοιο! 

 

Και την πληροφορία ότι στο Δημόσιο πλεονάζουν 400.000 εργαζόμενοι πού την ξετρύπωσαν;

Πάμε όμως παρακάτω:

«Ριζοσπαστικές αναπτυξιακές στρατηγικές είναι ατελέσφορες εάν η κοινή γνώμη δεν πεισθεί πώς επίκειται σοβαρή πάταξη της διαφθοράς και βελτίωση της εφιαλτικής ανεπάρκειας του Δημοσίου. Το κοινό θα πεισθεί για πραγματικές αλλαγές εάν δει σε ένα χρόνο πράγματα πρωτάκουστα για την Ελλάδα, π.χ. κατακλυσμό μεγάλων δημοσίων έργων, πολιτικοί παραιτούμενοι⁶ από σκανδαλώδη προνόμια και φυλάκιση κραυγαλέων σφετεριστών δημοσίου χρήματος.»

Καλά τα οικονομικά. Οικονομολόγοι είναι, τα θεωρούν δικά τους και τα κάνουν ό,τι θέλουν. Αλλά η γλώσσα; Αυτή, που ανήκει σε όλους μας, τι τούς φταίει και την ταλαιπωρούν; Αυτήν την «σοβαρή πάταξη» που την βρήκαν; Και το «επίκειται … πάταξη» πού; Το «βελτίωση της …ανεπάρκειας»; Κι ας δεχθούμε το να βλέπει κανείς πράγματα πρωτάκουστα, όπως π.χ. ένα κατακλυσμό μεγάλων δημοσίων έργων, ως ποιητική νότα. Το «σφετεριστών δημοσίου χρήματος» ως τι να το ανεχθούμε; Είναι λογικό το κοινό να πείθεται «για πραγματικές αλλαγές» δηλ. ότι θα γίνουν πραγματικές αλλαγές, εάν δει κατακλυσμό μεγάλων δημοσίων έργων (κι όχι δημοσίων έργων γενικώς ή, πολύ περισσότερο, μικρών δημοσίων έργων). Αλλά γιατί να πείθεται, εάν δει πολιτικούς παραιτούμενους από σκανδαλώδη ειδικώς προνόμια (κι όχι από προνόμια γενικώς); Και γιατί να πείθεται, εάν δει φυλάκιση κραυγαλέων ειδικώς σφετεριστών (κι όχι γενικώς σφετεριστών) του δημοσίου χρήματος; Τα «σκανδαλώδη» και «κραυγαλέων» δεν είναι μόνον περιττά, αλλά πάνε και κόντρα σ’αυτό που θέλουν να πουν οι συγγραφείς μας.

Ας δούμε όμως και τις προτάσεις τους μιαν προς μιαν.

«Πρόταση 1: Έπειτα από συνολική θητεία δώδεκα ετών, οι βουλευτές συνταξιοδοτούνται αναγκαστικά και αποκλείονται από κάθε δημόσια θέση.»

Δεν μάς το λένε εδώ, αλλά κάτι βέβαια θα γνωρίζουν οι συγγραφείς μας για το πώς και σε ποιό βαθμό αυτό το μέτρο αυξάνει την παραγωγικότητα της εργασίας και την απασχόληση.

«Πρόταση 2: Κοινοπραξίες κατασκευαστικών εταιρειών, ιδιωτών επενδυτών και άλλων αναλαμβάνουν το κόστος εκτέλεσης και τη συντήρηση σύγχρονων δικτύων αυτοκινητοδρόμων, λιμένων, αεροδρομίων με αντάλλαγμα αφορολόγητη εκμετάλλευση για 30 χρόνια.»

Τα δίκτυα αυτοκινητοδρόμων, οι λιμένες και τα αεροδρόμια είναι βέβαια έργα. Καίτοι όμως είναι έργα, δεν εκτελούνται όπως τα έργα, αλλά κατασκευάζονται. Έτσι λοιπόν μιλάμε για την κατασκευή τους κι όχι για την εκτέλεσή τους. Κι όπως οι αυτοκινητόδρομοι, οι λιμένες και οι αερολιμένες δεν εκτελούνται, έτσι και η εκμετάλλευσή τους ούτε φορολογείται ούτε δεν φορολογείται. Γιαυτό και δεν υπάρχει φορολογούμενη ή μη φορολογούμενη εκμετάλλευσή τους. Αυτό που φορολογείται ή δεν φορολογείται είναι το κέρδος που προκύπτει από την εκμετάλλευσή τους. Η πραγματοποίηση αυτής της πρότασης θα αυξήσει τις οικονομικές δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα εις βάρος των οικονομικών δραστηριοτήτων του δημόσιου τομέα καθώς επίσης και τα κέρδη του ιδιωτικού τομέα. Κατά τα λοιπά δεν υπάρχει κανένας λόγος, για τον οποίο θα αυξήσει την παραγωγικότητα και την απασχόληση.

«Πρόταση 3: Κατάχρηση δημοσίων πόρων γίνεται απαράγραπτο ιδιώνυμο αδίκημα για υψηλόβαθμους πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημόσιους λειτουργούς και επιχειρηματίες. Παραβάσεις εκδικάζονται από ειδικά δικαστήρια. Οι ένοχοι τιμωρούνται με δρακόντιες ποινές.»

Ασφαλώς θα τάχετε ξανακούσει αυτά. Τα έχω ακούσει κι εγώ. Απλώς δεν θυμάμαι ούτε σε ποιο σημείο της διαδρομής τα άκουσα, ούτε αν τα άκουσα πριν ή μετά τα ποδοσφαιρικά. Ακολουθεί κάτι περί διαφθοράς πριν από την πρόταση 4:

«Διαφθορά

Η διαφθορά βρίθει στη δημόσια διοίκηση. Η Διεθνής Διαφάνεια ταξινομεί τη χώρα σαν χειρότερη μεταξύ των Ε.Ε.-27 το 2009, με δείκτη 3,8 (με άριστα 10). Η Κύπρος το 2009 είχε 6,6 και η Ελλάδα το 1997 είχε 5,3!

Οι συνέπειες από το φόρο της διαπλοκής είναι καταστρεπτικές. Διπλασιάζεται το δημοσιοοικονομικό έλλειμμα, εξανεμίζεται το 25% των φόρων, αποθαρρύνονται επενδύσεις, επιβραδύνεται η οικονομική ανάπτυξη. Εάν ο δημόσιος τομέας ήταν τα τελευταία 10 χρόνια όσο παραγωγικός είναι σήμερα αυτός της Κύπρου, ο ετήσιος ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης θα αυξανόταν κατά 1%.

Οι ωφέλειες από καλύτερη διοίκηση θα είναι ακόμα μεγαλύτερες εάν συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας από 25% της συνολικής απασχόλησης σε 15% όπως είναι σε Ισπανία και Κύπρο.»

Βρίθω σημαίνει είμαι γεμάτος. Π.χ. βρίθει λαθών σημαίνει είναι γεμάτος, η ,ο λάθη. ΄Ετσι η δημόσια διοίκηση βρίθει ή δεν βρίθει διεφθαρμένων υπαλλήλων. Στην δημόσια διοίκηση ούτε βρίθει ούτε δεν βρίθει η διαφθορά. Και ταξινομώ σημαίνει ό,τι τελοσπάντων σημαίνει, όχι όμως κατατάσσω. Κι όταν ταξινομούμε κάτι, τότε δεν το ταξινομούμε σαν.

Έχουμε φόρους και φόρους. Έχουμε φόρο εισοδήματος, φόρο προστιθέμενης αξίας, φόρο αίματος. Τώρα αποκτήσαμε και φόρο διαπλοκής. Στην διατύπωση φόρος εισοδήματος, το εισόδημα είναι η φορολογική βάση, η βάση, επί της οποίας επιμετράται ο φόρος, εν προκειμένω ο φόρος εισοδήματος και ο φόρος εισοδήματος είναι ο επιμετρηθείς επί του εισοδήματος πληρωθείς φόρος. Αντίστοιχα ισχύουν για την διατύπωση φόρος προστιθέμενης αξίας. Στην μεταφορική προφανώς διατύπωση φόρος αίματος ο φόρος αίματος σημαίνει κάτι που πληρώνει κανείς σε αίμα, δηλ. σε ζωές. Ωστόσο στην μεταφορική διατύπωση φόρος διαπλοκής ο φόρος της διαπλοκής δεν σημαίνει κάτι που πληρώνει κανείς με διαπλοκή, αλλά προφανώς τις καταστρεπτικές συνέπειες της διαπλοκής που υφίσταται κανείς, εν προκειμένω η κοινωνία. Έτσι το «οι συνέπειες από το φόρο της διαπλοκής είναι καταστρεπτικές» σημαίνει «οι συνέπειες από τις καταστροφικές συνέπειες της διαπλοκής είναι καταστροφικές», δηλ. κουραφέξαλα. Θα αρκούσε να πει κανείς ότι οι συνέπειες της διαπλοκής είναι καταστρεπτικές αντί να μάς διασκεδάζει με τις καταστρεπτικές συνέπειες του φόρου της διαπλοκής.

Τώρα γιατί η διαπλοκή διπλασιάζει το δημοσιονομικό έλλειμμα, εξανεμίζει το 25% των φόρων , αποθαρρύνει τις επενδύσεις και επιβραδύνει την οικονομική ανάπτυξη, αυτό ένας Θεός το ξέρει. Κι ένας Θεός επίσης ξέρει γιατί, εάν ο δημόσιος τομέας ήταν τα τελευταία χρόνια όσο παραγωγικός είναι σήμερα αυτός της Κύπρου, τότε ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης θα αυξανόταν, δηλ. θα ήταν μεγαλύτερος, κατά 1%. Και μεταξύ μας: Πώς υπολογίζεται η παραγωγικότητα του δημόσιου τομέα;

Πάμε τώρα στην επόμενη πρόταση.

« Πρόταση 4: Η απασχόληση στον γενικό δημόσιο τομέα μειώνεται διαδοχικά από 1.100 εκατ⁷ σε 700 χιλάδες μέχρι το 2015, με πώληση όλων των δημοσίων επιχειρήσεων, και ανακατανέμεται ορθολογικά. Πλεονάζοντες υπάλληλοι αδειοδοτούνται με 80% των αποδοχών για τρία χρόνια, 60% για τα επόμενα δυο. Άτομα άνω των 55 ετών υπόκεινται σε ειδική μεταχείριση.

Εκτιμάμε ότι οι αμοιβές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θα μειωθούν κατά 8,6 δισ. ευρώ, επιτρέποντας έτσι στην κυβέρνηση να αυξήσει τους μισθούς όσων απομένουν.» 

 

Πού το βρήκαν ότι ο ευρύτερος δημόσιος τομέας απασχολεί 1.100 εκατ., δηλ., όπως εννοούν, 1.100 χιλ. εργαζόμενους; Στα προηγούμενα μάς είχαν πεί ότι ο ιδιωτικός τομέας θα απορροφήσει από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα 400 χιλ. εργαζόμενους όχι μέχρι το 2015, όπως μας λένε εδώ, αλλά μέχρι το 2020. Και επίσης: εκεί θεωρούσαν μόνον αυτές τις 400 χιλ. εργαζόμενους, που θα απορροφήσει μέσω των ιδιωτικοποιήσεων των δημοσίων επιχειρήσεων ο ιδιωτικός από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, πλεονάζον εργατικό δυναμικό του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Εδώ θεωρούν και ένα μέρος των 700 χιλ. εργαζομένων, που θα απομείνουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, πλεονάζον εργατικό δυναμικό, το οποίο θα πρέπει να τεθεί σε διαθεσιμότητα και στην συνέχεια να απολυθεί − χωρίς ωστόσο να μάς λένε κάτι για το μέγεθος αυτού του εισέτι πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Και πού το βρήκαν ότι το σύνολο των δημοσίων επιχειρήσεων απασχολεί ακριβώς 400 χιλ. εργαζομένους; Και πού στέκει ότι αυτές οι 400 χιλ. πλεονάζουν στον δημόσιο τομέα, αφού μέσω της ιδιωτικοποίησης όλων των δημοσίων επιχειρήσεων, στις οποίες εργάζονται, θα απορροφηθούν, όπως λένε οι ίδιοι, από τον ιδιωτικό τομέα; Γιατί, αφού πλεονάζουν, δεν τους απολύει, αλλά τους απορροφά ο ιδιωτικός τομέας;

Ανεξάρτητα όμως απ΄όλα αυτά δεν μπορούμε να διείδουμε πώς η πώληση όλων των δημοσίων επιχειρήσεων θα αυξήσει την παραγωγικότητα της εργασίας και τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης. Τις οικονομικές δραστηριότητες του ιδιωτικού εις βάρος των οικονομικών δραστηριοτήτων του δημόσιου τομέα καθώς και τα κέρδη του ιδιωτικού τομέα θα αυξήσει μόνον. Κι έστω ότι, όπως μάς διαβεβαιούν οι συγγραφείς μας, συνεπεία, πρώτον, της ιδιωτικοποίησης όλων των δημοσίων επιχειρήσεων και της συνακόλουθης μείωσης των απασχολούμενων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα κατά 400 χιλ. εργαζόμενους και, δεύτερον, της θέσης σε διαθεσιμότητα και εν συνεχεία της απόλυσης των εισέτι πλεοναζόντων από τους εναπομένοντες 700 χιλ. του δημόσιου τομέα, οι μισθοί στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θα μειωθούν κατά 8,6 δις ευρώ, επιτρέποντας στην κυβέρνηση να αυξήσει τους μισθούς των τελικώς εναπομενόντων εργαζομένων − έστω κι έτσι, από πού κι ως πού ανήκει στους προς επίτευξιν στόχους των συγγραφέων μας η αύξηση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων; Για πρόδηλης σκοπιμότητας κουτοπονηριά πρόκειται μάλλον εδώ.

« Πρόταση 5: Αξιοκρατικές προαγωγές συνδυάζονται με βελτίωση απολαβών κατωτέρων υπαλλήλων⁸, που αυξάνονται κατά 50% πάνω από τον πληθωρισμό σε 5 χρόνια, και ανωτέρων (όσων εμπίπτουν στην πρόταση 3), που διπλασιάζονται μέχρι το 2015.

Εκτιμάμε ότι οι συνολικές αμοιβές των θα φτάσουν το 40 το 2015 έναντι 33,5 δις για 1,1 εκατ. υπαλλήλους σήμερα.»

Θάθελα νάξερα πού διάολο τα βρίσκουν αυτά τα νούμερα. Ανεξαρτήτως όμως αυτού του ζητήματος, εδώ πρόκειται προφανώς για την συνέχιση της κουτοπονηρίας που υπαινιχθήκαμε παραπάνω.

Ακολουθεί μια παρέκκλιση περί υποδομών:

«Υποδομές

Η Ελλάδα υστερεί σε κάθε είδους υποδομές, δηλαδή σιδηροδρόμους, αυτοκινητοδρόμους, λιμένες και αεροδρόμια. Έχει το ήμισυ των αυτοκινητοδρόμων της Πορτογαλίας, 0,8% των αεροπορικών μεταφορών της Ε.Ε. και λιγότερο από το 5% των θαλάσσιων μεταφορών της Ευρώπης.

Εάν η πρόταση 2 διπλασιάσει το δημόσιο κεφάλαιο μέχρι το 2015 με 2.500 χλμ. αυτοκινητοδρόμων, υπερταχεία σιδηροδρομική σύνδεση Αθήνας-Θεσσαλονίκης, με τρείς σύγχρονους λιμένες, πέντε σύγχρονα αεροδρόμια και πενήντα μαρίνες, τότε εκτιμάμε ότι ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης θα αυξηθεί κατά 0,7% και η συνολική παραγωγικότητα της οικονομίας κατά 35-40%.

Τα στοιχεία για την παιδεία και έρευνα είναι σαρωτικά: απογοητευτική επίδοση των Ελληνόπουλων 15 ετών στις εξετάσεις PISA (28^οι από 30 χώρες του ΟΟΣΑ), οξύτατη ανεπάρκεια τεχνολογικών εφευρέσεων και ευρεσιτεχνιών(το ελληνικό μερίδιο ευρωπαϊκών διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας είναι 10% από ό,τι αναλογεί στον πληθυσμό). Η τριτοβάθμια εκπαίδευση προετοιμάζει ανεπαρκώς τους νέους για ιδιωτική απασχόληση. Πτυχία ΑΕΙ βελτιώνουν μισθούς κατά μόνο 32%, δηλαδή 300 ευρώ το μήνα, έναντι 61% στην Ε.Ε.

Κύριο πρόβλημα: Σπατάλη και απηρχαιωμένη εκπαιδευτική διοίκηση. Για να βελτιωθεί η ελληνική εκπαίδευση στα ευρωπαϊκά επίπεδα, προτείνουμε αποκέντρωση και δημιουργία άμιλλας μεταξύ ιδρυμάτων.»

Πιστεύουμε ότι ακόμη και βαριεστημένοι καφενόβιοι, εάν το έφερνε η πολιτικολογία τους να χρειαστεί να πούν κάτι και για τις υποδομές της χώρας, θα έλεγαν κάτι πιο συγκροτημένο από τα παραπάνω. Δεν είναι μόνον η ασυναρτησία και το ακατανόητο των διαπιστώσεων και των προτάσεων τους. Γιατί, δεδομένου ότι το εθνικό προϊόν της χώρας είναι μικρότερο από 2% εκείνου της Ε.Ε., να αποτελεί αρνητικό στοιχείο το γεγονός ότι οι θαλάσσιες μεταφορές της χώρας είναι μικρότερες από 5% εκείνων της Ε.Ε.; Και γιατί αποκέντρωση των πανεπιστημίων, από έλλειψη της οποίας κατά τα λοιπά δεν πάσχουμε καθόλου, και − ένας Θεός ξέρει τι είναι αυτή− δημιουργία άμιλλας μεταξύ των πανεπιστημίων θα ανεβάσουν την ελληνική εκπαίδευση − την εκπαίδευση γενικώς, όχι μόνον την πανεπιστημιακή − στα ευρωπαϊκά επίπεδα; Είναι κι εκείνες οι εκτιμήσεις και οι προβλέψεις τους, που μάς εκπλήσσουν συνεχώς και εξαιρετικά. Συνέπεια της «εκτέλεσης» μέχρι το 2015 2.500 χλμ. αυτοκινητοδρόμων, μιας υπερταχείας σιδηροδρομικής σύνδεσης Αθήνας-Θεσσαλονίκης, τριών σύγχρονων, παρακαλώ, λιμένων, πέντε επίσης σύγχρονων αεροδρομίων και 50 μαρινών, ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης, που ήταν το 2009 περίπου 2,5%, θα αυξηθεί κατά ο,7% δηλ. κατά 2,5.0,007(=0,0175) ποσοστιαίες μονάδες από, όπως είπαμε, περίπου 2,5% σε 2,5+0,0175(=2,5175)% περίπου και η παραγωγικότητα κατά 35-40% στο διάστημα 2010-2015. Τα νούμερα, αυτά τα νούμερα που τα βρίσκουν; Δεν μάς το λένε δυστυχώς. Έτσι δεν μπορούμε να ελέγξουμε την ορθότητα τους. Κάπως μυρίζουν όμως αυθαιρεσία και ασυναρτησία. Εκείνη η αύξηση της παραγωγικότητας κατά 35-40% σημαίνει, αν η απασχόληση δεν μειωθεί, επιπρόσθετη αύξηση του εθνικού προϊόντος στο διάστημα 2010-2015 κατά τουλάχιστον 35-40%. Αυτή η αύξηση δεν είναι συμβατή με την εκτιμούμενη για το ίδιο διάστημα αύξηση του εθνικού προϊόντος κατά 2,675% ανά έτος. Ακόμη κι αν οι συγγραφείς μας μ’εκείνο το 0,7% αύξηση του ρυθμού της οικονομικής μεγέθυνσης δεν εννοούν, όπως γράφουν, 0,7%, αλλά, όπως πράγματι εννοούν κι όμως αλλιώς γράφουν, 0,7 ποσοστιαίες μονάδες, όποτε στο διάστημα 2010-2015 η ετήσια ποσοστιαία αύξηση του εθνικού προϊόντος δεν είναι πλέον 2,5175%, αλλά 2,5+0,7(=3,2)%, πάλι δεν βγαίνει το πράγμα. Ακόμη και τότε η συνολική για το διάστημα 2010-2015 προκύπτουσα αύξηση του εθνικού προϊόντος είναι πολύ μικρότερη από 35-40%.

Για την ακρίβεια ίση με:

[(1+ 0,032)⁵ – 1] x 100% = (1,1706 – 1) x 100% = 0,1706 x 100% = 17,06%

Πάμε παρακάτω:

«Πρόταση 6: Ανακαλείται η απαγόρευση ιδιωτικών πανεπιστημίων και αστυνομικής παρουσίας στους πανεπιστημιακούς χώρους. Η χρηματοδότηση και επίβλεψη των δημοσίων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μεταφέρεται από το Υπουργείο Παιδείας σε περιφερειακές αυτοδιοικήσεις.»

Δεν υπάρχει κανείς πλην των συγγραφέων μας που να πιστεύει ότι κάποιοι επενδυτές περιμένουν την άρση της απαγόρευσης ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων για να ιδρύσουν μερικά ιδιωτικά πανεπιστήμια και να πλουτίσουν. Απ’αυτήν την πλευρά δεν μπορεί να περιμένει κανείς καμία συμβολή στην αναπτυξιακή διαδικασία. Αντιθέτως η αστυνομική παρουσία στους πανεπιστημιακούς χώρους για την πρόληψη και την καταστολή αξιόποινων πράξεων κάτι μπορεί να συνεισφέρει, αν αναλογιστεί κανείς ότι η εγκληματικότητα προάγει, όπως έχει εκθέσει κάπου ο Marx, την οικονομική δραστηριότητα. Διότι προάγει την εκπαίδευση και την απασχόληση αστυνομικών, δικαστικών και εισαγγελέων, δικηγόρων, δεσμοφυλάκων και άλλων συναφούς επαγγέλματος εργαζομένων, την παραγωγή όπλων, στολών αστυνομικών και δεσμοφυλάκων, δικαστικών τηβέννων, αστυνομικών τμημάτων και κρατητηρίων, φυλακών, δικαστηρίων και άλλων συναφών με την δίωξη αξιόποινων πράξεων πραγμάτων. Η μεταφορά της χρηματοδότησης και της επίβλεψης των δημοσίων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων από το Υπουργείο Παιδείας σε όργανα περιφερειακής αυτοδιοίκησης εντάσσεται στις πρακτικές διοικητικών μεταρρυθμίσεων που προωθούνται στα πλαίσια της διοικητικής μεταρρύθμισης στην Ευρώπη αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο και προέρχονται από το λεγόμενο Νέο Δημόσιο Μάνατζμεντ, το οποίο αποσκοπεί στην μετατροπή του κράτους από παρεμβατικό σε ουδέτερο.

Και περνάμε στην

«Πρόταση 7: Για την περίοδο 2011-13 η διαχείριση τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ανατίθεται έκτακτα σε επιτροπές διακεκριμένων πανεπιστημιακών, Ελλήνων και ξένων, που αξιολογούν μέλη ΔΕΠ, διοικητικό προσωπικό και σπουδαστές με διεθνή κριτήρια. Πλεονάζον προσωπικό απομακρύνεται κατά την πρόταση 4. Από το 2013, τα ιδρύματα αυτονομούνται, με πλήρη δικαιοδοσία σε πρόσληψη προσωπικού, και καθορισμό αμοιβών, διδάκτρων και αριθμού εισακτέων.»

Ήδη από το 2012 η διοίκηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων έχει περάσει, σύμφωνα με τον νέο νόμο πλαίσιο, στα Συμβούλια Διοίκησης που αποτελούνται από διακεκριμένους έλληνες και ξένους πανεπιστημιακούς. Απομένει αυτά τα Συμβούλια Διοίκησης να επιφορτιστούν και με την αξιολόγηση του διδακτικού-ερευνητικού και διοικητικού προσωπικού, αλλά και των φοιτητών(;!), την απομάκρυνση του πλεονάζοντος προσωπικού και την πλήρη αυτονόμηση των ιδρυμάτων, όπως το απαιτούν οι συγγραφείς μας. Ερώτημα παραμένει πάντως πού βρήκαν οι συγγραφείς μας το πλεονάζον προσωπικό στα πανεπιστήμια; Κι εκεί πού είμαστε έτοιμοι να ρωτήσουμε τι σχέση έχει η όποια αναμόρφωση της διοίκησης των πανεπιστημίων με την οικονομική ανάπτυξη, διαβάζουμε αμέσως παρακάτω:

« Εκτιμάμε πως η συνδυασμένη εφαρμογή των προτάσεων 6-7 θα διπλασιάσει την απόδοση στην εκπαίδευση, συμβάλλοντας 0,9% στην αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης.»

Πώς όμως μετράμε την απόδοση στην εκπαίδευση, για να μπορέσουμε να διαπιστώσουμε (ή να μην διαπιστώσουμε) τον διπλασιασμό της; Και πώς γίνεται η συνδυασμένη εφαρμογή των προτάσεων 6 και 7, συμβάλλοντας 0,9% στην αύξηση του ρυθμού οικονομικής ανάπτυξης, να διπλασιάζει την απόδοση στην εκπαίδευση; Ή μήπως η συνδυασμένη εφαρμογή των προτάσεων 6 και 7 διπλασιάζει την απόδοση στην εκπαίδευση και έτσι, μέσω αυτού του διπλασιασμού της απόδοσης της εκπαίδευσης, συμβάλλει 0,9% στην αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης; Τι να σάς πω; Δεν μπορώ να μαντέψω. Ωστόσο προκύπτει και μία ακόμη απορία: Πώς γίνεται η «εκτέλεση» και η λειτουργία αυτοκινητοδρόμων 2.500 χλμ., υπερταχείας σιδηροδρομικής σύνδεσης Αθήνας-Θεσσαλονίκης, τριών σύγχρονων λιμένων, πέντε σύγχρονων αεροδρομίων και 50 μαρινών να συμβάλλει, όπως είδαμε στα προηγούμενα, μόνον κατά 0,7% στην αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης, ενώ σχεδόν αποκλειστικά και μόνον διοικητικές αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση να αυξάνουν τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης περισσότερο και συγκεκριμένα κατά 0,9%; Θαυμαστά πράγματα!

Ας συνεχίσουμε όμως:

« Απαιτείται τολμηρό μεταρρυθμιστικό πνεύμα για να αλλάξει η πορεία της Ελλάδας

Ως αποτέλεσμα των κρατικών παρεμβάσεων οι αγορές προϊόντων και υπηρεσιών είναι οι πλέον στρεβλωμένες μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, με την αγορά εργασίας στην 5^η χειρότερη θέση. Αποτέλεσμα είναι 20% ανεργία νέων, και ξένες επενδύσεις στο 1% του ΑΕΠ στην Ελλάδα έναντι του 4% στην Ε.Ε.-27. Εκτιμάμε ότι, εάν οι ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα φτάσουν στο επίπεδο της Ε.Ε.-27, ο ετήσιος ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης θα αυξηθεί κατά 0,5%.»

Μόνον απορίες έχουμε. Γιατί η ανεργία των νέων οφείλεται σε οφειλόμενες σε κρατικές παρεμβάσεις στρεβλώσεις στις αγορές αγαθών και υπηρεσιών; Και γιατί οι σχετικά μειωμένες ξένες επενδύσεις έχουν κι αυτές την ίδια αιτία; Και γιατί, αν οι ξένες επενδύσεις από 1% του ΑΕΠ ανέλθουν σε 4% του ΑΕΠ, ο ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης θα αυξηθεί κατά 0,5%;

«Πρόταση 8: Νομοθετείται χρονοδιάγραμμα απελευθέρωσης μέχρι το 2015 όλων των αγορών εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών και όλων των κλειστών επαγγελμάτων. Η Επιτροπή Ανταγωνισμού αναλαμβάνει την επίβλεψη όλων των αγορών.»

Αυτή η απελευθέρωση των αγορών εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών καθώς και κλειστών επαγγελμάτων αποσκοπεί στην μετατροπή των αυτοαπασχολούμενων ελεύθερων επαγγελματιών (ιδιοκτητών ταξί, ιδιοκτητών φορτηγών αυτοκινήτων, ιδιοκτητών φαρμακείων, δικηγόρων, συμβολαιογράφων) σε φθηνά αμειβόμενους μισθωτούς εργαζόμενους εταιρειών ταξί, εταιρειών μεταφορών, αλυσίδων φαρμακείων, δικηγορικών και συμβολαιογραφικών εταιρειών. Αποσκοπεί δηλ. στην επέκταση του καπιταλιστικού τομέα της οικονομίας εις βάρος του τομέα των αυτοαπασχολούμενων. Ούτε την παραγωγικότητα της εργασίας ούτε την απασχόληση επηρεάζει σημαντικά.

« Πρόταση 9: Αναδιοργανώνεται το εθνικό πλαίσιο συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Οι συμβάσεις ρυθμίζουν αμοιβές και όρους απασχόλησης και αποζημίωσης. Απεργιακές αποφάσεις σωματείων απαιτούν πλειοψηφία των μελών τους σε μυστικές ψηφοφορίες υπό δικαστική επίβλεψη.»

Όπως στο πεδίο της Ανώτατης Εκπαίδευσης, έτσι και εδώ, στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων, οι εξελίξεις ξεπέρασαν τους λαγούς μας. Ακόμη και η πρότασή τους η σχετική με τις απεργιακές αποφάσεις των συνδικάτων είναι ξεπερασμένη. Ας είναι καλά το μέτρο της επιστράτευσης.

Συνεχίζουμε την παράθεση του κειμένου:

« Συντάξεις, χρέος, φόροι

Η έκλυτη σπατάλη στον δημόσιο τομέα και η αβεβαιότητα για το μέλλον κάνουν τους πιστωτές μας απρόθυμους να μας δανείσουν με επιτόκιο κάτω από 12%. Οι φορολογικές υπηρεσίες και η πολιτική τους ηγεσία απέτυχαν να συλλέξουν ή καταχράστηκαν ένα τέταρτο των νομίμων φόρων. Οι φόροι στα κέρδη και αποθεματικά είναι από τους υψηλότερους της Ε.Ε.-27.»

« Η έκλυτη σπατάλη» − τι ωραία ελληνικά! − στον δημόσιο τομέα και η αβεβαιότητα για το μέλλον δεν απέτρεψαν την Τρόικα να μάς δανείσει με επιτόκιο πολύ χαμηλότερο του 12% ανά έτος, για να μάς επιβάλει μέτρα μείωσης των μισθών και των συντάξεων και αύξησης των κερδών, ιδιωτικοποίησης των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών και της δημόσιας περιουσίας, εκχώρησης οικονομικών δραστηριοτήτων του Δημοσίου στους καπιταλιστές, διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, διάλυσης του κοινωνικού κράτους, περιορισμού των κοινωνικών δημοσίων δαπανών, διάλυσης και ιδιωτικοποίησης της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, της δημόσιας υγείας και προοπτικά της δημόσιας ανώτατης παιδείας και, τέλος, πειθάρχησης των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεών τους. Αυτήν την πολιτική της Τροϊκας προπαγανδίζουν οι συγγραφείς μας. Κατά τα λοιπά: Ποιός, πότε διαπίστωσε αξιόπιστα ότι οι φορολογικές υπηρεσίες και η πολιτική τους ηγεσία απέτυχαν να συλλέξουν ή καταχράστηκαν ένα τέταρτο των «νομίμων» φόρων; Κι επίσης, δεν γνωρίζω αν οι φόροι στα κέρδη και αποθεματικά⁹ είναι από του υψηλότερου της Ε.Ε.-27, γνωρίζω όμως ότι η φορολόγηση των κερδών των εταιρειών μειώθηκε τα τελευταία χρόνια από 45%, σε 35%, σε 20% και βαίνει μειούμενη προς 10%.

« Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του ΟΟΣΑ χωρίς ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαργιασμούς (ΑΣΛ), ενώ οι συντάξεις είναι οι πλέον γενναιόδωρες: πληρώνουν 96% των μέσων αποδοχών, αρχίζουν από ηλικία 58 ετών και κοστίζουν 13,5% του ΑΕΠ. Αντιθέτως, στις χώρες του ΟΟΣΑ οι συντάξεις πληρώνουν κατά μέσον όρο 61% των αποδοχών, αρχίζουν από ηλικία 63 ετών και κοστίζουν 10% του ΑΕΠ.» 

 

Θα δούμε λίγο παρακάτω τι είναι αυτοί οι Ατομικοί Συνταξιοδοτικοί Λογαριασμοί. Κατά τα λοιπά, εάν οι ασφαλιστικές εισφορές στην χώρα μας δεν διαφέρουν σημαντικά από τον μέσο όρο των ασφαλιστικών εισφορών στις χώρες του ΟΟΣΑ, τότε η σύγκριση των συνθηκών συνταξιοδότησης στην Ελλάδα με τις συνθήκες συνταξιοδότησης στις χώρες του ΟΟΣΑ δείχνει ότι το σύστημα συνταξιοδότησης στην Ελλάδα είναι πολύ καλλίτερο από αυτό των χωρών του ΟΟΣΑ.

Συνεχίζουν οι συγγραφείς μας:

« Η διοίκηση των δημόσιων νοσοκομείων στελεχώνεται με πολιτικά κριτήρια και λειτουργεί ανεξέλεγκτα δημιουργώντας ελλείμματα που αγγίζουν το 2% του ΑΕΠ. Λείπει εκπαιδευμένο προσωπικό, ενώ γιατροί και νοσοκόμοι που αμείβονται ανεπαρκώς δωροδοκούνται από ασθενείς που επιθυμούν περίθαλψη ποιότητας. Αποτέλεσμα: οι Ελληνίδες ζουν δύο χρόνια λιγότερο από τις Ισπανίδες ενώ ζούσαν το ίδιο το 1960.»

Δεν νομίζουμε ότι τα παραπάνω αποτελούν μια έστω και στοιχειωδώς σοβαρή περιγραφή της κατάστασης των δημόσιων νοσοκομείων, του τρόπου διοίκησής των, των οικονομικών προβλημάτων τους, της οικονομικής, επαγγελματικής και εργασιακής κατάστασης του ιατρικού και νοσηλευτικού τους προσωπικού και του επιπέδου των υπηρεσιών που προσφέρουν. Από νοικοκυραίους, ταξιτζήδες κι άλλους παρόμοιους αναλυτές έχουμε ακούσει πάντως πιο συναρπαστικές και πιο διασκεδαστικές περιγραφές. 

 

Ας συνεχίσουμε λοιπόν στο άρθρο:

« Πρόταση 10: Η συνταξιοδότηση γίνεται σε ηλικία 63 ετών, κατά μέσο όρο με συντάξεις στο 65%.

Εκτιμάμε ότι η πρόταση αυτή θα εξοικονομήσει στο κράτος περίπου 20 δις ευρώ το 2015».

Ό,τι θέλει και ό,τι τον φωτίσει ο Θεός μπορεί να κάνει κανείς. Καλό θα ήταν όμως να γνώριζε και να έλεγε και σε εμάς από ποια επιθυμία ή αναγκαιότητα προκύπτει αυτό που θέλει να κάνει και, τι θέλει να επιτύχει μ’αυτό που θέλει να κάνει, για να μπορέσουμε κι εμείς να το κρίνουμε και να το αξιολογήσουμε. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι τα προτεινόμενα δυο μέτρα είναι αναγκαία. Αν είναι αναγκαία μόνον για να εξοικονομήσει το Δημόσιο 20 δις ευρώ, τότε αυτό θα πρέπει να λεχθεί ρητά κι επίσης να λεχθεί γιατί το Δημόσιο πρέπει να εξοικονομήσει 20 κι όχι 15 ή 25 δις ευρώ. Και τέλος, θα πρέπει να λεχθεί γιατί για την επίτευξη αυτού του στόχου δεν προτιμάται ένα υψηλότερο των 63 ετών όριο συνταξιοδότησης και ένα αντιστοίχως μεγαλύτερο του 65% ποσοστό αναπλήρωσης ή, αντιστρόφως, ένα χαμηλότερο των 63 ετών όριο συνταξιοδότησης και ένα αντιστοίχως μικρότερο του 65% ποσοστό αναπλήρωσης.

Και συνεχίζουν οι συγγραφείς με την 

 

« Πρόταση 11: Συντάξεις και κοινωνική ασφάλιση οργανώνονται σε σύστημα εν μέρει βασιζόμενο σε ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς, και αντίστοιχοι πόροι επενδύονται. Ορθά υπολογισμένος φόρος εξασφαλίζει αξιοπρεπή ελάχιστη σύνταξη για όλους.

Εκτιμάμε ότι σε μία δεκαετία, 5% του ΑΕΠ θα τοποθετηθεί σε ΑΛΣ, αυξάνοντας έτσι την εθνική αποταμίευση και πριμοδοτώντας κατά 0,8% την οικονομική μεγέθυνση. Η μεταβατική περίοδος είναι δύσκολη και απαιτεί έντεχνους χειρισμούς. [Διότι, δεν λέμε και «κατάλληλη μουσική» εν αντιδιαστολή προς την λαϊκήν τοιαύτην; Έτσι λοιπόν λέμε και «έντεχνοι χειρισμοί» εν αντιδιαστολή προς τους ακατάλληλους τοιούτους - Γ.Σ.].»

Έτσι λοιπόν και χωρίς πολλά πολλά οι συγγραφείς προτείνουν την αντικατάσταση του δεδομένου ανταποδοτικού συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων τριμερούς χρηματοδότησης από ένα βασιζόμενο πλήρως κι όχι εν μέρει, όπως παραπλανητικά γράφουν, σε ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς κεφαλαιοποιητικό σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων αγνώστου τρόπου χρηματοδότησης (θα πληρώνουν εισφορές, όπως μέχρι τώρα, οι εργαζόμενοι, οι εργοδότες και το κράτος ή μόνον οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες ή μόνον οι εργαζόμενοι;). Οι εισφορές για κάθε εργαζόμενο θα κατατίθενται στον Ατομικό Συνταξιοδοτικό Λογαριασμό του εργαζομένου. Το Συνταξιοδοτικό Ταμείο του εργαζόμενου θα τοποθετεί τις συσσωρευμένες εισφορές για όλους τους ασφαλισμένους του σε αξιόγραφα ή σε ό,τι άλλο αποφασίσει και θα καταθέτει τα κέρδη απ’αυτές τις τοποθετήσεις στον Ατομικό Συνταξιοδοτικό Λογαριασμό κάθε εργαζόμενου κατ’αναλογίαν του ποσού των συσσωρευμένων εισφορών του. Με την συνταξιοδότηση του ο κάθε εργαζόμενος θα λαμβάνει ως σύνταξη τα κέρδη από την τοποθέτηση του χρηματικού ποσού που προκύπτει ως άθροισμα των μέχρι τότε καταβληθεισών εισφορών και των μέχρι τότε επιτευχθέντων κερδών.

Πέραν αυτής της σύνταξης το κράτος θα πληρώσει και μια ελάχιστη σύνταξη για όλους, ασφαλισμένους και μη. Αυτή η λεγόμενη σύνταξη προφανώς δεν είναι σύνταξη, αλλ’απλώς προνοιακή παροχή, αφού οι αποδέκτες της την λαμβάνουν χωρίς να έχουν πληρώσει για αυτήν εισφορές. Λόγω της ύπαρξης αυτής της λεγόμενης ελάχιστης σύνταξης οι συγγραφείς μας θεωρούν ότι το σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων που προτείνουν βασίζεται εν μέρει μόνον στην κεφαλαιοποίηση των εισφορών μέσω των Ατομικών Συνταξιοδοτικών Λογαριασμών. Ωστόσο αυτό, στο βαθμό που είναι ασφαλιστικό κι όχι και προνοιακό σύστημα, βασίζεται, επειδή η λεγόμενη ελάχιστη σύνταξη δεν είναι σύνταξη αλλά προνοιακή παροχή, πλήρως στην με την βοήθεια ΑΜΛ κεφαλαιοποίηση των ασφαλιστικών εισφορών.

Το κεφαλαιοποιητικό σύστημα που προτείνουν αποτελεί προφανώς τον προθάλαμο της ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών ασφαλίσεων. Αν και δεν είναι βέβαιο ότι οι συγγραφείς δεν θεωρούν άρρητα το κεφαλαιοποιητικό σύστημα που προτείνουν ήδη ιδιωτικοποιημένο − όπως θα δούμε αμέσως πιό κάτω ότι είναι το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης υγείας που προτείνουν. Σ΄αυτήν την περίπτωση, στην περίπτωση δηλ. που το προτεινόμενο από τους συγγραφείς μας σύστημα κοινωνικής συνταξιοδότησης είναι ιδιωτικοποιημένο, οι εργαζόμενοι θα ασφαλίζονται για την σύνταξη τους σε ιδιωτική εταιρεία¹⁰.

Σάς θυμίζει τίποτε η παραπάνω πρόταση των συγγραφέων μας; Θα έπρεπε να σάς θυμίζει, διότι είναι η πρόταση του Σπράου¹¹ και της παρέας του, των Δρουκόπουλου, Τήνιου και άλλων της αλήστου μνήμης Επιτροπής Σπράου. Μόνον που η πρόταση Σπράου πρόβλεπε τρεις πυλώνες κοινωνικής ασφάλισης, τους δυο που προτείνουν και οι συγγραφείς μας κι έναν τρίτο, αυτόν της ιδιωτικής επικουρικής ασφάλισης, για όσους δεν μένουν ικανοποιημένοι από την κύρια και ελάχιστη σύνταξη. Τέλος και μια τελευταία παρατήρηση. Οι συγγραφείς μας εκτιμούν, με την γνωστή και σε εμάς τώρα πλέον ακρίβειά τους όχι μόνον στην εκτίμηση οικονομικών μεγεθών αλλά και στην γλωσσική διατύπωση, ότι σε μια δεκαετία 5% του ΑΕΠ της χώρας θα «τοποθετηθεί» σε Ατομικούς Συνταξιοδοτικούς Λογαριασμούς, όπου το 5% του ΑΕΠ είναι εκεί γύρω στην μια ντουζίνα δις ευρώ. Τι εννοούν; ΄Οτι οι «τοποθετήσεις» σε ΑΣΛ κάθε χρονιάς, από το 2011 έως και το 2020 θα είναι ίσες με μια ντουζίνα δις ευρώ ή ότι σωρευτικά αυτές οι «τοποθετήσεις» από το 2011 μέχρι το 2020 θα είναι ίσες με μια ντουζίνα δις ευρώ; Ας έχει το πράγμα όπως θέλει. Δεν χάλασε δα κι ο κόσμος. Έτσι τόπαν, τι ψάχνεις τώρα. Ενδιαφέρον ωστόσο είναι το εξής εξ επόψεως της υψηλής οικονομικής θεωρίας, στην οποίαν βασίζουν ασφαλώς οι συγγραφείς μας όσα λένε και προτείνουν εδώ στο άρθρο τους: Ότι κατά την γνώμη τους αυτές οι, όπως είδαμε εντέλει, αγνώστου συνολικού ύψους καταθέσεις στους ΑΣΛ θα αυξήσουν την αποταμίευση (και τον ρυθμό της οικονομικής μεγέθυνσης κατά 0,8%). Όπως θάλεγε και ο μακαρίτης αιδεσιμότατος Παπάγγελος, πάλαι ποτέ εφημέριος του ιερού Ναού της Ευαγγελιστρίας εν Αγίοις Θεοδώροις Κορινθίας: Βαγγελίστρα μου, πώς κρατάς τα κεραμίδια ξεκάρφωτα; Διότι αυτό για την αύξηση της αποταμίευσης είναι σαν να λέει κανείς π.χ. πως, αν η γιαγιά πάψει να φυλάσσει το κομπόδεμα της κάτω από το στρώμα της και το καταθέσει στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο ή σ’οποιονδήποτε λογαριασμό ταμιευτηρίου, τότε αυξάνεται η αποταμίευση¹². Κι εκείνοι που μάθαιναν και δίδασκαν ότι αποταμίευση είναι το μέρος του εισοδήματος ή, προκειμένου όπως εδώ για χώρα, του διαθέσιμου εθνικού προϊόντος που δεν καταναλώνουμε, ανεξάρτητα από την συγκεκριμένη και κάθε φορά ίσως διαφορετική μορφή του χρηματικού ισοδύναμου αυτού του μη καταναλωθέντος τμήματος του εισοδήματος ή, αντιστοίχως, του διαθεσίμου εθνικού προϊόντος;¹³ Αυτοί τι διδάσκοντο και τι δίδασκαν τόσα χρόνια;

Αλλά το 5% του ΑΕΠ που θα «τοποθετηθεί» τα επόμενα πέντε χρόνια σε ΑΣΠ δεν θα αυξήσει κατά τους συγγραφείς μας μόνον την εθνική αποταμίευση, αλλά και θα «πριμοδοτήσει» κατά 0,8% την οικονομική μεγέθυνση. Κύριος οίδε, γιατί και πώς.

Πάμε όμως παρακάτω:

« Πρόταση 12: Η μεγάλη φοροδιαφυγή τιμωρείται αυστηρά. Οι φορολογικές δηλώσεις ευπόρων και ελευθέρων επαγγελματιών ελέγχονται ανώνυμα και διεκδικούμενες εκπτώσεις διασταυρώνονται.»

Αυστηρά και νοικοκυρεμένα πράματα δηλαδής, όχι παίξε-γέλασε.

« Εκτιμάμε ότι περιορισμός της διαφυγής έμμεσων και άμεσων φόρων στο ήμισυ και αύξηση της συλλογής νομίμων φόρων [Είχαμε και παραπάνω την απορία, ποιοι είναι οι παράνομοι ή τελοσπάντων οι μη νόμιμοι φόροι − Γ.Σ.] αναλογούν στο 2,5% του ΑΕΠ.»

Εδώ προφανώς κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Έστω ότι η διαφυγή άμεσων και έμμεσων φόρων είναι ίση με το 2% του ΑΕΠ. Ο περιορισμός της στο ήμισυ σημαίνει λοιπόν ότι η διαφυγή άμεσων και έμμεσων φόρων είναι ίση με το 1% του ΑΕΠ. Συνεπώς σύμφωνα με τα λεγόμενα των συγγραφέων μας «αύξηση της συλλογής φόρων» αναλογεί στο 2,5%-1%(=1,5)% του ΑΕΠ, δηλ. ένα ποσοτικά μη προσδιορισμένο μέγεθος, η «αύξηση της συλλογής νομίμων φόρων», είναι ίσο με ένα ποσοτικά μονοσήμαντα προσδιορισμένο μέγεθος, το 1,5% του ΑΕΠ¹⁴.

Και περνάμε στην

«Πρόταση 13: Τα δημόσια νοσοκομεία οργανώνονται ως αυτοτελή ιδρύματα και αποζημιώνονται από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες μέσω ενός συστήματος υποχρεωτικής ασφάλισης υγείας υπό την επίβλεψη του κράτους.»

Εδώ ξαμόλησαν την γάτα από τον σάκκο οι συγγραφείς μας: Προτείνουν την ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης για νοσοκομειακή περίθαλψη (εννοούν όμως την υγεία, την ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη γενικά). Εργαζόμενοι και συνταξιούχοι ασφαλίζονται υποχρεωτικά σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Τα αγαθά και τις υπηρεσίες, για τις οποίες είναι ασφαλισμένοι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, προσφέρουν τα νοσοκομεία, τα εξεταστικά κέντρα, οι γιατροί οι φαρμακοποιοί κ.α. που έχουν συμβληθεί με τις ασφαλιστικές εταιρείες και αποζημιώνονται για τις υπηρεσίες τους προς τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους από αυτές τις εταιρείες.

Και αμέσως μετά:

« Για να φθάσει η Ελλάδα τουλάχιστον το μέσο επίπεδο της Ε.Ε. στις ξένες επενδύσεις, προτείνουμε τη δραστική μείωση των φόρων για άτομα και επιχειρήσεις με παράλληλη μέριμνα για τα οικονομικά αδύνατα στρώματα και συνταξιούχους.»

Μάς είναι ακατανόητο πώς και γιατί η μείωση των φόρων για επιχειρήσεις (και για άτομα ) αυξάνουν τις επενδύσεις. Επενδύσεις ή αυξημένες επενδύσεις γίνονται, μόνον όταν οι καπιταλιστές αναμένουν μελλοντικώς κέρδη από αυτές κι όχι όταν μειώνονται οι φόροι στις επιχειρήσεις(και στα άτομα). Αλλ’ έστω ότι επενδύσεις γίνονται και γίνονται σε αυξανόμενο βαθμό, όταν μειώνονται οι φόροι στις επιχειρήσεις (και στα άτομα). Τότε γιατί, όπως μας λένε οι συγγραφείς μας, να αυξάνονται μόνο οι ξένες κι όχι οι εγχώριες επενδύσεις; Και γιατί αυξάνονται οι επενδύσεις, αδιάφορο ξένες ή εγχώριες, όταν μειώνονται οι φόροι στα άτομα; Μήπως δεν πρόκειται για άτομα γενικώς, αλλά για καπιταλιστές ειδικώς; Και μήπως δεν πρόκειται εδώ για την αναθέρμανση των επενδύσεων, ξένων ή ντόπιων, αλλά για την νέτη-σχέτη μείωση των φόρων που βαρύνουν επιχειρήσεις και καπιταλιστές; Μάλλον για αυτό το τελευταίο πρόκειται. Θα αναρωτηθείτε τι ζητάει εδώ αυτή η παράλληλη μέριμνα για τα οικονομικώς αδύναμα κοινωνικά στρώματα και τους συνταξιούχους; Μα μείωση των φόρων στις επιχειρήσεις και στους καπιταλιστές σημαίνει αντίστοιχη μείωση των κρατικών εσόδων και συνεπώς μείωση όλων των άμεσων και έμμεσων κοινωνικών, ασφαλιστικών και άλλων κρατικών παροχών προς τους εργαζόμενους και συνταξιούχους, έτσι που αυτοί οι τελευταίοι θα περιέλθουν βαθμιαία σε ένδεια και θα χρειαστούν την κρατική πρόνοια καθώς και την κρατική, δημοτική, εκκλησιαστική, ιδιωτική και εντέλει την μανταμσουσούδικη φιλανθρωπία για να επιβιώσουν.

Ας το δούμε εγγύτερα το πράγμα.

«Πρόταση 14: Όλοι οι άμεσοι φόροι στις επιχειρήσεις μειώνονται στο 10%, όπως στην Κύπρο. Οι κρατήσεις για κοινωνική ασφάλιση μειώνονται βαθμιαία μέχρι το 2015 κατά το ένα τρίτο. Το φορολογικό σύστημα αναμορφώνεται, με τους φόρους εισοδήματος μειούμενους στο μισό, και συνδυάζεται με σύγχρονο ασφαλιστικό σύστημα που εγγυάται ελάχιστο εισόδημα για εργαζόμενους και συνταξιούχους.»

Είναι από πολλές απόψεις κομμάτι απρόσεκτοι οι συγγραφείς μας. Διότι, την σύγκριση με την Κύπρο και τις συχνές παραπομπές στο λαμπρό παράδειγμα της Κύπρου (αλλά και της Ισπανίας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας) τι τις θέλουν; Αλλά και την απαίτηση να μειωθούν οι φόροι στις επιχειρήσεις στο 10% τι την θέλουν; Τα τελευταία χρόνια αυτός ο φορολογικός συντελεστής έχει διαδοχικά μειωθεί από το 45%, σε 35%, σε 20% και κάτω από 20% με προοπτική να φτάσει το 10%. Μήπως όμως έχει ήδη φτάσει στο 10%; Ας το ψάξουν το θέμα οι συγγραφείς μας. Διότι, αν έχει ήδη φτάσει στο 10%, έχουν την λαμπρή ευκαιρία να ζητήσουν την μείωση του κάτω από το 10%, για να αντιστραφούν τα πράγματα και να ήμαστε εμείς τώρα πλέον πρότυπα για την Κύπρο, κι όχι μόνον για την Κύπρο, αλλά ακόμη και για την Βουλγαρία και την Ρουμανία. Μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο θα μειωθούν οι συντάξεις συνεπεία μιας βαθμιαίας μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών κατά 1/3 έως το 2015. Κι επίσης μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο θα μειωθούν τα δημόσια έσοδα και συνεπώς οι ασφαλιστικές και άλλες κοινωνικές και προνοιακές παροχές του κράτους προς τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τις οικογένειές τους, εάν ο φόρος εισοδήματος μειωθεί στο ήμισυ και συνεπώς και τα έσοδα του κράτους κατά το αντίστοιχο ποσό. Γιαυτό και οι συγγραφείς μας δεν προβλέπουν μόνον εκ νέου ελάχιστο εισόδημα για τους συνταξιούχους (ελάχιστη σύνταξη για όλους τους συνταξιούχους, όπως είδαμε παραπάνω), αλλά και ελάχιστο εισόδημα για όλους τους εργαζόμενους¹⁵. Αναμένουν ως συνέπεια της οικονομικής τους πολιτικής εξαθλίωση των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των οικογενειών τους και προνοούν για ένα ξεροκόμματο ψωμί για τον καθένα.

« Συνολικά συμπεραίνουμε πως η πάταξη της διαφθοράς, βελτίωση των υποδομών και της εκπαίδευσης, μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος και αύξηση των αμέσων ξένων επενδύσεων ανυψώνουν [μέχρι τέλους δεν λένε να πάψουν να μάς διασκεδάζουν με την γλώσσα τους − Γ.Σ.] τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά σχεδόν 4% πάνω από το 2-3% των προηγούμενων ετών. Εάν συνυπολογιστεί ο πληθωρισμός σε 2%, τότε το ονομαστικό εισόδημα μπορεί να αυξάνεται με ρυθμό 8-9%.»

Ο ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης των προηγηθέντων του 2010 ετών ήταν, όπως μας λένε οι συγγραφείς μας, 2-3%, ας πούμε 2,5%. Και «ανυψώθηκε» από τα διάφορα μέτρα που πρότειναν κατά σχεδόν 4% γράφουν¹⁶. Το 4% των 2,5 ποσοστιαίων μονάδων του ετήσιου ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης για τα έτη πριν το 2010 είναι ίσο με 2,5.0,04(=0,10) ποσοστιαίες μονάδες ετήσιου ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης. Άρα ο ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης αυξήθηκε από 2,5% ανά έτος μέχρι και το έτος 2010 σε 2,5+0,10(=2,60)% ανά έτος το έτος 2015 και όχι σε 0,25%+0,4%=6,5%, όπως ισχυρίζονται οι συγγραφείς μας. Πολλή φασαρία για το τίποτα δηλαδή, όσον αφορά τα προταθέντα μέτρα. Διότι όλα αυτά τα μέτρα οδήγησαν μετά από πέντε χρόνια σε μια αύξηση του ετήσιου ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης κατά μόνον 0,1 ποσοστιαίες μονάδες, δηλ. 1/10 της ποσοστιαίας μονάδας, από 0,25% σε 0,26% ανά έτος. Έτσι έχει το πράγμα κι όχι όπως το παριστούν οι συγγραφείς μας.

Ωστόσο το πράγμα αλλάζει και πάλι, αν λάβουμε υπόψη μας ότι εδώ οι συγγραφείς μας άλλα γράφουν και άλλα εννοούν. Γράφουν

1% αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης συνεπεία πάταξης της διαφθοράς,

0,9% αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης συνεπεία βελτίωσης των υποδομών και της εκπαίδευσης,

0,5% αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης συνεπεία αύξησης των ξένων επενδύσεων,

0,8% αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης συνεπεία μεταρρυθμίσης του ασφαλιστικού και συνεπώς

4% σχεδόν(για την ακρίβεια 3,2%) συνολική αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης.

Εννοούν όμως αντιστοίχως

• Αύξηση κατά 1 ποσοστιαία μονάδα του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης συνεπεία πάταξης της διαφθοράς,
• Αύξηση κατά 0,9 ποσοστιαίες μονάδες του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης συνεπεία βελτίωσης των υποδομών και της εκπαίδευσης,
• Αύξηση κατά 0,5 ποσοστιαίες μονάδες του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης συνεπεία αύξησης των ξένων επενδύσεων,
• Αύξηση κατά 0,8 ποσοστιαίες μονάδες του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης συνεπεία μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού και συνεπώς
• Συνολική αύξηση κατά 4 σχεδόν (για την ακρίβεια κατά 3,2) ποσοστιαίες μονάδες του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης

Γιαυτό και προσθέτουν τις 4 ποσοστιαίες μονάδες της συνολικής αύξησης του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης στις 2,5 ποσοστιαίες μονάδες του παλιού ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης και παίρνουν τις 6,5 ποσοστιαίες μονάδες του νέου ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης, δηλ. έναν νέο ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης ίσο με 6,5%.

Οι συγγραφείς μας λοιπόν παρά την, όπως πρέπει να προϋποθέσουμε, άψογη γνώση τους των οικονομετρικών μοντέλων, στα οποία βάσισαν ασφαλώς την εκτίμηση των επιπτώσεων της πραγματοποίησης των προτάσεων τους στον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης, συγχέουν ποσοστά μεταβολής με ποσοστιαίες μονάδες.

Αφού λοιπόν μάς τα είπαν όλα όσα ήθελαν να μάς πουν και μάς τα πρότειναν όλα όσα ήθελαν να μάς προτείνουν και αφού μας διαφώτισαν επαρκώς για τα αποτελέσματα των προτάσεών τους, ίππευσαν τον εθνικό μας αερομεταφορέα και χάθηκαν στους αιθέρες του εξαγγελθέντος λαμπρού και ενδόξου εθνικού μας οικονομικού μέλλοντος:

«Αυτό αρκεί όχι μόνο να εξαλείψει τους φόβους της διεθνούς οικονομικής κοινότητας, αλλά και να εκτοξεύσει την Ελλάδα του 2020 στο ζηλευτό βιοτικό επίπεδο της σημερινής Ολλανδίας. Απαιτείται όμως τολμηρό μεταρρυθμιστικό πνεύμα σαν εκείνο που επέτρεψε στον Ελευθέριο Βενιζέλο να αλλάξει την πορεία της Ελλάδας στις αρχές του εικοστού αιώνα.» 

 

Σε τι συνίσταται η «νέα αναπτυξιακή στρατηγική», την οποία προτείνουν οι Πισαρίδης, Αζαριάδης και Ιωαννίδης; Συνίσταται σε μέτρα μείωσης των μισθών και των συντάξεων και αύξησης των κερδών, ιδιωτικοποίησης των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών καθώς και της δημόσιας περιουσίας, εκχώρησης οικονομικών δραστηριοτήτων του Δημοσίου στους καπιταλιστές, διάλυσης του κοινωνικού κράτους, περικοπής των κοινωνικών δημοσίων δαπανών, διάλυσης και ιδιωτικοποίησης της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, της δημόσιας υγείας και προοπτικά της δημόσιας ανώτατης παιδείας και, τέλος, πειθάρχησης των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεών τους. Αυτήν την πολιτική προπαγανδίζουν ατσούμπαλα οι συγγραφείς μας ως «νέα αναπτυξιακή στρατηγική». Ποιά είναι τα οικονομικά, στα οποία βασίζεται αυτή η «νέα αναπτυξιακή στρατηγική»; Μα προφανώς τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Τα οικονομικά των εισηγητών της είναι τα οικονομικά των αφεντικών τους.

(Μάιος 2013)

Βιβλιογραφικές Σημειώσεις

1

Όπως μας γνωστοποιούν οι ίδιοι στην ηλεκτρονική έκδοση του άρθρου τους, ο πρώτος είναι Βραβείο Νόμπελ Οικονομίας και Καθηγητής στο LSE, ο δεύτερος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Washington και ο τρίτος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Tufts.

2

Την γλωσσική καλαισθησία και κομψότητα των συγγραφέων θα έχουμε να θαυμάσουμε και στην συνέχεια.

3

Αυτό το κόμμα πριν το «και» τι κόμμα είναι; Της Οξφόρδης ή του Καίμπριτς;

4

Διάβαζε: Η βελτίωση.

5

Διάβαζε: μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης

6

Διάβασε: πολιτικούς παραιτούμενους

7

Έτσι ακριβώς στέκει στο κείμενο «1.100 εκατ.», δηλ. 1,1 δις εργαζόμενοι. Αυτό ως μικρό δείγμα της επιμέλειας, με την οποία συντάχθηκαν οι προτάσεις των συγγραφέων.

8

« Βελτίωση απολαβών κατωτέρων υπαλλήλων» σημαίνει στα ελληνικά βελτίωση απολαβών μερικών κι όχι όλων των υπαλλήλων. Και μόνον στα πιατάδικα ελληνικά των συγγραφέων μας σημαίνει, όπως προφανώς αυτοί θέλουν να πούν, βελτίωση των απολαβών των κατώτερων, δηλ. όλων των κατώτερων υπαλλήλων.

9

Δεν υπάρχει στην Ελλάδα φόρος επί των αποθεματικών.

10

Κι αν αυτή φαλίρει, όπως φαλίρισαν πρόσφατα μερικές του είδους στην Δυτική Ακτή των ΗΠΑ, θα έχουν τότε να τρέχουν να βρούν τον Πισσαρίδη και την συντροφίαν του να τούς ζητήσουν τα ρέστα.

11

Δεν τον θυμάστε; Μα τι λέτε τώρα; Αυτόν, τον άλλον έναν δαιμόνιο Έλληνα του εξωτερικού που και καθηγητής σε βρεττανικό ΤΕΙ κατάφερε να γίνει πριν τον καλέσει ο Σημίτης να μας πει πώς θα μεταρρυθμίσουμε τις κοινωνικές μας ασφαλίσεις και θα διαμορφώσουμε την μακροοικονομική μας πολιτική;

12

Τα ίδια ακριβώς τσαμπουνάει και ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γ. Προβόπουλος τόσο για την πρόσθετη ιδιωτική ασφάλιση υγείας και γήρατος όσο και για την αύξηση της αποταμίευσης, στην οποία θα οδηγήσει η ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης. Διαβάζουμε σε σημείωμα του Χάρη Ιωάννου στην Εφημερίδα των Συντακτών της 13^ης Ιουνίου 2013: «Προτροπή σε εργοδότες και εργαζομένους να προχωρήσουν σε ιδιωτική ασφάλιση αν θέλουν να έχουν αξιοπρεπή σύνταξη απηύθηνε χθες εκ νέου ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, καλώντας την πολιτεία να δώσει φορολογικές ελαφρύνσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Στην τοποθέτηση του χθες στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, όπου συζητήθηκε η έκθεση της ΤτΕ για την νομισματική πολιτική 2012-2013, ο Γ. Προβόπουλος, αναφερόμενος στο ασφαλιστικό σύστημα, επισήμανε ότι με βάση τους νόμους που ψηφίστηκαν το 2010 (επί υπουργίας Λοβέρδου) το ποσοστό αναπλήρωσης δηλαδή τι παίρνει κανείς ως σύνταξη σαν ποσοστό των αποδοχών του συνόλου του εργασιακού του βίου, θα κατέβει στο 50% όπως «συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες», π.χ. για μέσο όρο μισθού 1.000 ευρώ, η σύνταξη θα είναι στο μισό, δηλ. 500 ευρώ. Επικαλούμενος το δημογραφικό πρόβλημα, σημείωσε πως «οι άλλες χώρες έχουν συστήματα ιδιωτικής ασφάλισης και επαγγελματικά ταμεία». «Οι έξυπνοι εργοδότες το κάνουν αυτό και δίνουν κίνητρα με αυτόν τον τρόπο στους εργαζόμενους τους, οι οποίοι θα έχουν καλύτερη απόδοση αν έχουν λύσει βιοποριστικά θέματα, όχι μόνο τώρα, και του μέλλοντος» και πρόσθεσε: «Το κράτος πρέπει να δώσει κάποια στοιχειώδη φορολογικά κίνητρα, από τα οποία δεν θα χάσει γιατί αυτή είναι αποταμίευση, την οποία χρειαζόμαστε. Σήμερα η αποταμίευση είναι πολύ χαμηλά. Περιμένουμε να έρθουν οι ξένοι μόνο να βάλουν λεφτά και εμείς να τρώμε μέχρι εκεί που βγάζουμε; Δεν υπάρχει παράδειγμα ανάπτυξης σε οποιαδήποτε χώρα που να στηρίχθηκε μόνο σε ξένες πηγές και όχι στον εαυτό της».Ο κ. Προβόπουλος έθεσε μάλιστα και ως παράδειγμα ότι σε έναν οποιονδήποτε κλάδο με συμφωνία εργοδοτών και εργαζομένων, θα βάζει ο εργαζόμενος ένα ποσοστό και ένα αντίστοιχο ο εργοδότης, «ώστε να μπορεί να πάρει κάποιος πρόσθετη σύνταξη».»

Μη μου πείτε ότι δεν έχει τους ίδιους υποβολείς με τους συγγραφείς μας.

13

Δες Γιώργος Σταμάτης, Αναπαραγωγή, Εισοδηματικό Κύκλωμα και Εθνικοί Λογαριασμοί. Μια Εισαγωγή στην Πολιτική Οικονομία, Εκδόσεις Κριτική, Αθήνα 1990, σελ. 120-130 και ιδίως σελ.130.

14

Το 1,5% του ΑΕΠ είναι φυσικά, για δεδομένο ΑΕΠ, ένα μονοσήμαντα δεδομένο μέγεθος.

15

Αυτό σημαίνει θα καταργηθούν και τα όποια επιδόματα ανεργίας έχουν επιβιώσει μέχρι τότε.

16

Εμείς υπολογίσαμε ότι «ανυψώθηκε» κατά «3,2%», όπως προκύπτει ως άθροισμα του 1% από την πάταξη της διαφθοράς, του 0,9% από την βελτίωση των υποδομών και της εκπαίδευσης, του 0,5% από την αύξηση των άμεσων ξένων επενδύσεων και του 0,8% από την μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού.