“Program 1033”, made in USA

Πηγή : http://a-ctus.blogspot.gr/


Η έξαρση σε βαθμό υπέρμετρο ,της αστυνομικής βίας στο Φέργκιουσον των ΗΠΑ, αναδεικνύει την ραγδαία μετάλλαξη του αμερικανικού κράτους σε ένα μόρφωμα, όπου οι αστυνομικές λειτουργίες του, θα λαμβάνουν όλο και περισσότερο χαρακτήρα στρατιωτικό. Το “Πρόγραμμα 1033” κινείται ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση. Δεδομένου ότι αφορά στην αξιοποίηση του μεταχειρισμένου στρατιωτικού εξοπλισμού από την αστυνομία, ώστε να επιβάλλεται με τον πλέον ωμό και ολοκληρωτικό τρόπο το δόγμα “Τάξη και ασφάλεια” τόσο σε επίπεδο προληπτικό όσο και σε κατασταλτικό.

Η δολοφονία του άοπλου αφροαμερικάνου Μάικλ Μπράουν, εκφράζει με τον πιο γλαφυρό τρόπο την μετατροπή του αμερικανικού κράτους, σε ένα μηχανισμό παραγωγής διαρκώς αυξανόμενης ποσότητας έννομης βίας. Στόχος, η δημιουργία ενός κοινωνικού και πολιτικού περιβάλλοντος, με πλέρια ανοχή σε κάθε μορφή οικονομικής αναρχίας, και ταυτόχρονη απόλυτη ανελαστικότητα, σε κάθε έκφραση πολιτικής και ιδεολογικής αμφισβήτησης, των πυρηνικών στοιχείων συγκρότησης του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου.

Οι δυνάμεις καταστολής που δρουν εντός του αστικού ιστού, μετατρέπονται σε δυνάμεις κατοχής, με τέτοιο τρόπο δομημένες, ώστε να εκμηδενίζουν κάθε πιθανότητα “έκνομης” δράσης που κινείται εκτός των “κόκκινων ζωνών”, του ηγεμονικού κανονιστικού μοντέλου. Εργαλεία εμπέδωσης και επέκτασης αυτής της μεθοδολογίας και πρακτικής, είναι αφενός η ποινικοποίηση κάθε πολιτικής δράσης που αντιστρατεύεται στο κυρίαρχο δόγμα, αφετέρου η μετεξέλιξη των αστυνομικών δυνάμεων σε ευέλικτες στρατιωτικές μονάδες, πλήρως στοχευμένες, στην συντριπτική και άμεση καταστολή κάθε εξεγερτικής διαδικασίας.

Έκδηλο παράδειγμα αυτής της εξέλιξης, είναι ο ορυμαγδός καταστολής στο Φέργκιουσον, στο πλαίσιο της νομιμοποίησης των κρατικών δολοφονιών ως αναγκαία παράπλευρη απώλεια, οργανική πλευρά, της διαδικασίας θεσμοποίησης της κρατικής βίας, ως “φυσική κοινωνική επιλογή”. Αυταπόδεικτα στο στόχαστρο αυτής της κρατικής πολιτικής, βρίσκονται οι μειονοτικές ομάδες του πληθυσμού, οι άνεργοι και οι φτωχοί, ως απόκληροι του “αμερικανικού ονείρου”, που ωστόσο, απογυμνώνεται και ξεφτίζει με ρυθμούς γεωμετρικούς, στα οδοφράγματα των εξεγερμένων του Φέργκιουσον.

Η παγκοσμιοποίηση και διεθνοποίηση, της οικονομικής κρίσης, όπως και της συνεπακόλουθης φτώχειας και εξαθλίωσης, οδηγεί σε μια ανάλογη διεθνοποίηση της βίας και της καταστολής. Άλλωστε η Ευρώπη δεν διαφέρει δραματικά από τις ΗΠΑ σε αυτό το πεδίο. Αρκεί να ανασύρουμε από την ιστορική μνήμη, την εξέγερση στα γαλλικά προάστια και την καταστολή από το γαλλικό κράτος, ή την κρατική βία στην ελληνική εξέγερση του Δεκέμβρη του 08, ύστερα από την δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου από τις δυνάμεις καταστολής.

Το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα εξουσίας, αποποιούμενο και τα έσχατα ψήγματα “Κράτους Πρόνοιας”, μετουσιώνεται σταδιακά αλλά συντριπτικά, σε ένα τερατώδη μηχανισμό βίας, όπου με αιχμή το κράτος, εστιάζει στην αντιμετώπιση του “εσωτερικού εχθρού”. Κάθε κινηματική διαδικασία, κάθε εκτροπή από το επιβληθέν πλαίσιο εξουσίας, αντιμετωπίζεται ως παράγοντας κοινωνικής και οικονομικής αποσάθρωσης, και ως τέτοια καταστέλλεται.

Το δόγμα της έννομης βίας και της νόμιμης κρατικής τρομοκρατίας, είναι το νέο διεθνές δόγμα. Εκτρωματικό αποτέλεσμα ενός συστήματος, που σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο, στηρίζει την κυριαρχία του και την επιδιωκόμενη αναγέννηση του, στην διάχυση του φόβου σε όλες και μεγαλύτερες μερίδες, της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Η ανθρώπινη ιστορία επιστρέφει με βήμα γοργό, σε μονοπάτια καλυμμένα, από το έρεβος της αδιανόητης και ολοκληρωτικής βίας.

Έχουμε ήδη εισέλθει, σε μια μακρά περίοδο, πολέμων και επαναστάσεων. Με αβέβαιη έκβαση και απρόβλεπτο τέλος.