" Δουλειά ή Μισθοί " //γράφει ο Κώστα Λίλας//

«Δουλειά ή Μισθοί» ήταν το κεντρικό σύνθημα του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ (CPUSA) και των Συμβουλίων Ανέργων στις κρίσιμες εργατικές μάχες των πρώτων χρόνων της Μεγάλης Ύφεσης. Το φαινομενικά παράδοξο σύνθημα είχε την εξής απλή και ταυτόχρονα διαυγή ταξική λογική: Αν οι εργάτες στερούνται βίαια τη δουλειά, παρά τη θέλησή τους και ενάντια στις ανάγκες τους, τότε το κράτος και το κεφάλαιο οφείλουν να καλύπτουν πλήρως αυτές τις ανάγκες για όσο διαρκεί το πέρασμά τους στην ανεργία. Συμπύκνωνε το βασικό διεκδικητικό τρίπτυχο των Συμβουλίων Ανέργων για την καταβολή πλήρους μισθού σε όλους για όλη την περίοδο της ανεργίας, με το βάρος αποκλειστικά στο κεφάλαιο και το κράτος του και τον πλήρη έλεγχο της διαδικασίας στα χέρια των ανεξάρτητα οργανωμένων εργατών.

Οι συνθήκες

Η δεκαετία του ‘20 ήταν για τις ΗΠΑ η αποθέωση της «εποχής της τρέλας», της φαινομενικής γενικευμένης ευημερίας, του τέλους των ταξικών αντιπαραθέσεων, του θριάμβου των δυνάμεων της αγοράς και της ζωτικότητας του «αμερικάνικου ατομισμού». Η συνεχής και συχνά αλματώδης άνοδος του χρηματιστηρίου ήταν στο επίκεντρο του φαντασιακού των απεριόριστων δυνατοτήτων κοινωνικής ανόδου. Τα συνδικάτα της AFL, της επίσημης εθνικής εργατικής ομοσπονδίας, συνεργάζονταν με «υπευθυνότητα» για την αύξηση της παραγωγικότητας και την εντατικοποίηση της δουλειάς των μελών τους, επένδυαν τα χρήματά τους σε τραπεζικά προϊόντα και στο χρηματιστήριο. Ο ίδιος ο πρόεδρος της AFLκαλούσε τους εργάτες να επενδύσουν στο χρηματιστήριο, να διεκδικήσουν με αυτόν τον τρόπο το μερίδιο τους από τον παραγόμενο πλούτο του αμερικάνικου οικονομικού θαύματος. Το Νοέμβρη του 1928, ο Χούβερ εκλεγόταν πρόεδρος των ΗΠΑ με την υπόσχεση ότι θα έβαζε «ένα κοτόπουλο σε κάθε κατσαρόλα και δύο αυτοκίνητα σε κάθε γκαράζ».

Η κατάρρευση του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης στα τέλη του Οκτώβρη του ’29 ήταν η συμβολική έναρξη της κρίσης που σάρωσε όλο το οικοδόμημα του θαύματος της προηγούμενης δεκαετίας, μαζί και τις κοινωνικές συμμαχίες του κεφαλαίου και το πλαίσιο της ισχυρής ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας του πάνω στην αμερικάνικη εργατική τάξη. Οι επιπτώσεις στην απασχόληση ήταν άμεσες και κατακλυσμιαίες. Με τις επίσημες και μη εκτιμήσεις να ποικίλουν, φαίνεται ότι η ανεργία εκτινάχθηκε από το 1,5 εκατομμύριο ανέργους πριν την κρίση, σε 4-5 εκατομμύρια σε λίγους μόνο μήνες, σε περίπου 8 εκατομμύρια το 1931 και 12,5 εκατομμύρια το 1932.

Για όλους όσους πετιούνταν στην ανεργία, το «αμερικάνικο θαύμα» δεν προέβλεπε απολύτως τίποτα σε εθνικό επίπεδο. Το μόνο που υπήρχε ήταν σκόρπιες και πενιχρές υποδομές πρόνοιας σε πολιτειακό και δημοτικό επίπεδο, ιδιωτικά φιλανθρωπικά ιδρύματα και η ελεημοσύνη των εκκλησιαστικών οργανώσεων. Την διατήρηση αυτού ακριβώς του πλαισίου υπερασπίστηκε με πάθος η κυβέρνηση του Χούβερ, αποκλείοντας κάθε ενδεχόμενο μέτρων ανακούφισης των ανέργων σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Αντίθετα έδωσε δύο δις δολάρια στους βιομήχανους και τις τράπεζες μέσω του Οργανισμού Χρηματοδότησης της Ανασυγκρότησης, στήριξε πολιτικά τις περικοπές στους μισθούς και τη μερική απασχόληση, χρησιμοποίησε την αστυνομία, την εθνοφρουρά και το στρατό για να αντιμετωπίσει τους άνεργους εργάτες.

Τα συνδικάτα της AFL συνεργάστηκαν πλήρως και δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τις περικοπές των μισθών και την μερική απασχόληση, τις απολύσεις και τη μαζική ανεργία. Κατήγγειλαν μάλιστα το αίτημα για ομοσπονδιακά μέτρα κατά της ανεργίας ως «κίνητρο για την αεργία», «εξευτελισμό του εργαζόμενου ανθρώπου» και «εμπόδιο για την πρόοδο». Όχι μόνο δεν έπαιρναν καμία πρωτοβουλία για την οργάνωση και την υπεράσπιση των ανέργων αλλά τους διέγραφαν μαζικά από τα σωματεία όταν πεινώντας αδυνατούσαν να πληρώσουν τις συνδρομές τους.

Εκατομμύρια αμερικανών εργατών οδηγήθηκαν βίαια και απότομα στην απόλυτη φτώχεια. Εκατοντάδες χιλιάδες έμεναν άστεγοι κάθε χρόνο, στρατιές περιπλανώμενων ανέργων αναζητούσαν δουλειά οπουδήποτε, δημιουργούσαν στις παρυφές των αμερικανικών πόλεων τις νέες παραγκουπόλεις τους, γνωστές τιμητικά προς τον Πρόεδρο και ως Hoovervilles. Η πείνα σάρωνε, μόνο στη Νέα Υόρκη καταγράφηκαν 95 θάνατοι από ασιτία το 1930 και αυτό αφορούσε μόνο όσους έφτασαν μέχρι τα νοσοκομεία της πόλης.

Η δράση

Τα Συμβούλια Ανέργων γεννήθηκαν, με πολιτική πρωτοβουλία του ΚΚ των ΗΠΑ, ακριβώς σε αυτές τις συνθήκες, οργανώνοντας και πολλαπλασιάζοντας τις πρώτες αυθόρμητες αντιστάσεις και διεκδικήσεις, επιχειρώντας να τις πολιτικοποιήσουν, να τις ενοποιήσουν γύρω από ένα πρόγραμμα για τα δικαιώματα των ανέργων και των εργαζόμενων εργατών στις ΗΠΑ.

συνεχίστε την ανάγνωση http://praxisreview.gr/index.php/2-uncategorised/43-2015-03-22-11-04-18

Πηγή : http://praxisreview.gr